Bassekou Kouyate & Ngoni Ba - Segu Blue (2007)

Dat niemand nog op de mooiste wereldplaat van 2007 gestemd heeft geeft wel aan dat er hier weinig wereldmuziek liefhebbers uithangen, of heb ik het fout?

Nee, nog niet gezien. Maar muziek uit Mali moet gechecked worden, zoveel is zeker. Hier maar eens naar op zoek dus.

Ja hierzo

Ik meen dat deze toch nog niet zo lang uit is. Ik heb m niet gekocht/geprobeerd omdat het concert dat ik van ze zag van de zomer me wat tegenviel. Hoorde de CD begin dit jaar kort tijdens de MuMemeeting, toen we het jazz/wereldfiliaal van Boudisque aandeden. Het klonkt toen zo aardig (had het wel herkend als Mali, maar verder niet) dat ik wel ben gaan vragen wat het was.

Moest inderdaad misschien toch maar eens op de tiplijst.

Maar dit is dus volgens jou beter dan de laatste Habib Koité (ook Mali en ook 2007?)

OK, de laatste Koité is ook fraai, maar ik vind het geluid van die ngoni (soort luit) zo hypnotiserend en fijn!

groet
Chenque

PS De plaat van Bassekou is al zeker een half jaar uit, want ik heb hem echt al maanden in huis.

In de genoemde platenzaak leek het op te staan als ' nieuw binnen' (stapeltje bij de kassa ook) maar dat heb ik ten onrechte aangenomen blijkbaar, ok.

Hier zijn 4 nummers te horen.

http://www.myspace.com/bassekoukouyate

Blijft een mooi plaatje dit, lekker om bij weg te dromen en het geluid van de ngoni is erg sfeervol. Toch duurt het me vaak net wat te lang om dit een heel album uit te zitten, het kabbelt wat te veel voort.

Een prachtige plaat , na 2000 bleek Mali veel nieuwe artiesten te huisvesten die de fakkel overnamen van Salif Keita, Oumou Sangare en Ali Farka Toure. Bassekou Kouyate is één van deze nieuwe artiesten, die doorgaan op de vertrouwde weg en probeert de traditie en moderniteit met elkaar te verbinden. Bassekou doet op een bedwelmende manier, waar hij de ngoni nespeelt. Een driesnarig instrument met een zeer karakteristieke klank, iets tussen de banjo en kora in. In de 12 e eeuw werd dit instrument al bespeeld door jagers. Er zijn twee kristallen zangeressen, waaronder Lobi Traore. Dit alles zorgt voor een plaat die je diep meeneemt in de zo specifieke delta blues, maar anders dan bij Tinariwen en Tamikrest, hier enkel traditionele akoestische instrumenten, op een enkel nummer na.
Zoals ik al eerder schreef, een bedwelmende plaat, die het verstand uitschakelt en de ziel laat zingen. Volgend de Niger, de Afrikaanse Mississippi waar de Delta Blues is ontstaan er er zo nu en dan overeenkomsten lijken te bestaan met de Desert Blues.
In de film 'Bakamo' is een glimp te zien van deze muziekgroep.
Een indrukwekkende plaat waaruit blijkt dat ook nieuwe artiesten Mali op de muzikale kaart zetten.

Leuk om met het boekje erbij weer eens in deze plaat te duiken. Mbowdi, met de toevoeging van de eensnarige viool (zo las ik) is momenteel mijn favoriete nummer van dit album.