Au Pairs - Playing with a Different Sex (1981)

toch wel het beste wat de feministische tak van de punk heeft voortgebracht. Met deze lp als hoogtepunt.

Ik heb de elpee nog liggen. Toen geloof ik in de Oor jaarlijst van 1981 op nummer één. En nu alweer helemaal vergeten. Op de één of andere manier kon de muziek me nooit echt boeien.

@ beruk: Nee, dan zou ik toch eerder kiezen voor deze , deze of deze. Maar het is wel een van de betere, ja. Een behoorlijk vervolg heeft het helaas nooit meer gekregen.

Au Pairs: ook live erg sterk. "Headache" vanwege de gitaar-riff, "Armagh", vanwege de inhoud. "It's Obvious"hoort er eigenlijk ook bij. Vind de plaat nog steeds goed draaibaar vanwege het puntige, 'funky'klinkede geluid.


Chapeau! Maar wat vind je dan van:

deze?

of:

deze?

Van de laatste m.n. vind ik tracks 1, 3 en 10 erg mooi.

Er blijven maar onontdekte parels opduiken, net als deze plaat. Feministisch getinte postpunk of punk/rock voor de mierenneukers.

Wat hier zo opvalt aan deze plaat is dat er geweldig gebruik wordt gemaakt van de bas die echt op de voorgrond aanwezig is in de meeste nummers..waardoor er inderdaad een funky geluid ontstaat….voorbeelden genoeg.

Blikvangers zijn Headache, It’s So Obvious , Dear John en ook wel Love Song.
Na tig keren te draaien de voorbije dagen verveelt het nog steeds niet en ik ontdek af en toe nog een nieuw laagje aan de muziek die allesbehalve ‘just punk’ is…..

voor de mierenneukers??

Ik denk, kwestie van onhandige interpunctie - en zou moeten slaan op het definitie-issue.

Maar wat vind je nou van The Passions "Thirty thousand feet over China"- daar was ik benieuwd naar, gezien je verwijzing naar "Michael en Miranda".

Ik heb deze plaat al een paar keer een kans gegeven, maar het geluid is werkelijk afgrijselijk. Daar lijden wel meerdere 80's platen onder, maar dit slaat wel alles.

Nou, snap het nog niet, maar ok.

Wat ik zo typisch vind voor bands uit die tijd (1980-1985) is: geweldig debuut - iets mindere opvolger - einde verhaal. Daar kan ik moeiteloos 20 voorbeelden van noemen. Au pairs is er eentje van, Passions en Raincoats twee andere. Thirty thousand feet over China is een mooi album, maar minder dan Michael & Miranda. Het derde album was ook meteen het einde. Terecht: het was helemaal op. Voor de Au pairs geldt exact hetzelfde (nou ja, niet helemaal: het duurde maar twee albums...).

Hij bedoelde waarschijnlijk: "Feministisch getinte postpunk" en misschien zijn er mierenneukers zijn die dit aanduiden als "Feministisch getinte punk/rock".

Lesley Woods werkt tegenwoordig als advocate. Live in Berlin is trouwens niet slecht. Ik vind Thirty thousand feet over China mooier klinken dan de eersteling.

Het is veel professioneler, beter geproduceerd, vaardiger gespeeld. En Barbara Gogan was opeens zwaar opgemaakt. Allemaal waar. Maar ik mis die frisse, spontane en af en toe een beetje amateuristische sound uit het begin. Het eerste live-optreden van The passions in Nederland was ook zo'n 'bandje uit de buurt'-ervaring: Barbara Gogan vroeg verbaasd of we misschien nog een nummer wilden horen, en welke dan wel. Blij-verrast dat we het mooi vonden. Het tweede optreden was een professionele, voorgeprogrammeerde rockshow, waarin nauwelijks meer met het publiek werd gecommuniceerd.
Ik hou nog steeds heel veel van die do it yourself mentaliteit uit begin jaren 80, maar die heeft helaas niet zo lang geduurd.

Ik heb het eerste gezien: als voorprogramma van De Kuur - niet verkeerd. Ik heb ook een tweede optreden gezien, vlak na het uitkomen van "Thirtythousand Feet.." en dat was ronduit een deceptie: Clive Timperley had de band verlaten en Gogan deed lead-gitaar, 'ondersteund' door een dame (Penny) op synthesizer, "wonderful having her to back me up" zei Gogan. 't lag iets anders: die monofone synthesizer deed de belangrijkste partijen van Timperley, ook die met flanger ("German Filmstar", "Skindeep" etc.). Klonk voor geen meter.

Bedoelde je dat concert? Verder ik snap wat je zegt en kan me er voor een groot deel in vinden, alleen de audiofiel in mij vindt een mooi geluid ook de moeite waard - hoe krijg je "The Best of Both Worlds?"

inderdaad, het kind moet een naam hebben zeker?
vast staat dat dit gewoon een uitstekende plaat is...

