Muse - Absolution (2003)

Vlak boven jouw reactie stond: "Let op! Discussies over de top 250-notering van dit album horen in het forum, niet bij het album."

Als er niemand reageert is het geen discussie.

Muse is dan ook hopeloos overschat, chevy, maar tevens een opstapje voor veel mensen naar 'alternatievere' muziek en van alternatievere muziek naar daadwerkelijk goede muziek ( ), dus dat zal zeker voor een deel verklaren waarom de band zo populair is.

Naja, ik vraag me al een tijdje af wat er nou zo speciaal is aan Muse dat ze zo geliefd zijn. Dit album bevestigd dat alleen maar. Ik kan het absoluut niet slecht noemen, maar ik vind het toch tamelijke onspannende rock. Waar op zich niks mis mee is, maar buiten een technische uitstekende plaat, zit er toch weinig emotie of gevoel in.

onspannende rock? Je blijft me verbazen met je krasse uitspraken, chevy.
Ik vind nummers als Apocalypse Please, Time Is Running Out en B&H om er een paar te noemen verre van on-spannend. Of ben je daar een "t" vergeten? Dan bedek ik dat graag met de mantel der liefde... Feit is wel dat Muse zich herhaalt op elk album. Als je dat dan on-spannend noemt, kan ik het een beetje begrijpen. Maar op dit album staan toch wel lekkere songs.

Ik vind Muse absoluut de beste en een van de meest baanbrekende acts van de afgelopen jaren. Ik vind ze absoluut niet onderschat. En al helemaal geen opstap naar 'alternatieve muziek'. Waar zou je in godsnaam terecht kunnen komen via Muse?

Ontspannende rock? Jij beleeft deze muziek echt op een andere manier volgens mij. Dan ben ik heel benieuwd wat je precies ontspannend vind aan dit album. Natuurlijk, er zijn rustigere nummers, misschien bedoel je die, maar over het algemeen is de meeste dramatiek toch op Absolution en Origin of Symmetry te beluisteren.

Muse heeft een zeer herkenbare eigen sound/stijl. Dat maakt ze speciaal.



Beter dan hierboven kan ik het niet omschrijven. Wat ik er aan toe wil voegen is dat de zanger lange noten zingt, daaraan veel dramatiek toevoegt en een herkenbaar (niet altijd geliefd) stemgeluid heeft.

Inderdaad een hele mooie beschrijving, kan ik het best in vinden

Radiohead is een logische volgende stap. Via Radiohead naar andere rockbands uit de jaren '90, vervolgens naar rock uit de jaren '70 en '60, daarna terug naar Radiohead en vanaf daar naar electronica. Om maar een voorbeeld te noemen

Hmm, ik herken het niet. Muse vind ik echt 'af', ondanks hun authentieke en vooruitstrevende stijl.

Ik zeg ook niet dat het verkeerde nummers zijn, ik vind het album alleen zo eentonig. Na 2 of 3 nummers is het echte spannende eraf en blijft er zo weinig over.

Ik kan daar wel een beetje inkomen, misschien ligt dat voor een groot gedeelte aan de zanglijnen?
Of vind je het muzikaal ook eentonig?

Lijkt me onmogelijk. Het kan zijn dat de zang nogal doorzeurt en het op die manier iedere muzikale ingeving afvlakt.

Hoezo onmogelijk? Ik vind het muzikaal ook vrij eentonig, dat is toch niet onmogelijk?

Dat kun je wel zo stellen maar jij en ik weten natuurlijk beiden dat dat onzin is. Hooguit zijn bepaalde elementen in het album eentonig, maar in de grote lijn gaat dit album van gevoelige zangstukken naar pop om via klassieke frases bij hardrock uit te komen. Leg maar eens uit wat daar zo eentonig aan is.

Het is steeds hetzelfde dramatische trucje. Vanaf dit album is er eigenlijk maar 1 song geweest die daar van afweek: Supermassive Black Hole.

