The Alan Parsons Project - The Best Of (1983)

Mooie eerste verzamelaar van The Alan Parsons Project.

Het verscheen tussen hun grootste succesalbums
Eye in the Sky (1982) en Ammonia Avenue (1983).

Ik herinner me dat dit één van de allereerste CDs was
die je bij ons in de plaatselijke biblioheek kon uitlenen.
Ik heb de groep via dit album leren kennen.

Track 6 You Don't Believe was een nieuw nummer, hoewel
het een jaar later alsnog op Ammonia Avenue terecht kwam.

Tracks 2, 8 en 12 zijn van Eye in the Sky.
3 en 4 zijn van hun beste conceptalbum Time (1980).
7 en 9 zijn de hitgevoeligste nummers van Eve (1979).
Tracks 5 (een wat rare keuze) en 11 zijn van Pyramid (1978).
En tenslotte 1 en 10 komen van I Robot (1977).

Tales of Mystery and Imagination (1976) bleef onaangeroerd,
maar daar zijn de nummers zo innig met elkaar verbonden,
dat het moeilijk is om er een paar uit weg te snijden.

Fraaie verzamelaar, maar ik mis The Turn of a Friendly Card. Vind ik stiekum mooier dan Games People Play of Time.

Dan moet je het vervolg op deze fraaie verzamelaar kopen.

The Alan Parsons Project - The Best of the Alan Parsons Project Volume 2 (1987)

En het overzicht wordt alweer een stuk completer.

Dank je voor de tip.

Het volledig op synthesizer steunende You Don't Believe
werd speciaal opgenomen voor deze veramelaar, maar zou
een jaar later ook in de tracklijst van Ammonia Avenue belanden.

De allerbeste APP verzamelaar vind ik nog atlijd deze:
The Alan Parsons Project - The Ultimate Collection (1992)

The Ultimate Collection is inderdaad een puntgave verzamelaar. Alleen mis ik toch ook nog stiekum Some Other Time, één van die pareltjes van I Robot.

Een reden te meer om toch maar alle studio albums in huis te halen. De teller staat hier nu pas op vier.

The Alan Parsons Project: de laatste jaren onder de radar van radio en muziekTV -stations.

Uitstekende verzamelaar van APP. Uitgebracht in 1983 na de introductie van de compact disc. Het heeft Alan Parsons en Eric Woolfson geen windeieren gelegd want hun muziek verkocht uitstekend op het zilveren schijfje. Het kreeg zelfs de minder vleiende opmerking dat het yuppen muziek is. Dat is niet terecht. Alan Parsons heeft als producer altijd veel aandacht besteed aan de weergave en wie er aan een nummer mee deed. Meestal waren het Ian Bairnson op gitaar, David Paton op bas en zang en Stuart Elliott op drums. En een keur van zangers waarvan Elmer Gentry toch wel mijn favoriet is. Maar de keuze viel altijd op de meest geschikte zanger.