Fleetwood Mac - Mirage (1982)

Heb je dat nog niet door dan?
Ik ben het ook zeker niet altijd met de heren eens (The Kinks en Rush marathons...), maar ik vind het wel verfrissend, zo'n onbevangen en vaak tegendraadse kijk op albums. En ikzelf ben sinds enige tijd mijn CD kast ook marathonsgewijze aan het doorlopen en dat werkt verrassend goed voor mij. Dus vooral zo doorgaan jongens!

Ik heb er meer plezier mee dan mensen denken. Ook met Fleetwood Mac. Er zullen MuMe'ers blijven die niet begrijpen wat we doen. Prima. Net als ik niet verplicht ben om oeuvres door te spitten is iemand als Devel-Hunt niet verplicht om mijn stukjes te lezen.

Heren, heren.... .

Mirage is een slap aftreksel van Rumours, hoewel een enkel nummer hiervan best te pruimen is wat mij betreft (Gypsy,.Hold Me bijv.)

Als anderen dit wel mooi dan wel goed vinden is , mag dat overigens ook gezegd worden....kritiek moet je kunnen geven én nemen, net als complimenten.

Wat dit album verder betreft heb ik wel een zwak voor Hold Me. Ik meen dat het over Christine's verhouding met één van de Wilson broertjes van de Beach Boys ging, maar misschien tegelijk ook een algemeen liefdesliedje. Misschien weten de 'fans' hier meer van...

Ik kan dat ook hoor, een heel oeuvre doorspitten, ook al weet ik dat wat nog komt niet speciaal zal zijn. Pas dan kan je eigenlijk een juist oordeel vormen. Natuurlijk doe je zo'n werk alleen als er een aantal albums zijn die je aanspreken. Ik deed het ooit met Santana op basis van de eerste vier sterke albums. Zo ontdekte ik af en toe een verborgen en onbekende parel, maar worstelde ik ook doorheen veel afval. Ik vond dat ook meestal niet saai, hoewel de latere zwakke albums wel eens ferm konden tegensteken.

Wel een bedenking bij die aanpak: te snel gaan kan een verkeerd beeld geven, want sommige albums zijn groeidiamanten. Pas na vele luisterbeurten, vaak met voldoende tijd ertussen, ontdek je soms de schoonheid. Daarom keer ik vaak terug op albums die me niet meteen bevallen.

Wat 'Mirage' betreft: het is inderdaad een minder sterk geheel, maar 'Gypsy' blijft een wondermooi liedje en 'Hold Me' maakt me altijd blij. Zwakker album, toegegeven, maar ik zou het niet willen missen.

Ik vind het een prima album, er is maar weinig mis mee, afgezet dan tegen de albums van het FM personeel van vanaf het Buckingham Nicks tijdperk.

Als je struikelt over het eerste album van deze samenstelling uit 1975, gaat de rest automatisch ook niets meer worden. Net zo min als solo albums en wat er allemaal nog meer is te vinden op het gebied van FM.

Dus alle commentaren vanaf Fleetwood Mac neem ik voor kennisgeving aan. Dat er albums onder de 3*** eindigen vind ik alleen onterecht want op een dergelijk niveau wordt er nooit gespeeld en gemusiceerd.

Maar ieder zijn smaak.

Nou kom je op de manier van waarderen en dat is natuurlijk ook ieder op zijn eigen wijze. Zoals jij dat benadert mag natuurlijk en is niks mis mee, maar in mijn geval focus ik me op het songmateriaal. Zo zwart-wit ligt het niet altijd, het is ook het gevoel. Verder zou ik me daar ook nooit zo druk om maken en dat doe je ook niet....misschien als ik het weer eens zou beluisteren wordt het nog maximaal een 3 denk ik, geen idee.... dat is het me qua tijd dan weer niet waard.

Geniet ervan zou ik zeggen, musician

Haha, het maakt nogal wat los, die luistermarathon van RuudC. Nee, ik vind het ook niet heel gek, zo'n estafette waarbij je verspreid over enkele weken een vrijwel volledig oeuvre van een bepaalde artiest tot je laat komen. Doe ik zelf ook wel eens, op voorwaarde dat ik op zijn minst matig geïnteresseerd ben in de artiest in kwestie. Het kan helpen om een aardig totaalbeeld te krijgen van iemands output, en natuurlijk telt uiteindelijk alleen je eigen mening.

