Muse - Absolution (2003)

Dit album is ietwat beter dan Origin of Symmetry, maar niet zo beter dat het een ander cijfer krijgt. Ik irriteer me hier minder aan de stem van de frontman, maar het duurt me wat te lang. 52 minuten aan zoiets is gewoon te lang. Het album begint gewoon dan eentonig te worden.

Als we zo beginnen rest mij niets anders dan...

Sing for absolution
I will be singing
And falling from your grace
Ooh

net verhoogd naar 5* want dit is echt geniaal

het is opzich geen slecht album, heb het ook in mijn bezit en in de periode dat ik muse-freak was heb ik t met veel plezier geluisterd...

ik kan het echt niet meer horen. weet niet waaraan het ligt maar halverwege nr 2 zet ik m altijd af (en dat terwijl nr 1 een intro is...) toch nog 3 sterren omdat ik dit ooit goed vond.

Toen ik nog in mijn Muse-ontdekkingsfase zat ben ik begonnen met van ieder album de populairste nummers te beluisteren. Van de 6 nummers met de meeste voorkeursstemmen op MuMe spraken de stevige nummers me meteen aan, maar de rustigere nummers deden me helemaal niks. Het wekte de indruk dat het hele album wat aan de flauwe kant zou zijn, op die paar leuke singles na. Daardoor heb ik nooit de moeite genomen dit album in zijn geheel te beluisteren.

Naar aanleiding van het Greatest Hits-spel heb ik me toch eens aan dit album gewaagd en ik kan mezelf wel voor het feit dat ik dat niet eerder heb gedaan. Toegegeven: Apocalypse Please en Sing for Absolution vind ik nog steeds wat slapjes, maar de voor mij 'nieuwe' nummers maken die slippertjes ruimschoots goed.

Blackout is heerlijk sfeervol, Endlessly is aanstekelijk en heeft tegelijk iets meeslepends, Thoughts of a Dying Atheist is een rocker zoals ik dat van Muse gewend ben en zelfs Ruled by Secrecy weet me goed te boeien. Kortom: Op die twee eerder genoemde slippertjes na is dit eigenlijk een heerlijk album! Stevig waar het kan, ingetogen waar dat nodig is en allebei netjes gedoseerd, zodat Absolution constant weet te boeien.

Ik heb geen idee waarom ik dit album ooit 4* heb gegeven in plaats van de volledige vijf die ze verdienen. En ik ben te lui om terug te bladeren door de pagina's om mijn recensie te zoeken - als ik die al heb geschreven.

Op dit album staan naar mijn mening twee nummers (beiden interludes) teveel die inbegrepen hadden moeten worden bij de daaropvolgende nummers, zoals Intro bij Apocalypse Please hoort en Interlude bij Hysteria. Een paar jaar geleden had ik namelijk nogal de neiging om door te zappen als die intronummers voorbij kwamen en sinds kort pas heb ik ontdekt dat Interlude een mooie overgang vormt naar Hysteria. Ben er eigenlijk alleen niet over te spreken dat er dan ook 14 (in de extended version 15) nummers op staan in plaats van de 12 (of 13, zelfde geval) nummers op staan. Het is alleen maar een extra klik, Bellamy, wat wilde je hiermee bereiken? Als het er zó overduidelijk bij hoort, zet het dan in dezelfde track... Vind het namelijk niet leuk als ik mijn iPod op shuffle zet en ik Interlude voorbij hoor komen, dat er vervolgens geen Muse meer is maar een andere willekeurige band.

Dan, de nummers; het begint redelijk "vaag" en volgens mijn vader die naast mij zat in de auto deed het intro van Apocalypse Please hem een gevoel aan alsof hij naar het eerste deel van Beethoven's vijfde symfonie luisterde, wat ik niet kan ontkennen (en dan vooral het beeld van zo'n gestoorde graaf erbij, maar dat is mijn eigen mening erover.). Het is niet vanwege de noten die er gespeeld worden, maar door de sfeer die Muse hiermee oproept. Het was wél het eerste nummer dat ik ooit hoorde van Muse en ik had er wel mijn twijfels bij, of het geen deprimerende Symphonic Rock zou gaan worden. Bleef half-aan-half-uit door de teksten.

