Deep Purple - Perfect Strangers (1984)

Correct. Satriani heeft in '93 tijdens de Come Hell Or High Water tour een slecht gehumeurde Blackmore vervangen die halverwege deze tour het voorgoed voor gezien hield. Datzelfde jaar nog werd Steve Morse aangetrokken.

Ik denk dat ik nog de concerttickets ergens heb liggen...

Dan was het in 1996 toch met Steve Morse en is mijn twijfel (zie een paar posts daarboven) ongegrond: ik heb Deep Purple drie maal live gezien: met Ritichie Blackmore, met Joe Satriani en met Steve Morse. Op mijn leeftijd (grapje!) laat het verstand ook als eens een steekje vallen. Nu ja, toch drie heel goeie gitaristen, dus ik klaag zeker niet. Opgelost!

Het titelnummer is een klassieker van 'Highway Star'- en 'Woman From Tokyo'-niveau.

Vind het in z'n totaliteit een hele goede Deep purple cd.

Eigenlijk zo goed, dat ik, tussen al deze DP kenners durf te schrijven, dat ik het beter vind dan In Rock...............In die zin, dat ik PS liever in mijn cd-speler heb zitten dan de klassieker.

Opvolger House of the blue light was ook sterk, iets minder.

Ik ben waarschijnlijk ook het enige lid van het actiecomite 'Gillan er in, Blackmore er uit'. Ik heb uiteindelijk natuurlijk ook wel mijn zin gekregen. Blackmore is regelrecht aanleiding van de ondergang van MK2 van Deep purple door zijn geruzie en het uitlokken daarvan met Ian Gillan.

Na het vertrek van de eigenlijk ongeëvenaarde Gillan (in 1973) ging het gelijk bergafwaarts met Deep purple, dus de conclusies zijn snel te trekken. Met het uiterst luisterbare Perfect strangers werd in ieder geval mijn aandacht weer getrokken.

"Perfect Strangers", "House of Blue Light" en "The Battle Rages On" zijn drie albums met DP in hun beste bezetting . Na "The Battle Rages On" hield Blackmore het definitief voor gezien bij Deep Purple . Na Blackmore's vertrek ging het met Deep Purple jammerlijk bergafwaarts . Musician, ik ben het met je eens en tevens oneens. "Perfect Stangers" is een prima album. Maar beter dan "Deep Purple in Rock" Helaas verschillen we hier dan toch van mening .

Heb jij ook de cd met dat meer als 10 minuten klapstuk Son Of Alerik Hans.
Nummer is hierboven niet eens toegevoegd, is wel van toegevoegde waarde op een uitstekende DP plaat.

Ik wel. Beetje te lang en wat flauw, wel fraai gespeeld overigens.

Ik ben blij dat ik deze cd heb met het bonusnummer erop , vind het wel wat toevoegen , alhoewel ik de laatste maanden niets meer van DP draai , ben nu met andere bands bezig .
Ik heb al de DP cd`s dus binnenkort komt de Purple roes vanzelf wel weer.

Een bij vlagen aardig 'reunie' album van de bekendste bezetting. Het is prettig om de mannen weer te horen, maar het helige vuur en de kwaliteit v/d songcomposities van de begin jaren 70's hoor ik over het geheel hier niet op terug en mocht je misschien ook niet verwachten. Gave hoes overigens.

Zeker, het is een fraai instrumentaaltje dat trouwens veel van een jamsessie weg heeft. Of het ooit bewust voor een album was opgenomen is me helaas onbekend. Iemand?

Perfect Strangers is een topnummer, Wasted Sunsets en Knockin' at Your Back Door zijn ook wel aardig, rest is vrij matig vind ik.

Son of alerik was de b-kant van de single 'Perfect strangers'

Knocking At Your Back Door is ook een topper hoor .

Opvolger "House of Blue Light" is beter!

