thyson schreef:
"Firth of Fifth" kent niet enkel een originele symfonische structuur, de song rockt daarenboven dat het niet meer normaal is!
+1
Daar kan ik het helemaal mee eens zijn. Tijdens Banks zn moogsolo MOET ik gewoon altijd OF airdrummen OF Banks zn te gekke linkerhand akkoordjes op t orgel mee mimen.
Daarnaast krijg ik ALTIJD als ik t nummer op zet weer tranen in mn ogen tijdens Hackett's gitaarsolo. De man zn gitaarsound en -spel tijdens die solo is telkens weer n absoluut kippevelmoment. En wat de rest van de band tijdens die passage op de achtergrond doet is gewoon net zo geniaal. I love it hoe Banks en Rutherford switchen van orgel/basgitaar naar mellotron/basspedals/12-string.
Maar niet alleen dit nummer is geweldig. Het hele album is gewoon van voor tot achter een meesterwerk dat geen moment verveelt. Tuurlijk, het is muziek waar je in moet groeien en groeien en groeien totdat je lekker kunt kicken op al t detailwerk dat in t album verstopt zit. En dan nog zullen er momenten zijn dat je zit te luisteren en toch weer nieuwe details ontdekt. Voor mij was dat bijvoorbeeld onlangs nog de orgelsound op de achtergrond tijdens Hackett's Firth of Fifth solo.
Na zo'n dikke tien jaar dit album helemaal grijs te hebben gedraaid is het nog steeds HET ene album dat ik mee zou nemen naar het hiernamaals. Het heeft het allemaal. Humor (Battle of Epping Forest), schoonheid (More fool me, Dancing with the moonlit knight, After the Ordeal), lekkere meezingers (I know what I like), bombast (Firth of fifth, Cinema Show) en dan nog meer (Aisle of plenty).
Ik zoek me al jaren rot naar een plaat die deze overtreft en ben vele tegengekomen die in de buurt komen, maar nooit eentje die Selling England overstijgt...