Deep Purple - Perfect Strangers (1984)

Zeker weten. Zeker in die tijd toen veel Europese bands ervoor kozen zich te plooien naar de Amerikaanse markt.

Sterke plaat die Ketwiezel destijds grijs heeft gedraaid. Tegenwoordig wordt Ketwiezel hier warm nog koud meer van. De magie is er hier vanaf. En op de albums die hierna kwamen al helemaal (uitgezonderd Purpendicular!).

Ketwiezel dan heb je opvolger "The House of Blue Light" zeker nooit beluisterd.

The House of Blue Light vind ik een onevenwichtig album... staan wel een paar aardige tracks op (Spanish Archer, Unwritten Law). Veel geblaat en weinig wol wat Ketwiezel betreft.

Zo jammer Ketwiezel..

Ja...inderdaad, dat vind jij zooo jammer... (dat Ketwiezel dat vind)

Maar.... nou vooruit dan (...omdat het vrijdag is): The Spanish Archer vind Ketwiezel dan toch wel een juweeltje in het (voor de rest) nogal dorre landschap van The House of Blue Light. (Von Blechmoor tokkelt er hier wieder lustig auf los).

Na lang wachten vandaag de Japanese only SHM-CD pressing van Perfect Strangers en Rising van Rainbow binnen. Dit omdat ik benieuwd was naar het verschil in geluid en beide albums tot mijn favorieten behoren. Alhoewel niet zo wereldschokkend als de Blu-spec CD2 die ik van Scorpions' In Trance ken, komt toch vooral bij Purple de muziek extra tot leven. Under the Gun komt over alsof men aanstalten maakt de huiskamer te betreden; iets dat me nooit zo eerder opviel op de LP of de CD-remaster. Leuk om een keer ervaren te hebben maar ik zou het alleen aanraden voor albums die je goed kent en nauw aan het hart liggen.

In oktober 1976 ging ik fanatiek naar Hilversum 3 luisteren, twaalf maanden later ontstond via Status Quo's Rockin' All over the World mijn liefde voor scheurende gitaren. Deep Purple was toen al ter ziele, maar hun werk leerde ik via de radio kennen, waarbij een uurtje Purple bij NCRV's Elpee-Pop Special mij meteen een complete verzamelaar opleverde, vergelijkbaar met verzamelaar Deepest Purple. Die moet goed hebben verkocht gezien de jarenlange reclame voor dit album in tijdschriften en de catalogi van boekenclubs zoals die in de jaren '70 en '80 populair waren (Boek en Plaat, ECI).

De carrières van de nazaten van Deep Purple, te weten Rainbow, Whitesnake en Gillan, volgde ik met grote belangstelling; met Glenn Hughes had ik minder. Met mijn hardrockende schoolgenoten ging het er soms over in welke bezetting een reünie zou moeten plaatsvinden: Gillan (Mk II) of Coverdale (Mk III). Ik hoopte op II. Gelukkig voor mij maakte in oktober van 1984 de groep bekend dat het in de Mk II-bezetting zou terugkeren. Ik las erover en tegenwoordig staan op internet de beelden van de persconferentie. Vier leden op rottige klapstoeltjes, waarbij Blackmore ontbrak.
Met de doorbraak van een nieuwe generatie metalgroepen sinds 1980, die hun muziek vaak baseerden op de snelle nummers van oude meesters als Purple, was er een prangende vraag: gaat de groep mee in die trend, of oriënteren ze zich net als toen breder?

De videoclip van titelnummer Perfect Strangers bekeek ik met grote belangstelling. Hij is als een minodocumentaire: beelden van de studio, de aankomst van de groepsleden, het handenschudden, een potje voetbal en veel, véél lachende gezichten. Zelfs dat van Blackmore! De groep wilde blijdschap over de reünie uitstralen en slaagde daarin: ik werd enthousiast. En dat niet met muzikaal geweld á la Highway Star, maar met een midtempo nummer dat deksels goed in elkaar zat.
In Oor was Hans van den Heuvel positief (zie het fragment uit zijn recensie) en net als menigeen hierboven leende ik korte tijd later verwachtingsvol de elpee uit de fonotheek.

