Johnny Cash - Sings the Ballads of the True West (1965)

kan iemand deze poster corrigeren/

Wat bedoel je eigenlijk, als ik zo vrij mag zijn? Poster als in albumhoes, of als in fez de jongen die dit album toevoegde?

Why you make a big deal of it..?

Gast, wie maakt hier nou een "big deal of it"? Ik begrijp alleen niet wat hij bedoeld, snappie?
Maargoed hij zal waarschijnlijk dit album bedoelen.

Begrijp van die discussie hier voor niet zo veel.
Vond dit plaatje in een afprijsbakje voor ocharme 7 € en waagde de gok.
Zéér authentiek countryplaat is dit.
En zeer goed bevonden ook.
maar ja, ben dan ook een grote fan van deze Man in Black!
4 sterren voor mij. **** en kan er goed inkomen dat dit moeilijk verteerbare kost is, zelfs voor beetje Cashfans...

Volgens mij was de stem van Cash in deze tijd op zijn top! De kracht, de diepte PRACHTIG!

Neem een nummer als Mister Garfield dat intro wat ie inspreekt geweldig!

Laatst nog op een platenbeurs gevonden, de originele LP.
Met " 25 minutes to go " vind ik hier tot mijn grote vreugde het originele van Will Tura's " 20 minuten geduld "
Deze Johnny Cash was de laatste die nog ontbrak in mijn collectie Cash platen of CD's, dus dat is ook mooi meegenomen.

Het gemiddelde van deze plaat (op moment van schrijven: 3,40 sterren uit 29 stemmen) vind ik wat laag alhier, hoewel enigszins begrijpelijk. Sings the Ballads of the True West is een prachtige bundeling songs en verhalen over The Far West, over misdadigers, over de ouwe Amerikaanse tijden. Niet voor het eerst worden de songs hier en daar afgewisseld door spoken word, maar dat verleent de plaat in mijn ogen alleen maar meer charme, want je hoort aan de vertelstijl van Cash, in die kenmerkende warme bariton, dat hij erg veel van die verhalen houdt. Kudos ook aan zijn label, want Cash kreeg, mits een commerciële toegeving op z'n tijd, carte blanche.

Op dit dubbelalbum speelt, naast ouwe getrouwen als Luther Perkins, ook Charlie McCoy weer mee op harmonica, een beproefd sessiemuzikant uit Nashville (die plaatsnaam is al een visitekaartje waarvoor menige deur zichzelf automatisch openzet in de muziekwereld) die ook o.a. met Elvis Presley en Bob Dylan werkte. Hij voegt toch weer wat toe aan de sfeer.

Is een conceptplaat van een dik uur teveel? Geen nood; in dat geval kan je prima terecht bij het album Mean as Hell; een soort compilatie van dit album dat Columbia een jaar later op de markt zou brengen. De beste songs staan daar zo goed als allemaal op; enkel het pittige Sam Hall ontbreekt daar. Samen met Road to Kaintuck, Mr. Garfield (over de moord op president James Garfield), Streets of Laredo, Bury Me on the Lone Prairie en 25 Minutes to Go vind ik dat het beste nummer.

4 sterren

Als ik toch wat milde kritiek mag geven, is het overigens dat de backing vocals soms wat de zeemzoet klinken, alsof ze werden weggeplukt uit een kerstsong. Maar een kniesoor die daarop let.

Met Bitter Tears werd er al aan dacht gegeven aan de Indianen, en met deze bezingt Johnny Cash het Wilde Westen met zijn cowboy's en desperado's en ook de burgeroorlog komt nog langs (Johnny Reb). Met Bitter Tears en zijn opvolger Orange Blossom Special had hij al net twee goede en geinspireerde albums afgeleverd en dit is de 3e in de rij.
De begeleiding van de vaste Tennessee Three word rijkelijk aangevuld met o.a. Pete Drake (dobro), Jack Clement (gitaar) en Bob Johnson (o.a. banjo). En ik vind de backing vocals van de onvermijdelijke The Carter Family maar deze keer ook door The Statler Brothers en The Anita Kerr Singers de nummers ook de juiste sfeer geven. En op dit album storen de dialogen voorafgaande aan de songs ook minder, zijn ook vrij kort.
Een van de hoogtepunten vind ikm 25 Minutes To Go, geschreven door Shel Silverstein (later bekend geworden met zijn werk voor Dr. Hook).
Al met al een erg fraai album en met de oogjes dicht luisterend waan je je soms in een heuse cowboy film.

Zitten bladeren in een rij lp’s die de woon- annex luisterkamer niet hebben gehaald. Stond in een obscuur rijtje afdankertjes op zolder. Badje gegeven en toch maar weer eens op de draaitafel gelegd. Potverdorie nog ‘ns an toe…met het ouder worden verandert m’n smaak in de richting van die van m’n ouwe heer. Daar komt ie volgens mij vandaan. Jeugdsentiment wordt ouwelullensentiment. Vind het nog goed ook deze ballads van Johnny Cash. De lp’s van James Last en Herp Albert maar even met rust gelaten. Rustig aan. Misschien over ‘n jaar of 10.

Heerlijk nostalgisch album van Johnny. Op mijn LP staan alleen de nummers 11 t/m 20 van bovenstaande lijst.

Dit album voor een paar Euri aangeschaft op CD, een remaster met twee bonus tracks. Eigenlijk omdat ik zeer gecharmeerd ben van Ride This Train en Orange Blossom Special.
Wat Sings the Ballads of the True West gelijk heeft met Ride This Train is dat Cash nogal wat narratieve inbreng heeft. Gelukkig praat hij niet bij elk nummer, maar wel met enige regelmaat. Los daarvan levert hij toch een heel fraai (dubbel) album af, dus de diverse stukjes gesproken tekst neem ik dan maar voor lief. Het zou me niet verbazen als iemand als Colter Wall dit in zijn platenkast heeft staan.