Wipers - Over the Edge (1983)

Heel sterke plaat toch wel. Kruipt langzaam dichter bij 'Youth of America', al blijft dat m'n grote favoriet, natuurlijk. Lukk0 noemt de iets mindere nummers, en dat voel ik ook zo aan. Maar wat staan hier toch ook geniale songs op! Het titelnummer, 'Doom Town', 'Romeo', 'The Lonely One'...

En Messenger, Now Is The Time, What Is, No One Wants An Alien, This Time.

De 3 door Lukk0 genoemde songs zijn voor mij ook duidelijk de mindere nummers. Maar misschien lijkt dat alleen maar zo omdat de andere 8 uitzonderlijk goed zijn......................

Geniale plaat, waarschijnlijk hun beste net iets beter dan Land of the Lost maar Greg's beste vind ik Straight Ahead, grijs gedraaid inmiddels WAAROM IS DIE NIET OP 180GR UIT!!!!
Ook maar ff het 3cd boxje gekocht (thanks voor de tip Oldfart), idd een koopie.

Schrijf ik net bij de voorganger over de vermeende invloed van Neil Young, hoor ik meteen bij de opener de leadgitaar van 2:03-2:13. Het zette me even op het verkeerde spoor, want verder heeft dit niet direct te maken met de opper-Canadees.

Ik vind deze plaat sterker dan de voorganger. De songs klinken nèt even wat meer doordacht en zijn iets netter vormgegeven, zonder de rauwe essentie uit het oog te verliezen.

Bij 'This Time' hoor je duidelijk waar Kurt Cobain naar geluisterd heeft.

Kan me vinden in wat je over dit album zegt Stijn.
Ik denk dat het dan nu tijd wordt om eens naar http://www.musicmeter.nl/al... te gaan luisteren.

Niet alleen vanwege de chronologie, maar zeker ook vanwege de muzikale ontwikkeling die Sage doormaakte na ' Over the Edge'.
Benieuwd wat je daar van vindt.

krijg het er niet warm of koud van altijd het zelfde ritme luister gewoon naar
The Chameleons ... the black keys

grtz hidalgo

Bij het beluisteren van deze cd vielen me een paar dingen op: de vreemde toon die je boven de gitaarpartijen kunt horen in Romeo. In eerste instantie dacht ik dat het afkomstig was uit een van de wonderkastjes van Greg Sage, maar in het begeleidende boekje van de 3cd-box stond te lezen dat het blazers waren. Blazers! Wonderlijk...

Het laatste nummer, This Time, om lekker knoerdhard te draaien als je een pestbui hebt (ik heb vanwege mijn verlegen aard zelf wat moeite om mijn mond open te doen als iets me heeeeel erg dwars zit en dan is het heerlijk als een ander het werk voor je doet, Greg bijvoorbeeld, maar Henry Rollins en Ian Mackaye en die brulboei van Therapy? en anders Courtney Love en Kat Bjelland wel) vind ik erg bijzonder omdat de gitaarriff, die het hele nummer draagt, een knappe dynamiek heeft. Af en toe neemt Sage gas terug en vervolgens accelereert hij weer. Dan is er nog een solo die naadloos overgaat in diezelfde riff.
Mijn mond valt er in elk geval van open.

Oerdegelijke rockplaat. En inderdaad net als Greg Sage zelf zou ik dit niet in het punk hokje kunnen plaatsen. Daarvoor is er wat mij betreft meer aan de hand.

Ik vind de perfectie van de nummers op deze plaat bijna eng. Iedere noot staat precies op de juiste plaats en alle instrumentale stukken hebben precies de juiste lengte. Een meesterwerkje.

Op Over the Egde zijn de leden van de Wipers bondig, to the point en kraakhelder. Ze brengen een energieke sound naar de tafel met opvallend repeterend, maar daardoor opzwepend en hypnotiserend ritmisch gitaarspel. Wipers neemt een creatief spinsel en rekt deze uit tot een nummer van 3-4 minuten, wat goed uitpakt voor de band. Over de nummers verspreidt zich een duistere laag, wat de muziek een welkome diepgang geeft en er voor zorgt dat de muziek nog steeds niet gedateerd klinkt.
Het enige wat me wat stoort aan het album is de mixing. Het klinkt alsof de dynamische range van het gitaarspel bewust wat teruggedraaid is, waarschijnlijk om het geluid wat cleaner te maken, maar waardoor de muziek wat felheid verliest. Dit valt me extra op want de mixing was wat mij betreft perfect op de voorganger.

Geluid en Greg Sage, dat is wel een serieus dingetje. Wipers is in feite een studioproject met een formidabele live reputatie. Maar optreden was niet Sage's passie, dat was techniek. De man bouwde zijn eigen versterkers, deed productie en mixing en had zelfs de beschikking over apparatuur om zijn eigen matrijzen te snijden.

Iedere plaat klinkt dan ook zoals bedoeld was, Sage stuurde daar heel bewust op aan. Daarmee klinkt iedere plaat ook anders. Mijn favoriet is The Circle, met de mooiste reverb die je je kunt voorstellen. Hallucinant.

Bedankt voor dit stukje achtergrondinfo dix, maakt het een stuk inzichtelijker. Ik vind ook wel dat Wipers een vrij unieke sound kennen, die ik niet zo snel kan vergelijken met een andere band, vermoedelijk te danken aan de technische driften van Sage.