The Who - Face Dances (1981)

Op Who are you staan toch echt wel betere nummers. Who are you of Sister disco om er maar twee te noemen.

Trouwens musician 4 sterren is wat mij betreft dan ook wel erg hoog voor een alleraardigst rockalbum toch?

Ja, tenzij je houdt van doorsnee rockalbums, natuurlijk. Of als je vindt dat dat de beste oplossing is ná een klassiek rockalbum.

Ik had toevalligerwijs It's hard nog net beluisterd, de opvolger van Face dances en eigenlijk is dat ook weer een zelfde album. Heeft ook nog weer een paar leuke vindingen.

Maar hoewel ze met dit soort cd's ongetwijfeld door hadden kunnen gaan tot de dood er op zou zijn gevolgd, was It's hard voorlopig de laatste. Ik denk dat de leden van The Who je ook min of meer gelijk zouden geven.
Misschien met uitzondering van het Under the raging moon album van Roger Daltrey is het na It's hard er ook niet meer beter op geworden, ook solo niet.

Maar ik zet die latere albums van The Who met enige regelmaat toch graag op, nooit met tegenzin. En dan is 4**** wel een terechte beloning.

Echt heel erg ondergewaardeerd. En dat op een veelal behoorlijk kortzichtige wijze.

Puur omdat dit het eerste album was met een andere drummer schrijven sommigen deze bij voorbaat al af.

Hierop staan een aantal zeer treffende composities waar de Townshend creative spark gewoon nog volop floreert.

Complimenten ook voor de gewaagde vernieuwende sound die sommige nummers tentoonstellen. Zet dit naast Townshend's beste solo albums en je hebt eigenlijk gewoon weer een van zijn meesterwerken.

Want dat is toch degene waar het altijd om heeft gedraaid binnen deze groep, Pete Townshend.

Niet Keith Moon.

je neemt me de woorden uit de mond. Ik vond het een plezierige plaat. The Who heeft niet geprobeert het geluid aan te passen aan standaard van die tijd. En daardoor klinkt de plaat ook niet gedateert. En You better you bet is toch eigenlijk een heerlijke single?

Is Somebody Saved Me die hier als bonustrack staat aangeduid niet een solonummer van Townshend?

Yep, staat op "all the best cowboys have chinese eyes", dat overigens bol staat van topnummers!

Die plaat heb ik volgens mij ook een erg hoogcijfer toebedeeld.

Maar ik ben benieuwd naar de versie met The Who.

Check ook even (opnieuw) het album Empty Glass, Pete Townshend's gave solo-album dat kort hiervoor verscheen ...

Empty Glass heb ik ook. Maar vind hem minder sterk, daarom heb ik die ook maar een 3,5 gegeven.

Waarschijnlijk mijn allereerste cassettebandje (met een verftube op de cover. Een andere cover dan de elpee). Gekregen voor mijn eerste (en laatste) communie van opa en oma, dus ja enig sentiment speelt wel een rol bij het beoordelen van dit album. Ik vind de nummers nog steeds fris en creatief klinken en zet het dus met enige regelmaat nog op.

Entwhistle schreef de hards rockende nummers op dit album. Is dat typisch? Het beste nummer is het eerste. Did you steal.. & Another tricky day zijn draken van nummers. Een 3.0 lijkt me goed genoeg.

Het eerste album met Kenny Jones als drummer, hij is geen Keith Moon maar brengt het niet slecht vanaf. Het songmateriaal vind ik minder dan de vorige albums, minder scherp en soms te doorsnee al is het tenslotte nog een redelijk album. De hitsingle You Better You Bet vind ik wel uitstekend wat ik in mindere mate kan zeggen van Daily Records.