Ik vind het als oudere lezer zelfs wel interessant om te vernemen hoe een jongere user, in dit geval duidelijk met een hardrock/metal-achtergrond, aankijkt tegen al die oude bands. Toegegeven, ik wreef mijn ogen ook even uit bij de commentaren op FM's s/t album uit '75 en Rumours en Tusk. Maar ik vind het ook wel verfrissend om andermans kijk op een door mij geliefd album te vernemen, ook als dat niet altijd even positief is. Zolang maar duidelijk is dat er met interesse geluisterd is en de mening goed onderbouwd is.

Het enige gevaar dat erin schuilt is wat goldendream ook schetst: 1x luisteren geeft natuurlijk niet altijd een volledig beeld, zeker niet bij platen die als groeibriljantjes te boek staan. Maar verder vind ik het een zeer te waarderen poging. Je steekt er altijd wat van op, kunt een weloverwogen mening vormen over een artiest en diens werk en allicht ontdek je onderweg nog een paar mooie albums.

Dat vind ik een lastige. Natuurlijk heb je allemaal je eigen criteria voor het toekennen van een waardering, en spelpeil is er wat mij betreft zeker eentje van. Ik ben echt wel iemand die veel waarde hecht aan goed samenspel, zuivere akkoorden. mooie solo's en inventieve muzikale en productionele vondsten. Ik heb wat dat betreft bijvoorbeeld weinig met de meeste vroege punkmuziek en extreme vormen van metal.
Maar ik ken ook platen, met name in de jazz- en fusionhoek, waarvan de muziek weliswaar hoogstaand wordt uitgevoerd, maar die als luisterervaring verpletterend saai zijn. Het niveau van musiceren alleen rechtvaardigt op zich nog geen voldoende. Daarin spelen ook andere criteria mee.

Zeker, maar ik vind dat je de kwaliteiten van de band van FM niet mag onderschatten, als schrijverscollectief maar ook als mega-band waarbij wordt ingecalculeerd dat de pijp moet roken, de muziekstadions vol dienen te zitten en het album bovenaan de lijsten.

Dat ga je niet redden met algehele nietszeggendheid.
En dat is de leden van de band bekend.

Bij Mirage had menigeen net een jaar daarvoor z'n eigen solo uitlaatklep uitgevonden om doldrieste avonturen (het Law & Order album van Lindsey, Mick Fleetwood's The Visitor) of anders veilig eigen werk dat niet aan bod kwam in FM verband (Nicks' Bella Donna) aan het vinyl toe te kunnen vertrouwen.

Goedgemutst toog men daarbij aan den arbeid, de verhoudingen waren na alle perikelen zowaar goed te noemen en het leidde allemaal tot een vrij zonnig album met speelvreugde in de beste FM traditie. De opgepoetste remaster uit 2016 spettert bij opener Love in Store met de lustige bas van John McVie je kamer in om daar 45 minuten zonder problemen stand te houden.

Wie de Fleetwood Mac lijn helemaal volgt, kan hooguit concluderen dat er geen Rumours is ontstaan maar dat is onmogelijk, al was het alleen al omdat het verrassingselement niet meer kan worden gebracht. De lange periodes die er (inmiddels) tussen het verschijnen van de albums zit, de langdurige opnamen geven aan dat er niet over 1 nacht ijs wordt gegaan.

De vocalen met de hamonieën zijn sterk, nog niet aan slijtage onderhevig. De traditionele productie nog niet voorzien van een blikken jaren '80 geluid.
Voor "de oude" FM fan is dit allemaal ruim voldoende, persoonlijk vind ik dat Lindsey zijn gitaar wel iets meer had mogen laten spreken. Hoewel Empire State en Straight Back natuurlijk prachtig zijn gedaan.

Er is duidelijk merkbaar dat er meer ontspannen wordt gemusiceerd dan ten tijde van Tusk, een periode waar menig lid van de band nog jarenlang nachtmerries aan heeft overgehouden. En deze stijl, die rekening houdt met individuele songs, compromissen en door Lindsey Buckingham uiteindelijk tot een eenheid gesmeed, is de enige werkbare mogelijkheid. Onderlinge competitie inzake composities leiden tot buitengewoon acceptabele songwriting en uitvoering. Om die reden, is een FM album vrijwel zeker geen lager cijfer dan 3*** te geven, een dergelijk album komt op voorhand niet langs de FM waakhond.