Naast dit album en Supermassive Black Hole ken ik niet bijster veel van Muse, dus kan ik daar niet over oordelen, maar ik vond dit album ook nogal eenvormig. Dan kun je wel stellen dat bepaalde elementen in het album eentonig zijn, maar dat dit album in de grote lijn van gevoelige zangstukken naar pop, klassieke frases en hardrock gaat, maar jij en ik weten natuurlijk beiden dat dit onzin is (zie je wat ik doe? ).
Vond het eigenlijk verrassend om van een band die iets geweldigs als Supermassive Black Hole wist te maken (dat nummer was het enige dat ik hiervoor kende) een hoop van deze eenheidsworst gepresenteerd te krijgen.
De activistische Muse-liefhebbers hier doen er misschien goed aan wat minder van hun eigen kosmische gelijk overtuigd te zijn.

Ik kom met argumenten die mijn stelling aannemelijk maken, jij draait het gewoon helemaal om zonder enige argumentatie. Jouw verhaal slaat echt drie keer nergens op. Kom nou eens met een uitleg, want dit album is toch nauwelijks eentonig uit te leggen?
Hetzelfde dramatische trucje zeker. Dat is een enkel element in het hele album, maar is het album dan in het geheel eentonig?

Eentonig is subjectief, kan jij het nog zo'n gevarieerd album vinden. Om dat af te doen als onzin vind ik toch ook kort door de bocht. Vind het zelf ook niet zo eentonig als bijv. een Coldplay, maar hier en daar wat jazzy elementen of een leuk synthesizertje ertussen proppen is niet direct een garantie tegen eentonigheid.
Moet wel zeggen dat het te lang geleden is dat ik dit album in zijn geheel heb gehoord, dus diep inhoudelijk erop in gaan lukt momenteel niet (misschien zet ik dit binnenkort weer eens op), maar ik kan me prima voorstellen dat chevy93 er knettergek van wordt om (bijvoorbeeld!) steeds in elk nummer de zanger van ingehouden coupletjes naar bombastisch gebrul in de refreinen en weer terug te horen gaan. Dat is misschien één enkel element van het hele album, maar het zou best eens voldoende kunnen zijn om het hele album als eentonig te kwalificeren.

Wat mij betreft wel. Het dramatische effect is toch behoorlijk dominant aanwezig, verder heeft Muse ook niet zoveel te bieden voor mij.

Dit is anders wel hetgeen waar ik meestal op afknap bij Muse. Na één album moet ik absoluut niet nog meer Muse luisteren anders wordt ik gek.

Grappig, ik vind Muse juist steeds beter worden.

Het is een leuk album waar het dramatische element nu net het leuke van het album is. Het is gewoon goed uitgewerkt.

Je hebt gelijk, deze plaat staat veel te laag

Ik vind het eigenlijk nog wel hoog. Staat dit album zo hoog vanwege de nummers of vanwege de naam die dit album draagt? Want ik vind dat er vijf wereldnummers opstaan, maar de overige nummers daar kan ik niet zoveel mee.

Knaller van een album. Hier staan een paar pareltjes op (Time is running out, Hysteria, Blackout, Butterflies and hurricanes, sing for absolution en stockholm syndrome)
Het thema is soms wat saai (apocalyps, einde van de wereld) but who cares.

Hier moet ik toch op terugkomen. Ik heb het albums gisteren weer eens beluisterd en dit is duidelijk de beste van hun. Mooie composities, niet te druk (af en toe zelfs lekker rustig) en eigenlijk een heel goed album. Van "één van hun mindere" naar "absoluut hun beste". Alleen Showbizz moet ik nog luisteren.

Wat wordt dit album toch overschat...alsof het muziek is van ik-weet-niet-hoeveel genialiteit. Wat mij betreft zijn met name de akkoordschema's en de opbouw van de nummers nogal simpel.

Godverdomme wat is Hysteria toch meesterlijk

En bij deze is Absolution de eerste 4,5*-plaat van Muse. Met name het begin is erg sterk. Daar waar ik het eerst te vaak hetzelfde trucje vond, hoor ik hier toch best aardig wat variatie. En als zouden ze hetzelfde trucje doen. Nou en? Het is verdomd lekkere muziek! Wel erg jammer dat Ruled by Secrecy zo weinig voorkeursstemmen heeft. Absolute hoogtepunt van de plaat. Een piano klonk nog nooit zo destructief.