Deep Purple - Perfect Strangers (1984)

Wasted Sunsets vind ik een heel fraaie song . Prachtig gitaarwerk van Blackmore .

Mijn favorite deep purple album.nummers 1,3,5,7 mijn toppers van dit steen goede album.
Vroeger deze lp van de bibliotheek geleend toen die in 84 uitkwam.kon smoke on the water,
Highway star,woman from tokio,black nights,child in tima toen alwel.
Maar dit was mijn eerste lp van hun dus sentimentele waarde,heb nu bijna alle cds van hun,maar deze heeft iets specials.draai hem nog vaak.heb ze 3x live gezien,geweldig.volg ze de laaste jaren niet meer.toen blackmore wegging wast voor mij over.terwijl steve morse ook een goede gitarist is.

Ben ik één van de weinige die het gemiddelde op MuMe veel te hoog vindt? Ik hoor vooral een band waarvan de creativiteit ver te zoeken is. Er wordt wederom uit hetzelfde vaatje getapt maar dat hebben de heren mijns inziens net even te vaak gedaan. Het openingsnummer weet mij nog wel te bekoren en ook het titelnummer is bovengemiddeld. Voorde rest: middelmaat. Laat ik er een 3* van maken omdat het album mij ook weer niet irriteert.

We hebben het hier ook niet over meesterwerk. Dat geeft het gemiddelde ook wel aan.
Maar als comeback album in de voor velen beste Purple line-up, is dit helemaal niet beroerd.
Ik hoor gretigheid en een paar geweldige rockers en een topballad (Wasted Sunsets.)

Het is natuurlijk niet vernieuwend, en het niveau van hun toptijd (begin jaren 70) wordt niet gehaald, maar ik heb echt wel beroerderde come-back albums gehoord.
Ook opvolger House Of The Blue Light mag er zijn wat mij betreft.
Op het moment dat haantjes Gillan en Blackmore weer vanouds ruzie maken, is het allemaal weer een stuk minder blijkt nadien.

Ik sluit mij ook hier helemaal bij Michel aan. Sterker nog, ik voel mij bij dit album net zo goed thuis als bij het oude werk van Deep Purple.

Ik draai dit ook meer dan alles uit het begin van de jaren '70 en later in dat decennium.

Ook ik vind deze niet onderdoen voor het jaren '70 studiowerk.

Qua sound is het totaal wat anders, met die galm en die zwaardere drumsound. Gillans stem is natuurlijk wat dunner en wat meer geknepen, maar hij blijft een prachtig geluid hebben. Jon Lord scheurt hier nog meer, en zit wat verder naar achteren gemixt. Maar op oude Purple platen klinkt het orgel stukken minder lekker. Blackmore speelt met meer passie dan in de laatste Rainbow jaren. Paice is altijd geweldig. De nummers zijn bijna allemaal zeer OK dus al met al vind ik het een hele goeie plaat. Evenals The House Of Blue Light, overigens. Maar Perfect Strangers heeft mijn voorkeur.

Na het waardeloze Slaves And Masters ben ik gestopt met hun platen kopen. En Deep Purple zonder Blackmore (en Lord) is niet een band waar ik bijzonder veel om geef.

Ook zonder Lord en Blackmore klinkt DP nog alleszins acceptabel en ook live komt het allemaal nog goed uit de verf maar het coverbandgevoel heeft daarmee wel de overhand gekregen. De twee belangrijkste steunpilaren zijn voorgoed verdwenen en DP zal waarschijnlijk nog 1 studioalbum uitbrengen. Terugblikkend is Perfect Strangers wel erg 80's en naar de laatste Rainbowplaten geproduceerd. Niet in het minst door de bemoeienissen van Blackmore en Glover. Met 'The House Of Blue Light' gaat men weer enigszins terug naar de oude tijd en geeft daarmee ook meteen weer wat meer 'Purple' gevoel terug.

Ik heb deze sinds hij uitkwam, maar draai hem niet veel meer (alleen op LP derhalve);de intro van het openingsnummer is geweldig;dan volgen 3 lekkere rockers;met het titelnummer probeert DP z'n eigen Kashmir te creëeren, maar haalt dat niveau niet;toch is dit het beste nummer van de plaat;na een rockertje de mooie ballad wasted sunsets, goed gezongen ook (probeer het maar eens!);het laatste nummer valt dan tegen, ook qua tekst. Not responsible staat niet op mijn lp. De opvolger valt tegen.

Als dit voor Ian Gillan het opvolgende was van zijn werk met Sabbath dan is het wel lekker maar toch minder.

Maarja wie kan er dan ook tippen aan Tony binnen dit genre.

Ik hoor Tony anders nog niet zo gauw die razendsnelle licks uit A Gypsy's Kiss spelen.

Ah ik wel eigenlijk.

Doet voor mij niet onder voor bijvoorbeeld een Turn up the Night.

En als we het over snelheid en techniek gaan hebben is The Thrill of it All van Sabotage voor mij nog steeds de hardst brein blazende Sabbath piece.

Maar verder is zoals ik al zei ook dit zeker een lekker album met zeer smaakvol waardig gitaarwerk.

Wasted Sunsets mag bijvoorbeeld ook nog wel een keer genoemd worden.

Van het handjevol Deep Purple-albums dat ik ken, is Perfect Strangers zonder meer de beste. Er is hier geen zwak nummer te bekennen. Zelfs de rockballad Wasted Sunsets bevalt me prima, hoewel het nummer me op de een of andere manier altijd op het verkeerde been zet: bijna altijd als ik Perfect Strangers luister, heb ik bij dit nummer het gevoel bij de afsluiter te zijn aanbeland. Hoewel alle nummers sterk zijn, stijgen voor mij Knocking at your Back Door en het titelnummer boven de rest van het album uit.
De toetsen van Jon Lord zijn bijna constant aanwezig. Vaak wat op de achtergrond, maar ook daar vormen ze een mooie basis waarover Ritchie Blackmore kan soleren. Gillan klinkt wat ingetogener als op In Rock of Black Sabbath's Born Again. Wat mij betreft klinkt dit beter.

