Tommy Flanagan / John Coltrane / Kenny Burrell / Idrees Sulieman - The Cats (1957)
mijn stem
11 stemmen
0
geplaatst: 6 maart 2015, 10:33 uur
Interessante quote van een Youtube gebruiker, waar ik me wel in kan vinden:
Met andere woorden: volgens mij moet je de traditionele progressies goed beheersen vooraleer je richting abstractie kan gaan. Coltrane heeft zich jarenlang verdiept in de bebop vooraleer 'ie is beginnen knippen, plakken, wijzigen en grote sprongen begon te maken in die "basis" structuren. Het is wellicht daardoor dat zijn vrijere muziek in zijn latere fase nog steeds perfect bleef kloppen.
Nu ik dit hier zo zeg, geef ik misschien de indruk dat deze plaat vooral om Coltrane draait. Dat is niet het geval. Met name pianist Tommy Flanagan schittert hier en ook Burell laat enkele toffe stukjes horen. Al moet ik toegeven dat ik (dit is bij mij wel vaker het geval bij bebop albums) niet over de hele lengte mijn aandacht er bij hou. Het klinkt me soms net te lichtvoetig (te weinig verheffend) waardoor ik niet heel enthousiast kan worden.
A lot of young hotshot sax guys should listen to early "hard bop" Coltrane like this ('55-'59).. They try to play "out" before they learn how to play inside changes. Coltrane was playing over changes for years before he went out into space. (I guess it culminated with "Giant Steps", which is probably just about the most amount of changes you can cram into 16 bars!...) That way the trip to space is done in a logical way, still based on some sort of foundation. You can't just skip over decades of the music's evolution, pick up your horn and honk and scream, and think you're playing jazz. What I've always said: You need to learn to play "in" before you can play "out". Learn your changes in and out, and THEN experiment with exploring their limits and beyond.
Met andere woorden: volgens mij moet je de traditionele progressies goed beheersen vooraleer je richting abstractie kan gaan. Coltrane heeft zich jarenlang verdiept in de bebop vooraleer 'ie is beginnen knippen, plakken, wijzigen en grote sprongen begon te maken in die "basis" structuren. Het is wellicht daardoor dat zijn vrijere muziek in zijn latere fase nog steeds perfect bleef kloppen.
Nu ik dit hier zo zeg, geef ik misschien de indruk dat deze plaat vooral om Coltrane draait. Dat is niet het geval. Met name pianist Tommy Flanagan schittert hier en ook Burell laat enkele toffe stukjes horen. Al moet ik toegeven dat ik (dit is bij mij wel vaker het geval bij bebop albums) niet over de hele lengte mijn aandacht er bij hou. Het klinkt me soms net te lichtvoetig (te weinig verheffend) waardoor ik niet heel enthousiast kan worden.
0
Soledad
geplaatst: 6 maart 2015, 11:12 uur
Helemaal waar inderdaad. Coltrane's muzikale kennis, techniek en vaardigheid deed op een gegeven moment niet meer onder voor die van bijvoorbeeld Bird. Hij oefende ook tot 9 uur op een dag en had zijn tenor altijd bij zich. Dat is nog steeds te horen op bijvoorbeeld Meditations. Ook zijn vrije solo's klinken nog steeds heel geavanceerd. Daarmee kun je hem duidelijk onderscheiden van Pharoah Sanders, die overigens ook fantastisch speelt.
Ik vind 'The Cats' persoonlijk 1 van de betere platen uit Trane's bop periode. Hij weet me de hele plaat hier te boeien. De andere bandleden zijn ook lekker in vorm inderdaad.
Ik vind 'The Cats' persoonlijk 1 van de betere platen uit Trane's bop periode. Hij weet me de hele plaat hier te boeien. De andere bandleden zijn ook lekker in vorm inderdaad.
1
Soledad
geplaatst: 4 januari 2019, 09:36 uur
Met: John Coltrane (tenor sax), Idrees Sulieman (trompet), Tommy Flanagan (piano), Doug Watkins (bas), Louis Hayes (drums)
Een plaat met een hele andere samenstelling dan de meeste prestige sessies van Trane. Met name de ritmesectie is anders. En dat is een succes! Het haalt in Trane ook weer even net wat meer creativiteit naar boven.
Alle composities zijn door Tommy Flanagan geschreven en ze zijn allemaal op zijn minst onderhoudend te noemen. Maar het is vooral Tommy zelf die ik even wil benoemen. Wat een heerlijke pianist. Zijn solo op Eclypso laat duidelijk horen hoe doordacht hij speelt. En dan maakt hem net weer een gradatie interessanter dan bijvoorbeeld Red Garland. Waar Garland vooral briljant begeleidt en prima maar voorspelbaar soleert, is Flanagan een tandje creatiever. Maar het is vooral zijn soepele sound die het aangenaam luisteren maakt.
De overige composities zijn nog lekkerder. En dat is het grote leenwoord betreft deze plaat: het is gewoon genieten. Coltrane voelt zich hoorbaar op zijn gemak. Flanagan is onderscheidend en ik vind Louis Hayes een dijk van een drummer. Staat als een huis, niet voor niets opgenomen in de band van Cannonball Adderley. Kenny Burrell vind ik veel beter dan op zijn eigen ronduit tamme plaat Midnight Blue. Hij heeft swing en komt met iets stevigere nummers veel beter uit de verf. Enige muzikant die niet zo heel bijzonder is, is Sulieman die een prima partij speelt maar verder weinig interessant is.
Aanrader voor deze periode van Trane.
Eindwaardering: 4 sterren
Een plaat met een hele andere samenstelling dan de meeste prestige sessies van Trane. Met name de ritmesectie is anders. En dat is een succes! Het haalt in Trane ook weer even net wat meer creativiteit naar boven.
Alle composities zijn door Tommy Flanagan geschreven en ze zijn allemaal op zijn minst onderhoudend te noemen. Maar het is vooral Tommy zelf die ik even wil benoemen. Wat een heerlijke pianist. Zijn solo op Eclypso laat duidelijk horen hoe doordacht hij speelt. En dan maakt hem net weer een gradatie interessanter dan bijvoorbeeld Red Garland. Waar Garland vooral briljant begeleidt en prima maar voorspelbaar soleert, is Flanagan een tandje creatiever. Maar het is vooral zijn soepele sound die het aangenaam luisteren maakt.
De overige composities zijn nog lekkerder. En dat is het grote leenwoord betreft deze plaat: het is gewoon genieten. Coltrane voelt zich hoorbaar op zijn gemak. Flanagan is onderscheidend en ik vind Louis Hayes een dijk van een drummer. Staat als een huis, niet voor niets opgenomen in de band van Cannonball Adderley. Kenny Burrell vind ik veel beter dan op zijn eigen ronduit tamme plaat Midnight Blue. Hij heeft swing en komt met iets stevigere nummers veel beter uit de verf. Enige muzikant die niet zo heel bijzonder is, is Sulieman die een prima partij speelt maar verder weinig interessant is.
Aanrader voor deze periode van Trane.
Eindwaardering: 4 sterren
1
geplaatst: 24 januari 2021, 22:55 uur
Voor mij is het Kenny Burrell die het album net een beetje dat extra zetje geeft voor mij om het nog even wat lekkerder te vinden. Uiteraard zijn ook de andere sterren hier niet te versmaden.
Heerlijke plaat.
Heerlijke plaat.
* denotes required fields.
* denotes required fields.