De productie van bassist Roger Glover deed me onmiddelijk denken aan de laatste platen van Rainbow, maar de gemiddelde kwaliteit van de composities lag hoger. Hier geen fillers, al zette ik Mean Streak en Hungry Daze niet op cassette. De overige nummers waren echter stuk voor stuk heel sterk.
Knockin' at Your Back Door met zijn spannende intro, sterke melodie en heerlijk gitaarspel van Blackmore; het uptempo Under the Gun had op het intro na dezelfde kwaliteiten; in het intro van Nobody's Home horen we dat Jon Lord niet bij het Hammondorgel was blijven steken (zoals hij al bij Whitesnake had laten horen) maar in de solo is het oude monster daar weer, terwijl Ian Paice een strakke groove slaat.
De B-kant opent met (Gillans autobiografische?) titelnummer en op mijn stereoboxen klonk dat een pak beter dan ik op tv had kunnen horen; wát een groove wederom en naar het einde toe een 9/8-maatsoort zodat je voet steeds verkeerd meetikte. Dan het snelle A Gypsy's Kiss met Lord alweer in vooral een ondersteunende rol, waarbij hij de baslijnen van Glover vaak volgt (of volgt Glover Lord?), terwijl de gitaarsolo wordt gevolgd door eentje op de klavieren; mijn cassette eindigde met Wasted Sunsets. In mijn oren het perfecte, enigszins verstilde slot van een bescheiden monument, mede dankzij een fabelachtige gitaarsolo vol gevoel.

De bonussen. In 1984 was de compact disc nog kersvers; die versie bevatte als bonusnummer Not Responsible, dat van mij wel op de vinylversie had gemogen.
Het instrumentale Son of Alerik verscheen in sommige edities van single Perfect Strangers op de B-kant: op de 7" in een versie van 5 minuten, op de 12" 10 minuten. Hier had Lord wel meer ruimte mogen krijgen, maar een mooie, lange gitaarsolo is het zeker. Waarom de gitarist deze titel koos, is onduidelijk.

Blackmore was nooit iemand van gitaarmuren geweest en hier is dat al helemaal niet het geval; met zijn open spel geeft hij veel ruimte aan Lord, die daar blij mee zal zijn geweest na de steeds grotere gitarendrukte bij Whitesnake. Ian Gillan laat af en toe zijn hoge uithalen horen, maar vergeleken met zijn platen met Gillan en die ene met Black Sabbath houdt hij het rustig.

Anders dan in 1970-1973 waren ze niet meer grensverleggend en ze probeerden dat ook niet. Wél klinken meestal ijzersterke composities. Een groep die ervoor waakte zich te laten meeslepen in de heersende heavy trend (snel-sneller-snelst), noch probeerde zichzelf te herhalen.
Bij deze reünie hadden zelfs de haantjes in de groep hun ego's ondergeschikt gemaakt aan de groep. Bij opvolger House of the Blue Light zouden de spanningen van voordien weer opduiken, op Perfect Strangers hoor ik echter vijf creatieve vaklui die met hoorbaar plezier musiceerden. Voor mij één van de beste albums die Deep Purple ooit maakte.