4.0*

Van de negentien verschenen studioalbums tot op de dag van vandaag heb ik er welgeteld vijf in mijn bezit, ik heb ook vier livealbums in mijn bezit. Ik moet toegeven dat ik nog altijd heel veel plezier kan beleven aan dit album omdat het eenvoudigweg een klasseplaat is ingespeeld door klassemuzikanten. Grote klasse blijven Knocking at Your Back Door en het meesterlijke titelnummer.

Toch vind ik de bonustrack Son of Alerik nog beter ....

Ja geniaal. Tien minuten geïmproviseerd gepiel.

Volgens mij is dit comeback album van deep purple samen met in rock het meest heavy. Het tempo ligt hoog, blackmore laat geen gaatje vrij of er zit weer een knappe solo in, paice speelt als een op hol geslagen locomotief (wat is dat nou voor een vergelijk) en glover heeft het ook zelden zo druk gehad. Daaroverheen gillt Gillan als op bs's born again. Je moet niet in een nerveuze bui zijn want dan stijgt je bloeddruk unlimited. Oh ja ik had hier over de 7 minuten durende openingstrack en vanaf daar gaat het het hele album zo door.
Er is een rustpuntje bij wasted sunsets om even op adem te komen.
Voordat dit album uit kwam was het maar de vraag of deze routiniers er wel goed aan zouden doen. Gelukkig hebben ze hun belofte ingelost.
Het destijds wat moeilijker aan te komen sons of alerik is hier qua sound en opzet wat misplaatst, maar t is wel een lekkere jam (aardbeien)

De "nieuwe" Deep Purple. Geen Child in Time, Highway Star, maar wel een stel lekker in het gehoor liggende rocknummers. Geen slechte come-back.

Ik heb met Deep Purple een beetje hetzelfde als met Kiss, bijna altijd staan er op hun albums een paar erg goede nummers (bij Kiss ben ik in de jaren 80 overigens afgehaakt) maar die worden aangevuld met vullertjes IMHO.

Toch is dit comeback album een lekkere plaat omdat de goede nummers wel heel goed zijn.

In a dark and sweaty room in 69 tables turning ....
Sickness and disease and mad corruption, Something's goin' wrong
In Hungry Daze schreeuwt Gillan de hongerigheid als was het in een waas (daze) van dagen der geschiedenis van de band van zich af alsof het zijn laatste song ooit zal zijn. Dan zit daar nog een solo in van de man in't zwart alsof het een liveregistratie is voor een zaal uitzinnige fans. Samen strijden ze voor het laatste woord, maar die is voor Lord. Ik hoop niet dat die bedoelt wordt als "vullertje"

DP Mk III is snel vergeten als Knocking at Your Back Door begint. No straffer is het titelnummer, een absolute klassieker. De drie verloren zonen Gillan, Glover en Blackmore keerden terug en schreven meteen ook maar alle nummers. Hoewel niet alles in de hoogste klasse speelt is het toch een echte klassebak, dit album.

88/100

Beste Deep Purple album? Zou zomaar kunnen. Voor mij althans...

In welke DP Mk.. zullen we nu eigenlijk zitten?

Mk VIII List of Deep Purple band members

Ik vond het moeilijk kiezen tussen deze en Machine Head. Dat album bevat wat meer en grotere klassiekers maar is in zijn geheel dan weer wisselvalliger. Ik heb ze dan maar beide op gelijke hoogte gezet.

Je moet toch echt ook nog een keer naar MKVIII luisteren, feitelijk doen de laatste 2 albums die Deep Purple heeft gemaakt mij meer plezier dan alles wat daarvoor is verschenen.

Ja, ik ken die albums wel hoor. Komen ook nog aan de beurt.

Son of Alerik is echt geweldig, Not responsible ook goed, Knocking at your backdoor subliem, Under the gun begint als een jamsessie waar Ritchie een paar aanslagen doet en Jon meteen op reageert met een mooie midden passage met wat synth er in, Nobody's home is wat gewoner maar prima gespeeld, Mean Streak vind ik wat minder, er gebeurt niet heel avontuurlijks.

Het titelnummer geweldig met prachtig drumwerk en lyrisch toetsenspel aan het einde, Gypsy's kiss weer een heerlijke samenwerking tussen Blackmore en Lord, Wasted sunsets geweldig, erg mooie solo en zang. Hungry daze geeft weer echt een band gevoel waar ruimte is voor iedereen om even iets te doen.

Bevlogen album. De enige minpunten zijn dat het lijkt of Paice gekozen voor een harde drumsound, wat het subtiele element wat ik zo waardeer in Purple een beetje verdwijnt. Jon Lord laat zich ook niet veel uitgesproken horen. Op House of the blue light klinkt Ian Paice veel subtieler en is Lord ook veel vaker te horen met een breed geluid aan synts in combinatie met Hammond

Wel een bonustrack. Zou ik dus apart even moeten checken en dat ga ik zo doen.

Nog de dure 12 inch versie voor moeten aanschaffen destijds. ( b- kant van perfect strangers)

Destijds was ik een beetje teleurgesteld dat deze plaat niet net zo hard was als mijn favoriet Deep Purple in Rock. Nu ik deze nog eens herbeluister vind ik het een uitstekende comeback.
[Edit: gelukkig heb ik de vinyl versie. Ik beluisterde nu net voor het eerst via YouTube de 2 bonustracks. Daar heb ik niet veel aan gemist.]