Muse - Origin of Symmetry (2001)

Een jaar terug had ik nog nooit van Muse gehoord. Tot ik de clip van Starlight op TMF zag. Dat vond ik wel een goed nummer, maar toen ik meer van Muse hoorde, daalde mijn enthousiasme weer. Ik vond de muziek nogal zagerig.

Toen ik me registreerde bij MuMe zag ik echter dat hun albums erg hoge gemiddelden scoorden en hoog genoteerd stonden in de top 250. Ik besloot hen nog een kans te geven. Als ze door zo’n groot aantal mensen geapprecieerd worden, moeten ze toch wel goed zijn, dacht ik.

Hoe meer ik naar hun nummers luisterde, hoe meer ik hun muziek ging waarderen. Zo veel zelfs dat ik besloot Origin of Symmetry aan te schaffen. Het album sijpelde mijn persoonlijke top 5 binnen, om in korte tijd door te stoten naar de eerste plaats. Nu ben ik er helemaal verslingerd op. Hoog tijd om hun andere albums te gaan ontdekken, al zijn veel mensen van mening dat dit album hun beste is tot nu toe.

Mijn muzieksmaak is nog in volle ontwikkeling, maar volgens mij gaat het met Muse toch de goede kant uit.

Dit album verdient niet minder dan 5 sterren.

Vanmiddag dit album nog maar een keer opgezet. Zoals voor velen hier (gezien de posts in dit topic en de hoge notering in de top 250) is 'Origin of Symmetry' voor mij ook dé plaat van Muse. Dat komt naast de uitstekende muziek ook door de goede herinneringen aan dit album.

Toen dit album uitkwam zat ik aan het eind van mijn eerste jaar als student, en daarmee ook aan het eind van mijn eerste jaar op mezelf. Sowieso een mooie tijd en ik merk dat meer albums die ik toen luisterde toch nog iets bijzonders hebben. Ze waren alleen niet allemaal zo goed als deze
De clip van single 'Plug in Baby' kwam regelmatig voorbij op de muziekzenders, met name op The Box. Ik vond het een tof nummer en had het er met wat vrienden over. Eentje wist me te vertellen dat er ook een album uit kwam en hielp me aan een niet zo heel legaal exemplaar, want hoewel Napster wereldwijd furore maakte, had ik zelf nog geen internet op m'n kamertje.

Het was zomer en de cd maakte overuren op mijn zolderkamer, waar het soms van de warmte niet uit te houden was. Om één of andere reden associeer ik dat nog steeds met het nummer Darkshines. Misschien omdat dat één van mijn favoriete nummers was de eerste weken. Het is alleen wat sneller gaan vervelen dan de rest.

Aan de eerste zes nummers zou ik allemaal 5 sterren kwijt kunnen, topnummers. Onze vriendengroep bestond in die tijd uit 6 man. Eentje vond Muse maar een matige Radiohead-kloon, de anderen vonden het een top album en hadden allemaal een ander favoriet nummer op de cd, de nummers 1 t/m 5.
New Born met dat simpele, maar mooie piano -ntro voordat de gitaar je wegblaast.
Opnieuw een simpel maar mooi paino-introotje voor Bliss, voordat die synthesizer-riff erdoor komt en de gitaar het nummer op gang brengt. Een fantastisch zingende Bellamy maakt het nummer helemaal af.
Persoonlijke favoriet was altijd Space Dementia en is dat nog steeds al doet Citizen Erased er nauwelijks voor onder. Een nummer vol met hoogtepuntjes. Opnieuw een piano-intro, dan die opkomende drums voordat het nummer losbarst. Het fijne basloopje dat tijdens het refrein door de woorden heen lijkt te glijden, en opnieuw een Bellamy in vorm die met name dat geweldige tweede couplet er fantastisch uitknalt.
Met Hyper Music gaat het tempo weer omhoog, en opnieuw valt de bas op; erg fijn. En ook - ik val in herhaling - top gezongen.
Tijdens de overgang tussen Hyper Music en Plug in Baby wordt de vaart er een paar seconden uitgehaald, maar daarna gaan we weer in de hoogste versnelling verder. Plug in baby was de eerste single en moet ik eigenlijk nog steeds dankbaar zijn voor het onder mijn aandacht brengen van Muse. Staat nog steeds overeind door de catchy gitaarriedel.
Citizen Erased knalt er ook op een soort logge manier in, om na het eerste refrein het tempo er uit te halen tot en met het tweede refrein.
Vervolgens een korte 'opleving' en er volgt een knappe gitaarsolo.
De rust keert weder en het nummer wordt mooi uitgespeeld terwijl Bellamy het nummer op zijn Thom Yorke's uitzingt.

