PJ Harvey - Rid of Me (1993)

Vrouwen zijn fantastisch/Vrouwen zijn volstrekt irrationele wezens.

Tussen die twee persoonlijke stellingen schipper ik de hele tijd, maar op het einde van de dag eindig ik altijd bij stelling één

Soms kan PJ Harvey me de bomen injagen (ik denk aan Who the f**k op haar laatste), maar na verloop van tijd denk ik dan: "Ach, zo slecht is het nu ook weer niet". Die verdomde mantel der liefde toch

Bij deze cd kan ik de betweterige would-be popprofessor in mezelf helemaal het zwijgen opleggen. Nooit denk ik: "dat kon best wel mooier (aaaaaaaaaarh, het woord "mooier" alleen al ) opgenomen worden, Polly!".

Polly smijt hier de emoties recht in m'n gezicht, en ik kan niet anders dan stamelen: "Sjonge - dat doe je toch fantastisch - Polly".

Rid of me - wàt is me dat zeg? Smekend op de knieën en vervolgens angstaanjagend dreigend. En dan het eind van dat nummer Lick my lips/I'm on fire/Lick my lips of desire - telkens wanneer ik dat einde hoor, denk ik: "dit soort muziek heb ik nog nooit meegemaakt". Zo wanhopig met zo'n "a.u.b. - hou van mij, ik wil niet alleen wandelen door het donkere bos" - ondertoon. Dat kruipt telkens weer onder m'n huid.

Missed is zo'n nummer dat me telkens weer diezelfde vraag doet stellen: "heb ik nu al werkelijk iemands hart écht beroert?". Ja - dat is nogal belachelijk, beste MuM-vrienden

Maar serieus - ik mag het me niet voorstellen dat ik tijdens mijn korte bestaan niemand "een onvergetelijk moment" heb bezorgd (wat dat ook mag zijn ). Dat je geen plaatsje hebt in iemands hart - dat je leeft als een bestofte klok op zolder. De batterijen werken, maar eenmaal ze leeg zijn, maalt er niemand over dat de klok niet meer werkt. Niemand weet dat de klok er überhaupt was.

Wat zegt u? Pure ijdelheid - yup

Wat kan ik nog uit m'n klavier halen over "Rid of me"? Niet echt veel "vrolijks", vrees ik - wel dat Polly dat ze de symptonen genoteerd heeft van personages, bezocht door een soort van smart. Ze heeft laten zien, hoe een steeds verder vretend verderf de indrukken aantast, op een moment dat het enthousiasme en het geloof uit de jeugd zijn opgedroogd.

Zij heeft in haar nummers hier alle fasen van de droevige hart-herfst gevolgd. Ze heeft de geprikkelde overgevoeligheid van de ziel aan de opnamerecorders toevertrouwd.

Polly - you still rule

knaller van een plaat , zo rauw en bluesy en naakt , gebracht door een minimum aan middelen , en dan die teksten , verschrikkelijk en zot van de sexuele goesting , rid of me , rub till it blees , man size , wat een geil wijf
sterke plaat die je moet ondergaan door pj
soms doet ze me denken aan de rauwe captain beefheart van de sixties

Rid of me vind ik live al beter klinken als de originele versie

PJ Harvey - Rid of Me (Live)

Heb haar in 2001 in London gezien, ze opende daar met Rid Of Me. Waarschijnlijk heb ik daar met open mond en kippenvel van 1cm dik staan kijken. Wow wat een energie die vrouw op een podium kan neerzetten met enkel haar Gretsch.

Verder is in de vorige berichten alles al over Rid Of Me gezegd wat er maar te zeggen valt. Koop deze cd en laat PJ Harvey je meeslepen in haar wereld van foute liefdes, geilheid en wanhoop.

Oordeel: *****

Ik heb deze cd van PJ Harvey nog niet helemaal beluisterd, maar dit ziet er toch wel veelbelovend uit:

http://www.youtube.com/watch?v=48GIaN7SrGU

Ik ben niet zo van dat geschreeuw dus een 2,5*

Kan ik snappen. Ik wel. Heerlijke intense plaat dit!

Ken deze plaat al een hele tijd, vind het superlekker maar dit is de eerste keer dat ik de schijf over mijn primaluna dialogue luister en kan concluderen dat deze plaat uit '93 de opname test heeft doorstaan, om je vingers bij af te likken. Mooi live geluid in de studio, positionering van de instrumenten. Helder, transparant geluid, met 'ruimte'.

Ik heb dit album een jaar of 5 geleden gekocht, toen een keer geluisterd. Toen dacht ik:

'Wat een takkeherrie!'.

