Emerson, Lake & Palmer - Black Moon (1992)

Better days

lekker fout... maar toch vooral lekker

Voor mij toch een aardige plaat met als favoriet Farewell to arms.

matig elp werkje , de goeie ouwe tijd ligt mijlen achter ons , erg , erg , erg

Ik vond het toendertijd best een aardige comeback.Ik ben alleen niet blij met die overdreven produktie.(drums voornamelijk)
Daar ben ik op afgeknapt.De op zich helemaal niet zulke slechte liedjes hadden meer baat gehad bij een wat soberdere aanpak.
Footprints In The Snow vind ik nog steeds erg mooi.

Dat is toch niet een cover van het gelijknamige liedje op dit album?

http://www.musicmeter.nl/album/19359

Jij bedoelt footprints in the snow? Die op Black moon staat is geschreven door Greg Lake en lijkt me dus origineel.

deze cd hoort bij mijn elp klassiekers. samen met pictures,trilogy en brain salad surgury. black moon is een geweldig rocknummer. , footprints in the snow een ouderwets goede lake-nummer(van het niveau van lucky man) en de rest van de nummers is iets minder maar overtuigt zeker. glorieuze come back. 4.5 ster

Redelijk album.Er staan de nodige mooie liedjes op. Favoriet is Romeo and Juliet.

ja, ik moet toegeven dat ' farewell to arms ' best wel een goed nummer is in deze voor meer dan de helft muzikale brij, enfin toen ik deze kocht ( gelukkig aan een zeer lage prijs ) moest ik toch met weemoed denken aan hun eerste lp en aan tarkus ,

Stoppen was beter geweest als je met zoiets als Black Moon komt. Emerson, Lake & Palmer waren blijkbaar vergeten dat ze vroeger progressieve rock maakten....

Vreselijke productie (die drums inderdaad...) en Greg Lake's stem is ontiegelijk lelijk geworden. Keith Emerson zorgt af en toe nog voor wat leuke stukjes, maar ik vind elk nummer (behalve 'Close to Home' en 'Footprints in the Snow') zwaar ondermaats. Samen met In the Hot Seat hun slechtste album.

Bij herbeluistering blijkt dat ik wat te streng ben geweest in mijn beoordeling. Ik sta in principe nog wel achter het grootste gedeelte van mijn kritiek (productie, Lake's stem en dit is geen progrock). Dat laatste stoort me eigenlijk nog het meeste, de complexiteit van vroeger is compleet weg.

Alleen in 'Changing States' en 'Close to Home' hoor je nog een glimp van hoe de muziek vroeger was.

Verder is het allemaal redelijk, maar nergens fantastisch. 'Burning Bridges' vind ik wel een afknapper. Lake hangt op dit album af en toe te veel de gladjanus uit.

Black Moon had veel sobertjes gemoeten . Dat ze wat minder complex spelen vind ik geen probleem . Alle progbands van welleer waren ineens rechtlijniger .
Burning Bridges vind ik trouwens een heel aardig nummer . Lake zingt anders dan in het verleden . Zijn stem is een stuk lager geworden hier . Even wennen ... dat wel .

Maar terugkomend op mijn openingszin . Sobertjes had hier meer op zijn plaats geweest . E.L.P is van de bombast , maar hier verzuipt de produktie aan te veel electronica. Carl Palmer is een prima drummer , maar hier hoor je het nauwelijks terug door die electronische drums . Tegenwoordig hoor je veel natuurlijkere klanken uit een electr. drumstel . Hier ligt het er te veel bovenop .
Zonde , want songtechnisch is Black Moon helemaal niet zo beroerd .

Er werd in die tijd wel meer met die electrosche drums gewerkt. Denk maar aan Yes en Genesis.

Vind ik ook niet mooi, veel te koud maar de nummers op zich mogen er zeker wel zijn

Nou, wat is dit nou?

Ik ben nooit zo gek geweest op Emerson, Lake & Palmer, ook ben ik nooit zo gek geweest op het drumspel van Carl Palmer.
Maar dit is wel een erg lekkere plaat. Dit gaat ver voorbij aan waar Asia na hun debuut mee kwam. Stukken geïnspireerder.
Overigens klinken de drumpartijen wel erg lekker. Zo hoor ik ze graag. Doet me ook denken aan Mr. Mister en King Crimson; oftewel Mastelotto!

De zang van Greg Lake doet me wat denken aan Ray Thomas van Moody Blues.
Ik wou dat ik mijn bas- en drumgeluid zo lekker kan laten klinken als dit. De producer (Mark Mancina) was ook verantwoordelijk voor Union van Yes (een plaat die ik overigens erg laat waardeer).

