Jefferson Airplane - After Bathing at Baxter's (1967)

Hun beste album. Martha, Wild Tyme, Rejoice, Watch Her Ride, Spare Chaynge, Two Heads. Stuk voor stuk psychedelische klassiekers. De LSD druipt als het ware gewoon van de muziek af. 4,5*

'Surrealistic pillow' was al een goede plaat, maar dit is wel hun meest creatieve plaat. Het psychedelische concept is op dit album helemaal uitgekristalliseerd.
Belangrijkste stukken zijn 'The ballad of you and me and Pooneil', 'Martha', 'The last wall of the castle', 'Watch her ride' en 'Two heads', dat een beetje op 'White rabbit' doet denken.
Maar eigenlijk lijkt het mij het beste om dit album in zijn geheel te beluisteren.

Voor mij is dit een van de beste albums uit de jaren 60. De nummers gaan soms mooi in elkaar over zo dat je het als een heerlijke psychedelische trip kan beluisteren. De donkere gitaren suizen van van links naar rechts, gekke breaks, echo's; het is allemaal prachtig. "Spare Chaynge" is een fantastische veredelde jamsessie die mij koude rillingen kan bezorgen. 'I will give you capsule blue' wordt er ergens gezongen. Ook nuchter kan deze plaat je naar hogere sferen brengen; koptelefoon op, oogjes dicht en reis mee door een rijk muziekaal universum.

Ruim 40 jaar na dato, klinkt dit album mij wel erg gedateerd in de oren. Niets mis mee, maar is niet mijn ding. De psychedelische trip kan ik nu ook krijgen zonder daarvoor te hoeven trippen en terug te grijpen naar een tijd waar ik niets mee heb. Genoeg mooie albums uit deze periode die dit teweeg kunnen brengen. Getuige recensies van het label CMI.

Maar goed heb dit album ook niet volledig gedraaid, riep meer irritatie op dan genot. Dus zal er ook geen stem op geven. Kan het niet goed op waarde schatten, aangezien ik A) het niet uit heb kunnen luisteren en B) dit mij totaal niet aanspreekt.

Maar goed van Jefferson Airplane naar Starship...toen was die trip al lang serieus uitgewerkt. Kwam er ook niet veel goeds uit.
White Rabbit blijft daarentegen wel een klassieker.

Vanaf dit album vind ik JA teveel gekunsteld klinken.
Doe mij maar het debuut en Surrealistic Pillow. De albums die erop volgen zijn niks voor mij.
Er wordt vaak gezegd dat Grace Slick een mooie stem heeft, maar ik vind dat zij echt niet mooi zingt. (Alleen op Somebody to Love en White Rabbit kan ik het aan, wat dan ook twee supernummers zijn)

Mijn sentimentele JA fave ....... Ik heb de plaat damaals helemaal aan gort gedraaid....

Vooral de waanzinnige Kaukonen / Casady freak-out Spare Chaynge kon ik geen genoeg van krijgen. Jammergenoeg heeft nou juist dat nummer de tand des tijds het minst goed doorstaan, maar gelukkig misstaat het niet in het totaal plaatje.

Kwa komposities blijft ABAB echter wel wat achter in vergelijking met Surrealistic Pillow, door de rootsy aanpak klinkt die plaat bovendien nog een stuk frisser ..........

Ondergewaardeerde band op mume, serieus..

Ik kan hier eigenlijk alleen maar geniale psychedelische gekte in zien, erg, erg goed gitaargeweld ook, ik kan hier gewoon niet mminder dan 5 sterren voor geven. Een toelichting geef ik nog wel een keer, desgewenst..

3 jaar na dato nog eens een kans gegeven. Dit keer in zijn geheel uit gezeten. Vooral het gebrabbel in het begin op kant A, blijft voor mij storend, maar daarna komen toch wel een aantal psychedelische folk getinte liedjes, waarin wat meer rust naar voren komt. Later bij Spare Chaynge nog een meeslepende bolwerk van geluid, waar ik ook in 'meegezogen' wordt.
Als geheel vind ik het nog steeds niet geheel overtuigen, maar geplaatst in de context van zijn tijd is het wel een apart werkje. Eigenlijk ongelofelijk dat Grace en de hare jaren later nog eens tevoorschijn worden getovert met de commerciele draak Nothing's gonna stop us now.