Vervolgens Micro Cuts waar ik toen nooit wat mee kon. het duurde tot de live-uitvoering op HAARP voordat het kwartje viel bij mij. De onverstaanbare 'opera-zang' van Bellamy werkte aardig op mijn zenuwen. De live-uitvoering sloeg eigenlijk meteen aan. Misschien dat het dramatische in zo'n setting wat beter tot zijn recht komt. Sindsdien heb ik ook minder moeite met de albumversie al zal het nooit mijn favoriet worden.
Screenager is een wel aardig nummer, waar de percussie me wel aanspreekt. Ik mis wat afwisseling in de zang, waardoor het een wat vlak nummer blijft.
Darkshines haalde ik al eerder aan als het nummer wat me doet terugdenken aan mijn warme zomerkamer. Opnieuw valt de drum op. Dit keer kun je er zelfs nauwelijks omheen, want er wordt flink op los gemept tijdens het refrein. Het nummer was in het begin populair bij mij. Het ligt makkelijk in het gehoor en het schudde me wakker na de twee voorgaande mindere tracks. Inmiddels behoort het zelf met de voorgaande tot de mindere goden.
Met de cover van Feeling Good is weinig mis, het is in ieder geval beter dan de nummers hiervoor. Het had van mij ook wel alleen een single mogen blijven, want ik vind het niet echt op het album passen. Had het liever verwisseld met een B-kantje als Futurism, maar goed.
Megalomania sluit het geheel dan wel weer in stijl af. Een wat duisterder sfeertje, lekker orgeltje erdoor en een wat ingetogener nummer voor dit album, dat aan het eind dan toch weer 'ontploft'.

Al met al gewoon een erg goed album. Gezien de wat mindere tracks misschien niet een 5-sterren album onder andere omstandigheden, maar mede door de goede herinneringen krijgt Muse ze toch.

New Born:
Waardige opener van het album. In het begin een up-tempo pianostukje, maar na een minuut komt daar die fuzzgevulde gitaar voor in de plaats. Als bassist moet ik zeggen dat er een leuke baslijn in zit, goed aanwezig in het nummer. Krachtige stem. Het overlopen van couplet naar refrein gaat vlekkeloos. De gitaarsolo is ook lekker.
4 sterren


Bliss:
Start met een arpeggio, meteen terugdenkend aan New Born, maar al snel wordt deze gedachte weggevaagd met de overige instrumenten die inkomen. Catchy refrein, en natuurlijk hoog springgehalte tijdens de tussenstukken van refrein naar couplet. Live is natuurlijk de falsetto prachtig, een ware schat.
4 sterren


Space Dementia:
Een ballad, is mijn eerste ingeving bij het horen van wederom een piano in het intro. Echter komt er na 40 seconden een opzwepend stuk en wordt het wat heavier, hoewel het nog een relatief rustig nummer blijft. De zang gaat naar mijn mening een beetje over the top in het refrein. Er volgt een rustig tussenstuk, waarna opnieuw het opzwepende stuk start. Ik vind het nummer wel wat hebben, maar het duurt wat te lang om er bovenuit te springen.
3 sterren


Hyper Music:
Jaaa, heerlijk Dit is absoluut een schitterend uptempo nummer, heeft funky akkoorden in het intro en een vingerlikkend baslijn in het couplet.
5 sterren


Plug In Baby:
Hoppa, weer zo'n geweldige start. Gitaarriffje brengt je al in beweging, het couplet heeft een lekker ritme, en het refrein heeft al een beetje een mainstream rocktintje (dit is zeker niet slecht). De geluidseffecten in het couplet en de 2e zang in het refrein vullen het geheel goed aan. Een lekkere rocksong.
5 sterren


Citizen Erased:
Whoa.. denk je net dat het niet beter kon, krijg je dit nummer.. Op een andere manier mooi. De emoties die ik voel bij het luisteren van dit nummer vallen niet te beschrijven. Van begin tot eind perfect, standaard kippenvel en als ik het niet opkrop heb ik tranen in mijn ogen.
5 sterren


Micro Cuts:
Een beetje een airy gevoel kreeg ik bij het horen van dit nummer. Ik vind de coupletten goed, maar het refrein vind ik niet zo. Dat geschreeuw had Matt hier wel weg mogen laten.. De riffjes tegen het eind van het nummer maken het wel weer deels goed, maar het blijft zonde.
3.5 sterren


Screenager:
Mooi prechorus en het refrein zelf, coupletten vind ik wat minder. Desondanks:
3.25 sterren


