Genesis - Selling England by the Pound (1973)

Geweldig album van Genesis toen Peter Gabriel daar nog song... echte prog die helaas verloren ging toen Peter Gabriel genesis verliet.

Ben ik voor een deel met je eens, al vind ik Trick of the Tail ook nog zeer de moeite waard.

Grappig, de meeste mensen kennen het van oud (Gabriel) naar nieuw (Collins). Ik ken het andersom. Ik had al zeg maar de meeste albums met Phil Collins als zanger en ben later pas gaan wennen aan de oudere albums. Ik heb er niet veel verschil in, beide vind ik goed tot geniaal. Mijn all-time favorite blijft voorlopig nog het The way we walk, the longs (live en lang, wat wil je nog meer, nou ja, gezien de stemmen op dat album is niet iedereen het daar mee eens ).

mijn vader vind het geweldig

Jij dus ook, zie ik . Ik vind dit album trouwens beter dan The Lamb lies down on Broadway, vooral dankzij Firth of Fifth en The Cinema Show.

Bijna alles wat Genesis heeft gemaakt is mooi, maar dit album
steekt er toch wel boven uit, met de klassieke nummers Firth of Fifth, Cinema Show maar ook Dancing with the moonlit knight.

Hoe mooi ik dit album ook vind, The Battle Of Epping Forest is gewoon niet om door te komen. En alleen daarom al vind ik denk ik Foxtrot van het jaar daar voor beter.

Maar ja, het begin van het album is natuurlijk wel ijzingwekkend mooi.

M'n pa heeft dit album en is er laaiend enthousiast over.

Ik heb er nooit echt bewust naar geluisterd - toen ik een peuter was en m'n vader dit album speelde, begon ik te huilen (althans dat vertellen mijn ouders toch).

Later heb ik wel eens een song gehoord van de vroege Genesis en dat konk zo verdomd unheimlich. Pas op - da's geen slechte zaak

Toch maar binnenkort eens naar luisteren - nu we een heuse man geworden zijn met een stalen karakter

Schitterende album, maar ook met collins bleef het mooi hoor .

Lijkt wel of steeds meer mensen in gaan zien dat dit album werkelijk magistraal is. Tijdloos.

Hey that's my story Zo ga ik vanavond naar the musical box (Genesis - Gabriel coverband) in de doelen.

Toch zijn Genesis - Gabriel / Genesis - Collins twee verschillende bands met compleet andere muziek. Vind beide goed, maar mijn hart ligt toch bij Collins, aangezien ik daarmee ben opgegroeid, en dat geeft meestal net dat beetje meer nostalgie.

"Firth of Fifth" kent niet enkel een originele symfonische structuur, de song rockt daarenboven dat het niet meer normaal is!

Zolang ik me herinneren kan klonk bij ons thuis dit album. Mijn vader liep gillend de kamer uit, mijn moeder vond het interessant en wij, de kinderen, leerden dankzij mijn oudste broer langzaam maar zeker de teksten en de briljante melodische wendingen van 'Selling England' uit ons hoofd (voor mij ligt het geheim in de combinatie van twee ultra-getalenteerde musici: Peter Gabriel en Tony Banks).
Nog altijd als we langere tijd bij elkaar zijn (we zijn inmiddels allemaal de veertig gepasseerd) moet dit album minstens één keer op. Mijn dochter van zeven kent de teksten inmiddels ook al aardig uit haar hoofd en luistert hier net zo graag naar als Miles Davis, Mozart en K3 (!). Ik wil hier alleen maar mee zeggen dat de muziek tijdloos en ijzersterk is.
De grootste aanrader die ik maar kan bedenken!

Het is zeker weten goede muziek, maar ik kan dit soort muziek op de een of andere manier niet hoger geven dan 3.5/4sterren. Vooral het begin van het album is erg lekker (eerste nummer bv), maar daarna heb ik toch meer het idee dat ik naar klassieke muziek luister (wat uit muzikaal oogpunt overigens prima is), maar daarna zakt het wat mij betreft wat weg. Zoals de eerste nummers nog (licht) rocken, hoor ik het het verdere gedeelte niet meer. Dan is het geheel toch niet echt mijn smaak, máár het is zeker goede (mooie) muziek. Blijft voor mij echter steken op 3.5/4*