Goh ja, Boek en plaat en ECI! Heerlijk jeugdsentiment

Bijzonder vermakelijk om hier alle uiteenlopende meningen over deze plaat te lezen. Ik weet nog hoe ik benieuwd ik was naar deze hernieuwde kennismaking van deze oude leden. Ze hadden inmiddels al wel allemaal hun sporen verdiend en hun vleugels uitgespreid in verschillende andere bands en projecten. Op zoek gegaan na het leven na de MK II line-up. Ergens hadden ze elkaar misschien toch nog even nodig. Op Perfect Strangers is deze magie weer heel eventjes terug. Op House Of Blue Light wordt het nog door iedereen goed geprobeerd. Dan krijgt Joe Lynn Turner de ondankbare taak om Rainbow en Deep Purple te verenigen op Slaves and Masters. Maar uiteindelijk is toch Ian Gillan de man die meer gemist wordt, hij keert weer terug maar op The Battle Rages On zijn de uiteindelijke ego’s ook weer terug en is de boel uiteindelijk ook weer geklapt… jammer; het is tot op de dag van vandaag ook nooit meer goed gekomen tussen de leden (met name Gillan VS Blackmore). Al heeft dit wel duidelijk gemaakt dat Blackmore beter gemist kan worden dan Gillan in deze band kijkend naar de verdere geschiedenis ( maar ook daar zullen meerdere MM leden wel weer heel anders over denken…. )
Maar ik kan nog wel genieten genieten van deze plaat, je hoort duidelijk de magie van Purple. Maar dan wel een Deep Purple in de 80–er jaren, met daarbij alle ervaringen en invloeden van de afzonderlijke bandleden. Dus het vergelijken met de MK II platen uit de begin jaren 70 is m.i. hierdoor niet meer relevant en eerlijk. Iedereen is gegroeid, ouder geworden en ze hoopten ook milder…dit laatste was ijdele hoop
Knocking at your back door, Perfect strangers en Mean streak blijven mijn favoriet

Anderhalve week geleden, op doorreis naar een Poolse bruiloft, was een geplande tussenstop in het Duitse Minden. Daar bleek nabij het hotel een heerlijk tweedehandsplatenpaleisje te zijn, luisterend naar de naam Re.turn. Véél keuze, goed gesorteerd op genre én op alfabet. Zo trof ik Perfect Strangers aan op cd. In mijn herinnering één van de eerste albums op cd met muziek die ik wél leuk vond - aanvankelijk domineerden uitgaven van de grootverkopende namen Abba en James Last.

Inmiddels thuis, is het één van de albums die ik afwissel met Deep Purples nieuwe = 1. Het grootste verschil is in eerste instantie de herkenning die bij de cd uit '84 optreedt. Het tweede is het kenmerkende gitaarspel van Blackmore. Ik voeg een halve ster toe aan de waardering, al is het maar omdat bonustrack Not Responsible zo lekker is. Omdat House of Blue Light in diezelfde winkel op elpee stond, zal ik ook daar een updateje plaatsen.

Te gek album van Deep Purple. Heel anders dan het werk uit de 70s inderdaad. De band legde ruzietjes bij en trok de pionierende hardrock de jaren 80 in. Met vlotte songs die voorzien van beklijvende melodieën zich direct in je hersenpan nestelen.
Wat is Knocking At Your Backdoor een geweldige binnenkomer.

Het zware en mysterieuze titelnummer is natuurlijk een instant klassieker. En in de vorm van het schitterende Wasted Sunsets doet DP een stevige duit in het dan in zwang zijnde rockballadegenre.

Het duurde enkele jaren vooraleer de heren Gillan en Blackmore weer met elkaar overhoop lagen alsof ze samen in 50Plus zaten. Deze pakken ze ons in elk geval niet meer af.

Naar aanleiding van hun laatste album uit 2024 ben ik weer veel vaker een DP album gaan opzetten. Deze kende ik nog niet in zijn geheel, en afgelopen week deze veelvuldig gedraaid, maar dit is nog echt een kraker van jewelste vind ik! Het begint gelijk al super met Knocking at Your Back Door, en ook de titeltrack en het prachtige Wasted Sunsets luisteren lekker weg. En in de vorm van het mooie instrumentale Son of Allerik sluiten ze hem prachtig af. Eigenlijk zijn alle nummers goed, maar die 4 net door mij genoemde nummers vind ik de absolute hoogtepunten. Dit klinkt veel meer mainstream dan hun experimentele periode uit begin jaren 70, maar ik houd wel van degelijkheid zonder opsmuk. Nooit aan deze toegekomen, ook omdat ik The House of Blue Light nogal vond tegenvallen, zeker t.o.v deze die ik echt een heel pak beter vind