Fleetwood Mac - Behind the Mask (1990)

Er word toch wel erg hard over deze mac plaat geoordeeld vind ik. Inspiratieloos geen of weinig bezieling of zoutloos,flinke domper,uitgeblust om maar een greep te doen.

Nu staan er inderdaad geen super mac nummers op. Maar ik hoor hier een degelijke mac. En natuurlijk word buckingham gemist teminste volgens mijn oortjes. Maar zo slecht is het nu ook weer niet. De eerste 6 nummers gaan er bij mij goed in. Als ik de berichtjes zou moeten geloven dan is mac onthoofd omdat buckinham er niet bij was. En die burnette en vito zijn toch op zijn minst redelijk goede song schrijvers. Nummer 3 is toch alles behalve slecht of nr10 vind ik nog altijd een prima nummer. En ja nr 7 en 9 is niet wat ik wil horen slappe poep. Maar ook het laatste nummer is niet echt geweldig. Maar de rest vind ik best te pruimen. Om eerlijk te zijn begrijp ik de vele kritieken niet goed. Deze band is gewoon in staat om prima pop/rock songs te schrijven. Het liefst met buckingham maar nicks/mcvie staan toch verdorie ook zonder buckingham hun mannetje. Of is er nu iets mis met mijn oren. Mac tourde ook nog eens met dit album. En als ik het niet mis heb was dat sinds jaren toch? Maar dat weet ik niet zeker. Dan kun je toch enigzins zeggen dat de band er zin had. Voor het geld zullen ze die tour heus niet hebben opgezet. Natuurlijk weet je dat niet met zekerheid te zeggen. Maar al met al een redelijk goede mac plaat. Ondanks dat buckingham er niet bij was.

Zeker geen slechte cd je mist buckingham hier wel hellaas en dat is merkbaar los van dat is het een goede cd leuke nummers vooral de titelsong behind the mask en freedom vind ik goed en natuurlijk skies is the limiy

Toch een wat uit het lood geslagen band op deze plaat.

Dat gezegd werkt het wellicht het beste om er onbevangen naar te luisteren (iaw. je moet Buckingham even uit het totaalplaatje gommen).
Dan is het an sich helemaal niet zo droevig gesteld met het gebodene.

De drie Christine McVie-nummers (Skies The Limit, Save Me en het titelnummer) zijn redelijk sterk.
Burnette komt met het ge"inspireerde In The Back Of My Mind.
Stevie's Affairs Of The Heart mag er zeker zijn.
When The Sun Goes Down, een duidelijke samenwerking van Burnette en Vito, doet me zelfs wat denken aan de zo mooi betitelde 'wilderness years' (de periode tussen Green's vertrek en de aanvang van Buckingham en Nicks). Het heeft een aanstekelijk niets-aan-de-hand-sfeertje.

Maar dan valt toch de bodem er een beetje uit.
Een in aanleg niet verkeerde compositie als Vito's Stand On A Rock klinkt hier vooral te mat.
Do You Know en Hard Feelings vind ik ronduit zwak. When It Comes To Love en Love Is Dangerous klinken vooral erg generiek en vooral het aandeel van Nicks valt me wat tegen.
Over het algemeen, het moet gezegd, mis ik de urgentie en (productionele) gekte van Buckingham.

Misschien had men het gehele project, en vooral zichzelf in die situatie, meer tijd moeten gunnen (3 tot 5 jaar tussen albums was toen al een feit) en had men het Greatest Hits-album gewoon met 2 andere hitjes kunnen vullen.
As Long As You Follow en No Questions Asked hadden dan mooi Do You Know en Hard Feelings kunnen vervangen, dan hadden ze niet alleen een ijzersterke eerste single, maar vooral ook een beter gewaardeerd album.

Het is te weinig voor een band met zo'n status. Zeker van een Stevie Nicks verwacht je gewoon meer.
Zij was altijd in staat gebleken om met fraaie mysterieuze songs het tegengewicht te bieden voor de romantische Christine Mcvie en de meer experimentele Buckingham.
Ik hoor het hier niet terug helaas. En dat is jammer want Mcvie moet nu de kar trekken.
De 2 nieuwelingen zullen we maar niets kwalijk nemen.

