New Model Army - Thunder and Consolation (1989)

Fantastische plaat! Ik heb 'm een tijdje niet gedraaid, dus twijfel nog een beetje tussen 4 en 4,5*. Ik begin maar even met 4*, dan kan ie altijd nog groeien!

Family Life!

Ik heb hem gewoon een vette 5* gegeven! Inheritance en Vagabonds zijn hier mijn favorieten, maar eigenlijk ieder nummmer

Green and Grey; wat is dat nummer geweldig!!!!!!!!!
Echt een groeiplaat.

White Coats!

Ik ben deze band weer opnieuw aan het beluisteren; geweldige muziek, een aanrader voor iedereen die van The Levellers houdt; eigenlijk ook een aanrader voor iedereen die van muziek houdt. Een van de betere bewaarde geheimen uit de jaren 80.

Nou zit ik hier met de fraai vormgegeven remaster van dit prachtalbum in de hand, edoch... de achterkant van het cd-boekje vermeldt "See inside for bonus track details". En hoe: de teksten van wat hier als nummer 13-15 bekend staat, staan er integraal in.

Eén praktisch nadeel: die nummers ontbreken op de cd.

Meer mensen hier 'last' van?

hebben ze niet een oude versie in je remaster hoesje gestopt ?

Het lijkt er wat op. Heb jij dezelfde remaster (EMI 2005/2006) maar dan mét bonustracks? (het cd'tje zelf ziet er trouwens wel precies kloppend uit)

Edit: kennelijk zijn de 5 bonustracks afkomstig van een oude EP en horen ze volgens bijvoorbeeld rateyourmusic op de (enige) cd-versie uit 1989 en zou de remaster uit 2005 een dubbel-cd met nog veel meer bonustracks moeten zijn.

Gezien de bepaald niet hoge prijs waarvoor ik dit cd'tje mijn huis binnengeloodst heb en gezien het feit dat ik de cd ook eerder (Fame, bol.com) niet met bonustracks gezien heb, laat ik het er verder maar bij (de cd is goed zoals hij is).

Ik heb hem ook zonder bonustracks, maar bij RSR waren ze allebei leverbaar.

@Casartelli:

Ik zou een klacht indienen bij diegene die jou deze heb aanbevolen

Maar dat moet dan een fout van de platenmaatschappij zijn (EMI indeze) want ze worden bij MM niet uit de hoes gehaald zoals bij de meeste platenzaken.

De hier gemelde bonustracks stonden in 1989 al op de CD-versie, maar niet op vinyl. Nummers 12,13 en 15 komen van een oude (alleen vinyl) EP inderdaad. Daar stonden verder nog wat live-uitvoeringen van eerdere nummers op. Nummers 11 en 14 zijn volgens mij niet anders uitgebracht - in ieder geval niet op iets dat ik heb, en dat wil wat zeggen

Mijn broer kocht begin dit jaar deze CD, en daar stonden op de hoes maar 10 nummers vermeld. Zijn CD bevat ook maar 10 nummers.
Dus ik vermoed dat de re-release toch een soort van verkoop-truc is.
En is volgens mij ook niet op het zelfde label uitgebracht.

Over de CD ( ik citeer OOR ) : 5-sterren-rebelrock.
Daar kan ik me helemaal in vinden.
Vooral de eerste 5 tracks zijn fenomenaal !

Klopt helemaal, mijn CD, ergens in 1990 gekocht, bevat alle 15 hier vermelde nummers.

Er zijn dus meerdere versies in omloop ??

Na mijn zeer fijne kennismaking met de nieuwe "Today is a good day", heb ik me deze ook maar aangeschaft. En daar heb ik tot nu toe nog geen seconde spijt van. Lekker plaatje met goeie popsongs. Perfecte sfeer goede teksten en melodie en zang zijn dik in orde.
voorlopig een 4*

1989, ik zat op mijn kamer te kijken naar MTV op een oude zwart wit TV.
Ineens zag ik daar een clip van een paar gasten die zich door het prachtige engelse landschap bewogen. Wie waren dat...NMA, nooit van gehoord! Maar na eenmaal het volume open gedraaid te hebben, zo hard als het oude barreltje het kon verdragen, hoorde ik ineens een van de meest waanzinnige nummers van die tijd: White Coats! Als je nu naar die clip lijkt is het wat gedateerd, maar de muziek is nog steeds actueel, zowel tekstueel als muzikaal.

Daarna dit album gelijk aangeschaft, er staan alleen maar wereldnummers op, met als hoogtepunten Vagabonds en de klassieker Green and Grey. De perfecte sound, stevig rockend, met heel veel melodie en de juiste folk invloeden.

Nog even en het is 1 november en dat wordt weer een feest, dat voel ik nu al aan, zeker na het meer dan fantastische nieuwe album.

