McCoy Tyner Trio with Roy Haynes and Henry Grimes - Reaching Fourth (1963)

Met: McCoy Tyner (piano); Henry Grimes (bas); Roy Haynes (drums)

Het tweede album van Tyner als bandleider pas, en net als de eerste is het een trioplaat. Je kunt je van de toenmalige pianist van John Coltrane voorstellen dat die ook weleens wil spelen zonder getoeter om zich heen. Verder mag het geen verrassing zijn dat het pianospel erg mooi is op deze plaat, en de drummer en de bassist zijn ook erg goede en interessante muzikanten. Vooral de versies van 'Theme For Ernie' en 'Old Devil Moon' zijn erg goed hier.

Verder is het wel een beetje een behaagziek plaatje, waarop de muzikanten hun uitstekende techniek laten horen zonder erg veel risico te nemen in de keuze van het materiaal of de arrangementen. Misschien dat het daarom allemaal nog niet zo heel goed bij me blijft hangen. Met al het fraais dat Tyner nog zou maken, kun je dit moeilijk een essentieel album noemen.

Prachtige albumhoes is hier gekozen. In plaats van het Impulse!-logo, zie ik hier het Waxtime-logo.

Over deze plaat: ik ben echt voluit fan van deze bezetting. De subtiliteit van spel past erg bij die van Tyner. Daar waar Tyner samen met Jones in het Coltrane quartet er lustig op los hakt, en dat zal Tyner op latere soloplaten ook zeker niet nalaten, is deze plaat wat meer gericht op subtiliteit. Zelfs in de krachtige opener, waar het tempo flink hoog is, kan je spreken van veel dynamiek en subtiliteit.

Haynes is wel echt een enorm veelzijdige drummer, en wat mij betreft doet hij niet onder voor bijvoorbeeld Louis Hayes of Max Roach. Een drummer's drummer waarschijnlijk. En, Tyner in triovorm is altijd heerlijk.

Toch kom ik op één of andere manier bij deze plaat maar niet boven die 4* uit. Waarschijnlijk omdat, zoals een andere user al zei, het net voel als essentieel werk.

Te snel getypt, zie ik nu. De laatste zin moet zijn: het niet voelt als essentieel werk.