Zeker geen slecht comeback-album van Deep Purple, er wordt hier fraai gespeeld en de composities mogen er zijn. Maar de magie, het heilige vuur en het geniale dat de band bezat begin jaren '70, dat hoor ik hier niet terug.

De band speelt erg op safe, maar daarom toch een heerlijke comebackplaat, die eigenlijk volgens Blackmore ' Finally the 1974 album' zou moeten heten.
Waanzinnig gitaarwerk van Blackmore (Under The Gun).

Als ik eerlijk mag zijn heb ik liever het Deep Purple van de jaren 90 dan deze. Het klinkt niet speciaal genoeg, teveel van hetzelfde.
Terwijl een plaat als Purpendicular mij zeker kan bekoren.

Gewoon een redelijk goede Deep Purple plaat.
Toen men hoorde dat MKII weer bij elkaar kwam waren de verwachtingen te hoog gespannen. Ze wilde weer een in rock en machine head horen, ja dat is het dus niet geworden. Maar zeker geen drama.
Al bij al toch een mooie 3.5

Uitstekende comeback. Sterke nummers, goed gespeeld, goede sound. Je hoort hier Ritchie Blackmore met een gedrevenheid, die teruggaat naar zijn werk ten tijde van Long Live Rock 'n' Roll.

Eén van mijn favorieten is A Gypsy's Kiss, met fenomenale solo's van Jon Lord en Blackmore. Knocking At Your Backdoor en Perfect Strangers zijn serieuze klassiekers geworden.

Not Responsible stond niet op mijn lp-versie. Op mijn cd staat ook nog Son Of Alerik, in mijn oren 10 minuten lang oeverloos gepiel van heer Blackmore. Beide nummers voegen niets toe, voor mij eindigt de plaat na Hungry Daze.

Not Responsible heeft een supergave solo van Blackmore en Son Of Alerik is natuurlijk wel een mooie jam.

Voor mijn oren was dit de meest invloedrijke plaat ooit. Ze draaiden er destijds de nodige nummers van op de radio en dat werd netjes op tape gezet. De bibliotheek kocht het aan en spoedig werd het cassettebandje grijsgedraaid. Later zelf op zowel LP als CD gekocht.
Na al die jaren nog steeds een machtig album. Het gitaarwerk is uitmuntend en ook de zang klinkt hier erg goed. (Gillan kon overigens wel leuke teksten schrijven.)
De produktie van Roger Glover is zo'n beetje het beste wat hij afgeleverd heeft. De songs zijn allemaal goed. (Al ligt de riff van Nobody's home wat in het verlengde van Lay Down Stay Down en herken je in de riff van Perfect Strangers haast een stukje Can't Let You Go terug.)

Sterke comeback destijds. De zang van Gillan, het gitaarwerk van Blackmore: alles klopt op dit plaatje.

Zeer matig comeback album van Deep Purple.
Ze hadden beter de beste nummers uit de jaren 80 kunnen samenvoegen,
dan had je een goed album gehad.

Welke nummers dan ? Er zijn (helaas) maar 2 albums verschenen in de jaren 80.
Perfect Strangers is vergeleken met de voorganger Stormbringer weer echt DP.
Voor mij in ieder geval een heerlijk album die ik nog steeds graag mag horen.

Helemaal mee eens. Samen met opvolger en eveneens jaren '80 DP album "House of Blue Light". "Perfect Strangers (1984)" was in '84, na bijna 10 jaar, een fantastische comeback van Deep Purple!

Okay, ze speelden op safe, maar om dit album nu matig te noemen?????

Je ziet Brutus dat "wij" je mening nogal vreemd vinden dus explain !

Een nogal lauw gemiddelde hier. Toch wel een prima plaat.

Maar goed, live is Deep Purple altijd nog wat beter natuurlijk.

Ik vind maar 4 nummers de moeite waard op dit album.

Knocking at your Backdoor
Perfect Strangers
Mean Streak
Hungry Daze

A gypsy's kiss vind ik niet om aan te horen en aan de andere nummers ontbreekt wat.

Geef mij maar de 70 albums