Fleetwood Mac - Bare Trees (1972)

Eigenlijk wel een lekker album. Een van de hoogtepunten van de albums tussen de Peter Green- en Buckigham/Nicks-periodes. Dit is eigenlijk wel de plaat om die periode te enteren.

4.

Dit album is een leuk alternatief voor degene die 'Rumours' teveel heeft gehoord. 'Sentimental lady' klinkt als een hit, maar was het niet. 'Dust' is ook een van mijn meest favoriete tracks.
'Bare trees' is hier een erg ondergewaardeerde plaat.

ik vind de oude fleetwood mac best goed .
maar dit album ken ik nog niet , en ik zie Homeward bound er op staan , is dit hetzelfde nummer als die van Simon en Garfunkel.

Ik denk dat Pious Bird of Good Omen dan toch een beter alternatief is.

Rudiger, die 'Homeward bound' is een heel ander nummer, maar toen ik de plaat in mijn handen had, dacht ik ook 'ze zullen dat toch niet gecoverd hebben.'
Sheplays, ik vind 'Pious bird' toch wat te bluesig voor mijn oren. 'Albatross', 'Need your love so bad' en 'Black magic woman' zal ik wel draaien, maar de rest toch maar niet of ik moet echt de blues hebben.

De 1e 3 nummers zijn erg sterk, daarna vind ik het toch een stuk minder worden

Fleetwood Mac's meest onderschatte album. Luister naar 'Dust'!

Van alle Fleetwood mac cd's die verschenen tussen 1970 en 1974 (en dat zijn er toch nog wel wat) is Bare trees één van de alleraardigste cd's. Danny Kirwan was nog aanwezig, Bob Welch begon op stoom te komen en ook Christine mcVie maakte haar aardigste plaat uit die periode: Homeward bound (nogmaals hulde) Zullen we deze Homeward bound (natuurlijk geen cover, FM covert zelden) beter vinden dan het exemplaar van Simon & Garfunkel? Plaat en hoes (ook prachtig) horen opmerkelijk goed bij elkaar, het nummer Bare trees is één van de hoogtepunten. Terecht ook veel aandacht van iedereen voor Dust. Kortom inderdaad aan te raden.

Het beste album van FM uit hun 1970-1974 periode! Vooral Sentimental Lady is een echte topper

En niemand heeft het over de schitterende hoes ? ik heb het nog op lp gehad, nog mooier dus om te zien

Inderdaad is Dust het prijsnummer, deze plaat is zeer ondergewaardeerd en ook onbekend gebleven jammer

.....en laat mij raden , ingeruild zeker voor zo'n lelijke cd??

Altijd nog vele malen beter dan een lelijke mp3

Zo, deze draait nu voor het eerst hier en ik ben echt heel erg benieuwd! Fleetwood Mac is gewoon een topband, het maakt me niet uit of het nou blues, rock of pop is, ze komen er vaak goed mee weg. Zal mijn bevindingen hier later nog wel plaatsen

Edit: kan al zeggen dat ik enorm verrast ben met dit album! Homeward Bound

Seventeen seconds van The Cure heeft dezelfde hoes, wie ooit gedacht dat The Cure iets van Fleetwood mac zal jatten?? Hier houd ook gelijk iedere vergelijking op. De overigens erg goede FM plaat van na Peter Green en van voor Buckingham/Nicks. Is dat de reden dat ik dit persoonlijk één van de lekkerste platen uit de geschiedenis van de band vind?? Sentimental Lady, Dust en spare me a little of your love kunnen de concurentie met hun latere klassiekers gemakkelijk aan.

Prachtig album, met een prachtige hoes. Zo sfeervol! "Dust" is hier de klapper - mooi nummer. Toen ik "Sentimental Lady" hoorde, dacht ik eerst dat het een nummer van Owl City (herinner je "Fireflies") was. De stem in het couplet lijkt heel veel op de stem van de zanger van Owl City. Maar natuurlijk was "Sentimental Lady" er een jaar of 40 eerder..

