David Bowie - "Heroes" (1977)

De eerste Bowie-plaat waarvan ik bij release dacht: o, een vervolg op de vorige. Op zich geen ramp aangezien dat zó'n aparte plaat was dat Bowie wat mij betreft best wat dieper in die stijl mocht duiken, maar waar Low een bliksemschicht bij heldere hemel was klinkt Heroes eerder ontspannen, het werk van een man die zich senang voelt en die nu precies de muziek kan maken die hij voor ogen heeft (en die door zijn meesterlijke begeleiders geperfectioneerd kan worden). Verder niets op tegen, maar helaas haalt zeker de helft van de composities niet het vereiste niveau: Sons of the silent age, Blackout en V2 Schneider ontberen een memorabele melodie, Bowie's saxwerk op Neuköln doet me niet veel, en Moss garden is edelkitsch van de ergste soort, zodat van de instrumentals eigenlijk alleen Sense of doubt van het niveau van de B-kant van Low is.
        De bijna vrolijke opener en het ruige Joe the Lion behoren wat mij betreft tot de echte hoogtepunten, en omdat dit album met z'n beste track afsluit ben ik wel geneigd het matige niveau van veel van het voorafgaande te vergeven, maar dat lukt me niet echt. De geweldige muzikanten en Tony Visconti zorgen samen voor een heerlijk volle sound die ook al die jaren later nog op briljante wijze rock en disco versmelt, maar ik mis de spanning en de urgentie van Bowie's eerdere platen, alsof het mysterie en de inspiratie plaats hebben gemaakt voor de behendigheid en het ambacht.
        Eén nummer heb ik nog niet genoemd. Iedereen is er lyrisch over, maar naar mijn smaak is dat maar een saai nummer met een stroperig ritme, een vervelende melodie en een veel te lange speelduur, zodat de indrukwekkende bijdrage van Fripp eigenlijk een vlag op een modderschuit is. Maar daarin sta ik duidelijk alleen, getuige het feit dat bij de Favorieten het titelnummer met 256 stemmen bijna vier keer zoveel vinkjes heeft als runner-up Sense of doubt met 68 stemmen. Het is niet anders.

Twee jaar nadat ik mijn bijdrage over "Heroes" schreef, een kleine ps.
Inmiddels staat hij weer op vinyl in de kast, nog altijd prefereer ik echter van het titelnummer de singleversie boven de te lange elpeetrack.

Waar ik in januari '22 schreef "dat hij zich alweer vernieuwde", ben ik het inmiddels met BoyOnHeavenHill eens, dat het in dat opzicht stagneerde ten koste van spanning en urgentie, zoals hij raak typeert. Al vind ik Heroes als single nog altijd fantastisch...

Een medestander. Eindelijk!

Grappig, BoyOnHeavenHill dat meningen die soms zowat parallel lopen (bij sommige albums van The Byrds), hier fiks kunnen divergeren. Vooropgesteld dat ik je observatie over Lowe en Heroes gezien de verschillende plaatkanten, in muzikaal opzicht, wel kan delen. In beide gevallen kan je imo wel spreken van een mixed bag en beide albums zijn voor mij ook niet echt in aanmerking gekomen voor de titel 'beste Bowie-album' - al zijn beide wel top-albums

Grappig ook die uitdrukking vervolg op de vorige. In dat opzicht had het album beter Lower kunnen heten. Waar Low zeker in Warszawa nog een uitermate sereen rustmoment bevat, ontbreekt dat hier volledig. Even een aside: in juni '78 bij het live optreden in Ahoy was de opener en dat zette de sfeer wel neer.

Heroes is in mijn ogen wel een overduidelijke sfeerzetting: het titelnummer, echt een ware 'tale in hard times' - liefde als winnende kracht en verder weinig plaatkanten werken zo beklemmend als de tweede kant van Heroes - apocalyptisch. Gelukkig laat Bowie het wel eindigen on a positive note: The Secret Life of Arabia - een ietwat vreemde eend in de bijt. Overigens zou hij later op Lodger nog eens oriëntaals 'vreemdgaan' met Yassassin.
Lang gedacht dat die laatste song eigenlijk niet op het album paste, totdat ik begreep - naar aanleiding van een Hitchcock-film waarbij deze het filmeinde aanpaste - dat het geen goed idee is om de luisteraar te laten zitten met het beklemmende gevoel dat ie opdoet tijden het beluisteren van de b-kant.

Je doet Bowie tekort als je dat als beste nummer neerzet. Waarom dan wel? Nou ga - zelfs nu nog - eens rondlopen in Berlijn, ervaar de geschiedenis, probeer je een voorstelling te maken van wat de stad is geweest, het 'ausradieren' van complete bevolkingsgroepen, de ellende van de (Koude) oorlog, de gevolgen van de muur en besef dan dat die beklemming zijn weerklank vind in Bowie's album.

