Eric Clapton - August (1986)

Een beetje een vreemde eend in de Clapton-bijt. Wat voor mij dit album echt minder maakt is dat 'ie geproduceerd is door Phil Collins en dat merk je met name aan de drum-patronen. De sound is erg gemixd en electrisch. Ik waardeer Clapton meer wanneer hij echt met z'n hart speelt als op bijvoorbeeld 'From the cradle'.

Hoe dan ook, nummers als 'Grand illusion', hoewel echt enorm grotesk en bombastisch, hakken er wel weer in..

3 sterren, voor de moeite

Hold on en Miss you zijn echte top nummers.
En ook al zit Phil Collins achter de drums luister eens naar die roffel op Hold on!!!

Ik hou er niet van als een album meteen al wordt geoordeeld naar de persoon die het produceerd of erop drumt het swingt hier en daar als de neten en ook de ballads mogen er echt zijn.

En kijk anders eens naar de dvd die er ook is van de presentatie van dit album prachtig

Tearing us Apart, Bad Influence (was dat geen Robert Cray nummer in oorsprong ?) Hold On, Miss You, er staan nogal wat leuke songs op dit ondergewaardeerd album.
En daar gaan we eens vlug wat aan doen zie :

4 sterren

****

Vergeet niet dat dit album gemaakt is kort na Claptons doorbraak bij een veel jonger publiek tijdens het originele LiveAid concert. Daarom een commerciële concessie in de vorm van een behoorlijk pop-georiënteerd album, maar nog steeds met voldoende juweeltjes: de opener It's in the way that you use it, Tearing us Apart, Miss You en het schitterende Holy Mother. Na 20 jaar draai ik hem niet zo vaak meer, maar nog altijd met veel genoegen.

Deze plaat klink wel erg jaren 80, en soms lijkt de muziek meer van de vreselijke Phil Collins te zijn als van Clapton, toch is dit een goede plaat. Holy Mother, it's in the way that you use it, behind the mask en take a chance zijn erg goed en laten een Clapton horen die weer in de shit zit, de andere nummers zijn o.k maar met een véél te hoog Phil Collins gehalte die deze plaat produceerde en zo te horen veel te veel de sound na zich toetrok zonder respect voor Clapton zelf!! Aardige plaat met een paar uitschieters naar boven.

Soms pakt zo'n samenwerking met Phil Collins en zijn sound goed uit, maar hier soms wel en dan weer niet.
'Bij break every rule' van Tina Turner en op zijn eigen albums lukt het dus wel.
De opener is heel sterk. 'Tearing us apart' met Tina ook. 'Bad influence' hoor ik liever van Robert Cray zelf. 'Miss you' en 'Behind the mask' kunnen ook gerust bijgeschreven worden als Clapton-klassiekers.

Beetje tweeslachtige plaat met Phil Collins op drums en op de producers stoel.
Het was een beetje de commercieele periode van de gitarist.
Clapton klinkt fris en is weer een gezonde vent.Zijn gitaarwerk is vanouds vet en zijn aparte rauwe stem komt goed uit de verf.
Het is dan enigzins jammer dat het songmateriaal niet overal even sterk is.
Er zijn van die nummers met een huppelig popie jopie gehalte.Erg jammer want heeft een veteraan als E.C dat nodig.
Sterke troeven zijn uiteindelijk:Tearing Us Apart(krachtig duet met Tina Turner),Miss You,Behind The Mask en het ontroerende Holy Mother.
Een 3,net aan.

eerste die ik op cd kocht vroeger en alhoewel de klank toen prachtig was op mijn eerste cd speler kan het album me maar zeer matig boeien

Heb veel albums van Clapton en zou eigenlijk deze LP (ja heb m op vinyl) 1 ster moeten geven, want vind de nummers nix.....maar de SOLO VAN HOLY MOTHER.......vind ik zo ongelooflijk prachtig, zoveel zeggen met zo weinig noten....kippenvel, iedere keer weer.
Alleen die solo maakt het de aanschaf van het album meer dan waard.

Ook voor mij was August één van mijn eerste platen op cd. Iets daarvoor had ik Behind the sun op LP gekocht.

Dat waren ook mijn eerste platen van Eric Clapton.
Ik betoog al langer, dat een eerste indruk van een artiest sterk bijdraagt aan de vorming van een mening over die artiest.

Mensen die Clapton al vanaf de jaren 60 ("Clapton is God!") op handen hebben gedragen zullen uiteindelijk misschien teleurgesteld zijn in August.

Dat gevoel heb ik helemaal niet. Ik vond August juist een buitengewoon onderhoudende cd en ik heb hem ook veel met plezier gedraaid, als één van mijn eerste cd's.

De cd stampt/rockt behoorlijk door en neemt alleen bij "Holy mother" wat gas terug.
Tegelijkertijd heeft de cd een vrij unieke opbouw: naarmate hij vordert worden de songs steeds beter tot uiteindelijk een fantastische finale, met Miss you, Holy mother, Behind the mask en The grand illusion.