Berichten verplaatst naar New Model Army

Met gemak 5 sterren!!!!
Wat een weergaloze cd blijft dit....
"We are old, we are young, we are in this together".

Geromantiseerde struikrovers.
Leven volgens de principes van de natuur.
Overleven in een verkeerde periode.
Justin Sullivan is een misplaatste Robin Hood.
Door een tijdmachine weg gerukt uit de Middeleeuwen.
Vechtend tegen de bureaucratie.
Kleur geven aan de grijze mensenmassa.
Warmte biedend in de kille jaren 80.

Vermomde Greenpeace activist.
Tegen de kernenergie.
Voorop in demonstraties.
Ongewild boegbeeld voor de arbeiders.
Working Class Hero.
Thatcher als Public Enemy.
Hopend dat met zijn muziek de boodschap wel over komt.
Songteksten als pamfletten.
Verborgen in de binnenhoes van een elpee.

Altijd in de schaduw blijven staan.
Te direct en te confronterend?
Zich niet willen aanpassen.
Gewoon hun eigen koers blijven varen.
New Model Army in de meest kritische periode.
Kwaadheid heeft plaats gemaakt voor subtiel denkvermogen.
De schreeuw wordt bestuurd door het hart.

De ideologie van I Love The World.
Terugkeer naar de hippies.
Die verworden zijn tot harde zakenlui.
Waarbij het milieu moet wijken voor consumptie.

White Coats.
De mannen in witte jassen.
Opruimdienst van de regering.
Al wat ze vinden verdwijnt in dossiers.
Achter gesloten deuren.
Ergens in de kluis.

Stupid Questions.
Verkiezingscampagne.
Achterban van alles beloven.
Om vervolgens die doelen weer te schrappen.
Blijven glimlachen met hagelwitte Prodent tanden.

Green and Grey.
Het mooie typische Britse platteland.
Weergegeven als in de Agatha Christie verfilmingen.
Ontroering in zijn zuiverste vorm.

Vandaag dit album weer eens geluisterd. Wat een fantastich album is dit toch. Ik heb NMA einde jaren '80 live gezien in Noorderligt in Tilburg (de voorganger van 013). Vanaf dat moment ben ik me meer in NMA gaan verdiepen.
Wat NMA voor mij zo bijzonder maakt zijn de weergaloze baslijnen die door de nummers heenlopen, zo ook op dit album.
Favoriete nummers zijn 225, The Ballad of Bodmin Pill, Vagabonds en uiteraard het beste nummer van NMA: Green and Grey.

Deze schijf ben ik weer gaan draaien sinds een paar weken. Ik vond het altijd al erg goed, maar in de herkansing zelfs nog beter dan ik in mijn stoutste dromen kon vermoeden.

Absolute aanrader voor een ieder die het rock-hart op de juiste plaats heeft zitten.

En inderdaad Deric : één van de beter bewaarde geheimen uit de jaren 80. Want slechts 54 stemmen voor deze wereldplaat is natuurlijk véél en véél te weinig.

Hoewel dit album in zekere zin een dissonant is in mijn collectie, is de hoge waardering inderdaad volkomen terecht. Dit is een rockplaat waar werkelijk alles in zit wat muziek de moeite waard maakt: passie, strijdlust, verbetenheid en grimmige, scherpe teksten. Urgenter kan muziek niet worden. Als je het onheilspellende begin van I Love The World hoort, weet je al dat deze plaat niet meer stuk kan. Zoals bepaalde nummers ook worden opgejaagd door die hectische bas en meedogenloze drums.... fenomenaal.......die tempo's.......alsof een heel regiment cavaleristen ten strijde trekt en de heuvels afdendert. Dit is muziek die rake klappen uitdeelt. En toch verzandt het nergens in van dik hout zaagt men planken. Het liedje met kop en staart blijft altijd centraal staan. Vergelijk dit met de eerste 3 van U2 en je schiet toch in de lach. Man, dit is the real thing.

Hoogtepunt is, zoals door velen genoemd, Green and Grey over de teloorgang van het Engelse platteland. Het gevoel van troosteloze verlatenheid is werkelijk ongeëvenaard.

Ook een van de zeer schaarse jaren 80 albums die ik nooit heb vervangen door een remaster, omdat daarop de bonustracks ontbreken. Onbegrijpelijk, want die zijn van hetzelfde niveau als het originele album. Met White Coats wordt ten slotte de laatste rotschop uitgedeeld. Prachtig gedaan.

Ik zie dat ik ooit 4,5* heb gegeven, omdat rockmuziek op zich wat buiten mijn straatje valt. Ik kan echter geen argumenten bedenken om dit meesterwerk 5* te onthouden. Bij deze.

1e deel : Prachtig omschreven, Edwin

2e deel : Klopt. Nog sterker gesteld : Archway Towers, The Charge en Nothing Touches vind ik zelfs tot de hoogtepunten op dit album behoren.

