Unbelievable Truth - Almost Here (1998)

Deze is echt veeeeel beter dan z'n opvolger. De opvolger heeft een uptempo benadering, die niet zo goed past bij de stem van Yorke. Dit album is verstilde pracht in al z'n melancholie, die je net als een goede fles wijn af en toe moet consumeren

Dit album is bijzonder emotioneel en oprecht. Het is als luisteraar wegdromen in de melancholie die dit album ademt. Net zoals zijn broeder is Andy Yorke gezegend met een mooie stem en wordt hij ondersteund door een sterke groep muzikanten. Ik ben ook zeker te spreken van de backing vocals op sommige nummers. Erg mooi gedaan.

Ik had dit album al enkele jaren niet meer gehoord. Maar scrollend door mijn eigen stemlijst kwam ik het weer tegen. Precies de sfeer waar ik even behoefte aan heb. Hoe mooi is dat. Opnieuw herontdekken.

Deze onderstaande passage uit "Forget about me" is het sentiment waar dit album om draait voor mij. Prachtige lyrics ook. Past zo in de literaire subgenre "dark romanticism". Wat mij betreft is "Unbelievable Truth" een meesterwerk uit de 90's.

"They're now just fading in my mind
Irrelevant echoes of mankind
I never met their demands
And they never gave me half a chance"

En nu ik er toch ben, meteen dit album met 0,5* verhoogd.

Och och had ik dit schijfje destijds maar gekocht, dacht dat ik wel zonder zou kunnen. Zo naïef, niet dus. Want nog steeds tergend mooi. Wordt eigenlijk alleen maar beter met de jaren.

Mooi ingetogen album van het (in de media) op de achtergrond gebleven broertje van Thom Yorke. Dit is geen gemakkelijke muzikale kost, maar als ik er voor in de stemming ben dan is het wonderschoon. Ik draai dit ook veel vaker als Radiohead. Maar ik moet er wel echt voor in de stemming zijn, zoals vanavond en dan is het avondje weer zo voorbij. Onvoorstelbaar dat dit ook niet bekender is geworden. Settle Down ...