Het is de sfeer madjack.. Er zijn in 1967 een paar albums gemaakt die niet alleen maar die 'love, peace, and happiness' sfeer hadden van de sixties, maar eerder onheilspellend, duister en ongemakkelijk waren op sommige momenten. Daar stond niet perse geweldige muziek op, maar het bewees wel dat een LSD-dieet niet perse garant stond voor vrolijkheid en menslievendheid.
Ik noem een 'Their Satanic Majesties Request', een 'Piper at the Gates of Dawn', of dit album...Wat mij betreft een voorbode voor het einde van de illusie van de 60's, een illusie die uiteindelijk ook echt ten einde kwam met de Manson-moorden, de chaos tijdens Altamont, en de algehele staat van de wereld op dat moment..

Prachtig gitaarwerk van Jorma Kaukonen in The Last wall of the castle.

Heerlijk psychedelisch meesterwerkje. Toen ik het album leerde kennen had ik er nog niet zo veel mee. Maar later ging ik er toch van alles in horen. Ook omdat ik steeds meer interesse in psychedelische muziek uit de jaren zestig kreeg.

Goed gedaan jochie ! Dan nu op naar de rest van de San Fran helden .......

Helemaal eens, Flebbie. Dit is veruit hun beste album. Als die twee rare instrumentals, die natuurlijk fantastische tijdsdocumenten zijn, er niet op hadden gestaan, had er letterlijk geen zwakke broeder tussengezeten. Deze week door het overlijden van Paul Kantner "Baxter's" maar weer eens uit de kast getrokken en hem meteen een paar keer achter elkaar gespeeld. Vooral omdat ik 'Wild Tyme' weer eens wilde horen, wat een van Kantner's beste composities is, maar de rest is ook zo goed.

De stap van een folk bandje naar dit rock beest is enorm. Zet daarnaast Grace Slick in topvorm in haar piano nummer 'Rejoice' een ballad als 'Martha' en een trits rockers met Jorma Kaukonen, die als een beest te keer gaat op zijn gitaar, in de hoofdrol en je hebt een prachtig album, dat wordt afgesloten met het monumentale 'Won't You Try Saturday Afternoon'.

Een vraag is overigens beantwoord, ook al wordt die gesteld door Marty Balin in 'Young Girl Sunday Blues'. "When I die, will the moon still hang in the sky?" Ja, dus.

Even een herstel plaatsen:



Dat laatste moet natuurlijk 'The Ballad of You and Me and Pooneil' zijn.

Fantastisch om de gedeelde waardering voor 'Baxter's' te lezen. Mijn liefde voor de Jefferson Airplane is begonnen met deze (in de regel ondergewaardeerde) plaat. Je waant je echt helemaal in 1967, zittende op een groene heuvel van Panhandle Park. Wat is het toch heerlijk om in deze roerige tijden weg te dromen met albums als Anthem Of The Sun, Happy Trails en After Bathing at Baxter's'.

Na het overlijden van Paul Kantner heb ik deze plaat een paar weken iedere avond gedraaid tijdens het koken. Tegelijkertijd heerlijk mee staan zingen. Typisch zo'n plaat waarvan ik de teksten grotendeels ken. Een plaat uit mijn jeugd dus. Bij nieuwe platen gebeurt dat gewoon niet meer. Of ik ze nu zo goed vind als deze of niet.

Eigenlijk ben ik een uitzonderlijk verdiepte relatie aangegaan met "Baxter's". Het aantal sterren is dan ook met een 1/2 verhoogd. Hierboven heb ik al iets geschreven over de impact van de plaat. Die blijft heel groot. Het is in mijn ogen een van de meest ruige, maar ook diverse platen ooit gemaakt. Veel kon en mocht en de leden zwiepen elkaar op naar uitzonderlijke prestaties, die ze elkaar ook lijken te gunnen.