Vorige week zette ik hem zo maar weer eens aan. Toen dacht ik:

'Wat een ontzettend lekkere pure rauwe eerlijke plaat!'

Hij staat nu al een week non-stop aan. 2.5* --> 4*

Pure, rauwe, emotionele energie. Met een flink portie noise. Dit album spreekt mij nu meer aan als destijds. Ws. heeft PJ Harvey wat tijd bij mij nodig gehad om binnen te komen. Wel denk ik dat mijn voorkeur toch meer zal gaan, naar de wat latere PJ, zoals in bijv. Is This Desire.
Toch hoor je hier tussen al deze ruwe nummers, toch het talent en bevatten ze meer structuur en opbouw dan dat je zo op het 1ste gehoor zou denken.
Over het algemeen blijven ze ook wel goed hangen en is het geen eenheidsworst geworden en onderscheiden de nummers onderling prima.
Zelf vind ik Ecstacy het mooiste nummer van dit album. Maar ontladingen als Rub 'Til It bleeds, Me-Jane en Dry vind ik ook zeer goed te pruimen.
Geen slechte plaat, zeer zekers niet, maar als Ecstacy zich aandient, ben ik blij dat het daarna afgelopen is.

Haar meest recente plaat "Let England Shake" was mijn (veels te late) kennismaking met PJ Harvey. Ondanks een goede beoordeling blies dat album me niet omver, maar bij de eerste klanken van "Rid Of Me" moest ik toch even goed gaan zitten. Een album met een hoog Red-Bull gehalte waarbij mijn eerste gedachten naar de heldin onder de heldinnen Patti Smith gingen. Een kleine toelichting: in mijn platenkast staan erg weinig vrouwen (Weet niet hoe het komt) en die vrouwen bestaan vooral uit dames met engelachtig zuivere stemmen uit het altcountry genre (ik noem een mevrouw Harris of Allison Kraus) én álles van Patti Smith.

Ik denk dat ik met PJ Harvey weer wat meer balans in mijn muziekcollectie kan gaan brengen, want dit is fantastisch. Een beoordeling volgt nog, want ik ben nog niet (beetje dwangneurose dingetje van mij) aan de verplichtte 5 of (meestal) meer luisterbeurten toegekomen

Btw: ook nog een behoorlijk hete dame die PJ al ziet ze af en toe ook behoorlijk ''crackh**r-achtg" uit. Onder het motto"it's only Rock and Roll" dan maar!

Stiekem toch wel een vette Highway '61 Revisited vertolking; ben benieuwd wat Bob ervan vond. Verbaasd me niets als hij dit wel waardeert, tegenwoordig herken je maar enkele nummers tijdens een concert van af. Mede dankzij het strottenhoofd van een bekende zwarte vogel maar ook omdat hij qua melodie vernieuwen doorvoert; net zoals onze vriendin hier.

Voor mij toch wel de beste Harvey-plaat. Behoorlijk rauw (Steve Albini!), compomisloos en claustrofobisch. Ik hou daarvan. Knap dat het strijkkwartet-nummer Man-Size Sextet alleen op papier een rustmoment is. Missed is echt prachtig...

Wat een heerlijke ruwe plaat toch.

Rid Of Me is een stuk rauwer dan Dry.
Waarschijnlijk speelt het ook mee dat Steve Albini hier verantwoordelijk is voor de productie.
Deze producer was rond dezelfde periode ook actief bij Nirvana’s album In Utero.
Opener Rid Of Me zet gelijk de toon.
Wat is dit een geweldig nummer.
Het benauwde begin om vervolgens helemaal los te gaan.
Lick my legs I'm on fire
Lick my legs of desire
Duidelijke taal.
Ook haar podium presentatie is in deze periode totaal veranderd.
De spijkerbroek en leren jas zijn vervangen door een sexy jurkje, met daaronder hoge hakken.
Weg is de schuchterheid.
Het onschuldige meisje is gegroeid tot een Femme Fatale.
Rid Of Me is een stuk minder toegankelijker dan Dry en zelfs als opvolger To Bring You My Love.
Ik kocht deze vrij snel na To Bring You My Love voor een paar gulden, omdat hij flink afgeprijsd was.
Maar wat was ik teleur gesteld toen ik thuis kwam.
Volgens mij heb ik deze toen een keer gedraaid, en is hij toen voor jaren in de kast verdwenen.
In die tijd had je ook zangeressen als Alanis Morissette, Jewel, Heather Nova en Joan Osborne, en die klonken allen een stuk toegankelijker dan de bijna hysterische dramatiek van Polly Jean op het nummer Legs.
Als je de tekst en uitvoering van Rid Of Me en Legs goed luisterd, dan zou je bijna denken dat PJ Harvey model heeft gestaan voor het karakter Xenia Onatopp in de James Bond film GoldenEye, de vrouw die kon doden met haar dijen ; gespeeld door onze eigen Famke Janssen.
Rid Of Me is waarschijnlijk nog steeds het minst toegankelijke album van PJ Harvey, maar zeker niet haar minste.