Het systeem werkt al jaren perfect, totdat uiteindelijk Lindsey Buckingham twee keer de band heeft verlaten, de laatste keer in 2018. Maar dat is weer een geheel andere discussie.

Klopt, Christine had een tijdje een relatie met Beach Boys-drummer Dennis Wilson. De bands tourden ook regelmatig samen. Buckingham nam dan weer een nummer genaamd "D.W. Suite" op, ook over Dennis, na zijn vroegtijdig overlijden. En the Beach Boys zelf namen een nummer op genaamd "Stevie" (nooit officieel uitgebracht overigens), drie keer raden over wie dat nummer gaat...

En hier sla jij dus al heel, heel lang de plank volkomen mis wat mij betreft. Jij relateert kwaliteit altijd aan verkoopcijfers, volle stadions en hitlijsten, commercieel succes dus. Er zijn heel veel bands te noemen die wereldtournee na wereldtournee afdraaien met voor mij volkomen nietszeggende meuk. Van Andre Rieu naar DJ Tiesto naar Robbie Williams naar Beyonce en Kanye W naar Kensington naar Coldplay naar Kings of Leon etc. etc. etc. Commercieel succes is voor mij van algehele nietszeggendheid, musician. En ja, dan mag ik dit album dus met minder dan 3,0 beoordelen.

Mirage blijft ver achter bij Rumours, mijn favoriet Tusk en ook het Fleetwood Mac album voldoet mij beter. Dat Mirage imo. zoetjes en braafjes veilig binnen de lijntjes kleurt is tot daaraan toe, maar ik vind de meeste composities ondermaats en/of simpel van opzet. Gypsy ken ik dan van Greatest Hits en heb ik samen met Straight Back als favoriet aangeklikt, allebei door Stevie Nicks gezongen. Als derde het openingsnummer; er zit een mooi geluid in dit album en de ritmesectie komt hier mooi naar voren. Voor €5 nog wat kreeg ik een enkele 2016 remaster bij Dodax. Een ingecalculeerde miskoop zou ik het niet noemen, ik was gewoon nieuwsgierig naar Mirage en voer in geval van Fleetwood Mac een selectieve discografie door.

Saai, heel erg saai. Tusk leverde me ook weinig plezier op, maar had nog een paar erg mooie tracks en in ieder geval wat freaky experimenten van Buckingham die het geheel wat meer ballen gaven. Mirage komt vooral op de eerste helft erg duf over. Met Empire State komt er een klein beetje venijn terug en Straight Back is dankzij Nick's zang ook best een mooi nummer, maar daarna lukt het me moeilijk om interesse te blijven tonen. Ik vind het doorgaans vervelend om te zeggen, omdat ik meer een albumluisteraar dan singles liefhebber ben, maar ik snak echt weer naar de hits.

Tussenstand:
1. Rumours
2. Bare Trees
3. Then Play On
4. Future Games
5. Fleetwood Mac
6. Penguin
7. Heroes Are Hard To Find
8. Tusk
9. Kiln House
10. Mystery To Me
11. Mirage
12. Peter Green's Fleetwood Mac
13. Mr. Wonderful

Fijne plaat van Fleetwood Mac.
Niet te vergelijken met het gedurfde album Tusk, maar de band scoort in deze line up altijd extra punten bij mij.
Vooral Gypsy vind ik een prachtig nummer maar de rest doet daar niet heel veel voor onder.

Verbaasd lees ik sommige negatieve verhalen over deze plaat van Fleetwood Mac. Natuurlijk: smaken verschillen, maar om hier nou (dikke) onvoldoendes aan te geven? Dit is Fleetwood Mac met de fraaie zangstem van Stevie Nicks en de mooie stem van Christine McVie. De afwisseling in zang en ook hun sterke samenzang, zeker op deze plaat, geeft ook nog eens wat extra's aan de band. Dan niet te vergeten: Lindsey Buckingham, nog een zangstem, maar vooral een fantastische gitarist. En dan nog de gouwe ouwe backbone van de band: John McVie op bas en Mick Fleetwood op drums. Wat wil een muziekliefhebber nog meer?