Op Spotify kwam ik een 11 minuten versie van "Pooneil" tegen, waarin de hele lp wordt samengevat. Zo ontzettend goed.

Het grappige is, dat de twee nummers die ik vroeger altijd oversloeg (vooruit 'Package' is daar te kort voor) ben ik meer gaan waarderen. Ik herken nu 'Spare Chaynge' voor de psychedelische bluesjam die het is. Dus een maximum aantal sterren en eigenlijk meer. "Baxter's" is horse categorie.

Om Kantner en de vijf anderen te eren heb ik een lange recensie geschreven op WoNo Magazine. Die tref je hier aan.

Afijn 7 jaar en een MONO vinyltje later ben ik toch op z'n minst 150 graden gedraaid.

De MONO miks van ABAB is veel direkter, het geluid heeft veel meer ballen, geeft je echt het gevoel dat je er bij bent en is daardoor een veel duidelijker opvolger van SP.

De ladingen galm waarmee de SP producer de opnames overgoot schieten me tegenwoordig regelmatig in het verkeerde oorgat en de overduidelijke zwakke broeders ( My Best Friend ( sorry Skippy ) en How Do You Feel ) halen de flow er albumtechnies behoorluk uit dus ABAB staat weer vier bovenaan als mijn fave JA album. Sentimenteel- en odderwijs !

Dit klinkt zo herkenbaar sixties dat het bijna té vertrouwd klinkt. De combinatie van folkachtige samenzang, experimenteren met gitaargeluid en feedback, abrupte tempowisselingen en ongrijpbare teksten maakt het haast clichématig, tot je bedenkt dat dit niet de kopie maar de oorsprong is, en bovendien kan het samenspel tussen gitaren, zangers en zangeressen van de Jefferson Airplane je bij tijd en wijle echt laten vliegen, naar duistere en meer hemelse oorden.

Dit album is onnavolgbaar goed. Het is een heerlijke trip om je helemaal aan over te geven. Zowel zang als instrumentatie zijn geniaal.

Rejoice, wat een heerlijk nummer is dat toch, net als Spare Chaynge. Het zijn voor mij de publiekstrekkers van dit album. Maar ook de overige tracks scoren een voldoende.
The Ballad of You and Me and Pooneil opent mooi en OK A Small Package of Value Will Come to You Shortly is muzikaal oninteressant. In de daaropvolgende songs laat Grace Slick horen dat ze wel degelijk kan zingen. Allemaal nummers die het gehoor goed doen.
Het album staat 34 in de 100 Greatest Albums of 1967 en op dit moment 27e in de chart van Best Ever Albums over 1967.
3,5*

Anders dan voorganger Surrealistic Pillow, maar wat mij betreft evenwaardig. Waar die eerste meer op hits leek te mikken (en dat ook met succes deed, getuige Somebody to Love en White Rabbit), wordt hier wat meer geïnspireerd, wat maakt dat geheel nog wat psychedelischer klinkt. Het lange Spare Chaynge (9+ minuten!) speelt daarin een niet geringe factor, en is eigenlijk een heerlijk drijvende jam die maar door blijft grooven.

De songs daarrond zijn ook niet mis; vooral de opener en Rejoice weten mijn goedkeuring weg te dragen, met fijne melodielijnen, en vooral wanneer Grace Slick begint te zingen, gebeurt er iets moois.

3,5 sterren

After Bathing at Baxter's van Jefferson Airplane uit 1967 is een meesterwerk dat de essentie van de psychedelische rockbeweging van de late jaren '60 perfect vastlegt. Dit album neemt de luisteraar mee op een fascinerende reis door de geest van een tijdperk dat doordrenkt was van vrijheid, experimentatie en culturele revolutie. Vanaf de eerste noten van de opener The Ballad of You and Me and Pooneil voel ik me meteen ondergedompeld in een wereld van intensiteit en zelfontdekking. Dit nummer is niet alleen een viering van vrijheid, maar ook een zoektocht naar betekenis in een voortdurend veranderende wereld. De experimentele gitaarpartijen en zwevende vocalen creëren een surrealistische sfeer die me keer op keer betovert.