Time is Running Out, tja, ik hoop dat ik niet de enige ben die hierbij -wederom- dacht aan de aantrekkingskracht van het occulte (zonder eerst de videoclip gezien te hebben) - wat, moet je voor jezelf maar invullen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een gaaf nummer - en de drum werkt hierbij erg mee! - en ik ben zeker niet geobsedeerd door dergelijke praktijken, haha. Het doet mij eerlijk gezegd denken aan een letterlijke femme fatale waarover Bellamy zingt. Maar dit kun je betwisten, aangezien er in de video duidelijk militaire topmannen aan een ronde tafel zitten, die niets lijken te merken van Muse's aanwezigheid. Het kan dan ook gaan over de vele troepen die naar conflictgebieden zijn gezonden zonder enig nut, allemaal afgeslacht en daarheen gezonden met als enig nut de macht van hun vaderland te behouden. Maar dit kan natuurlijk ook anders geïnterpreteerd worden en ik stel hiermee niets vast. Zou Bellamy eigenlijk best graag willen spreken over dit nummer, wat hierbij zijn "muze" was. Damn, wat klink ik toch lekker als een verwarde tiener, haha. Nogmaals, hiermee wil ik niets vaststellen, maar jullie alleen mijn manier van denken laten zien. (wat klinkt dat eigenlijk verkeerd als je bij nummer één meteen denkt aan Graaf Dracula en bij nummer twee als eerste interpretatie meteen denkt aan een letterlijke fatale vrouw. Brr, weet niet wat er aan de hand is maar het kan nooit goed zijn :"D).

Sing for Absolution... Vond ik, ondanks dat de titel van het album "absolution" is, niet hun beste nummer ooit gemaakt. Dat kwam niet door de tekst maar door de echo op de achtergrond die ik erg storend vond. En ik vond de maat die de drum aangaf ergens iets te snel en te onregelmatig. Het goede in dit nummer, vind ik dat ook het refrein en niet de verschillende coupletten. "Lips are turning blue, a kiss that can't renew, I only dream of you, my beautiful" vond ik ergens heel erg necrofiel klinken, vergeef me als ik jullie hiermee een trauma aanpraat over de (ik verneem dode) geliefde waarover hij zingt. Zingen voor absolutie, vrijspraak ook wel. Absolutie is letterlijk het vergeven van een of meerdere zonden, dus zou het altijd nog kunnen dat dit nummer over hemzelf gaat en aangezien de lippen van zijn geliefde (zijn "mooiste", letterlijk) blauw kleurden, zou je de absolutie waarvoor hij zingt, kunnen linken aan een passionele moord. En vrijspraak kun je op verschillende manieren interpreteren.

Stockholm Syndrome vond ik best prettig als vierde nummer op de CD. Had in middels wel zin in iets knallends zoals dit, al past "hatred" niet echt bij de titel van dit lied. Een Stockholm Syndroom is niets anders dan sympathie hebben voor iemand die jou onrecht aandoet (en dan moet je denken aan overvallen, mishandeling, misschien zelfs verkrachting) en daardoor riep het eerste couplet meteen al een tegenstrijdig gevoel bij mij op. Voor de rest heb ik niets op- of aan te merken aan dit nummer.

Falling Away With You vond ik echt het minste nummer van dit album. Er komt naar mijn mening maar geen schot in de zaak en ik haak meestal af bij het begin van dit nummer. Als ze meer zouden werken met tempoverschil en andere akkoordenschema's, zou ik het stukken meer waarderen. Na even een iets "heftiger" stuk (I feel my world crumbling away), een soort bridge naar het volgende stuk, valt hij weer terug in de oude gewoonte. Wel hoor je hier een duidelijke bas op de achtergrond. Die uitgewerkt mét een fellere drumpartij, zou het nummer voor mij compleet maken. Het is net een berglandschap; je hebt - al dan geen hoge - pieken en dalen met dit nummer. Al blijft het voor mij de laagvlakte van de hele CD

Interlude en Hysteria tel ik even bij elkaar, de reden staat in het begin van mijn recensie.
Wat een heerlijk nummer, eerlijk waar. Ontzéttend sterke bas-intro, die later bijgestaan wordt door een simpele maar effectieve drumpartij en een catchy gitaar intro. Het werkt mee dat de drums en bas niet zo veel van schema veranderen als hij het eerste couplet zingt, maar dat de gitaarpartij hier wordt vervangen door Bellamy's zang. Er had misschien wat meer variatie in kunnen zitten, maar het wordt een stuk beter als hij voor het tweede keer het refrein heeft afgerond. De persoon uit wie dit gezongen wordt doet me ergens denken aan iemand die wakker wordt en niet meer weet waar hij is, maar die ergens een onbestemd verlangen naar heeft.