Prestaties uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Fleetwood Mac is al 47 jaar het levend bewijs dat elk album z'n eigen plaats heeft moeten bevechten. Vergelijken wordt vaak appelen en peren.

Er is wat mij betreft helemaal niets mis met het prima Freedom van Stevie Nicks.

Er wordt een beetje teveel stereotype gedrag neergezet. Christine McVie heeft wel romantische nummers geschreven maar schreef in de praktijk meer rocksongs. Zoals hier Save me en Skies the limit.

Save me was overigens een grotere hit dan As long as you follow, hoewel de laatste ook verder prima is. Beter dan No questions asked, het wat stuurloze andere nieuwe nummer van het Greatest hits album uit 1988. Ik vind dat nummer trouwens wat irritante jaren '80 trekken hebben.

Stevie Nicks krijgt "mysterieus" toegedicht maar is dat ook lang niet altijd in al haar bijdragen voor Fleetwood Mac.
En solo al helemaal niet.

Er wordt verder helemaal niet slecht gemusiceerd door Vito en Burnette. Ze zijn met z'n tweeën alleen geen Lindsey Buckingham, dat is wat anders.

Freedom

Ik vind dat ze wat meer hadden mogen vlammen.
Twee gitaristen die een plek in FM weten te verkrijgen, dan hebben ze hun huiswerk vast goed gedaan. Dan heb je als band potentieel.
Een beetje duelleren etc. Er had meer in kunnen zitten.
Nu heb ik vooral de indruk dat ze uit respect of uit faalangst vooral probeerden geen Lindsay Buckingham te zijn.
Ik denk dat dat de plaat wel een beetje nekt.
Doe vooral je goesting denk ik dan.

Wat betreft de songs Save Me en Skies The Limit ( die voor jou doorgaan als rocksongs, Hans) verschillen we vrees ik van mening.
Ik hoor daar weinig Rock in terug. Het is de typerende Christine Mcvie vorm. Save me ligt hooguit in tempo wat hoger, maar ik hoor meer melodieuze Fleetwood Mac pop.
Een song als Don't Stop is voor mij meer rock. Een shuffle-achtige groove en stuwend gitaarwerk.

Ach, Burnette mag twee keer leuk soleren op Save me. Eén keer na 2:40 en de tweede keer uitleidend.

Save me.

Het maakt meer "herrie" dan de romantische songs van Christine McVie, waar je eerst naar verwees. Fleetwood Mac maakt geen hardrock maar gewone westcoast rock (en dan verder knap gedaan) en zeker geen pop. Ze staan ook overal omschreven als rockband en zeker live (inclusief Nicks en McVie) laten ze horen nog steeds aan de top te staan.

Dat is dan anno nu al weer jaren inclusief Lindsey Buckingham maar wie zich het Fleetwood Mac concert In Nederland uit 1990 nog voor de geest weet te halen, dus toen met Vito en Burnette, weet nog dat er een avondje snoeihard werd gespeeld.

Dat maakt dat ik weet dat zowel Burnette als Vito op zich heel aardig kunnen spelen. Dat had op het album Behind the Mask beter moeten worden geaccentueerd en ze hadden wat betreft eigen composities beter uit de verf moeten komen. Hoewel In the back of my mind dan nog aardig is gedaan. Ik vind de "bijstand" die wordt geleverd aan Stevie Nicks en Christine McVie behoorlijk.

Maar zoals gezegd, ze zijn geen Lindsey Buckingham hoewel ik Behind the Mask daar niet op blijf afrekenen. Naast zijn gitaarbijdragen, "schaaft" Buckingham normaal ook aan de composities van McVie en Nicks. Zoiets hebben Vito en Burnette uiteraard niet aangedurfd.

Was dat concert niet in Utrecht? In de Galgenwaard? Ik ben er wel geweest toendertijd ,maar het enige wat me is bijgebleven was het voorprogramma en een opengebroken auto na afloop.Na lange tijd hem maar weer eens gedraaid,maar het blijft een uitermate zwakke plaat.Ik parkeer hem weer netjes tussen de andere Fleetwood. Mac albums in.Morgen Time maar weer eens een kans geven.Het zijn de dagen van zelfkastijding.

Ach, gezien de populariteit ervan zal deze auto niet worden opengebroken!

Maar nogmaals: het is geenszins slecht.
Hooguit een album uit een onzekere overgangsfase.