Mjuman, ik kan het met alles wat je zegt eens zijn, maar niet met de conclusie. Ik weet natuurlijk dat Bowie geïnspireerd was door Berlijn bij het maken van dit album, en als jij in Berlijn bent geweest èn je proeft jouw beeld van die stad en van haar geschiedenis in deze plaat kan ik daar niets tegen inbrengen, maar ik krijg die sfeer gewoon zelf niet mee uit dit album, en als ik dan ook nog de helft van de composities zo matig vind kan ik niet tot een positief oordeel komen, noch wat het niveau betreft noch qua sfeerschets. (Het ene beïnvloedt het andere natuurlijk – als de muziek matig is komt de sfeerschets ook niet aan.)

Ik vind Warszawa maar een donker nummer hoor. Als ik iets van Bowie als een sereen rustmoment zou moeten noemen, dan is het juist Moss Garden van deze plaat wel.

Ik zou natuurlijk kunnen counteren - maar jij was er ook niet bij in juni '78 in de Ahoy, maar je punt is juist: het is een kwestie van perceptie (en context). I.m.o. klinkt Moss Garden mede door die koto alsof de opruimingsdienst in de platgebombardeerde wijk aan de gang is gegaan om te kijken of er nog overlevenden onder het puin vandaan komen

Met David Bowie heb ik altijd een haat liefde verhouding gehad. Het ene album vond/vind ik geweldig, een album later vind ik het weer niets, enzovoort.

Wat dat betreft ligt het Met dit album wat anders., maar ook weer niet. Een half album prachtig, een half album een klein beetje minder interessant. Waarbij ik voor op stel dat de titelsong Heroes tot het neusje van de zalm gerekend moet worden. Een nummer dat nooit verveelt.

David Bowie's album 'Heroes' uit 1977 vormt desondanks een fascinerend hoofdstuk in de muziekgeschiedenis. Dit album is niet alleen een getuigenis van Bowie's muzikale genialiteit, maar ook van zijn experimenteerlust en artistieke visie. Hier volgt een nummer-voor-nummer beschouwing die de essentie en de impact van elk nummer belicht.

Het titelnummer "Heroes" staat centraal; een hymne van zelfoverwinning en romantische idealisme. De opzwepende melodieën gecombineerd met Bowies krachtige vocalen creëren een sfeer van onoverwinnelijkheid. Het is alsof hij de luisteraar meeneemt op een epische reis door hartstocht en doorzettingsvermogen.

"Beauty and the Beast" opent het album met een mengeling van funky ritmes en een onderliggende dreiging die perfect het dualistische thema van het nummer weerspiegelt. De teksten verkennen de complexiteit van menselijke emoties, terwijl de instrumentatie een bijna theatrale spanning opbouwt.

"Joe the Lion", een nummer dat zowel qua tekst als muziek een ode brengt aan de alledaagse held, kenmerkt zich door zijn ruwe energie en avant-garde geluid. Het is een krachtige uiting van Bowie's vermogen om rock met kunst te versmelten, wat resulteert in een onvergetelijk en aangrijpend nummer.

"Sons of the Silent Age" presenteert een meer contemplatieve toon. Dit nummer, dat baadt in een sfeer van melancholie en introspectie, biedt een kijkje in de psyche van de vergeten generaties, geschilderd tegen een achtergrond van weemoedige melodieën en rijke harmonieën.

"Blackout" brengt de luisteraar naar een intens, bijna chaotisch hoogtepunt van het album. De muziek is heftig en onstuimig, wat perfect past bij de thema's van desoriëntatie en verwarring die in de teksten worden verkend.

"The Secret Life of Arabia", het laatste nummer, verrast met zijn exotische klanken en levendige ritmes. Bowie's fascinatie voor andere culturen komt hier duidelijk naar voren, wat een boeiende afsluiter van het album vormt.

Op 'Heroes' gebruikt Bowie een breed scala aan muzikale stijlen, van elektronische experimenten tot traditionele rockelementen. Elk nummer draagt bij aan een veelzijdige luisterervaring die de luisteraar uitdaagt en vermaakt. Bowie's unieke benadering van muziekproductie en zijn onfeilbare gevoel voor melodrama maken van 'Heroes' een tijdloze klassieker.

De artistieke expressie van David Bowie in 'Heroes' blijft een inspiratiebron voor velen en dit album staat als een monument binnen zijn oeuvre. Elk nummer is een verhaal op zich, rijk aan betekenis en muzikaal vernuft. 'Heroes' is een getuigenis van Bowie's blijvende invloed op de muziekcultuur, en blijft een essentieel album voor zowel liefhebbers van zijn muziek als voor degenen die een diepere waardering voor muzikale kunst willen ontwikkelen.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Sense of Doubt, Moss Garden, Abdulmajid, en Neukoln, geen muziek die de top 2000 laat staan de radio zal halen, maar volgens mij een schitterende aanvulling op het artistieke werk van Bowie.

Ik dacht altijd dat dit album vóór Low kwam, maar het is blijkbaar andersom
Zeer fijn album, waarbij de eerste 3 songs en de afsluiter mijn favorieten zijn.