Stevie Wonder - Fulfillingness' First Finale (1974)

Ik mag toch nog wel reageren, Nieuwstad? Ben wat minder stellig dan Ziegler, die is niet zo van het eromheen lullen, wat inderdaad niet zo handig is voor een site als deze, waar het soms tot hogere kunst verheven is.

Anyway, melancholischer, ingetogener en meer volwassen zal best, maar de composities zijn gewoon minder. Too Shy To Say klinkt als Annie The Musical en Creepin' klinkt als een foute discoballad met Toots Tielemans op mondharmonica, Boogie On is teveel een kopie van Living for the City. Niet slecht allemaal hoor, maar een stijgende lijn zoals ie met Songs in the Key wel weer laat horen, heeft ie hier niet te pakken. Opgeteld bij enkele echt wel mindere songs, is het goed maar niet briljant.

Nee

Wat betreft de nummers die jij aanhaalt, ik vind ze juist prachtig:

Too Shy To Say vind ik echt een heerlijk mellow nummer. Stevie zingt het met enorme emotie in zijn stem. Die pedal steel gitaar op de achtergrond maakt het helemaal af voor mij.

Boogie On Reggae Woman snap ik niet dat je die zo afserveert. Het swingt de pan uit en kan zich meten met het beste op Innervisions. Staat ook niet voor niets bovenaan de favorieten stemlijst

Creepin' doet zijn naam echt eer aan. Er broeit een soort onderhuidse spanning maar tegelijkertijd wordt het ook weer zo heerlijk mellow gezongen. Blijkbaar hou ik gewoon meer van die melancholische, relaxte "coffeeshop" sound die Stevie hier laat horen dan jij. Ik kan er helemaal bij wegdromen.

Oh, zo bedoel ik het niet.
Het is niet zo dat ik inhoudelijk een punt heb waardoor dit album minder is dan de andere. Die andere doen me meer. Ik vind dat het geen zin heeft om negatief te doen over dit album terwijl ik hem ijzersterk vind.

Alleen hij doet me wat minder dan die andere twee . . . .

Afserveren wil ik het niet noemen, het nummer is eerder een wat te nadrukkelijke herhaling van zetten, wat er o.a. aan bijdraagt dat FFF als totaal wat lager scoort.


Tja, ik zie net tot mijn schrik dat ik zowel Innervisions als deze FFF met 4,0 sterren heb beoordeeld. NIet erg consistent als je hier loopt te verkondigen dat FFF echt wel minder is.
De enige coffeeshop waar ik wel eens binnenkwam draaide vooral Killing Joke en Joy Division, lang geleden... Misschien moet ik 'm nog eens 's avonds laat opzetten, wellicht hoor ik de coffeeshop dan wel.

Grappig. Zie net pas dat op (voor mij) het lekkerste nummer van het album: You haven't done nothing the Jackson 5 meedoet.

Erg sterke plaat van Stevie en de volgende in een rij van geweldige albums dat werd ingezet met 'Music of my Mind'. Er staat eigenlijk geen zwak nummer op, en het feit dat vele nummers zijn gecoverd geeft de kracht van de nummers aan. Onderstaande coverversies zijn naar mijn mening overigens zeer de moeite waard:

Heaven Is 10 Zillion Light Years Away: Richard Page - Heaven Is 10 Zillion Light Years Away - YouTube
Too Shy to Say: Too shy to say (by Richard Marx) - YouTube
They Won't Go When I Go: George Michael - They Won't Go When I Go - YouTube

Zijn minst bekende jaren 70 plaat, midden in een stroom klassiekers is deze redelijk anoniem. Toevallig voor 3 euro op vinyl tegen het lijf gelopen en gelijk maar meegenomen. Ik moet er nog naar luisteren, dus sterren volgen snel.

Hopelijk klinkt jouw lp versie wat minder dof, en iets opener dan die van mij. Ik moet het nog vergelijken, maar ik kan me niet herinneren dat de cd ook zo brak klonk. Het is haast niet leuk om op te zetten.

Een geremasterd zilveren schijfje doet wonderen!
Ik zag trouwens nog niet te hebben gestemd, maar met jouw aantal doe ik gelijk mee.

Voor mij maakt deze, met Songs in the Key of Life en Innervisions, een ongekend jaren '70 trio. Niet alleen van Wonder maar zelfs afgerekend op de volledige jaren '70.

Inderdaad, het klinkt dof, vreemd, zijn andere platen uit diezelfde periode klinken helder en sprankelend, misschien tijd voor een remix, zodat de plaat de waardering krijgt die het zou moeten krijgen.

Wel 1 van zijn mooiste liedjes op dit album: 'They Won't Go When I Go'

Prachtige seventies gatefold hoes waar je uren mee zoet bent. Er is van alles te ontdekken, zoals Kennedy en Martin Luther King, en door wie wordt Stevie zo gekust? Billy Holiday of is het Minnie Ripperton die op veel songs meezingt?

Ik ken geen enkele song van deze plaat, maar ik vind ze wel erg mooi. Een hitsingle had het misschien juist verpest. Nu is gewoon alles nieuw voor mij, en kan ik deze plaat op mijn gemak ontdekken.

Mijn collectie Stevie Wonder-platen begint flink te groeien.

Mooie plaat hè?
Hoewel het moeilijk kiezen is uit zijn 70's werk scoort deze heel hoog bij mij (misschien ook extra leuk omdat het een minder geroemd album is).
Toch was Boogie on Reggae Woman een bekende single. En ik geloof dat You Haven't Done Nothin' (met Jackson 5 in achtergrond) ook een single was. Verder is Creepin' misschien te herkennen van Luther Vandross en They Won't Go When I Go van George Michael 2 goede versies van 2 fantastische zangers.