Zit het dan in de songkwaliteit? Ja die is niet zo goed overall als op Rumours en Tusk, maar vind je dat gek? Er staan hier toch weer een paar pareltjes op, zoals natuurlijk één van hun mooiste songs Gypsy, de sterke single Hold Me, opener Love in Store en de fraaie Stevie Nicks song Straight Back. De rest van de nummers varieert van aardig tot goed (niks mis met Oh oh Diane, Eyes of the World, Wish You Were Here), waardoor dit al met al weer een prima album is van de band. Meer een popalbum dan een rockalbum, maar pop is niet gelijk aan saai.

Het klinkt allemaal gerust lekker, maar op de hits na overvalt het je nergens. En eerlijk? Zelfs de hits zijn slappe aftreksels van de eerdere successen.
Dit album is leuk wanneer je een groot Fleetwood Mac fan bent, zoals ik, maar zo niet... laat dit album maar in de schappen staan.

Leuk voor de vinyl verzamelaars onder ons; onlangs uitgebracht op violet vinyl. Maakt het aanschaffen nog íets meer waard.

Schandelijk onderschat album van Big Mac. Dit album heeft dezelfde opzet als Rumours , maar haalde niet die gigantische verkopen. Toch staat het vol met elegante popmuziek, geweldig geproduceerd. Ik waardeer dit album dan ook op 5 sterren en snap niets van de negatieve reacties hier. Wat wil je nog meer? Klassieke line up, gevarieerde, boeiende en toegankelijke songs, waarop vooral Mc Vie straalt en schijnt met haar schitterende stem. Echt een topplaat vol met parels, hitsingles en een wonderschone afsluiter in de vorm van Wish you were here. Classic album en 5 sterren.

Een tijdje geleden hoorde ik That's Alright voorbij komen in een of andere playlist en eerlijk gezegd: ik was vergeten hoe goed dat nummer was. Meer zelfs, er is een tijd geweest dat dat voor mij persoonlijk het ultieme Fleetwood Mac nummer was. Een gedurfde uitspraak aangezien de band wel meer fantastische nummers heeft uitgebracht, maar That's Alright raakte indertijd een gevoelige snaar en doet dat vandaag de dag nog steeds. Sowieso zijn de Stevie Nicks composities hier weer van een hoog niveau, want ook Gypsy mag er absoluut zijn. Ik heb dan ook nooit begrepen waarom deze plaat zo lauw ontvangen is. Het is inderdaad een ander geluid dan de Rumours en Tusk, maar is dat erg? Neen, dat is net de kracht van Fleetwood Mac. De 5 platen van deze bezetting (startende met de titelloze plaat uit 1975 en eindigend met Tango in the Night uit 1987) zijn onderling zo verschillend en tegelijkertijd toch ook allemaal o zo goed. Er zit overal wel ergens iets waar ik een opmerking over zou kunnen maken, voor Mirage is dat het ietwat vreemde Eyes of the World dat me niet altijd even goed weet te bevallen, maar de kwaliteit overheerst toch elke keer opnieuw. Zeker met songs als Love in Store en het wondermooie Wish You Were Here. Met de release van Rumours Live in het achterhoofd houdende, zou het misschien wel tof zijn als ze eens wat livemateriaal uit de periode van Mirage (en Tango in the Night) uitbrengen. Ik was in anno 2015 wel onder de indruk van Gypsy en Little Lies in het Sportpaleis en kan me niet voorstellen wat het gaf toen ze echt nog op hun hoogtepunt waren.

De bonustracks op de remaster uit 2016 zijn ijzersterk, je hoort op welk zeer hoog niveau deze band bezig was destijds. Deze plaat is minder verrassend en experimenteel dan andere albums maar dat wordt volledig goed gemaakt door de kwaliteit van het gebodene. Prachtige, grotendeels gevoelige popsongs met veel Mcvie vocalen. Vergelijk dit nou eens met Taylor Swift of Lady Gaga. Lichtjaren beter, wat hier te horen valt....

Deze plaat had volgens mij nog beter kunnen zijn als niet minstens drie van de hoofdrolspelers het jaar daarvoor zonodig een soloplaat hadden willen maken. Dat had de spoeling toch dikker gemaakt qua songmateriaal. Verder geen slecht album, maar ik kan niet meegaan in de gemiddeld gezien jubelende commentaren hier.

Onlangs ben ik begonnen de hiaten in mijn verzameling aan te vullen met gemiste kansen. Dat wil zeggen: platen die ik, terecht of niet, over het hoofd zag. En daar hoort ook het hoofdstukje Fleetwood Mac bij. Je koopt soms platen wel of niet vanuit een vaag vooroordeel en als zo vaak met vooroordelen, kloppen die meestal niet.
Mirage heb ik dan nu in huis als 2016-remaster en die draait meerdere rondjes. Een aangename verrassing.