Plaat uit mijn geboortejaar. Ik had ooit de tic,om de releases uit dat jaar eens bij elkaar te gaan zoeken.Iedere gek heeft zijn gebrek,zullen we maar zeggen.Terug naar de plaat.Ik kwam vanmiddag tot de conclusie dat ik deze toch echt ondergewaardeerd heb.Ik heb hem jaren op de hoop van het gaat wel,gegooid, maar deze plaat is wel degelijk meer dan dat.Een gedreven band die meer dan uitstekend materiaal aanlevert.Zelfs McVie overtuigt me hier en ik heb ook het idee dat ze het meent.Ik vind haar sowieso sterker als ze up-tempo songs doet. Sentimental Lady is wel ietwat zoet,maar ze komen er mee weg.En wat is Dust mooi gezongen en gespeeld.In al zijn eenvoud.4 sterren en uit de kast houden en naast de stereo parkeren.

Een prachtige foto van John McVie werd de cover van dit sfeervolle album. Het is een aangenaam album met mooie songs om naar te luisteren. Het stukje magie ontbreekt wel nog steeds. Ik kom uit bij 3,5 sterren.

Ik heb deze LP nog niet zo lang geleden op de kop getikt. Amerikaanse persing die er puntgaaf uitziet, maar die toch de nodige kraakjes en tikjes laat horen, jammer. Maar alleen al voor die prachtige hoes is hij het aanschaffen waard.
Ik ben een vrij grote FM-fan, ken vrijwel alles van de Buckingham-Nicks-bezetting en de hoogtepunten uit de Peter Green-periode, maar in die tussenliggende jaren (de 'wilderness years', zoals ze in FM-biografieën wel worden aangeduid) kende ik eigenlijk erg weinig. Alleen Sentimental lady was me bekend van een solo-album van Bob Welch, die ik dan wel weer bleek te bezitten. Volgens mij had hij er als solist ook een bescheiden Amerikaanse hit mee.

Ik denk idd dat dit een goede instapplaat is voor mensen die zich in die wat verwaarloosde periode willen verdiepen. Want dit is gewoon een goede plaat. Af en toe stevig rockend, maar vooral ook mellow op z'n tijd, en eigenlijk al een beetje een westcoast-geluid, dat een mooie opmaat vormt voor waar het na de toetreding van Buckingham en Nicks naartoe zou gaan. Sentimental lady en Dust zijn, zoals menigeen hierboven aangeeft, de prijsnummers, maar ik vind ook enkele andere Danny Kirwan-composities van een meer dan behoorlijk gehalte.
Alleen dat laatste stukkie gesproken woord van ene Miss Scarrot (die op de hoes nog speciaal bedankt wordt voor haar 'readings in her home in New Hampshire') had voor mijn niet gehoeven. Een wat ondermaatse afsluiting van een plaat dei voorlopig een 3,5 krijgt, maar potentie heeft om door te groeien naar een 4.

Overigens is het 5CD boxje met Original Album Classics uit deze periode naar mijn huis onderweg...

Dat 5cd-boxje was beter een 6cd-boxje geweest met de 6 albums uit de onbekende periode.

Mwah, Penguin ontbreekt, begrijp ik. Maar als ik de commentaren bij dat album lees, heb ik niet de indruk dat ik veel ga missen.

Het is jammer dat Penguin ontbreekt aan dat boxje, net zo goed als dat het ook bijzonder spijtig is dat het boxje niet anders is dan een stukje karton om 5 bestaande cd's. Zonder te remasteren, aanvullende nummers etc.

Hoe dan ook, de periode zit zo dicht op elkaar (1971-1974) dat de nummers behoorlijk zijn uit te wisselen en dan kun je er een paar goede albums van maken.
Het is natuurlijk vals spelen maar je bent wel mooi van de mindere nummers af.

Een van de betere albums uit de Bob Welch periode.

Ik ben niet zo bekend met deze overgangsperiode van Fleetwood Mac. Deze plaat een keer op de gok meegenomen op een beurs, en dat was geen slechte keus. Niet zo bluesy als de Peter Green periode, niet zo gelikt als de latere Fleetwood Mac, maar gewoon een lekkere rockplaat.

