Rommelig, smerig, regenachtig, vals, schreeuwerig - ik zou het niet anders willen

Bob Dylans nummers klinken de helft van de tijd haast onherkenbaar, vergeleken met hun studioversies en meneer Dylan schijnt ook te denken dat zijn publiek zich op enkele kilometers afstand bevindt, gezien het volume waarmee hij zingt, maar al met al klinkt het gewoon fantastisch, zo'n schreeuwversie van Shelter From The Storm.
Bovendien is dat beeld toch ook prachtig: Dylan en zijn band in de kou en in de regen, met Sara op de eerste rij met de kinderen (ze zal daar natuurlijk niet hebben gestaan, maar 't is wel lekker dramatisch), wat hem inspireerd zijn gebroken liefdesliedjes uit te spuwen als zong hij ze voor haar alleen.
Een geweldig livealbum, gewoon: 4,0*