Wat mij betreft een nogal gedateerde produktie.
En als je weet wat Carl Palmer echt kan, dan steekt zijn spel hier erg schril bij af.
De drums klinken hier erg voorgeprogrammeerd.
Bill Bruford had ook zo'n kille klinische drumsound eind 80, begin jaren 90.

Ik vind dat jammer, zowel Palmer als Bruford zijn uniek als drummer. Ze klonken ineens een stuk anoniemer.
Gelukkig zijn ze beiden weer aan de slag gegaan met een acoustische kit.

Ik vind eigenlijk alleen het songmateriaal sub-par. De sound is wel lekker. Het past er wel bij.

Overigens ben ik net zo'n liefhebber van akoestische drums als van electronische drums, geprogrammeerde drums, heavy metal dubbel-bass werk of indie-kleine kitjes drumspel. Of jazzfunk // hiphop, of kijk-eens-hoeveel-toms-ik-heb 70's metal of het nu 100 maatwisselingen in een minuut zijn, of het hele nummer dezelfde beat, ik vind alles prima, zolang het in de muziek past.

ELP is electronische muziek, en daar past zo'n klinische drumsound perfect bij.
Overigens had ik de plaat al snel weer afgezet, want de ballads en het middelmatige songmateriaal vloog me om de oren. Ben nu lekker aan het funken met Lettuce Lettuce - Lettsanity

Geef mij maar hun eerdre werk ( Brain Salad, Surgrery bijvoorbeeld

Onlangs herbeluisterd nadat ik in een documentaire hoorde dat dit toch zo'n goede comeback zou zijn. Ik hoor het er niet in. De logge spierballenproductie was in 1992 al gedateerd (denk Yes/Asia in de 80ies) en zorgt ervoor dat alle nuance in het drumspel van Carl Palmer verloren gaat. Lake heeft na Works 1 nooit meer iets van betekenis geschreven en Emerson speelt risicoloos op de automatische piloot.

Ik heb het vermoeden dat er een soort plaat moest ontstaan die voor ELP begrippen wat makkelijker te behappen moest zijn.
Dat is nu juist gelijk de val waar het trio zelf in valt.
Ik vind dat Lake best wel een liedje kan schrijven, maar feitelijk krijgt hij hier veel meer ruimte dan voorheen.
En dan wordt het op een gegeven moment toch lastig, vooral ook omdat er nogal wat niveauverschil is op te merken.
Ze hadden beter voor een gedeeltelijke songgerichte helft kunnen gaan en voor twee epics of zo.
Maar de productie is nu vreselijk gedateerd en Lake's stem boeit minder dan voorheen.
Een paar aardige nummers, maar dit is eigenlijk niet hoe je je ELP wilt herinneren.

Ik handhaaf de 3 sterren. Maar dat is echt een afronding naar boven toe.

Heb dit album ooit eens veel en veel later gekocht en vooral omdat ik een fan was van Greg Lake en vooral omdat ik nieuwsgierig was en vooral omdat deze uitgave voor een habbekrats in de uitverkoopbakken lag. Het zijn aardige liedjes, maar ik herinner mij Emerson, Lake & Palmer ook het liefst van de meer dan epische nummers Tarkus, Trilogy en Pictures At an Exhibition... onovertroffen!

Ik heb het ook een poosje omarmd Alicia, maar kan er nu niet echt meer naar luisteren.
2x live gezien.
In 1992 in het Congresgebouw in Den Haag.
Naar aanleiding van deze plaat.
Viel tegen jammer genoeg.
Lake was niet best bij stem ( hees) en Palmer had een getrickerde drumsound. Erg hard en kunstmatig. Niet mooi.
Muzikaal was het wel in orde.
In 1999 in Paradiso gezien en dat was veel beter.
Ze speelden niets van dit album.
Maar afgezien van Touch&Go ( van Emerson, Lake & Powell), alleen maar oud werk.
Ze waren goed in vorm en hadden er ook lol in.

Maar nogmaals, ik draai het amper meer.
Ik heb er niet heel veel binding meer mee.