Love in Store is een sterke opener, helemaal niet ver verwijderd van het Rumours-repertoire. Voor zover het nodig is daarmee steeds een vergelijking te trekken.
Can’t Go Back is lichtvoetig, That’s Alright laat Stevie Nicks in volle glorie haar kwaliteiten met ons delen. Buckingham’s Book of Love is heel aardig en loopt uit op een prachtige gitaarsolo.
Single Gypsy behoort tot de meest gedraaide radioplaatjes uit die tijd. Moeilijk daar dan nog doorheen te luisteren.
McVie sluit de eerste albumkant af met Only for You. Niet een heel sterke bijdrage.

Ook Empire State is niet heel gedenkwaardig, behalve het gitaarspel, waardoor ik geneigd ben snel door te gaan naar het wat betere Straight Back, een nummer van Stevie Nicks. Dit bevalt me wel.
Opnieuw een hitsingle: Hold Me: een uitstekend nummer, met de typische FM-drive. Het stond 10 weken in de Nederlandse Top 40 met een wat teleurstellende hoogste notering op plaats 20.
Oh Diana, een wat opzichtige rock&roll pastiche in de stijl van Roy Orbison. Het mag, maar smaken verschillen.
Eyes of the World is aardig, vooral het gitaarwerk, maar Lindsey Buckingham lijkt toch wel een beetje inspiratie-problemen te hebben hier.
Wish You Were Here is dan weer een fraaie ballad als afsluiter.

Helemaal niet verkeerd is mijn indruk. Met de sterkste troeven in de eerste helft. Vergelijkingen houden geen stand en iedere periode heeft zijn eigen charmes en problemen. Neem je het album puur voor wat het is, dan kunnen we zeggen dat Fleetwood Mac hier best mee voor de dag kon komen. Een gebalanceerd geluid, opgenomen in Château d'Hérouville, het 'Honky Château', waar Elton John zijn beste platen opnam begin jaren zeventig. Een gedenkwaardige plek.

Is niet heel veel blijven hangen moet ik eerlijk zeggen.
Fleetwood Mac brengt heus wel kwaliteit en Gypsy is wat mij betreft een klassieker, maar dat overdonderende wat de 3 vorige albums hebben, heb ik nooit gevoeld bij Mirage.
Eerlijk is eerlijk, ze waren er een poosje uitgeweest en met name Stevie Nicks had een succesvolle soloplaat gemaakt.
Een soort plaat als Tusk zat er niet meer in, zoiets moest Lindsay Buckingham voortaan maar op soloplaten doen.

Mirage is een plaat uit een rustiger periode. Kennelijk werkte stress en wrijving gunstig voor het creatieve proces. Dat bewijst Rumours en Tusk wel. In Frankrijk hebben de bandleden een paar genoeglijke maanden doorgebracht in het fraaie kasteeltje, in redelijk goede sfeer, zo lijkt het. Het resultaat is dan meer ambachtelijk dan creatief vernieuwend te noemen. Op zichzelf geen slechte worp. Ik ken niet veel bands, voortgekomen uit de zestiger jaren, die in 1982 zo'n plaat in elkaar draaiden.

Ja maar ja, dan moet ook gezegd worden dat de bezetting van de band ten tijde van dit album hoegenaamd niets te maken had met de bezetting van de band uit de jaren zestig.

Dat gezegd hebbende, ik vind dit een zeer matig album met een paar leuke nummers. Maar ja, het kan niet altijd kermis zijn!

Gert toch.

Gert heeft hier toch echt 100% gelijk en een verdomd goed punt.

Punt half gescoord, maar dan moet ik je toch zeggen dat zonder de bluesband rond Peter Green, die de basis vormde, het vervolg ongetwijfeld anders geweest zou zijn. Bovendien speelt John McVie al vanaf 1967 mee en is dat blijven doen. Het vervolg is bekend, zoals ik veronderstel. Maar, noem mij een band, opgericht in de jaren '60, en dat geldt toch ook voor FM, die in ongewijzigde personeelsbezetting in de jaren '80 nog een potje kon breken tot in de hitparade. Ik kan het niet bedenken in ieder geval.