Een tikkie minder dan het mooie debuut 'Dry'. Het is wat fragmentarischer, wat meer een samenraapsel danhet mooie geheel dat 'Dry' vormde. Hier en daar wat kaal en heel basic, past natuurlijk bij die onverschrokken punkattitude, maar de muziek blijft daardoor wat minder gelaagd en ééndimensionaal. Maar best een aangenaam album, hoor. Eén in de categorie: niks mis mee.

Dit album is nog duisterder en rauwer dan haar debuutalbum. Geniale vocale uithalen waar de pijn en wanhoop vanaf spat.

De intensiteit hier is waanzinnig. Wat een productie ook van Albini. Een solide koptelefoon is van harte aanbevolen, juist bij deze plaat.

Vandaag de reissue op vinyl binnen. Ik vind het artwork met een grotere versie van de foto eigenlijk mooier. Lang niet meer gehoord, maar blijft een heerlijk album.

Dus toch een vinyl re-issue..Ik dacht dat PJ daar geheel niet achter stond omdat de opnames heel gericht waren op digitale technieken. Kennelijk zag de platenmaatschappij er wel brood in.
Dat gezegd hebbende: hoe klinkt ie op vinyl?

Ze gaat alles opnieuw uitbrengen en heeft de eerste twee albums inmiddels uitgegeven.

Ik vind deze prima klinken. Van Dry heb ik de originele release en To Bring You me Love plus haar laatste drie heb ik ook op vinyl, dus ik kan nu de boel compleet maken. Daarbij brengt ze ook haar demos per album uit.

Vinyl reissues + Demo albums announced – PJ Harvey - pjharvey.net

Sterk album, eindelijk eens aangeschaft, stiekem gehoopt dat de cover de volledige hoes ging beslaan en niet met van die 2 witte balken (wat een hoesfoto!).

Beetje jammer dat de demo's apart worden verkocht en niet in combo met de albums zelf (slim gezien zo passeren ze 2 maal langs de kassa als de verzamelaar beide wil). Enigzins ook vreemd dat het enkel hetuitgaven zijn op vinyl en niet cd, ik dacht dat de 1ste 4 albums niet meer te vinden waren op cd..

Ze hebben gewoon de originele vinyl uitgave ls hoesfoto. Ik vind die juist mooier dan de cd-versie.


Daar ben ik juist weer blij mee (gek genoeg). Liever gewoon het album zoals het bedoeld is (hadden ze de demo's erbij gedaan dan had je ook gelijk heel wat meer mogen betalen). Ik heb de albums die als reissue verschijnen van wie dan ook graag hetzelfde als oorspronkelijk bedoeld (helaas passen ze vaak veel aan met als grootste misser ander artwork, wat soms niet anders kan weet ik ook wel).

Wellicht niet het meest toegankelijke album van PJ Harvey (ken niet al haar albums) maar bij een plaat met Steve Albini op de producersstoel is mijn interesse altijd wel gewekt.
Na nogal wat luisterbeurten kom ik tot de conclusie dat ik Rid of Me meer dan geslaagd vind, op een enkel nummer na komen de hier felle en erg directe vocalen goed overeen met de gortdroge sound van Albini.
De plaat opent ontzettend sterk met het titelnummer en Missed, het absolute hoogtepunt van Rid of Me.
Een volgende uitschieter is het dynamische Rub 'Til It Bleeds, en vervolgens het erg intense 50ft Queenie, niet het meest makkelijke nummer.
In de tweede helft heeft het album de neiging om zo nu en dan wat zwaar op de maag te liggen maar door het prima slotakkoord Ecstacy slaat de balans uiteindelijk ruim naar de goede kant door.
Geen lekker comfortabel album van de Engelse Zangeres maar voor mij één van haar beste.

Grappig dat ik nu pas de link Albini en 'In Utero' leg vanwege de mention van frolunda (terwijl dat toch erg obvious zou kunnen zijn), maar dit album staat, ook nu nog na bijna 30(!), nog fier overeind en op zichzelf. Een heuse PJ party!

Sommige platen moeten rijpen als een goede wijn. Hup, 4****