Ik ken over het algemeen hits en bekende songs niet zo goed. Van Stevie Wonder kende ik voor ik zijn platen ging luisteren alleen de songs die anderen coverden en misschien I Just Called To Say I Love You.

Ik was er niet bij in de jaren zeventig en in mijn leven draai ik amper radio/tv. Daarom is elk album een frisse ontdekking. Ik ken vaak (helaas) wel jaren '80 en sommige '90 hits.

Met andere woorden; van deze plaat kende ik geen enkele song.

Van wonderkind naar superster, dat was de weg die de blinde "Little" Stevie Wonder bewandelde in de jaren zestig. In het decennium dat volgde werd zijn status pas echt groot en daar zorgden een reeks van vijf fenomenale albums in de jaren 1972 tot en met 1976 voor.

Stevland Hardaway Morris van 13 mei 1950 leerde zichzelf meerdere instrumenten bespelen, ontwikkelde zich als songwriter en zijn karakteristieke stem deed de rest. De jaren zeventig gingen voor hem van start met de albums "SIGNED, SEALED & DELIVERED" in 1970 en "WHERE I'M COMING FROM" in 1971, die lieten horen dat de in Saginaw Michigan USA geboren muzikant zich bleef ontwikkelen. Daarna volgden de reeds genoemde vijf klassiekers. Het vierde album in deze "classic period" is "FULFILLINGNESS' FIRST FINALE", kwam uit op 22 juli 1974 en was de opvolger van het bijna een jaar daarvoor verschenen "INNERVISIONS". Met een aantal mede muzikanten en vocalisten nam hij het album op, waarop hij de meeste instrumenten bespeelt en natuurlijk de lead vocalen voor zijn rekening neemt.

In tien nummer en 42 en een halve minuut laat Wonder horen waarom hij toentertijd tot de grootheden in de muziekwereld werd gerekend. “SMILE PLEASE” begint met een jazzy westcoast sfeertje en is een midtempo liedje, met achtergrondvocalen van Denise Williams, die later een succesvolle zangeres werd. Michael Sembello, die in 1983 een wereldhit scoorde met “MANIAC” is één van die mede muzikanten die op het album te horen is, in dit nummer als gitarist. Eén van de topnummers is “HEAVEN IS 10 ZILLION LIGHT YEARS AWAY”. Het begint rustig, ingetogen, maar het werkt langzaam toe naar een soort climax. Die komt tegen het einde als een koorzang het nummer het juiste slotakkoord geeft. In de ballad “TOO SHY TO SAY” laat Stevie horen dat hij in dit soort nummers zijn stem perfect beheerst. Hij houdt het klein als daarom gevraagd wordt, tegen het einde gaat hij iets meer los, maar ook dit doet hij beheerst passend. “BOOGIE ON REGGAE WOMAN” is een typische Stevie Wonder uptempo track. Soul, disco en jazzinvloeden komen samen in een pakkend dansbaar nummer. De mondharmonica geeft het nummer nog wat extra’s met een paar solo’s. Het tempo zakt in het sfeervolle “CREEPIN’”, waarin zangeres Minni Ripperton als achtergrondzangeres te horen is. Zij scoorde in Nederland in 1975 een hit met “LOVIN’ YOU”, een nummer dat door Stevie Wonder geproduceerd werd en waarop hij als pianist te horen is. “CREEPIN’” is een heerlijk sfeervol nummer met een prachtige melodie en weer met mooie mondharmonica bijdragen.

“YOU HAVEN’T DONE NOTHIN’” heeft een karakteristiek Stevie Wonder begin en is uitgegroeid tot een klassieker in zijn oeuvre. Geweldige blazers partijen, een pakkend ritme dat steeds spannender wordt en achtergrondzang die verzorgd wordt door de Jackson 5 is mooi. In ”IT AIN’T NO USE” zakt het tempo weer en deze ballad is ook weer van grote schoonheid. Het hoogtepunt, wat mij betreft, is het bijna zes minuten durende “THEY WON’T GO WHEN I GO”. Wat een geweldig mooie compositie, dat volledig ingespeeld en gezongen is door de maestro zelf. De melodie is hemels, het wordt geweldig gezongen en het houdt de spanning vast die je gedurende het gehele nummer voelt. George Michael bracht een eveneens geweldige ode aan Stevie Wonder op zijn als “LISTEN WITHOUT PREJUDICE VOL. 1”, door dit nummer briljant te coveren. Het bijna vier minuten duren “BIRD OF BEAUTY” is weer zo’n uptempo track, waarbij je niet stil kunt blijven zitten. De Portugese tekst in dit nummer is geschreven door Sergio Mendes, waardoor Stevie kon “spreken” met de mensen in Mozambique en Brazilië, aldus de informatie op de albumhoes. Ook “PLEASE DON’T GO” bevat alle ingrediënten van een Stevie Wonder track. Pakkend tempo, heerlijke melodie, een prachtige mondharmonica solo en koorachtige samenzang.

“FULFILLINGNESS’ FIRST FINALE” was de opmaat naar het magnum opus uit de carrière van de Amerikaan, “SONGS IN THE KEY OF LIFE”, dat ruim twee jaar later verscheen. Daar werd het allemaal nog een fractie beter en ingenieuzer gedaan, terwijl dit album al een topper is. In deze periode maakte Stevie Wonder zijn beste albums, de beste songs en was hij op zijn best en gelukkig kunnen we daar nog steeds optimaal van genieten.