Eerste luisterbeurt, en ik vind nu al dat In the Back of My Mind een fenomenale track is. Mooie opbouw, schitterend gitaarwerk, mooi drum/percussie werk en schitterende zang...

Behind the Mask-titelsong is ook grandioos en mooi. Goed percussiewerk.

Ik denk dat ik toch een liefhebber ben van McVie. Zij heeft echt een stem waar ik graag naar luister. En haar composities zijn altijd erg in mijn straatje.

Ik ben trouwens benieuwd wie die schitterende vrouw is op de hoes.

D. Gorton: BEHIND THE MASK - dgorton.com

Geen hoogvlieger, maar ook zeker niet slecht. De meer uptempo en poppy tracks, zoals opener Skies The Limit en het aanstekelijke Save Me, zijn het meest interessant, maar er is voldoende afwisseling tussen de songs onderling om ervoor te zorgen dat het hele album het aanhoren waard is. De songs die neigen naar country-muziek, alsmede de songs met voornamelijk mannelijke zang, zijn behoorlijk slap, maar gelukkig zijn dat er niet zo veel.

The Common Linnets hebben bij het maken van hun 2e album zeker naar deze geluisterd.

Echt memorabele nummers hoor ik niet terug op Behind the mask maar verder straalt dit album toch wel een bepaalde degelijkheid uit.Het luistert allemaal lekker weg en biedt ook meer dan genoeg variatie.De plaat had wel wat meer pit kunnen gebruiken en daar komt het gemis van Lindsey Buckingham om de hoek kijken.Verder is de productie van met name het drumwerk (zeker in vergelijking met het verleden) wat saai.
Nu houden we een aardige combinatie van pop en softrock over met voor mij Love is dangerous,Freedom en het titelnummer als lichte uitschieters.
Behoort zeker niet bij het beste werk van Fleetwood mac maar een voldoende haalt het wel.

Ik heb dit album afgelopen weekend van iemand gekregen, en moet eerlijk zeggen dat het gebodene zo slecht niet is. De eerste 6 nummers zijn van een goed niveau, waar Skies the Limit en Save Me gewoon vertrouwd klinken. Vanaf het zwakke When The Sun Goes Down wordt het allemaal wat wisselvalliger, maar nooit slecht. Al met al toch wel een aangename verrassing deze plaat.

Met twee sessiekrachten- In dit geval Billy Burnette en Rick Vito - heb je twee uitstekende musici, maar de creatieve input van Lindsay Buckingham wordt node gemist.
Het is geen anonieme Fleetwood Mac, maar Christine Mcvie moet meer dan ooit de kar trekken.
Stevie Nicks doet ook mee, maar haar bijdragen stellen ernstig teleur.
Geen afgang dit Behind The Mask, maar wel erg mager artistiek.

Dit album vind ik verre van zo slecht als sommigen hier beweren. Ik sluit me eerder aan bij de mening van musician. Het is absoluut geen 'Fleetwood Mac' of 'Rumours', maar bevat een aantal goede songs.

Over beide dames:

- In de periode 1975-1983 heb ik een voorkeur voor Stevie. Er zijn de heen en weer spattende vonken tussen haar en Lindsey. Ook haar rustige nummers (vooral op 'Tusk') bevallen me enorm. Ze staat graag in de schijnwerpers, maar in die jaren doet ze dat wonderwel. Beetje rockend, beetje mysterieus, knappe verschijning, aparte stem.

- Vanaf 1985 verliest Stevie veel van haar pluimen. 'Rock a Little' luidt een verandering in (zie het schreeuwerige 'I Can't Wait') en ze wordt pafferiger met de minuut (zie clipje 'Save me'). Ik weet ook dat je niet op het uiterlijk beoordeelt, maar de drugs hebben een heel negatieve invloed. Dat in combinatie met de typische Dallas- of Dynastykapsels en de speciale klederdracht maken haar toch een beetje tot een karikatuur. Gelukkig weet ze zich te herpakken ('Trouble in Shangri-La' en later).

