Miles Davis - At Fillmore (1970)

Opgenomen in een periode dat Miles in het voorprogramma stond van artiesten zoals Neil Young en The Allman Brothers Band, vandaar die korte sets (hoewel ze ook ge-edit zijn).
Een andere cd-uitgave geeft wel de titels van de stukken die worden gespeeld, om je een beter beeld te geven.
Als geheel niet zo sterk als het concert van 7 maart 1970 (ook in Fillmore East), maar hier staat dan weer mijn favoriete live uitvoering van Bitches Brew op (Friday Miles).

Wednesday Miles (17 June 1970)

1. "Directions" (Joe Zawinul) (2:29)
2. "Bitches Brew" (0:53)
3. "The Mask" (1:35)
4. "It's About That Time" (8:12)
5. "Bitches Brew/The Theme" (10:55)

Thursday Miles (18 June 1970)

6. "Directions" (Joe Zawinul) (5:35)
7. "The Mask" (9:50)
8. "It's About That Time" (11:22)

Friday Miles (19 June 1970)

1. "It's About That Time" (9:01)
2. "I Fall in Love Too Easily" (Jule Styne, Sammy Cahn) (2:00)
3. "Sanctuary" (Wayne Shorter) (3:44)
4. "Bitches Brew/The Theme" (13:09)

Saturday Miles (20 June 1970)

5. "It's About That Time" (3:43)
6. "I Fall in Love Too Easily" (Jule Styne, Sammy Cahn) (0:54)
7. "Sanctuary" (Wayne Shorter) (2:49)
8. "Bitches Brew" (6:57)
9. "Willie Nelson/The Theme" (7:57)

Mooi dubbelalbum maar nu inmiddels als 4 cd box te koop met de complete concerten.
En beter geluid.

Met: Miles Davis (trompet); Steve Grossman (tenorsax, sopraansax); Chick Corea, Keith Jarrett (toetsen en nog wat gedoe); Dave Holland (elektrische bas); Jack DeJohnette (drums); Airto Moreira (percussie, fluitjes)

Niet te verwarren met de liveplaat Black Beauty die hij een paar maanden eerder opnam in de Fillmore West in San Francisco (maar die pas later uitkwam dan deze). De Fillmore East ligt dan weer in New York, en deze dubbel-lp werd hetzelfde jaar nog uitgebracht met vier plaatkanten die alleen de dag van de opnames verraden. Tegenwoordig zie je op Spotify ook gewoon welke tracks er werden gespeeld (zie ook het bericht van Huygens hierboven). De complete opnames werden in 2014 ook uitgebracht in het kader van de Bootleg Series, maar ik vind dít eerlijk gezegd al een lange zit.

Niet dat er niets op staat dat de moeite waard is. Miles Davis probeert zijn geluid geschikt te maken voor de grote rockhallen (in het voorprogramma van Laura Nyro volgens Wikipedia en de site van plosin.com, en van Neil Young volgens berichten op Musicmeter bij de boxset- ik heb geen idee, ik was er niet bij): soms slaagt hij erin dezelfde intensiteit op te roepen als op meesterwerken als Bitches Brew, met name de verschillende versies van 'It's about that Time' (toch wel hét livenummer van Davis van deze periode) zijn erg goed.

Op veel andere momenten klinkt het allemaal wat te vrijblijvend of rommelig, of erger nog: als egotripperij. Met twee nogal dominante toetsenisten op het podium ontspoort het vaak nogal, of verzandt het in oeverloos gepriegel, wat op enthousiasme van het rockpubliek van destijds kan rekenen maar bij mij zorgt dat ik er nooit echt 'in' kom. Ik heb wel ergere voorbeelden gehoord van notenneukerij uit de jaren zeventig trouwens, maar echt heel prettig om naar te luisteren vind ik het niet, sorry.