Een poging van The Who om met drummer Kenny Jones een doorstart te maken na het overlijden van Keith Moon. De single 'You Better You Bet' was een grote hit en dat maakte het album zeer succesvol. Er is veel gezegd en geschreven over het album. Kenny Jones zou geen Keith Moon zijn. In 1978 was Keith Moon Keith Moon niet meer. Op het album 'Who Are You' hoor je op het titelnummer na, standaard drumwerk. Daar is niks mis mee, maar wel als het om Keith Moon gaat. Als je de biografie 'Before I Get Old' van Dave Marsh hebt gelezen weet je ook dat de groep op het punt stond on Moon uit de groep te zetten. Als hij in september 1978 niet was overleden hadden we misschien rond 1979 al kunnen vernemen dat Jones Moon zou vervangen. Overigens heeft men Cesar Zuiderwijk ook gevraagd maar hij sloeg het aanbod af.
Roger Daltrey heeft Pete Townsend er herhaaldelijk van beschuldigd dat deze de betere composities achterhield voor zijn solo album (s). En hij heeft een punt. Townsend bracht in deze periode hele goede solo albums uit.
Persoonlijk bevalt me dit album beter dan de voorganger 'Who Are You'. Dat album bezwijkt bijkans onder het concept. Bovendien vind ik het drumwerk van Moon onder de maat en de nummers van Entwhistle logge bulldozer nummers.
Als er iets het niveau van 'Face Dances' naar beneden haalt zijn het de nummers van Entwhistle. De rest van het album vind ik redelijk tot goed. Het is inderdaad geen klassieker, maar gewoon een aardig album.

Wat Keith betreft was er al sprake dat de heren overwogen om hem uit de band te zetten toch, in de laatste face van zijn bestaan? Zoals ik begreep hebben ze een soort van keuze voorgelegd, of je gaat iets doen aan je drank/drugs gebruik of je gaat eruit. In die tijd is Zuiderwijk idd een keer gepolst hoe hij er tegenover stond, maar toen was het dus nog geen noodzaak en bleef Moon.
Toen Moon overleed zat de Earring in de VS ( Grab it for a second periode, tour met Aerosmith) en is Cesar nogmaals gevraagd of hij de plek nu echt wou overnemen. Cesar heeft dit ter sprake gebracht bij de andere 3 en zei zeiden : doen! Blijkbaar wilden ze ook van hem af Cesar bleef en Kenny werd het uiteindelijk. Althans dit is de versie die ik een keer van Cesar heb gehoord tijdens een drumdemo van hem.
Overigens denk ik dat de stijl van Moon en Cesar wel meer overeenkomen als Moon en Jones, het frivole, acrobatieke rond- en voldrummen bezit Cesar ook wel.

You better you bet heeft datzelfde wat bv Who are you ook heeft. Het intro gevolgd door dat koortje en het blijft de hele dag in mijn hoofd rondzingen.

De dood van Moon was enigzins vergelijkbaar met die van John Bonham.
Twee uitgesproken drummers die veel invloed uitoefende op het totaalgeluid en buiten het muzikale er een extreme levenshouding op na hielden.
Bonham overleed per ongeluk, Moon waarschijnlijk ook.
Feit blijft dat Zeppelin het lef had om er mee te stoppen. The Who bleef nog even door sukkelen.
Ik ken een aantal stukken van dit album, maar heb me op een of andere reden nooit kunnen aanzetten om dit als geheel te beluisteren. Van You Better You Bet heb ik het singeltje nog ergens.

Maar goed The Who kwam met regelmaat gewoon weer bijelkaar. Jones keerde na het Live Aid optreden niet meer terug.
Eerlijkheidshalve was hij ook niet het type drummer om Moon te vervangen.
Onze Cesar had beter gepast... volkomen mee eens. Sterke persoonlijkheid. Ook een clown. En een filler.
Simon Phillips kwam eind jaren 80 in de plaats van Jones.
Maar Simon was eigenlijk veel te technisch voor The Who. Het was te perfect. Terwijl Moon robuust en puur op gevoel de kit te lijf ging.

Zak Starkey is eigenlijk de perfecte opvolger van Moon The Loon.
Ook aanwezig met veel fills en wel wat secuurder. Maar wel met een voor The Who stevige drumstijl die bij de sound past.

Niet dat ik enige hoop koesterde, maar ook Face Dances is geen best album. Ik vraag me echt af wat de heren op dit punt dreef om door te gaan. Muzikaal hebben ze allang niks meer te vertellen. Redelijke songs wisselen het erg matige werk af. Cache Cache is heel saai. Did You Steel My Money is een aanfluiting. How Can You Do It Alone is een regelrechte draak door de opbouw. Hoe kun je dit als ervaren muzikant schrijven? You vind ik dan weer hilarisch vanwege de verwijtende tekst, terwijl het gevoel geheel wederzijds is. Another Tricky Day laat maar al te goed horen dat The Who er niet meer toe doet. Wat een saaie, duffe brol.


