Miles Davis - Directions (1981)

Een verzameling unreleased tracks uit de jaren `60 tot `70. Erg lekker plaatje met diverse spelers. Met o.a Herbie Hancock, Joe Zawinul, John mcLaughlin, Wayne Shorter en Chick Corea om er een paar te noemen.
Doordat het een verzameling tracks is die over een decenium lang zijn opgenomen, is er niet een duidelijke samenhang. Aan de andere kant blijft het gewoon Miles Davis en zijn de nummers in chronologische volgorde op de plaat gezet. Dus een soort van reis is het wel. Veel heerlijk relaxte nummers voor op de late avond. Vooral het spel met joe Zawinul(2e cd) weet mij op dit moment te bekoren

Juist op het moment dat Miles Davis terug begon te komen uit zijn 'sabbatical' van vijf jaar, realiseerde Columbia zich kennelijk dat er nog genoeg restmateriaal van daarvoor op de plak lag om een dubbel-lp te vullen. Directions, dus, in bijna alle opzichten vergelijkbaar met Circle in the Round van een paar jaar eerder. Waarom sommige outtakes op de ene, en andere op de andere verzamelaar terechtkwamen, vertelt u het mij maar.

Net als op Circle to the Round ligt de nadruk op de eerste jaren van Davis' elektrische periode. Slechts op de A-kant vinden we vier akoestische tracks, allemaal van 1960 of later: respectievelijk een outtake van Sketches of Spain; van de Blackhawk-concerten met Hank Mobley; van Seven Steps to Heaven; en van Sorcerer, met het Tweede Grote Quintet. Allemaal wel het aanhoren waard.

'Water in the Pond' en 'Fun' dateren uit de tijd dat Davis voorzichtig elektrische piano en -gitaar in zijn muziek begon toe te laten. Deze nummers moeten het vooral hebben van de sfeer. Dat geldt ook voor beide versies van het titelnummer en 'Ascent', afkomstig uit de sessies voor In A Silent Way en bouwend op de ideeën van toetsenist Joe Zawinul. Het levert een aantal van de mooiste momenten van deze verzamelaar op, 'Ascent' vind ik wel het beste nummer hier op momenten dat ik het geduld heb er aandachtig naar te luisteren.

Het zemelt wel een klein beetje te lang door, en dat geldt eigenlijk ook voor de overige tracks, alle drie uit de sessies voor Jack Johnson. Oefeningen in sfeer scheppen op rustig tempo, waarmee deze compilatie zich ontspannen richting einde jamt, zonder mijn aandacht nog echt vaak te grijpen.