Bare Trees gaat al iets meer on de richting van de latere Fleetwood Mac mede door de aanwezigheid van Christine mcVie. Dit album weet ook meer te overtuigen dan de voorganger, er staan ook hier een aantal sterke songs waaronder Homeward Bound, Sentimental Lady en vooral Dust en het is ook behoorlijk afwisselend. Danny's Chant daarentegen is zwak, Thoughts on a Grey Day is louter bladvulling en had men beter weggelaten (of nog beter een prima nummer in de plaats). Maar dit is misschien wel hun beste album in de tussenperiode.

Na het heel mooie Future Games door naar het eveneens sterke Bare Trees. Van deze platen verwachtte ik echt helemaal niets en rekende er een beetje op dat de waarderingen ergens tussen de 2-3* zou zitten. Intussen opent Bare Trees met het sterke Child Of Mine en zet het daarna oerdegelijk door. De sfeer is net zo kalm en sereen als op de voorganger het geval was. Deze twee albums passen heel goed bij elkaar. Wat heel fijn is, is dat Fleetwood Mac nergens uit de bocht vliegt. Bare Trees is duidelijk poprock, maar zonder te pop te worden. Het is zoet zonder zoetsappig te worden en rock zonder te wild te worden. Het afsluitende Dust (ik weet niet wat ik met Thoughts On A Grey Day moet. Het stoort verder ook niet) is een pareltje. De laatste plaat met Kirwan. De beste songs komen van hem, dus voor de volgende platen begin ik toch wel te vrezen.

Tussenstand:
1. Future Games
2. Bare Trees
3. Then Play On
4. Peter Green's Fleetwood Mac
5. Mr. Wonderful
6. Kiln House

Leuk om te lezen dat er nog mensen de albums uit de onbekende periode appreciëren. 'Penguin' vind ik het zwakke broertje uit die periode, 'Mystery To Me' de parel.

Ik vind Penguin eveneens de minste maar kies dan voor Heroes are hard to find (1974) als beste, in deze Bob Welch periode. Zonder aan beïnvloeding te willen doen, uiteraard.

Het vertrek van Kirwan wordt het eerstvolgende album matigjes gecompenseerd, daarna wordt hij eigenlijk niet meer gemist.
Volgens mij kwam hij aan zijn einde omdat hij altijd dronken was, volledig de weg kwijt en er niet meer viel samen te werken. Ik geloof zelfs dat hij als dakloze nog rondgezworven heeft in de VS. Hij is overigens op 8 juni van dit jaar overleden:

Kirwan was sacked by Fleetwood, who had been the only member of the band still speaking to him. Fleetwood said, "The rest of us were hurt and insulted by what Danny had done... I was loath to fire him because he played so well. Firing him would mean pulling out of two weeks of gigs and cancelling the tour... [but] there was no other option. Danny was a walking time-bomb, carrying all his emotional baggage around with him."

Welch said that up until then the band had remained loyal to Kirwan, even when he became impossible to work with. "I would say, 'Mick, the guy doesn't show up to rehearsals, he's embarrassing, he's paranoid, we've spent five hours dealing with him', but Mick, John and Christine remained loyal to him because he was Peter's protégé."

Fleetwood said later, "It was a torment for him, really, to be up there, and it reduced him to someone who you just looked at and thought 'My God'. It was more a thing of, although he was asked to leave, the way I was looking at it was, I hoped, it was almost putting him out of his agony." He later commented, "I don't think he's ever forgiven me really."

Kirwan said in 1993, "I couldn't handle it all mentally. I had to get out."

Welke Kirwan song (niet op een album gezet) uit die tijd eveneens niet mag worden gemist is Dragonfly

Wederom erg fraai. Jammer dat ik Christine McVie dit keer op Spare Me a Little of Your Love niet heel mooi vind klinken en dat het afsluitende Thoughts on a Grey Day echt een rare vorm van vulling is. De rest is namelijk net zoals bij het vorige album het geval was fijne achtergrondmuziek die als soundtrack bij een koude winteravond gebruikt kan worden. Helemaal Dust is prachtig. Ben nu erg benieuwd hoe erg het vertrek van Kirwan volgend album gaat vallen.

Tussenstand:
1. Bare Trees
2. Then Play On
3. Future Games
4. Kiln House
5. Peter Green's Fleetwood Mac
6. Mr. Wonderful