Zowaar eens een album waarvan de bonustracks meer dan de moeite waard zijn. Met name You en Diet kunnen zich meten met het beste werk op de reguliere plaat

De twee nummers die je noemt waren single en flipside.

Verder heb je de live opnamen (Berlin) nog niet gehoord!

Afdeling Jeugdsentiment. Was inderdaad in die tijd (1981) tamelijk hot (al mocht je dat waarschijnlijk niet zo zeggen) maar het kon (kan) me wel bekoren. De zangeres is, naar ik meen, advocaat geworden. Ook vast een mooi beroep...

Zowel You als Diet waren a-kantjes van hun respectievelijke 7" singles, toch? M.a.w.:

- tracks 11, 12 en 13 = You 7" single, nov. '79
- tracks 14 en 15 = Diet 7" single, juli '80
- tracks 16, 17 en 18 = Inconvenience 12" single, jul '81

Nou ja, Headache for Michelle is desondanks toch wel uitgegroeid tot een favoriet hier in huis.

Muzikaal gezien een heerlijk postpunk werkje. Zang moet even wennen...
Zag hem in een verdwaalde eurobak liggen. Die was van mij!

Werd destijds door de toen nog gezaghebbende Muziekkrant Oor de hemel in geprezen.
Sommige vrienden van mij kochten de door Oor geprezen albums meestal blind, waarna ik ze op een bandje opnam.
Deze later nog eens op LP gekocht in de opruiming.
Postpunk?
Laten we het nu maar (soms toch wel hier en daar charmante) rammelpop noemen met rammel- (en soms behoorlijk krassende)gitaar met funky inslag en laten we wel wezen nonzang.
Kant 2 is beter dan kant 1 met als beste nummers Come Again, Dear John en vooral It's Obvious.
Ik begreep toen al niet echt de commotie rondom deze plaat en dat doe ik nog steeds niet.
Heb hem vanavond van zolder gehaald, maar hij gaat morgen weer terug.
Ik doe 3 sterren vanwege genoemde 3 nummers en het (dat dan wel) behoorlijk originele geluid.

Snap niet dat sommigen deze plaat nu niets meer vinden, to OOR or not to OOR maakt niet uit, de openingriff van we're so cool is prachtig/legendarisch, it's obvious een classic, love song en headache zijn ook erg goed. Vond dit altijd de female versie van Entertainment, iets meer funkie maar toch.
Een super plaat dus!

ik ontdek zojuist dat deze plaat nog geluid in de eindgroef heeft, wat zich dus eindeloos herhaalt als je geen automatische afslag hebt. Net als op Sgt Pepper van The Beatles dus.

Een zogenaamde locked groove. Cool is dat.

En bij Ojadasawa van Normaal.
Zie het verhaaltje van vielip bij die plaat .

Enorme meevaller na zoveel jaren. Verrassend vlot en geen "synthesizer-doom", maar vlotte hoekige new wave of welke stroming de liefhebber er ook maar aan vast wil plakken.

Ik zit nu ff wat te lezen wat men heeft te zeggen over deze plaat, maar DJ Maus slecht geluid? op lp klinkt deze nog steeds prachtig, geen idee waar jij deze hebt geluisterd. Ik kan wel andere 80;s platen oa Associates Suld die klinken slecht en bv nieuwere Funeral van Arcade Fire klinkt op vinyl veel te vlak.

Mij favorite album van The Au Pairs. Klinkt nog tamelijk fris en energiek na 39 jaar. Als dit album nu zou worden uitgebracht zou het ook nog inslaan als een bom. Heb de Au Pairs een keer live gezien op het magazine Vinyl feestje in De Melkweg en wat waren ze goed live!

Heb deze destijds gekocht en was er jarenlang blij mee.

Maar nu, enkele tientallen jaren later blijft hier niet zoveel van over. Af en toe aardig, maar niet meer dan dat ...

eens

Deze pas herbeluisterd en te vaak blijven de nummers steken in één erg aanstekelijke bas/drum groove waar dan tijdens de nummers wat aan gitaren wordt ingevuld.
Kant A bevalt me het beste met Headache For Michelle als broeierig hoogtepunt. Ook We're So Cool en Love Song zijn erg de moeite. Op de B-kant wat meer variatie tussen grooves en tussenstukken, maar ook meer ruimte voor onnodige noise, waardoor het overkomt dat de boodschap/teksten meer doorwegen dan de muziek (Come Again, Armagh...).
Het album sluit wel fraai af met It's Obvious en de boodschap You're equal/But different, maar het verschil tussen beide plaatkanten vind ik dusdanig groot dat ik blijf steken op 3*.