Tussenstand:
1. A Quick One
2. My Generation
3. Quadrophenia
4. The Who Sell Out
5. Who Are You
6. Tommy
7. Who's Next
8. Face Dances
9. The Who By Numbers

Pas vanaf The Quiet One begin ik een beetje het idee te krijgen dat dit album ergens heengaat. Het gitaarwerk rockt hier eindelijk weer, de drums vallen weer een beetje op (gemis van Moon is toch wel duidelijk) en de zang is lekker rauw (verrassing van Entwistle!). De nummers die voorheen te horen zijn, vallen vooral onder het kopje 'valt niet heel erg op'. Het andere Entwistle nummer You is ook een beduidend betere track dan de rest van het Townsend werk. Overigens is het nergens echt ergerlijk slecht of iets in die richting. De productie is prima en warm en het luistert op de achtergrond echt wel weg, maar het is jammer om te constateren dat ook deze band de overgang van jaren '70 naar jaren '80 moeilijk kon bijhouden.

Tussenstand:
1. Who's Next
2. Quadrophonia
3. Tommy
4. A Quick One
5. Who Are You
6. My Generation
7. Face Dances
8. The Who Sell Out
9. The Who By Numbers

Ben er niet zo zeker van of Cesar dezelfde stijl heeft als Moon. De laatste gaat bekkens te lijf alsof ie in de jungle vliegen van zich af slaat. Klein nuance-verschil.

Maar het album: Ondergewaardeerd door welbekende omstandigheden. Het is wel een wat vreemde plaat; gortdroog geproduceerd en de nummers zijn ook wat New Wave-achtig. Heeft wat luisterbeurten nodig!

Vind het best geestig!

Dezelfde stijl niet, maar meer overeenkomsten dan Kenny, klein maar sallaint detail.
De 70/80/90 Zuiderwijk sloeg ook meer als een octopus met die lange rondzwaaiende armen langs de onderkanten van de cymbals en kriskras over de toms. Meer een ronddrummer dan Jones.

Ben ik het wel mee eens haythijs. Onze Cees zou een betere kandidaat geweest zijn dan Jones.
Maar dan nog blijft Moon's spel zo uniek dat feitelijk geen één drummer hem zou kunnen vergeten.
Overigens doet Zak Starkey een prima job bij de band. Hij komt qua benadering een aardig eindje.
Bonham, eigenlijk het zelfde verhaal. Zo'n uniek en eigen geluid.
Hetzelfde zou je trouwens ook over Cesar bij de Earring kunnen zeggen. Ook bepaald niet anoniem.

Muppet Animal kwam toch knap dicht in de buurt van Moon

Zak gaf de band idd een fijne drive die ik bij Jones mistte. Ook was Zak meer een muzikaal bindmiddel tussen Pete en John vond ik. Door hem leek het weer te glijden en rollen. Overigens doet dit niks af aan Kenny zijn kwaliteiten als drummer, maar naar mijn mening past zijn stijl iets minder binnen het ‘ chaotische’ van The Who.
Keith is ongeëvenaard, niet eens zozeer qua techniek trouwens. Cesar zei ooit over hem dat als je als Keith zou willen drummen, een bepaalde gen zou ontbreken in je dna. De gen die zorgt voor controle, beheersing, rust, en af en toe een strakje balanslijn om niet over de clif te raken.
Als Keith iets niet had in zijn levensstijl en wat mede in zijn drumstijl naar voren kwam, is het wel dat ontbrekende elementje. Wat hem helaas ook naar zijn zelfdestructie bracht.
Maar ongekend, Moon the Loon. En uiteraard Bonham ook. En Cesar zou ik liever ook niet vervangen zien worden bij de Earring, maar zij die spelen zich toch het graf in tot de 1e omvalt.

En toch nam Keith als het ware de band op sleeptouw en wist hij ook rustigere passages met gevoel en klasse te brengen, dus dat van die gen vind ik lichtelijk overdreven (sorry, Cesar).

