Deep Purple - Stormbringer (1974)

Ben het album toch weer met frisse oren gaan beluisteren. Waar de plaat begrijpelijkerwijs niet als een Blackmore-plaat gezien wordt, speelt de man toch wel erg goed hier hoor. Wat cleaner, soms funky, bluesy, en ook opvallend veel slide. De solo's in het titelnummer behoren tot zijn beste.

Vooral grappig als je dit album hebt opgezet net na het album Deep Purple uit 69, een heel andere band aan het werk hier. Ik kan trouwens beide periodes (en alle periodes) erg waarderen. Dit album heeft een andere style maar toch blijft het nog steeds kenmerkend Purple en dat is een kunst op zich! Fijne funky rock en een album die gehoord mag worden.

4 sterren blijven zonder enige twijfel 4 sterren.

Niet door iedereen gesmaakt, maar een flinke scheut funk in de rock van Deep Purple levert een mooi album op. Geen grote uitschieters, wel een constant niveau. Glenn Hughes doet soms wel te veel moeite om Stevie Wonder te zijn. The Gypsy laat horen dat zijn stem juist het best klinkt samen zingend met Coverdale.

86/100

Zo bij het grasduinen in de collectie ineens zin om de oude LP van Stormbringer te draaien. Het titelnummer is nog steeds overweldigend en het anders als vervelend zeurnummer beschouwde Love Don't Mean a Thing was voorbij voor ik er erg in had, waarna Glenn Hughes' solozang in de zeer geslaagde semi-ballade Holy Man een traktatie voor het gehoor is. Dan die andere zwakke broeder: Hold On, geschreven door de hele band zonder Ritchie Blackmore; die had namelijk een hekel aan dat nummer en heeft de solo opzettelijk verprutst. Dat gegeven moet ergens in een Deep Purple fanzine staan - ben drie jaar lid van de Belgisch-Nederlandse Deep Purple fanclub geweest. Blackmore vond alleen Soldier of Fortune en Stormbringer goed en kon zich in de gepubliceerde interviews geweldig negatief uitlaten over Deep Purple. Gelukkig lijkt hij er hier op de eersteklas rocker Lady Double Dealer nog wel zin in te hebben en schotelt de luisteraar een vorstelijke solo voor. You Can Do It Right heb ik nooit verkeerd gevonden met zijn funky inslag en hier valt Jon Lord voor het eerst echt op met een fatsoenlijke (korte) keyboardsolo, want zijn aandeel op Hold On stelde niet veel voor. Highball Shooter behoort tot het stevigste van de plaat en kent een vrij opgewekte stemming, zonder melig te worden. Bevat een ferme, bruisende orgelsolo van Jon Lord. Het tweestemmig gezongen The Gypsy blijft een wonderschone luisterervaring, waarin o.m. Ian Paice op een solide manier de boel dicht mept. David Coverdale heeft ter besluit zijn moment in Soldier of Fortune, dat nummer bracht hij na Purple ook nog wel ten gehore. Het album Stormbringer werd hier meerdere decennia weggezet tegen Burn als de mindere opvolger van dat album en ook Come Taste the Band werd als beter beschouwd. Tijd om daar eens verandering in te brengen want Burn kent per saldo maar twee echte uitschieters voor mij en Stormbringer heel wat meer.

Stormbringer was even wennen maar heeft zijn eigen charme. Het gitaargeluid van Blackmore is werkelijk prachtig. Na dit album definitief fan van Coverdale geworden,

Allereerst het titelnummer sterke rif, zang, live zelfs nog mooier waar ook Jon Lord er nog wat aan toevoegt.

Love don't mean a thing funky, goed gezongen en een gentle solo van de meester aan het eind

Holy man is prachtig gezongen en wordt opgesiert door een middenmoog stukje van Jon Lord en prachtig gitaargeluid van Blackmore die voorheen zelden zo geklonken heeft

Hold on als song ietsje minder toch vind ik de solo van Blackmore heerlijk en het elektrische pianotje van jon Lord, hij had van mij nog wel even mogen doorgaan want het klink heerlijk

Lady double dealer ouderwets goed, typisch Blackmore, prachtige samenzang in het midden en een lekkere solo, ook live uitstekend op made in Europe

You can't do it right is even wennen met een moogsolo van Lord die toch wel lekker klingt

High ball shooter begint als een typische Blackmore rif maar Lord steelt de show zeker niet de slechtste in zijn soort maak ook weer niet briljant.