Wat After Bathing at Baxter's zo bijzonder maakt, is de gedurfde manier waarop het album verschillende muzikale en artistieke stijlen samenbrengt. Een uitstekend voorbeeld hiervan is het korte, maar krachtige nummer A Small Package of Value Will Come to You Shortly. Dit nummer, met zijn collage van geluiden en absurde dialogen, doorbreekt alle conventionele songstructuren. Het is chaotisch en speels, en trekt me uit de realiteit om me in een chaotische, maar toch boeiende wereld te storten. Het is precies dit soort experimentatie dat Jefferson Airplane onderscheidt van andere bands uit die tijd.

Een ander hoogtepunt op het album is Young Girl Sunday Blues. Dit nummer is een energieke en levendige verkenning van verlangen en verloren liefde. De melancholie van het missen van een geliefde, vooral op een luie zondag, wordt prachtig weergegeven door de dynamische instrumentatie en krachtige zang. Het is een nummer dat zowel melancholisch als hoopvol is, en het roept gevoelens van nostalgie op die diep resoneren.

Martha is een andere parel op het album. Dit dromerige en intieme nummer neemt me mee naar een zachte, etherische sfeer die perfect past bij de thematiek van liefde en verlangen. De serene ambiance die door de kalme zang en zachte melodieën wordt gecreëerd, maakt dit nummer tot een rustpunt in de meer energieke nummers van het album. Het voelt bijna alsof ik in een droomwereld wordt getrokken, waarin ik het diepe verlangen en de bewondering voor de mysterieuze Martha kan voelen.

Dan is er Wild Tyme, een nummer dat de vrijheid en het avontuur van de jaren '60 viert. De opzwepende gitaren en krachtige zang geven het nummer een vrolijke en rebelse sfeer die het optimisme en de energie van die tijd perfect weerspiegelt. Het is onmogelijk om niet mee te worden gesleept door de ongebreidelde energie en het gevoel van plezier dat dit nummer uitstraalt.

The Last Wall of the Castle is misschien wel het meest opzwepende nummer van het album. Met zijn krachtige gitaren en vurige vocalen, roept het een gevoel van rebellie en bevrijding op. Het thema van het afbreken van barrières, zowel fysiek als mentaal, komt sterk naar voren en nodigt me uit om mijn eigen beperkingen te doorbreken en volledige vrijheid te ervaren. Dit nummer belichaamt de strijd en de hoop die de late jaren '60 kenmerkten.

Met Rejoyce toont Jefferson Airplane hun diepere, meer intellectuele kant. Dit complexe en intrigerende stuk, sterk beïnvloed door literatuur en politiek, is een van de meest fascinerende nummers op het album. De mystieke sfeer en barokke elementen maken dit nummer bijna surrealistisch, en het roept bij mij een diep gevoel van verwondering en reflectie op.

Watch Her Ride en Spare Chaynge vervolgen deze psychedelische reis met hun energieke en experimentele composities. Waar Watch Her Ride de sensatie en vrijheid van verliefdheid viert, neemt Spare Chaynge me mee op een intense instrumentale reis vol onverwachte wendingen en complexe ritmes. Deze nummers zijn perfect voor wie de grenzen van muziek wil verkennen en genieten van pure sonische exploratie.

Two Heads en Won't You Try/Saturday Afternoon sluiten het album af met thema's van dualiteit, mentale verwarring en de idealistische hoop van de hippiecultuur. Vooral Won't You Try/Saturday Afternoon is een meeslepende afsluiter die de vrije, zorgeloze geest van de tijd perfect weet vast te leggen.

In conclusie, After Bathing at Baxter's is een briljant en gedurfd album dat de tijdsgeest van de late jaren '60 perfect weet te vangen. Jefferson Airplane levert hier een werk af dat niet alleen muzikaal experimenteel en vernieuwend is, maar ook diep resoneert met de idealen en emoties van een generatie. Het is een album dat ik keer op keer kan beluisteren en telkens iets nieuws ontdek. Een ware klassieker die zijn tijd ver vooruit was.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl