Emerson, Lake & Palmer - Works, Vol. 1 (1977)

Ai.. dit is toch echt wel een dieptepunt in ELP's discografie afgezien van de twee bandnummers van dit album (Fanfare en Pirates) is dit werkelijk soms niet om aan te horen.

Pirates is daarentegen een van de mooiste voorbeelden van rock + orkest.

Hoewel te lang is Fanfare for The Common Man een superb nummer.

enerzijds prachtige nummers (lend your love en cést la vie en fanfare) anderzijds bagger ....

Jammer dat het een cover is van een compositie van Aaron Copland maar dat wisten jullie al.

Fanfare, Pirates en C'est La Vie zijn wat mij betreft ook de enige nummers die de moeite waard zijn.

Onderschat album. Het begint al met 'Piano Concerto', een schitterend stuk klassieke muziek. Greg Lake komt vervolgens met de mooie nummers 'C'est La Vie' en 'Hallowed By The Name'. Carl Palmer's deel is chaotisch, maar vind ik ook erg leuk.

'Fanfare for the Common Man' reken ik zelfs tot de betere ELP nummers.

dit album zou volgens mij beter scoren als ze het beter uit zouden balanceren. Samen met een aantal nummers van work 2. zou je toch best 2 prima emerson lake en palmer albums kunnen maken van zo rond de 40 minuten.

Er zijn drie nummers die wat mij betreft tot de mooiste van ELP behoren:
Fanfare.. en het laatste 'Pirates'.

.....mensen kom je niet door deze schijf heen luister dan vooral toch even naar "Pirates".

Lage waarderingen voor een toch wel redelijk album. Ik geef toe dat lang niet alles even interessant is maar de werkelijk briljante versie van Pirate maakt de aanschaf van dit album (ik geef toe het was maar 3,99 ) essentieel.

Er staat leuk materiaal op, met name Pirates, maar bijvoorbeeld de Greg Lake-bijdragen vind ik echt tenenkrommend.

'C'est La Vie' toch niet?

Ik begrijp om heel eerlijk te zijn niet waarom sommige mensen zo weglopen met dat nummer.

Lake als een soort van troubadour, het klinkt mij allemaal veel te gemaakt.

Ik heb juist het gevoel dat dat stiekem is wat hij het liefste doet. Al zal dat wel slechts een gevoel zijn, afgaande op o.a. z'n solo albums.

als de klassiekers verbleken vreet je je naar de buitenkant, deze is nog intact.

Piano Concerto No.1 is een erg fijn stuk muziek. Ben blij dat het op From the Beginning staat. Fanfare for the Common Man is een degelijk nr., alhoewel niet direct een favoriet. Dat was C'est La Vie altijd (Van de plaat In Concert). The Enemy God Dances with the White Spirits is niet direct mijn ding, overigens een aangenaam kort nummer. Verder gaat mijn kennis van Works, Vol. 1 niet, behalve dan nog wat liveversies van Pirates.

trois points voor het pianospel van Keith Emerson. De rest kan de kliko in. Of is het clico?

Laten we het zo stellen: hadden ELP kant 1 en kant 4 van de oorspronkelijke lp uitgebracht als 1 album, dan hadden we kunnen genieten van het pianoconcert van Keith Emerson, wat ik echt heel mooi vind (alhoewel er natuurlijk door Emerson afgekeken is naar andere "echte" klassieke componisten), en we hadden het heerlijke Fanfare for the Common Man en het prachtige Pirates. En dan was het album een dikke 4 waard geweest. Maar.....we hebben ook nog te maken met de plaatkant van Greg Lake, zijige zeikliedjes met een blik violen, echt niet mijn ding, en dan onze jazzrockende drummer Carl Palmer, die een uitmuntned drummer is, maar hier ondanks al zijn techniek die hij uit zijn hoed tovert, toch niet overkomt. Slechte nummers...jammer...
Maar troost: het kan nog erger hoor, luister maar eens naar Works 2.
Hier waren dus de gouden en creatieve jaren dus wel voorbij...

Ik heb het voor de zoveelste keer geprobeerd , maar vind 80 % crap , fanfare en stukken van tank , ok , de rest is niet goed , verre van , veel te technisch en 1 van de slechtste vocals ever ....

Moeilijke plaat om te beoordelen: ambitieus maar ook breedsprakig, chaotisch maar ook gevarieerd, melodieus maar ook ongestructureerd, intelligent maar ook banaal... het doet me eigenlijk vaak aan Umma gumma denken. Kant 1 is om te beginnen een vrij behoorlijk pianoconcert waar je je niet echt aan buil aan kan vallen dankzij Emersons mooie pianopartijen. De plaatkant van Greg Lake (en van Pete Sinfield en zijn propvolle teksten) wisselt zoete ballades af met de cynische dronkemanswijsheid van Hallowed be thy name. Carl Palmer toont in ieder geval meer ambitie dan Nick Mason, en dankzij zijn lekkere drumwerk en de grote variatie in composities en muziekstijlen ben ik door zíjn plaatkant eigenlijk het meest verrast. Toch bevalt de groepskant me het beste, met Fanfare for the common man dat ondanks z'n enorme lengte toch steeds boeiend blijft en Pirates dat profiteert van een mooi gedetailleerde tekst van Pete Sinfield en sterke (zij het soms iets te nadrukkelijke) zang van Lake. Het is, kortom, een zootje, maar een sympathiek zootje; ik zou het voor geen der vijf voorafgaande platen willen inruilen, maar ik kan het ook niet echt slecht vinden. (Beluisterd via de remaster uit 2017, zonder bonustracks maar met een mooi gedetailleerd boekje inclusief commentaren van Lake en Palmer.)

Begaafde muzikanten. Emerson is natuurlijk een enorme toetsenvirtuoos, Palmer een geweldige drummer. En Lake is gezegend met een hele mooie stem.
Die combinatie samen maakt dat dit trio mooie muziek heeft gemaakt, maar helaas ook enorme bagger. En dat laatste is hier het geval.
Fanfare is nog goed te beluisteren, en c est la via is een mooie ballad. Maar de rest is werkelijk niet om aan te horen.
Ik vind ELP al jaren een band van uitersten: hier en daar onvoorstelbaar mooie stukken (pictures at an exhibition, Trilogy) en dan weer complete rommel. (Love Beach, volume 1 &2 ).
Enfin, deze schijf heb ik ooit gekocht op de vrijmarkt, maar behalve eerder genoemde nummers kan ik de rest echt niet aanhoren.

Fanfare, Pirates en C'est La Vie vind ik de enige nummers die er echt toe doen. De rest verzandt in oeverloze bombast en overdreven pretenties, ik kan hierom begrijpen waarom sommigen (waaronder de punkgeneratie) zich toen tegen de progrock afzetten en Emerson, Lake & Palmer is daar voor een groot stuk verantwoordelijk voor.
.

Nobody Loves You Like I Do is wel een banger.

Van deze plaat en van Works 2 hadden ze gewoon 1 enkele LP moeten maken dan was het wel te doen geweest.
Je kan wel zeggen dat met deze plaat (kant 4 uitgezonderd) ELP kompleet de weg is kwijtgeraakt.
Black Moon was nog een aardige opleving maar voor de rest is het huilen met de pet op.

Ja, de bovenstaande conclusies zijn naar mijn idee wel juist. ELP behoorde in de jaren zeventig tot de groten van de progrock (toen noemden we dat nog symfo of symfonische rock). Op gelijke voet met Yes en Genesis. Maar hun impact en bekendheid is in de loop der jaren fors achtergebleven bij die andere twee. En het begon zo goed: de eerste vijf albums waren zonder meer de moeite waard, al verloor de groep zich ook daarop af en toe al in pretentieuze bombast.

Maar vanaf de Works-serie ging het pas echt mis: veel te veel gefröbel, en dan ook nog eens uitgespreid over veel te veel plaatkanten. Na Love Beach kwam het nooit meer goed, al beschouw ook ik Black moon uit 1994 als een redelijk positieve uitschieter. Positief daaraan was vooral dat ze de songs redelijk compact wisten te houden, al kwam het materiaal zelfs niet in de buurt van die eerste vier platen. Raar eigenlijk, dat een band vanaf een bepaald punt zo'n diepe duik maakt in kwaliteitsniveau en dat nooit meer te boven komt. Tuurlijk, ze hadden de tijdgeest vanaf dit album ook niet meer mee, maar ook los van dat aspect was het leeuwendeel van hun output van na 1975 bedroevend.

Misschien ook wel een combi die maar kort werkte.
Ik verdenk Greg Lake er van (al kan ik het niet bewijzen) dat hij zich het meest comfortabel voelde met melodieuzer materiaal (acoustische ballads bijvoorbeeld) en minder op had met Emerson's eindeloze virtuoze spel. Keith Emerson, een gigant natuurlijk, maar het was meestal wel zijn show.
Carl Palmer een creatieve drummer die rock en jazz mixte tot iets unieks, kon zich wel genoeg uitleven.
Een superband was dit eigenlijk al. Muzikanten die zich min of meer al hadden bewezen in andere samenwerkingen en iets moois aangingen met gelijkgestemden.
Er was al snel mot en meningsverschillen en het kan dan niet anders dat de artistieke prestaties op een bepaald moment minder worden.
En natuurlijk kwamen ze weer bij elkaar toen de tijd er rijp voor was, maar opwindend werd het nooit meer.

Achteraf nooit echt mijn ding geweest.

Greg Lake was meer songgericht terwijl Keith Emerson een toetsenvirtuoos was en dat wilde bewijzen.
De eerste 3 studioalbums vind ik wel goed (toen hielden de 3 elkaar min of meer in evenwicht) en was Emerson, Lake & Palmer zowat de grootste progrockband, nadien verzandde dit trio (vooral door toedoen van Keith Emerson) in oeverloze bombast.

Waarom staan hierboven de groepsleden eigenlijk afzonderlijk genomineerd als 'gastmuzikanten'? Want zo lees ik het: ELP met (als toegevoegde muzikant) Keith Emerson, ELP met Greg Lake etc. Ik snap dat het min of meer solo-verrichtingen zijn van de afzonderlijke leden, maar dit lijkt me niet helemaal logisch, toch?

Het oorspronkelijke label is trouwens Manticore, niet Atlantic, zoals hierboven staat. Ik heb een correctie ingediend.

Naar verluidt zouden de 3 groepsleden de nummers afzonderlijk hebben geschreven en opgenomen, met orkest maar zonder de twee andere leden.
Fanfare for the Common Man en Pirates zijn de enige nummers die ze samen hebben opgenomen.

De bijhorende tour uit 1977met orkest was ook nog eens een fiasco van jewelste.
Het orkest drukte veel meer dan verwacht op het budget en werd halverwege de tour naar huis gestuurd.
Het werkte ook niet echt. Het trio was van huis uit al bombastisch genoeg en live liep het ook niet altijd even sync met elkaar.
Het verval begon duidelijk in te zetten en de irritaties onderling steeds groter.