Ik denk dat Cesar zich daarbij iets (teveel) liet leiden door zijn ervaringen tijdens hun tour met The Who in 1972/73. En ongetwijfeld is de vraag ‘ hoe leer ik drummen als Keith’ vooral gericht geweest op de tornado Keith, zoals 95% hem kent. Voeg dat samen en zie daar het antwoord van hem als een soort uitkomst.

Kingsnake vond een poster in zijn lp hoes en vorig jaar verscheen er op Record Store Day een luxe inlay met de vier portretten van elk lid apart in een soort portfolio. Nog even op een rijtje:
Pete: Bill Jacklin, Tom Phillips, Colin Self, Richard Hamilton.
Roger: Michael Andrews, Allen Jones, David Inshaw, David Hockney.
John: Clive Barker, R.B. Kitaj, Howard Hodgkin, Patrick Caulfield
Kenney: Peter Blake, Joe Tilson, Patrick Procktor and David Tindle
Nooit meer voor gekomen bij mijn weten, zo'n verzameling beroemde tot wereldberoemde (toentertijd) levende kunstenaars op de voorplaat van een lp van een rockband.
Uniek geval van de hoes is beter dan de plaat.
Ik zou de originele kunstwerken wel eens bij elkaar in museum/galerie willen bewonderen!

Af en toe kom ik eens in de stemming voor the WHO. Normaal pik ik dan meestal Quadrophenia als eerste uit maar nu was het eens deze (ook op deze site) regelmatig afgekraakte Face dances. Neen, geen Keith Moon wel Kenney Jones die in de documentaire "Amazing Journey: story of the WHO" het volgende wist te zeggen over zijn aanstelling als vervanger van Moon: "there is no right drummer for the WHO. Only Keith will do. So there you go". Om maar te zeggen, Kenney maakt(e) zich niet al te veel illussies.

Nog eentje: geen al te best songmateriaal want "Townshend hield alle goede songs voor zijn solo albums". Face dances (en ook de opvolger) zijn inderdaad niet consistent dus die stelling zou kunnen kloppen. Maar het kan evengoed liggen aan het feit dat Townshend (als voornaamste songschrijver) tussen 1980 en 1982 vier albums heeft uitgebracht (solo of met the WHO) waarbij er onvoldoende (sterk) materiaal was om telkens heel consistente albums af te leveren in zo een korte tijdsperiode.
Maar wat face dances betreft, dat album mag er wel degelijk wezen. Zelfs na al die tijd kan ik nog altijd genieten van You better, you bet (nog steeds een van de beste WHO singles), don't let go the coat, another tricky day en how can you do it alone. En Kenney drumt zich geheel in eigen stijl een weg doorheen dit album i.p.v. één van de vele Moon copycats te willen spelen. 3,5 sterren voor dit album.

Na het verlies van Keith Moon besloot The Who toch verder te gaan, met ex-Faces Kenny Jones op drums. En meteen was er kritiek omdat hij een minder spectaculaire stijl had dan Moon. Die het zelf relativeerde dat hij de beste drummer was in de Keith Moon stijl. Op Face Dances geen uitgebluste band die het niet meer weet maar prima songs van Pete Townshend en John Entwistle en beslist geen 2e keus. Want dat was een verwijt dat Petr Townshend de beste songs voor hemzelf hield. You Better You Bet is een sterke opener en single, de overige nummers zijn redelijk tot goed. Uitstekende zang van Roger Daltrey die met het klimmen van de jaren steeds beter is gaan zingen, Pete die een bescheiden rol op gitaar speelt, wederom fenomenale baswerk van The Ox en degelijk drumwerk van Kenny Jones. Face Dances behoort niet tot de top van The Who maar is gewoon een prima middenmoter. Mooie hoes trouwens.

Bij de lp kreeg je die als poster, die heb ik nog steeds (al 30 jaar!)

Leuke plaat, kan uiteraard niet tippen aan de meesterwerken, maar er staat een aantal prima nummers op. Aan 'You better you bet' bewaar ik prima herinneringen.
Drie sterren voor dit album, kan eventueel nog 3,5 worden; in elk geval geen onvoldoende

Het album heb ik nog maar de poster ben ik kwijt. Ooit op een muur geplakt in mijn eerste zelfstandige woonruimte te Hengelo en vergeten mee te nemen na een verhuizing.