Over Blackout heb ik weinig te zeggen. Alleen dat het me doet denken aan een puber die te hard van stapel loopt, ik denk iemand van plusminus zeventien. Maar ergens voelt dat verkeerd, heel verkeerd zelfs, kijkend naar de tekst. Ik houd het erop dat het een man is van middelbare leeftijd die doorkrijgt dat hij op ongeveer de helft van zijn levenstijd zit en daardoor een midlife-crisis ontwikkelt.

Butterflies and Hurricanes begint rustig maar pakt daarna stevig uit. Duidelijk weer een militair thema. Misschien over kindsoldaten, maar het kan ook gaan over een persoon die nooit zoveel vertrouwen in zichzelf heeft gehad. Butterflies vond ik goed passen aangezien alle vlinders ooit een rups zijn geweest en hij begint met: "Change everything you are", om dus van een sul te veranderen in een waardige soldaat of zelfs van een kind in een soldaat. Ik dacht hier meteen aan aangezien we allemaal zo doodgegooid worden met Kony 2012 en omdat die kinderen nóóít gehoord worden maar die illusie misschien krijgen doordat ze - trouwens niet vrijwillig, mocht ik jullie dat idee geven - gehersenspoeld worden en ingezet in een oorlog die niet gevochten hoeft te worden. Dat is mijn persoonlijke gevoel hierbij.

Met the Small Print heb ik niet zoveel. Kon er niet veel uithalen en ik hou het erop dat ik dit nummer eerder poëtisch dan betekenisvol vind. Niet hun minste, maar zeker ook niet het beste. Kan ergens gaan over propaganda maar dat is slechts een heel licht gevoel dat het bij mij opwekt.

Endlessly vind ik tot nog toe altijd wel een mooi nummer al geldt hiervoor hetzelfde als voor the Small Print. Zoals Stoepkrijt al zei; het is aanstekelijk en meeslepend.

Thoughts of a Dying Atheïst vond ik in eerste instantie veel te vrolijk klinken voor een lied met zo'n dergelijk thema. Ik heb namelijk altijd de gedachte gehad dat atheïsten niet zo bang waren voor de dood of dat ze op het eind nog nét ergens in gaan geloven. Blugh, ik kan dit nummer niet interpreteren en ik vind het niet eens zo erg. Afraid to die... Nee, gewoon nee.

Ruled by Secrecy is een zeer meeslepend nummer dat goed up hun album The Resistance had gekund. Met name het stuk waarin hij het volgende zingt:

You're working so hard
And you're never in charge
Your death creates success
Rebuild and suppress

doet mij denken aan communisme. You're working so hard --> de arbeiders. And you're never in charge --> Nee, nee, daar heb je de grote leiders voor. Your death creates success --> Oorlog, misschien? Koude oorlog? Rebuild and Suppress --> wederopbouw (van de SU na de Tweede Wereldoorlog? Goede theorie of niet?) en onderdrukking, want dat is letterlijk wat er gebeurt in de vele communistische regimes en dat is toch niet wat Karl Marx ooit heeft willen bereiken, dit nummer laat mij - als het al over het communisme gaat, wat mij erg duidelijk lijkt - veel nadenken over zijn uitspraak. Arbeiders aller landen, vereenigt u --> maar sommige arbeiders hebben het recht om andere arbeiders te onderdrukken.
Ben het nooit met hem eens geweest, trouwens

Fury heb ik nooit geluisterd doordat het niet op de CD staat die ik zelf heb. Hetzelfde vreemde introgevoel als met Apocalypse Please - geen occulte ideëen trouwens - en een sterke baspartij. Moet dit nummer nog leren waarderen, denk ik.


Ik kom alsnog op 5* doordat ik het album al met al veel vind hebben en omdat ik Muse hierdoor heb leren waarderen. Laat ik maar hopen dat ik met mijn verwijzingen naar moord en fictionele dingen jullie niets heb aangepraat, haha.

Voor zover ik er kaas van kan maken heb je toch best een hoop kritische noten voor een album die je 5* geeft?