Van mij dus eigenlijk alleen maar pluimen; voor hen die alleen maar de zuivere blues verwachten is het waarschijnlijk een teleurstelling

Een plaat die lekker klinkt, enkele zwakkere momenten heeft, maar die ik met regelmaat graag opzet

Het gaat, Hij heeft veeeeeel betere. Favorieten:
-It's in the way that you use it
-Bad influence
-Holy mother

Commercieel gezien is dit één van Claptons succesvolste, er zijn er miljoenen van verkocht.
De plaat zelf past precies in de tijd dat deze is gemaakt. Wat cleanische productie maar toch toch wel weer opzwepend op sommige punten. Eigenlijk is dit op punten meer een Phil Collins plaat met Clapton als frontman dan een pure Clapton plaat. Maar Holy Mother, It's in the way that you use it en zeker ook Miss you zijn steengoed. Ik heb Clapton nog live gezien ter promo van August, hij verkeerde in absolute topvorm.

Sterker nog, ik vind Eric Clapton in de jaren '80 behoorlijk op dreef.

Zoals eerder betoogd, een cd met als slot Miss you, Holy mother, Behind the mask en Grand illusion is ongekend fraai te noemen. Wat ik van hem ken in de jaren '70 is erg veel schommelstoel.

August is daarom in niveau beduidend beter dan de periode met nummers als Lay down Sally, Knockin' on heavens door of Swing low sweet chariot.

Hij heeft in ieder geval zijn gitaar weer meegenomen naar de set.

Als je zn autobiografie leest zegt hij dat deze plaat zijn meest verkochte is. Als je daarna naar unplugged gaat staat het daar ook haha .

Wat mij betreft is dit de plaat waar Clapton zijn top bereikt. Misschien niet waar het gitaarkunsten uithalen aangaat maar wél als het gaat om een plaat met bijna allemaal goede nummers. In alle eenvoud zijn het stuk voor stuk pakkende melodieen met een eigen geluid. Geen slechte track erbij hoor. Hierdoor scoort hij qua niveau en amusementswaarde een heel stuk hoger als Behind The Sun waarmee hij een jaar eerder zijn wederopstanding beleefde aan de hand van Phil Collins. Gelukkig heeft deze 'm bij deze plaat wederom een aardig handje geholpen. Stoor je niet teveel aan dat ietwat commerciele, niet aan denken en gewoon genieten van deze prettige plaat.

Heb hem na release gelijk gekocht en enkele keren geluistert, niet helemaal mijn ding, en ik kan er niet precies mijn vinger erop leggen waar hem dat in zit. Dat ik deze lp nooit op cd heb aangeschaft zeg wel genoeg, 461 Ocean Boulevard heb ik gelijk na de cd release voor de tweede maal aangeschaft.

Album (in mijn herrinnering) wel ok, maar nooit echt liefhebber van geweest.

Deze week aangeschaft op cd. Geen slechte plaat, maar tijdens het beluisteren vroeg ik me af of ik naar een EC-cd zat te luisteren. Nummers die er voor mij uitspringen zijn: "Miss You", "Holy Mother" en "Behind The Mask". Slechts enkele malen laat Clapton zijn gitaar spreken. Zijn volgende plaat, "Journeyman", zal een (gedeeltelijke) terugkeer zijn naar de blues. De concerten die Clapton gaf met de muzikanten van August , waaronder Phil Collins, zijn m.i. wel van een hoog niveau. Kijk en luister naar de dvd "Live at Montreux". Clapton is duidelijk in goede vorm.

August vind ik geen authentieke Clapton plaat. Meer de Phil Collins band met EC als zanger. Zijn gitaarspel is heel erg op de achtergrond terwijl de veel te bombastische drumpartijen van PC vaak de boventoon voeren. Toch vind ik August zeker niet slecht. Maar de plaat staat wel heel ver af van de jaren met de Cream, Derrek and the dominoes en 361 ocean boulevard.

Dat is waar, maar zelfs voor Eric Clapton waren de jaren '80 een keer aangebroken.

Ik heb een wat aan-uit-aan-uit relatie met Phil Collins maar ik vind zijn toevoeging/invloed/drumspel en productie op August niet storend, niet slecht. Hij doet Clapton geen geweld aan, is alleen van extra waarde. Duidelijk aanwezig, er lijkt zelfs sprake van enige bevlogenheid, maar niet Clapton van de weg af rijdend.
Van alles waar Collins zich mee heeft bemoeid, vind ik August nog één van zijn meest geslaagde projecten.

Clapton mag alles zingen, speelt bij tijd en wijle prima gitaar, Collins zorgt voor de rest. Nu kán dat ook volledig verkeerd uitpakken, zal ik de eerste zijn om dat te erkennen. Maar niet hier. Collins was met Behind the Sun al goed begonnen bij Clapton. Het daarmee "engelse" gedeelte van dat album is beter dan het "amerikaanse" met Ted Templeman, ook al zit daar dan Forever Man bij.