Darkshines:
Ik krijg een country/western gevoel bij het horen van het intro. Verrassend refrein, past er op zich wel goed bij. Het nummer raakt me alleen niet zo diep.
3.5 sterren


Feeling Good:
Dit nummer ken ik. Het is ook een cover. Intro is een beetje mehh, maar het wordt gaanderweg beter.
3.5 sterren


Megalomania:
Spacy intro, kerk-achtig refrein. Niet echt mijn ding, vind het geen waardig afsluiter van dit topalbum.
2 sterren


Overall:
Een schitterend album, met een paar nummers die ik als Muse-favorieten heb. Hyper Music, Plug In Baby en Citizen Erased zijn de hoogtepunten, het dieptepunt is Megalomania.
4 sterren

De statistieken bij dit album zeggen wat mij betreft genoeg. De klassiekers op dit album hebben terecht hun status verworven. Met name New Born is een rockpareltje zoals maar zelden voorkomt. Het is jammer dat ik het andere deel van het album iets minder kan waarderen. Deels is dit waarschijnlijk een kwestie van tekort luisterbeurten, maar aan de andere denk ik zelf dat ik genoeg tijd in het album heb gestoken. Echt matig wordt het trouwens nooit, alleen het album is qua niveau iets te onevenwichtig. Daarnaast gaat het theatrale op een gegeven moment iets teveel tegenstaan, waardoor een heel album Muse nogal een vermoeiende opgave is.

Matthew Bellamy klinkt in opener New Born als Jeff Buckley.
Prachtige opbouw, al blijf ik vanwege zijn happen naar adem op het einde van elke zin een beeld voor ogen zien van dezelfde Jeff Buckley, vechtend tegen zijn verdrinkingsdood.
Je wordt als onzeker jongetje in het diepe gegooid, en probeer maar te overleven.
New Born vat Muse ook perfect samen; het lieflijke, de gitaaruitbarstingen, dromerige pianoklanken, de bijna overspannen maniakale zang.
Bombast en theatraal, zoals een Queen al jaren eerder deed.
Bliss begint in dezelfde dromerige sfeer als New Born, al snel komt echter het muzikale klaarkomen.
Mij net iets te snel, ben meer van het lange voorspel dan van de vluggertjes.
Muse sluit aan bij Radiohead en de eerder genoemde Jeff Buckley, maar vanwege de zweverige keyboardklanken tussendoor kan net zo goed namen als Underworld en vooral The Future Sound Of London genoemd worden.
Muse is typisch Brits, maar waar andere bands vooral aansluiting zochten bij de Britpop, gaat Muse meer een eigen weg op.
Vergelijkbaar met Radiohead.
Het enige grote verschil blijft dat Muse binnen de muzikale kleurblok wel netjes binnen de lijntjes blijft; al maken ze gebruik van ongangbare felle kleuren.
Radiohead ging een stuk slordiger te werk binnen hetzelfde kleurblok; vaak over de lijntjes heen, en het geheel was vaak maar half af.
Ik hou meer van de experimentele fase van een kleuter die zich ontwikkeld om beter te worden, dan van de ontdekkingsfase van een peuter voor wie alles nog nieuw is.

Dit album was niet mijn eerste kennismaking met Muse (die 'eer' komt toe aan Black Holes & Revelations). Het 2de album van Muse bouwt wat mij betreft zeker verder op de overvloedige aanwezigheid van de pathos op het eerste album. Maar dan wel op een goede manier.

Waar op Showbizz nog weinig ruimte is voor elektronica of piano is er hier wel degelijk sprake van meer klassieke instrumenten(al dan niet met een elektronische twist, zie Bliss en New Born).

Dat deze Origin Of Symmetry een hedendaagse klassieker is, en dat we er over dertig jaar nog steeds over zullen praten, daar durf ik gif op innemen. Want voor mij straalt het album gewoon het woord klassieker uit. Het Artwork, de titel, alles is perfect, en dan heb ik nog niets gezegd over de nummers.

Over de singles ga ik niet veel schrijven omdat andere dat al beter gedaan hebben. En dat Plug In Baby na Seven Nation Army DE Riff van de 21ste eeuw bevat weet iedereen ondertussen al wel.

Citizen Erased is voor mij al een reden om dit album op te hemelen, de geweldige dynamiek en verschillende lagen in het nummer. De mix tussen de heavy metal-achtige riff en het verfijnde gitaarspel van Bellamy. En dan die magistrale outro. Prachtig.