De zoveelste transformatie. Dat dit album vervolgens een waardering krijgt die bijna een hele ster lager is dan Tango In The Night, is volkomen logisch. Het vertrek van Buckingham wordt zwak opgevangen. Ik voel weinig behoefte om de kunde van Billy Burnette en Rick Vito te bekritiseren. Ik reken er op dat ze verder prima gitaar kunnen spelen, maar songs schrijven lukt hier in elk geval niet. Vooruit, hun composities hebben kop en staart, maar daar houdt het wel zo'n beetje mee op. Ik ga mee met de criticasters door te zeggen dat Behind The Mask saai is. Het is een futloze plaat en als ik vervolgens mijn hoop moet vestigen op Christine McVie, dan staan de zaken er slecht voor. De kwaliteiten die ze liet horen op Tango, mis ik hier weer.

Buckingham wordt gemist. Niet alleen de sterke composities van de voorgaande plaat, maar ook de spannende elementen en de goede productie. Het lastige van tijdelijke krachten is dat ze in dit geval ook nummers aanleveren die totaal niet aanvoelen als Fleetwood Mac. Als er nou nog een handvol albums zouden verschijnen, kun je spreken van een nieuwe koers, maar dit album voelt vooral aan als een stuiptrekking. Einde verhaal. Dat kun je ook wel zeggen met de kennis van nu. Dit album staat weer vol met de vertrouwde zoetsappige songs die nogal inspiratieloos overkomen. Slechts When It Comes To Love heeft nog wel iets.


Tussenstand:
1. Future Games 4*
2. Bare Trees 4*
3. Then Play On 4*
4. Tango In The Night 3,5*
5. Peter Green's Fleetwood Mac 3*
6. Mr. Wonderful 3*
7. Kiln House 3*
8. Fleetwood Mac 3*
9. Penguin 3*
10. Rumours 2,5*
11. Heroes Are Hard To Find 2,5*
12. Mirage 2*
13. Behind The Mask 2*
14. Tusk 1,5*

Als je Buckingham mist snap ik echt niet hoe je Tusk zo laag kan beoordelen. Deze plaat is een stuk sterker dan Behind the Mask. Buckingham is ook het grote genie achter Tusk.

Ik heb bij Tusk al uitgelegd waarom ik die plaat laag beoordeel, dus dat ga ik niet herhalen. Behind the Mask echter is in het verlengde van Tango In The Night. Daar vind ik Buckingham dan wel de beste ideeën hebben. Ik weet zeker dat dit album een stuk beter geweest zou zijn als hij hier nog aan boord was.

Helemaal niet zo'n ramp. Wederom wat middle of the road en ik mis het vuur van Buckingham wel, maar de algemene sound is verre van vervelend en luistert makkelijk weg. In de vorm van In The Back Of My Mind, Save Me, Behind The Mask, Freedom en The Second Time staan er prima nummers op en buiten enkele uitstapjes die wel erg naar country gaan, erger ik me ook nergens. Niet bijzonder, maar zeker ook niet vervelend.

Mijn vader meldde wel altijd hoe grappig het was dat men zonder Buckingham twee gitaristen nodig had en dat ze hem alsnog niet konden doen vergeten. Ik hoor hier in dat opzicht sowieso erg weinig gitaar.

Tussenstand:
1. Rumours
2. Tango In The Night
3. Bare Trees
4. Then Play On
5. Future Games
6. Fleetwood Mac
7. Penguin
8. Behind The Mask
9. Heroes Are Hard To Find
10. Tusk
11. Kiln House
12. Mystery To Me
13. Mirage
14. Peter Green's Fleetwood Mac
15. Mr. Wonderful

Na het commercieel succesvolle Tango in the Night, werd Behind the Mask heel wat minder enthousiast onthaald. Niet geheel terecht vind ik, want zo veel slechter dan Tango in the Night is dit album niet. Lindsay Buckingham was ten tijde van Behind the Mask niet meer actief bij de band, maar treedt nog wel op als gastmuzikant in het titelnummer.

Een song als Save Me behoort voor mij tot de beste composities die ik ooit gehoord heb van de band (dan reken ik de bluesperiode van de jaren ’60 en begin jaren ’70 niet mee). De ballad Do You Know doet daar niet veel voor onder. Menigeen zal die song wellicht als te zoetsappig beschouwen, maar ik vind het een prima nummer. Het up-tempo Love is Dangerous is ook zeker niet slecht.

Het album bevat ook zijn mindere momenten, maar dat was bij Tango in the Night ook het geval. Pas na Behind the Mask ging het pas echt bergafwaarts met de band, die met Say You Will in 2003 een overtuigende comeback maakte.