Dit is een goede comeback plaat van deze groep en de productie stoort me ook niet echt, als er epische nummers op zouden staan kreeg je weer het commentaar dat ze het zelfde deden als 20 jaar daarvoor
De nummers 1,2,5 & 9 zijn gewoon uitstekend en de rest doet er weinig voor onder
Voor de meeste (alle ?) bands die platen uitbrachten begin jaren 90 en ook in de jaren 70 geld dat het oude werk beter is dus deze CD is meer dan acceptabel
Ik geef 3,5 * maar dat is echt een afronding naar beneden toe

In de periode dat dit uit kwam, waren progbands juist weer wat meer op de toer van langere stukken.
Camel bijv. kwam weer met een conceptalbum.
Ook weer terug van weggeweest.
En een nieuwe lichting progbands deden hun intrede. Vaak ook met lang uitgerekte stukken.
Ik zat er toen midden in, en kan het mij nog wel herinneren.
Ik vond toen al, dat er weinig ontwikkeling meer in het genre zat. Het leek allemaal op echo's uit het verleden.
Marillion als uitzondering, want die bleven zich toen nog wel enigzins vernieuwen.
Progmetal kan ik niet over oordelen, want dat is nooit mijn ding geweest.

Wat dat aangaat had E.L.P best met wat lange stukken kunnen komen.
Is toch altijd hun visitekaartje geweest.
Begin jaren 80 had het not done geweest, want toen klonken de proggers ineens Pop/ A.o.r of hardrock gericht.
King Crimson en Rush bleven enigzins alternatief met enige New-Wave in de sound verwerkt.

Farewell to arms had potentie om een epic te worden. Gaat er eindelijk wat gebeuren wordt het na 5 minuten bruut weggedraaid.... Zonde

Ja, dat gevoel heb ik ook bij dat nummer. Daar had meer in gezeten. Ik vind dit een heel acceptabele come-backplaat, die geheel in de geest van die tijd is gemaakt. 1992, het jaar waarin grunge op grote schaal doorbrak, maar pal voor die tijd moest je product toch vooral poppy en licht verteerbaar zijn. Ik heb het gevoel dat de heren zich om die reden een beetje ingehouden hebben op dit album, dat productietechnisch ook een beetje iel klinkt.
Toch vind ik het best een mooie plaat, al is het de vraag of je dit wel progrock kunt noemen. Als je het vergelijkt met hun eerste vijf albums, valt dit natuurlijk zwaar tegen, maar als het daar los van kan koppelen en kunt beluisteren als en op zichzelf staand product, vind ik het helemaal niet onaardig. Leuk genoeg in elk geval om in mijn ELP-collectie te handhaven.

Een vergelijk met de oude glorie kan Black Moon niet weerstaan, maar dit is nog altijd beter dan Love Beach. Het titelnummer mag er echter zijn en Changing States is een boeiend instrumentaal nummer; hier hoor ik nog wat prog in. Close to Home vind ik mooi en Romeo en Juliet valt leuk te noemen; vroeger mijn uitschieter. Draai het album momenteel weer, want reeds eerder heb ik de stem verwijderd omdat ik bij God niet meer wist hoe het merendeel klonk, kan die stem dus in ere herstellen.

Het songmateriaal is globaal best te pruimen al is het minder prog en toegankelijker dan hun vroeger werk maar de productie met een overdaad aan elektronica en syndrums dateert het album, het lijkt alsof dit trio in de jaren '80 is blijven hangen. Overigens ben ik nooit een liefhebber van ELP geweest al vind ik hun eerste 3 albums wel sterk.

Redelijke comeback van dit zeer getalenteerde trio dat in de beginjaren meesterwerken afleverde (vooral Piictures at an exhibition) vervolgens compleet inzakte (Works 1&2, Love beach), verraste met de hit Peter Gunn op een verder matig "In Concert" en dan met dit werk toch laat zien dat ze er nog toe doen.
Dat de tijden waarin hele groepen fans uit hun dak gingen bij oeverloos gepiel in een 40 minuten durend "Piano Concert nummer zoveel" voorbij zijn anno 1992, is ook tot deze heren doorgedrongen, want Black Moon kent uitsluitend relatief korte songs zonder dat eindeloze gefreak van Emerson.
Het resultaat mag er best wezen, het zijn overwegend goede songs met het titelnummer en Better Days als uitschieters.
Het is niet om in extase achterover te vallen, maar het is toch heel redelijk allemaal en slechte nummer staan er eigenlijk niet op. Met deze schijf hoopte ik op een blijvende terugkeer, maar na het uitbrengen van het magere "In the hot seat" twee jaar later, hebben de heren als band definitief afgedaan.
Black Moon was de laatste oprisping.

Altijd zeer gecharmeerd geweest van Affairs of the Heart.

Deze bezielde akoestische Greg Lake ballad gedragen door zijn latere rijpere stemgeluid een van mijn favoriete ELP nummers.

Erg mooi en krachtig is ook de warme live versie op A Time and a Place.