Gypsy is echt een juweeltje in compositie, zang, slepend gitaarwerk, er is een geweldige live uivoering van op dacht ik last concert met een bloedstollende improvisatie

Soldier of fortune is ook een juweel, akoestisch intro, slepend middenstukje, de diepe prachtige stem van Coverdale en een meltron achtig einde

Jon Lord is veelzijdig bezig in instrumentatie. Ook bij Whitesnake heeft Lord een paar leuke dingen gedaan, zeker Mean Business is hij briljant aanwezig

Gleen Hughes ben ik later veel meer gaan waarderen met een enorm bereik in zijn stem. Op seventh star van Sabbath doet hij het geweldig Zelfd nog live gezien met nummers van burn, dit album en Come last taste the band

Als je een millennial wijst op de productiviteit die bands in de jaren 60 en 70 aan de dag konden leggen, zal de kramp automatisch in de ''scrollduim'' schieten.
Niet alleen Zep, Sab en Purple konden al dan niet onder druk van de platenmaatschappij 2 platen in hetzelfde jaar uitbrengen, dit gold voor meer bands.
Niet alleen was daar de concurrentie daar debet aan, live optredens waren zeker in die tijd nog geen melkkoe, vaak werd er tijdens de tour al geschaafd aan nieuwe songs.

Strombringer gaat door waar Burn ophield; nog wat meer funky elementen, het is immers 1974 en de invloed van Hughes lijkt nog wel wat groter te zijn geworden.

Voor veel fans zal een song You Can't Do It Right even schrikken zijn geweest; deze song lijkt weggelopen te zijn uit de catalogus van Stevie Wonder. Het is trouwens een fijne song.

De titelsong heeft voor mij hetzelfde effect als de gelijknamige titel van de voorgaande plaat, een fijne groove, variatie alom en met volle overtuiging gebracht.

Prijsnummer voor mij blijft echter Soldier of Fortune; een pracht van een nummer. Al meanderend ''croont'' Coverdale zich door de song heen, hij doet dat met verve.

Over de hele linie genomen blijf ik Burn wat sterker vinden. Dit komt mede door het feit dat na de opener, er teveel gas wordt teruggenomen. Er meer ruimte komt voor funk - wat an sich prima is - maar daarmee ook de angel uit het ruigere geluid wordt gehaald.

Blijft over; een interessante plaat, met hier en daar verassende wendingen.

Begin jaren '80 stond Burn bij de fans te boek als het betere album van de twee die Deep Purple opnam in de bezetting Blackmore - Coverdale - Hughes en als ik het puntengemiddelde van MuMe zie, wordt dat bevestigd. Beide albums stammen uit 1974; de eerste uit februari, de laatste uit november.

Toch heeft Stormbringer tegenwoordig mijn voorkeur. In tegenstelling tot Burn landt dit vier decennia later beter. David Coverdale vindt vaker de lagere regionen van zijn stem en de funkinvloeden zijn verminderd, zodat de composities mij vaker pakken.

Kant 1 begint met het slepend-rockende titelnummer, met zijn opvallende groove. Het is meteen raak, maar ook in de blues van Love Don't Mean a Thing en Holy Man heb ik nauwelijks last van de stem van Glenn Hughes, het laatste nummer op zijn stem geschreven. De twee nummers klinken met Lords toetsen bijna als werk van Steely Dan, wat ook geldt voor Hold On. Tegelijkertijd geeft deze vergelijking aan dat Purple voor het derde achtereenvolgende album lichter klinkt. Doordat het minder funkgeïnjecteerd is, haak ik aan.

Op kant 2 eerst Lady Double Dealer, het enige nummer dat ik vroeger naast het titellied wel kon waarderen omdat het uptempo is. Dan funk in You Can't Do It Right in de stijl die Hughes goed ligt terwijl Jon Lords solo op een nieuwe proto-synthesizer speelt: Deep Purple was er vooral om te vernieuwen, zo hadden Lord en Blackmore indertijd bepaald.
In het vriendelijk rockende High Ball Shooter beroert hij dan toch zijn Hammondorgel, met de prachtige gitaarlijnen van Gypsy en het akoestische Soldier of Fortune is het Blackmore die zijn talent tentoonspreidt. Met die twee nummers een onverwacht sterke finish van de plaat.

In 2009 werd het album 35 en kreeg het een Anniversary Edition. Logischerwijs niet verzorgd door de vertrokken Roger Glover, maar door diens opvolger Glenn Hughes. Diens extra's bieden echter nauwelijks tot geen nieuwe inzichten, al valt me wel op dat hij zijn eigen stem wat prominenter in de mix zet. Maar geen outtakes, jams of andere onbekende zijwegen die soms verrassende inzichten bieden in de totstandkoming van een Purple, of het moet de instrumentale versie van High Ball Shooter zijn. En quadrofonische audioboxen bezit ik niet...