Je hoeft niet alle pagina's door te bladeren. Als je op Zoek bericht klikt, kan je op gebruikersnaam zoeken. Ik heb dat al even voor je gedaan, en kan zeggen dat dit je eerste bericht is bij dit album.



Stockholm Syndroom wil in de eerste plaats zeggen dat je bij een gijzeling sympathie krijgt voor je gijzelnemers, ik weet niet of die term ook bij een overval of verkrachting van toepassing kan zijn.

Het stockholm syndroom geld bij mijn weten ook enkel bij een gijzeling. Het komt van een gijzeling nabij stockholm waarbij de gegijzelden het na de gijzeling opnamen voor hun gijzelnemers.

5 keer gijzel in 2 zinnen

Dus meestal gijzeling, niet altijd Fenomenaal nummer trouwens

Ik was vroeger een groot liefhebber van Muse maar inmiddels is die liefde aardig bekoeld. Noem het voortschrijdend inzicht, noem het een andere levensfase. Hoe dan ook blijft Absolution een aantal aardige nummers houden. Het nummer wat er voor mij echter bovenuit steekt is het op deze site verguisde Endlessly. Één van de weinige nummers op het album waar geen dramatische climax in zit. Aero vergeleek het met de experimenteerdrift van Radiohead. Hier zit zeker wat in, maar vreemdgenoeg vind ik de Radioheadesque nummers van Muse het best. Muscle Museum en Hate This and I'll Love You het beste. Endlessly is net als laatstgenoemde nummer een liefdesnummer, een genre waar ik normaalgesproken mee op heb. Bij deze nummers kan ik de cliché's op één of andere manier waarderen.

Ook de echte rockers, Stockholm Syndrome en Hysteria vind ik goed te pruimen. Butterflies and Hurricanes heeft mooie doch (van Rachmaninoff?) gejatte pianointerludes, de bombast van Apocalypse Please kan ik in een goede bui ook waarderen en Time is Running Out is een aardige single. De titeltrack en Falling Away with You hebben daarentegen weer een vervelende pathos over zich en ook de andere nummers vallen wat tegen.

Het album mist daarbij de eenheid van Origin of Symmetry en de jeugdige onbezonnenheid van Showbizz.

Absolution is een typisch singles-album en wat mij betreft van een aardige band (maar niet meer dan dat). Vanwege het jeugdsentiment toch nog 3.5*

ik,..denk,.. toch dat dit een van de beste albums van Muse is,.. zo niet de beste

er is geen track die mij verveelt, integendeel,..elke was/is een soort ander kado die werd uitgepakt -

als ik Muse meeneem in de auto, neem ik deze cd van ze - daarom - dat ik niet de neiging voel ergens te willen zappen,

Dat geldt voor mij ook. Op al hun andere albuyms staan wel een paar saaie of zeurderige nummers en bij Absolution heb ik dat gevoel niet. Daarom durf ik het inmiddels ook wel aan om te zeggen dat dit hun beste album is.

Endlessy had het album moeten afsluiten. Nu is het net te lang. Maar hoe dan ook de beste Muse .

3,5*

Apocalypse Please - Stockholm Syndrome - Hysteria - Butterflies and Hurricanes zijn voor mij de betere nummers en Time Is Running Out + Sing for Absolution zijn 2 prachtige top-nummers. Al de rest komt bij mij zeurig en eentonig over, maar dat zal wel aan mij liggen. Zal deze nog een paar keer herbeluisteren dan kan ik mijn stem misschien verhogen want al bij al vind ik Muse een zeer goede groep.

5 betere nummers en 2 topnummers.
Dit komt dus prima overeen met je uitgebrachte stem

Dat wordt ook duidelijk uit je stemgedrag...
Absolution 1,5 *
Black Holes and Revelations 1 *
The Resistance 1,5 *

Het zijn er 4 en 2 = 6 op een totaal van 15 nummers.
Toen ik naar school ging en ik kwam met 6 op 15 thuis waren mijn ouders niet echt happy
Misschien ben ik te kritisch en moet ik gewoon een best of cd kopen dan hoef ik niet telkens te skippen als die nummers aan de beurt zijn die mij totaal niets zeggen ?

Muse - H.A.A.R.P (2008)

Gezien je motivering hier en bij jouw andere stemmen op Muse albums is dat vrij regelmatig voorgekomen, of niet?

