Ned's Atomic Dustbin - God Fodder (1991)

Het was in de grunge-periode dat ik dit album voor het eerst hoorde. De Pearl Jams en Nirvana's van deze wereld maakten toen de dienst uit in de (alternatieve) muziekscene. Maar in die periode was dit album (nou ja, het begon met een cassette met op kant A dit album en kant B The Charlatans' Between 10th and 11th) mijn torenhoge favoriet. De band bestond uit vijf opgefokte tieners uit het plaatsje Stourbridge (waar?) in Engeland. En deze plaat, God Fodder, was een klap in mijn gezicht. Keer op keer speelde ik dit album af. Wauw, wat een energie! Overstuurde noisy gitaren en bassen (ze hadden 2 bassisten in de band). Maar toch op de een of andere manier erg poppy. En dan de teksten: wat zit de frustratie hoog bij die gasten!. Titels als Kill Your Television, Throwing Things en Your Complex spreken voor zichzelf. En als je dacht dat het na een nummertje of 10 wel bekeken was kwamen uitgerekend nog de 3 beste nummers van het album waaronder het meesterlijke What Gives My Son, over vader/zoon relaties. Eerlijk is eerlijk, ik had het album al een tijd niet meer gedraaid, maar toen ik het recent weer hoorde, voelde ik de adrenaline weer door m'n aderen gieren. Eigenlijk is dit gewoon de Engelse Nevermind!

Na dit, in Engeland redelijk succesvolle, album maakte ze nog 2 platen, waaronder Are You Normal?, ook een prima album. Maar toen was de koek op: problemen met de platenmaatschappij, onderlinge muzikale meningsverschillen. Het standaardverhaal eigenlijk.

Zag hem net weer in de cd kast en deed hem in de cdspeler....en elke liedje brulde ik nog mee...GEWOON GOED!!!

Hoorde (en zag) deze UK-gitaarband voor het eerst op bevrijdingspop Haarlem, 5 mei 1991.
Ze stonden met 3 gitaren (inderdaad die 2 bassen) vooraan het podium te 'raggen'.
Het was toen een tijdje zoeken naar de cd, vond hem uiteindelijk in Enschede (was daar in de buurt op vakantie) en moest dus tot het eind van die vakantie wachten om hem thuis eindelijk te kunnen draaien... Het wachten was de moeite waard, ik vond toen "Grey Cell Green" het beste nummer!

Ja, dit was pas Engelse powerrock. Wat een energie!! Heb Neds 3x hier live gezien waaronder 1x in de Melkweg. Toen gingen we met zo'n 20 man met de trein van R'dam naar A'dam. Jeugdsentiment. Wij domineerden de zaal met de pogo natuurlijk. Volgende dag spierpijn in mijn hele lichaam, vooral in mijn nek van het 'bangen'!
Zij zijn weer bij elkaar, maar dat is natuurlijk gedoemd om te mislukken. Althans buiten Birmingham.
Mis hier overigens nog 2 verzamelaars... BITE en 0.522.
Zal die nog wel een keer toevoegen.

Heerlijke gebundelde melodieuze woede opvolger trouwens ook erg sterk

Jeugdsentiment dit, erg lekkere punkpop maar bij nader inzien werkt die zanger behoorlijk op mijn zenuwen. Grey Cell Green blijft onverwoestbaar.

'Nostalgie (uit het Grieks: nostos = terugkeer en algos = droefheid, pijn, lijden) is het gevoel iets belangrijks of dierbaars te zijn kwijtgeraakt.'

Je zult heden ten dagen in de verste verte niet meer een plaat als deze tegenkomen, en daarom uit pure nostalgie 5 sterren. Sterkste punten zijn de onwaarschijnlijke hoeveelheid energie, de dubbeloopse bass loopjes, de fijne laag fuzz en de gewiekste teksten.

Ik zag ze een paar jaar geleden nog op een mini festival in Engeland. Zaal nog steeds gek, topavond.

Ooit gekocht, weer verpatst en recent weer aangeschaft. Wat klinkt het nog superfris na al die jaren. Nu gaat hij nooit meer weg.