Afgezien van de groepsverbanden Derek, Cream en Blind Faith is Clapton solo met August één van mijn meest gedraaide Clapton albums. Verveelt niet snel. Het heeft een drietal compositorisch mindere nummers (o.a. Take a chance)

Het is inderdaad niet Collins die hier in de weg zit, dat vind ik ook. Collins is een uitstekende drummer en draagt in dat opzicht een prima steentje bij.
Het heeft meer met de keuze van de nummers te maken.
Weinig echte hoogvliegers, wat aan de veilige kant en misschien wat te licht voor Clapton.
Maar Clapton's verloop is artistiek nu eenmaal wispelturig.
Volgens mij maak je hem het gelukkigst als ie gewoon lekker de blues kan spelen, maar platenmaatschappijen hebben vaak een vinger in de pap en dat pakt niet altijd even gunstig uit.

Het ging Clapton weer aardig voor de wind en gokte weer op een groter en breder publiek.
August is daarom geen slechte plaat, maar het is mij net even te vrijblijvend over de hele linie.

Phil Collins draagt met zijn productie zo'n grote stempel op dit album waardoor ik soms denk dat ik hier een Collins-album beluister. Die drumsound, keyboards en het gebruik van blazers in sommige nummers ... en bij momenten zingt Clapton zelfs in de stijl van Collins. Het is wel een behoorlijk album al staan hier weinig hoogtepunten op. Tearing Us Apart, Holy Mother en Behind the Mask vind ik de beste nummers hierop.

Ik begon dit even te luisteren en wel op kant B van de LP en gek genoeg hoorde ik direct dat Phil Collins hier iets mee van doen had. Niet door de drums maar door die trompetten die Collins ook zo graag gebruikt (zoals bijv. op Sussudio). Ik vind er verder trouwens sowieso niks aan, heb niks met dit soort muziek, vind het een flauwe inhoudloze hap. (het aandeel van Tina Turner in track 3 vind ik nog wel leuk )

Alleen "Tearing us apart" kan ermee door. De rest is vreselijke jaren 80 pop en productie.

Heb hiervan onlangs een geweldig 2e hands exemplaar op vinyl gevonden en ik moet zeggen dat hij heerlijk uit de speakers knalt. Tuurlijk een typische jaren 80 productie met een flinke Phil Collins saus er over heen. Niet het allerbeste van Clapton maar toch kan ik dit werkje best waarderen.

Ja, wel een mindere Clapton plaat, met het onmiskenbare jaren 80 geluid. Wel leuk dat hij zelfs Tina Turner op zijn album mee laat spelen. Dat zegt toch wel iets. Op zich in ieder geval prima nummers.

Ik vind deze juist wel leuk. Lekkere 80s rock.

Dit album is nogal povertjes, maar 'Holy Mother' vind ik een pareltje. Het gitaarspel op de live-uitvoering van 1986 is toch wel schitterend.
Eric Clapton - Holy Mother HQ Live in Birmingham, England July 1986 - YouTube

Typisch gevalletje "venijn in de staart". Was alles zo goed als track 8 t/m 12 had Clapton een wereld cd afgeleverd.

Nu loopt hij het gevaar dat mensen afhaken, na het eerste deel van het album.

ik hou niet zo van al die typische 80er jaren elektronische deuntjes op keyboard en drums. Maar ach, als je dan ineens weer Holy mother hoort....
Daardoor een beetje een rare cd niet slecht niet echt goed, maar gelukkig wel met met de nodige juweeltjes.

Goed album van Clapton waarbij gezegd moet worden dat de tweede helft inderdaad beter is dan het eerste gedeelte. Typische jaren 80 productie met knallende drums en volgesmeerde synthersizers. Het stoort me hier wonder boven wonder niet . Het geluid is vol en druk , maar de songs hebben van zichzelf nog smoel genoeg, 4 sterren

Toch een soort voortzetting van Behind The Sun, die ik wel iets hoger heb zitten.
Never change a winning team, dus Phil Collins schoof wederom weer bij.
Ik denk voor Clapton wel een goede periode.
Hij klonk een groot deel van de 70's en begin 80's behoorlijk stoffig en uitgeteld. Niet zo gek natuurlijk gezien de grote hoeveelheden "gif" wat hij tot zich nam.
Hij oogde hier een stuk frisser, al was zijn alcoholmisbruik nog wel gaande.
Het klinkt allemaal wel fris en fruitig, maar echt boeiend vind ik het op een aantal opstekers niet echt.

Toch gooi ik er een halfje bij. Komt zeker door jeugdsentiment en het feit dat dit destijds één van mijn eerste Clapton albums was. Het eerste nummer zing ik regelmatig zachtjes tijdens werk of wanneer iets tegenzit. Geen idee waarom maar geeft de kracht van een goed nummer aan.
Rest van het album loopt gewoon lekker en stuk voor stuk catchy nummers. Ja wellicht kan de kwaliteit van de opname beter, is het misschien te poppy/commercieel en verrast het hier en daar niet... Als een album en sommige nummers na meer dan de helft van mijn leven blijft hangen en regelmatig gedraaid wordt, is het gewoon een retegoed album