Begin eerst eens interlude en intro niet als volledige nummers te tellen
En bekijk dan eens wat je minder vind aan de slechtere nummers. Bij jouw lijkt het echt alsof muziek alleen goed of slecht kan zijn. er lijkt geen tussenweg.
Als een album al een aantal van je meest favoriete/ geniale nummers oplevert mag in mijn mening dat ook best meetellen en kun je dat album daarvoor alleen al minimaal een 2 sterren geven...

En daarnaast nog ene tip, muse is best een band die moet groeien. Ik vond het vroeger ook helemaal niks. Toen vond ik 1 nummer leuk en de rest niks. En pas na tijden viel het kwartje. geef de albums dus gerust eens wat meer tijd

Voordat ik de nieuwe cd een kans ga geven, heb ik eerst hun 'klassiekers' weer eens opgezet. Absolution heb ik nog niet vaak gedraaid. Eigenlijk onterecht, want ik vind het nu een heerlijk album, over de gehele linie beter dan Origin of Simmetry.
Eerst moest ik niet zoveel hebben van de zang, maar eigenlijk is dat op dit album vaak juist het sterke punt. Net als de ijzersterke melodieën en vooral de gave bombastische songs.

Superalbum met slechts een paar nummertjes die me (nog) niet pakken. Endlessly, Ruled by Secrecy, Blackout en Falling Away With You zijn naar mijn smaak te langzaam, maar misschien groeien ze nog.

De rest is allemaal top. Time is Running Out was mijn eerste kennismaking met Muse en zal voor altijd in mijn absolute top 5 staan, tijdloze plaat.
Verder kende ik alleen Hysteria (topppertje) en Sing for Absolution.
Apocalypse Please is een lekkere meezingplaat, Stockholm Syndrome is uitgegroeid tot een van de toppers op dit album, Butterflies and Hurricanes zit goed in elkaar en Thoughts Of A Dying Atheist spreekt me aan vanwege de tekst vooral.
Dat brengt me bij The Small Print, een nummer waar ik op slag verliefd op werd. Ge-wel-dig nummer.

Voorlopig ranglijstje:

01. Time Is Running Out
02. The Small Print
03. Stockholm Syndrome
04. Hysteria
05. Thoughts Of A Dying Atheist
06. Butterflies And Hurricanes
07. Apocalypse Please
08. Sing For Absolution
09. Falling Away With You
10. Endlessly
11. Blackout
12. Ruled By Secrecy
13. Interlude
14. Intro

De langzame nummers vond ik eerst ook de minste maar zijn echte groeiers gebleken, vooral Endlessy. En het zou inderdaad jammer zijn moest Intro op 1 staan.

Interlude vind ik persoonlijk wel erg goed.

Het zou kunnen, maar het Stockholmsyndroom ontstaat juist, doordat je langere tijd alleen maar je gijzelnemers ziet en je realiteit verstoort wordt. Nu weet ik niet hoe lang de gemiddelde verkrachting duurt, maar meestal een heel stuk korter dan de gemiddelde gijzeling gok ik zo.

Best wel een heftig nummer trouwens.
I won't stand in your way
Let your hatred grow
And she'll scream and she'll shout and she'll cry
And she had a name yes she had a name

Stevige bombastische plaat waar MUSE zo onderhand wel een patent op lijkt te hebben, een soort van Queen nieuwe tijd. Het klinkt stevig edoch melodieus, zij het dat zo tegen het einde aan ik mijn buikje rond heb gegeten en eigenlijk wel vol zit.

Iets te veel van het goede; dit album bevat enkele sterke rocksingles maar ook enkele nummers die me niets doen. Alles bij elkaar is het net iets te veel en zijn er geen nummers die ECHT blijven hangen. Desondanks een album van prima kwaliteit waarin de zang van Bellamy minder stuitend is dan op andere albums. Het betere gitaarwerk komt op deze plaat terug.
Voor de eerste keer kan ik niet meer dan een kleine voldoende geven. Misschien verhoog ik later nog eens. 3*

Alleen Stockholm Syndrome is misschien ietsje minder. De rest van de CD mag op oneindig repeat.

Stockholm Syndrome is juist een van de hoogtepunten van het album (voor mij zelfs een van hun beste nummers) .