Overigens is het (tevens erg hoge) gemiddelde wel heel makkelijk verkregen. Het meerendeel van de 4.5/5stemmen heeft enkele stemmen uitgebracht en heeft zich sinds juni (of nog eerder) niet meer laten zien. Het is natuurlijk zo dat de stem dan alsnog hun mening over het album weergeeft, maar de meeste zijn bij het net betreden van de site wat coulanter qua stemgedrag, en dammen later wel wat in en corrigeren de boel dan meestel drastisch. Nu denk je 4.14, wow!

na the lamb , een goede tweede, alleen dat domme nummer van phil collins 'more fool me' moest eraf verder een dikke 5

Ik had het niet beter kunnen zeggen, dank

Firth of Fifth

De hemel voor mijn oren (zoals ze zelf aangeven). Vooral: Dancing out.... en Cinema Show. Was zelf maar amper 6 maanden toen deze lp uitkwam. Ontdekte het in 1991 (dank u wel, Sandra) en ben sindsdien volledig verkocht. Zelfs mijn vriendin (klassieker georienteerder oortjes) vind dit puik. Hah!

Vandaag gekocht...heerlijke cd! I Know What I Like (In Your Wardrobe) lekker nummer ook zeg!

Ik kende de live-uitvoeringen van de meeste nummers eerder en daarom prefereer ik Seconds Out nog net boven deze cd (hoewel ik beiden 4,5 * heb gegeven). Maar het is natuurlijk wel een echte klassieker, zeker binnen het genre.

Fan-tas-tisch nummer!

ik vind het heerlijk dat er nu nog jonge mensen zijn die dit album kopen en/of ontdekken, leve de symfonische rock , en dit is zeker een mijlpaal samen met the lamb en close to the edge van yes, hiep hiep hoeraa , er is toch nopg een beeetje vertrouwen in de jeugd die zich de dag van nu niet wil laten overdonderen door kak hip hop waar enorme vrouwonvriendelijke teksten door de micro geschreeuwd worden en dan die clips op mtv , verschrikkelijke bagger, en ja soms doet het me deugd te lezen dat er nog mensen zijn die een selling england kunnen waarderen

groetjes michel

Absoluut, al reken ik mijzelf niet tot de jeugd..:) haha
Nee maar ik begrijp je. Ik walg ook van die goedkope troep van tegenwoordig, uitzonderingen zeker daargelaten. Dit album heb ik net , al kende ik het wel en ik ben er verslaafd aan! Maar goed sowieso muziek uit halverwege jaren '60 en jaren '70 reken ik toch echt zeker tot de betere muziek!

Led Zeppelin, Beatles, Deep Purple, Pink Floyd, Genesis (Gabriel), Doors, Dire Straits, Cream, Steely Dan enz...top!

Ik reken mezelf wel tot die jeugd, al ken ik Genesis nog niet zo goed.

Dit-is-zo´n-waanzinnig-gaaf-album. Ik zit al tijden met mijn gitaar te klooien op de meesterlijke solo van Cinema Show. En die drumpartij is dat nummer: Ik kan daar talloze keren naar luisteren en toch weer in extase raken.

Weet je wel zeker dat je Cinema Show bedoelt want in dat nummer zit volgens mij helemaal geen gitaarsolo. Nog veel gekker: live was Steve Hackett niet eens op het podium te bekennen gedurende het instrumentale deel. Je zag alleen Rutherford (die 12-snarige elektrische gitaar speelt en baspedalen), Collins (op drums) en Banks (op toetsen).

Ja, het album is fantastisch mooi gemaakt. Muzikaal is dit absoluut 5 sterren waard. Probleem is echter dat het me totaal niets doet. Alleen de intro van het 1e nummer kan bij mij een beetje emotie opbrengen, maar daarna heb ik constant het gevoel van:'ja ontzettend knap gedaan, en nu?'. Ik merk denk ik ook dat ik totaal geen prog man ben. Ingewikkelde songstructuren, rare tijdschema's, het boeit me allemaal geen ene flikker. Dit album is als een Wimbledon finale met Federer: Technisch is het perfect, maar de spanning is ver te zoeken.

3,5*

Tja, maar dat valt Federer niet aan te rekenen...

Tuurlijk wel, als hij niet zo'n saaie lul was geweest die helemaal leeft voor zijn sport, dan hadden anderen ook nog een kans.

haha wat is daar mis mee? dat moet wel als topsporter.