Opvolger Micro Cuts gaat eigenlijk verder op Citizen Erased. Maar wat is het toch een heerlijk schreeuw nummer. Hier bewijst Bellamy toch wel dat hij een gouden strot heeft a la Ian Gillan en Robert Plant.

Feeling Good is een cover, maar wat voor één. Het stoort mij totaal niet dat het nummer op dit album staat, het is juist een leuk beuk en feel good nummer. Dat mag wel na al die hevige emoties.

Over Megalomania ben ik nog niet helemaal uit, en Futurism is een goede afsluiter. Nog een laatste keer al het gitaargeweld bovenhalen en dan is deze fijne plaat weer afgelopen.

Deze plaat bewijst toch wel dat Muse niet een afkooksel was van Radiohead zoals men ten tijden van Showbizz beweerde. Muse heeft zeker en vast zijn plaats verdiend in het rocklandschap. En ik ben er zeker van dat ze later hun plaats in de analen van de rockmuziek te danken zullen hebben aan dit meesterwerk.

Ik heb genoeg redenen om de muziek van Muse niet mooi of niet interessant te vinden. Zo kan ik de stem van Bellamy soms niet uitstaan en knalt de bombast af en toe echt over de top mijn speakers uit. Toch ben ik altijd geïntrigeerd door de muziek die Muse produceert. Zo ook op "Origin of Symmetry". Weer af en toe die ergerlijke stem van Bellamy, met name in "Micro Cuts" werkt het me op de zenuwen. Maar uiteindelijk zijn het slechts enkele momenten die mijn overwegend positieve gevoel bij "Origin of Symmetry" overstemmen. Zo vind ik "Citizen Erased" een geweldig nummer, net als "Dark Shines". Maar eigenlijk is met name de eerste helft van het album gewoon erg fijn. Muse overtuigt me toch weer, ondanks mijn persoonlijke ergernissen. Ik vind dat best knap, omdat ik me toch altijd wel laat leiden door dergelijke smetjes, maar Muse trekt me met hun muzikaliteit over de streep.

Toch jammer dat middelmatige albums als deze in de top 250 staan en meesterwerken als Nowhere van Ride en Souvlaki van Slowdive niet Dit album begint enorm sterk en de eerste helft zou ik toch een 4/4,5 geven, maar na Citizen Erased zakt het compleet in en voor dat tweede deel zou ik niet meer dan een 2,5 willen geven. Dus dan gaan we maar voor een middenweg met 3,5 sterren. Het is natuurlijk ook een beetje jeugdsentiment dus een 3 zou te laag zijn. Ik ben Muse alleen een beetje ontgroeid, er is zoveel betere muziek. Het is te bombastisch en bij vlagen over the top voor me. Nou valt dit album nog wel mee, maar vanaf Black Holes slaan ze helemaal door en zakt het de ondergrens door.

Het viel mij pas op dat Muse wat ik toch echt een hele goede band vind en die ik ook gelukkig live al een paar keer fantastisch heb zien spelen geen 5* waardering had van mij. Ik kreeg Origin of Symmetry op 180 gram geremastered vinyl en blijf 'm weer draaien. Wat een fantastische plaat is dit toch vol met steengoede songs. Gespeeld met die typische Muse afwisseling van rustiger piano stukken en harde gitaren, samen met die zware bas.

Die mooie afwisseling is gelijk goed te horen op de geweldige openers New Born & Bliss. Haast nog mooier en zeker dramatischer wordt het op Space Dementia. Goed rocken doet Hyper Music. Plug In Baby is helemaal een geweldig rocknummer en doet het ook live super.

Vette synthesizers beginnen het ijzersterke lange nummer Citizen Erazed en worden gevolgd door keiharde gitaren en bassen. Ook hier weer die afwisseling met mooie rustige muziek, nu op het einde. Micro Cuts is nog zo'n steengoed gitaarnummer. Het heeft een fraaie melodie, hoog gezongen door Bellamy.

Screenager is een mooi rustiger nummer. Dark Shines is een fraai combi van piano en gitaar. Feeling Good laat je echt zo voelen, een catchy fijn nummer. Origin of Symmetry is zo een fantastische rockplaat, vol met afwisseling, mooie details en bovenal geweldige songs.

De bombast begint hier toe te nemen maar wordt in goede banen geleid. Beter dan het debuut, wat mij betreft, met iets sterkere songs en meer dynamiek. Opener New Born laat de groei bijvoorbeeld goed horen. De sporadisch bijna uit de bocht vliegende zang wordt steeds meer een geval van love it or hate it, maar geeft Muse wel dat typische eigen geluid. Naar het einde toe wordt het album helaas wat minder interessant en vooral meer ingetogen.