Live in Amsterdam in de Melkweg 2011

Vagabonds

Green and Grey

Opvallend van dit uitstekende jaren tachtig album van New Model Army is het wondermooie intro van het nummer Vagabonds. Doet niet veel onder voor het schitterende intro van "I Wanna Be Adored" van The Stones Roses, die ook in dit misschien beste jaar van de jaren tachtig een topalbum maakte. In tegenstelling tot The Stones Roses vind ik de muziek van NMA echte jaren tachtig muziek. Behalve Vagabonds vind ik Stupid Questions en White Coats ook zeer sterke nummers. Het door velen geroemde Green and Grey viel mij minder op.

4,5*

Maakt weliswaar net iets minder indruk dan The Ghost of Cain (ik vind het songmateriaal een fractie minder) maar dit blijft toch wel een erg goede plaat.Rebelse rock met dito teksten,vol vuur gezongen en muzikaal lekker afwisselend ingevuld.Jammer dat de baspartijen niet meer zo indrukwekkend zijn als vroeger (Stuart Morrow) maar ja je kan niet alles hebben.Sterkste nummers Stupid Questions,Ballad of Bodmin Pill en uiteraard White coats.Het veel geroemde Vagabonds vind ik dan weer ietsje minder,te folky voor mijn smaak,hoor liever de punk kant van New model army.Voorlopig een 4 maar ik sluit een 4,5 in de toekomst niet uit.

Tijd voor een berichtje alhier van Alicia! Ik heb de naam van de band vaak genoeg horen vallen, maar er nog nooit een album van beluisterd. Dat is misschien een beetje raar als je zo'n 'eightiesmusicmindedperson' bent als ik. Zelfs al luister ik nu ook weer naar hele andere muziek. Ik denk ook dat dit komt doordat deze formatie wat later in het vizier is gekomen. Vanaf de tweede helft van de tachtiger jaren luisterde ik amper meer naar muziek. Of het waren totaal andere andere geluiden (wereldmuziek) óf het betrof slechts een enkel album van oude helden als The Cure en Simple Minds. New Model Army bleef daarmee volledig buiten het gezichtsveld en vooral natuurlijk buiten het gehoorsveld.

Buiten dat... je kunt immers niet àlles gehoord hebben in je te korte leventje!

Okay, bij dit album gaan we dus aftrappen, Leon?

Ik ben benieuwd!

Ik vind deze hun beste.

Mooi compleet en gevarieerd album van NMA. En God, wat waren die gasten live altijd goed, met als het vaste extraatje de travellers in de zaal met hun menselijke bouwwerken en krachtige armgebaren bij de songs. Grootste favoriet is Vagebonds, met het aanzwellende intro en dan die slaggitaar met die opzwepende viool eroverheen, man man man. Elke keer weer ga ik er helemaal in op (en uit m'n dak).

“And if one day the final fire explodes across the whitened sky
I know you’ve said you’d rather die and make it over fast
With courage from your bravest friends, waiting outside for the end
With no bitterness but an innocence that I can’t seem to grasp
I know somehow I will survive – this fury just to stay alive
So drunk with sickness, weak with pain, I can walk the hills one last time
Scarred and smiling, dying slow, I’ll scream to no one left at all
I told you so, I told you so, I told you so . .
Oh God I love the world…..”

1989-2016; NMA's teksten (helaas) nu nog net zo relevant als toen..

Recent pas ontdekt, en behoorlijk verslaafd aan deze plaat. Hoe heb ik dit zo lang weten te missen?

Dan zou ik ze ook maar eens gaan bekijken. Eind dit jaar in de Melkweg!

Prima plaat met klassiekers Green and Grey en Vagabonds erop.

Jarenlang mijn favoriete NMA plaat geweest deze klassieker. Tot mijn verbazing vind ik het album nu een stuk minder dan toen. Let wel, dit is nog steeds een rete goede plaat maar ik merk dat ik nummers skip tijdens het beluisteren en dat had ik voorheen niet, toen dompelde ik mijzelf helemaal onder in deze plaat. Opvolger Impurity vind ik nu beter merk ik. Wanneer ik mijn concert verleden onder de loep neem dan heb ik NMA denk ik het meest live gezien van alle bands waar ik van hou. Zeker in de jaren 80 en 90 was het vaste prik als ze in Nederland kwamen. Tegenwoordig laat ik het aan mij voorbij gaan om verschillende redenen. 225 en 125MPH zijn nog steeds top en ook The Ballad Of Bodmin Phil gaat er nog in als koek. White Coats als afsluiter is nog steeds relevant en ook een live klassieker. Blijf het bijzonder vinden dat EMI dit album niet geremasterd op vinyl heeft uitgebracht. Een gemiste kans!