Heel lang niet gedraaid.
CD-hoesje met snee, dus dan weet je dat ie al snel in de aanbieding lag.
Valt me eigenlijk genoeg mee, op het eerste gehoor weer.
Save Me is in ieder geval nog steeds prachtig.

De lat zal wel hoog liggen voor Fleetwood Mac, maar ik vind dit gemiddelde toch wel heel laag.
Want helemaal geen slecht album, ligt lekker in het gehoor en zonder echte draken.
Al is het algehele geluid wat doordeweeks.
Opent prima met het bijna-hitje Skies The Limit. Beste nummer is het enigszins van het groepsgeluid afwijkende In The Back Of My Mind en de grotere hit Save Me (nummer 9 in mei 1990) is gewoon mooi.
Na het ook al erg mooie titelnummer zakt het wat in, maar zijn Freedom en het afsluitende rustige nummer The Second Time ook nog prima.
Ik zie dat ik dezelfde nummers noem als lennert.
En Stevie klinkt weer heerlijk hekserig af en toe.
Ik kom toch gewoon wel op 3,5*.

Ik ga hem een ster verhogen. Het is geen wereldplaat maar ik behap hem nu beter dan voorheen .

Dit is een behoorlijk matige Mac plaat, een vrij slap aftreksel van het geweldige Tango in the night. Een paar memorabele tracks maar het houdt niet over. Wel veel Mcvie te horen oa op het ontroerende Do you know, daarom naar boven afgerond 3 sterren.

Je doet dit album iets te kort.
Natuurlijk ontbreekt Lindsey Buckingham (hoewel een paar akkoorden op de titelsong).
Ik weet niet in hoeverre zijn ontbreken leidt tot anti-stemmen.

Maar ik vind helemaal niet dat er slechte songs op dit album staan.
Er wordt behoorlijk op 'geswingd' en het album is vrij stevig.

Het is twee nummers te lang. In een volgend leven zou ik adviseren When the sun goes down en Stand on the rock van het album weg te laten. En dat zijn net twee nummers van Rick Vito (+ 1 x Billy Burnette). Er zou nog kunnen worden gekozen voor aanvulling van As long as you follow, een Christine McVie nummer van deze samenstelling van de band dat niet op een regulier album is verschenen.

Maar de beide dames zijn behoorlijk op dreef met als vette uitschieters Skies the limit, Save me en Freedom. Dat is allemaal echt wel meer waard dan een gemiddelde van 2,81.

Met Buckingham in de lineup + de bijdragen van Nicks en Christine Mcvie, was er in ieder geval sprake van een balans. Op Fleetwood Mac, Rumours en Tusk pakt dat voortreffelijk uit. Mirage en Tango In The Night vind ik minder geslaagd, maar er is altijd sprake van kwaliteit.
Burnette en Vito slagen er niet in om dat gat als componisten gedegen op te vullen.
Uitstekende musici ( Vito dook later weer op in de live band van John Fogerty), maar geen personen die een band composorisch tot een hoger niveau moeten tillen.
Stevie's composities maken niet veel indruk hier vind ik dan, zeker met de wetenschap wat zij voor parels hiervoor heeft gemaakt.
Christine blijft redelijk overeind, maar de grotendeelse afwezigheid van Buckingham is wel een aderlating.
Het is ook geen geheim dat hij de dames hielp om de liedjes compleet te maken.

Het is m.i te wisselvallig en bepaald niet memorabel.
In The Back of My Mind en het titelnummer hebben een mooi verloop en de nodige spanning en juist dat ontbreekt te veel op Behind The Mask.

Een kans geven dat zou men moeten doen
Er valt genoeg te genieten op dit album
Luister gewoon zelf en laat je niet beïnvloeden door anderen
Succes!

Deze heb ik in de zomer van 1990 toch redelijk grijsgedraaid in mn walkman. Met terugwerkende kracht was dit wel een stapje terug vergeleken met de voorganger (en die vonden veel anderen ook al een stap terug). Stevie klinkt hier wel heel erg verveeld en ongeïnteresseerd. Dit album moet het hebben van de Christine nummers; Save Me, Skies The Limit, In The Back of my Mind en het titelnummmer. Oh, en 1 ster extra voor die waanzinnige coverfoto