Bombastisch
Dynamisch
Donker
Melancholisch
Energiek
Atmosferisch

Een opsomming van dit album. Een heerlijke plaat. Afgelopen jaren helemaal grijs gedraaid! Waar bij de voorganger Showbiz nog vele associaties met Radiohead naar boven kwamen heeft de band met OoS een meer eigen sound gevonden. Heerlijke vocalen van Bellamy, zware baslijnen van Wolstenheim en meneer Howard verzorgt het fijne dynamische drumwerk.
Dat een trio zoveel kabaal kan maken ... Prachtig kabaal.

Natuurlijk staan hier vele bekend singles op zoals New Born, Bliss en Plug In Baby. Maar er is meer. Er zitten echt nog ander pareltjes tussen.
Bijvoorbeeld het progressieve meesterwerk Citizen Erased, of het kille door Rachmaninov
geïnspireerde Space Dementia. Het album is al geheel best goed. Misschien dat het na Micro Cuts qua muzikale kwaliteit íetsjes minder wordt, maar daar blijft het ook bij.

Zeer tof album. Een van de beter van de jaren 2000.

Niet altijd inventieve rock met veel (erg veel!) synthesizerarpeggio's en -akkoorden, meestal als vulmiddel, maar ook een enkele keer als methode om indruk te maken, zoals in Bliss rond 2:40. Ook de gitaar speelt meestal akkoorden omwille van de akkoorden, met soms wat knarsgeluiden erbij om het wat experimenteler te maken. Het lijkt of de heren van Muse hun nummers schreven door eerst alleen een akkoordenschema op papier te zetten en dan maar in de trukendoos te kijken hoe die akkoorden nu weer in geluid omgezet moeten worden. Synthesizer erbij, of godbetert een orgel als in Megalomania (what's in a name?). Soms wordt er eens een wat onlogische akkoordwisseling uitgeprobeerd, en je zou dat dan heel gedurfd kunnen noemen.

Meevallers zijn Hyper Music (lekker rammen met minder arpeggio's dan gemiddeld) en het prettig onderkoelde en groovy Darkshines.

De lekker theatrale zang bevalt me dan weer wel. Je kan de stem van Bellamy mooi of niet mooi vinden, maar hij heeft in ieder geval karakter. De zanglijnen getuigen ook van beduidend meer ideeënrijkdom dan de ingekleurde akkoordenrock daaronder.

Muse - Origin of Symmetry

Werkelijk een fantastisch album van Muse. Hier zijn de ademhalingen en de snerpende gitaren nog duidelijker dan op het debuut. De eerste zes nummers zijn eigenlijk perfect, waarvan ik New Born en Citizen Erased echt topmateriaal vind. Bij de eerste paar luisterbeurten vond ik de intro van Citizen Erased ook wel wat over the top, maar na vaker luisteren geniet ik er met volle teugen van.
Op Micro Cuts slaan ze mijn inziens wel een beetje door, maar op de tweede helft van dit album staan ook nog een leuk nummer genaamd Darkshines. De rest is allemaal goed luisterbaar, maar vooral de eerste 6 vind ik echt fantastisch.
Een zeer genietbaar album, maar je moet wel in de stemming zijn en van wat bombast houden, want dat is wel een van de belangrijke elementen dat dit album sterk maakt.

4,5*

Dit album is toch ook na 21 jaar nog steeds waanzinnig goed!

Muse heeft in de loop van een 23 jaar een mooie collectie bij elkaar gespeeld!
Waarin dit album absoluut een ereplaats heeft.

Na het subtiele debuutalbum Showbiz, waarbij door sommige critici de vergelijking met Radiohead werd getrokken, die ik zelf niet zo zag, kwam Muse in 2001 met dit Geweldige album.
Zelf zie ik in dit album -en ook in later werd- wel subtiele overeenkomsten met het vroege werk van Queen.
De manIer waarop Matt Bellamy zing op dit album vind ik geïnspireerd door Freddie Mercury op Queen II.

De twee opera-achtige nummers, Citizen Erased en Space dementia getuigen van grote en originele klasse.
Maar ook de kortere nummers als New Born, Plug in Baby en Bliss, laten zien dat Muse hier al een stevige eigen signature neerzet. Een stijl waarop ze in de albums die volgden stevig hebben voortgeborduurd.

Met hun eigenheid, professionaliteit en originele albums werd het niet lang daarna de grootste podium act ter wereld, een positie die ze heel lang hebben volgehouden.

Dit album heeft binnen hun collectie toch ook bij mij een eigen plaats, ik draai het regelmatig en het verveelt me nooit. Een staalkaart van een grote band!