Keane - Hopes and Fears (2004)

Keane... tja... ik denk dat ik bij deze band hetzelfde heb wat heel veel mensen hebben: een nummertje Keane klinkt best leuk, maar zo'n heel album is een moeilijk verteerbare eenheidsworst.

Het gebrek aan gitaar zorgt ervoor dat alles op dit album door een mangel gaat en de op zichzelf vrij sterke melodieën allemaal hetzelfde laat klinken. Slecht is het dan niet hoor, maar vervelend wel. Een nummer als Somewhere Only We Know of Bedshaped is op zichzelf prima aan te horen, maar dan is het ook wel weer genoeg.

Echt een recensie kun je dit niet noemen, maar zo eenvoudig ligt mijn mening over deze plaat nu eenmaal. 2.5* dus.

In 2004 onstond er een ware hype rond Keane, het bandje zonder gitaar.

Zanger Tom Chaplin, toetsenist Tim Rice-Oxley en drummer Ricard Hughes flikten het kunstje zonder snaarvirtuozen en wonnen de harten van de liefhebbers van de gevoelige popsong in de stijl van Coldplay, Saybia of Novastar.

De liedjes van Keane klinken zuiverder dan water en smaken zoeter dan honing. En daarom verdeelde debuutalbum Hopes And Fears de muziekliefhebbers rigoureus in twee kampen. Je vindt Keane geweldig of je vindt ze verschrikkelijk. Ik hoor bij die eerste groep.

Ondanks de overtollige laag glazuur barst dit album van de mooie popliedjes. Time Rice-Oxley tovert de ene na de andere hartverscheurende melodie uit z'n toetsenpanelen. En met vindingrijke effecten krijgt ieder liedje een eigen gezicht. En het gebrek aan gitaren? Ik heb ze hier écht niet nodig.

Somewhere Only We Know opent de plaat op meeslepende wijze, het is zo'n nummer dat een heel stadion ondersteboven zet. Net zoals die andere wereldhit Everybody's Changing , met een prachtige aan de klassieke muziek ontleende melodie.

Met up-tempo nummers als This Is The Last Time en Bend And Break laat Keane stiekum zien ook een klein vaatje peper in huis hebben.

Maar Hopes And Fears blijft vooral een echte zwijmelplaat. Liedjes zoals Your Eyes Open en Bedshaped dompelen de luisteraar in een bad vol melancholie. Rozen, kaarslicht, volle maan muziek. Voor de liefhebbers een absolute een wereldplaat.

Fijne plaat, vooral als debuut-album. Hoewel het merendeel vna de nummers op elkaar lijken (en vergeleken met nummers van andere albums helemaal) weet het toch te boeien. Het tempo is in de meeste tracks hetzelfde, wat resulteert in een opeenvolging van muzikaal genot. De stem van Tom Chaplin ligt fijn in het gehoor, is duidelijk herkenbaar en prima in de muziek gemixt. Heel subtiel is in "Somewhere Only We Know" een synthesizer te horen, 'A big plus'. Ook de gesamplede drums weten mij te bekoren. Dit wil nog wel eens storen, maar niet bij Keane.

Piano-rock is alles behalve 'leeg', dat bewijst Keane toch wel. Cliché lyrics zijn daar prima bij te nemen, en voor de meesten ook het meest welkom.

*4.5

Ik kende ook een aantal nummers van de 2e disc van the Deluxe Edition, die recent werd uitgegeven. Ik heb namelijk een aantal ep's / singles waar ze op staan. Die nummers vond ik al goed tot echt geweldig (Snowed Under bijvoorbeeld). Nu blijken de andere nummers die ik nog niet kende ook goed tot echt heel fraai te zijn. Een aantal nummers had niet misstaan op het reguliere album Hopes and Fears.

Opvallend trouwens is een aantal sterke synthesizer nummers, waarin de piano wat minder op de voorgrond staat. Zoals bijvoorbeeld Into the Light, met een sound die doet denken aan Orchestral Manoeuvres in the dark. Op het fantastische Rubbernecking is de sytnh-bas zo zwaar, dat je de glazen aardig kunt laten trillen. Wolf At The Door is een sterke rock song met een mooie galmende gitaar. Lekkere galmende gitaren hoor je ook op Call Me What You Like. De semi-akoestische demo van She Has No Time is heerlijk sloom en ook gespeeld met ... gitaren: erg mooie versie van dit nummer. Bedshaped is simpelweg één van de beste Keane nummers.

Kortom, de bonusdisc van deze reissue is zeer de moeite waard. Wat een goede 'nieuwe' nummers en sterke demo's staan erop zeg. Deze cd is bijvoorbeeld stukken beter dan hun laatste album Perfect Symmetry. Wat hadden ze in 2003 en 2004 toch veel geweldig goed materiaal. Als je het album Hopes and Fears goed vindt of nog beter, dan is deze bonusdisc echt een must.

Als extra bonustracks staan er ook nog een aantal hele aardige live opnames op. Alleen Bedshaped, van de Steve Lamacq session vind ik wat minder. Een aantal komen van BBC Sessions en kende ik nog niet. Een aantal komen van de live E.P. die al eerder uitgebracht was op cd.

Het album waar het allemaal mee begonnen is: Hopes and Fears.

Ik wil niet opscheppen om te zeggen dat Keane mijn favoriete band en ook de beste band is die bestaat. Maar dat is mijn mening, dus respecteer dat!. En dat al vanaf het moment dat ik voor het eerst: 'Somewhere Only We Know' hoorde op de radio.

In 2004 kwam het album uit waar geen enkele gitaarriff voorbij kwam, wat dus ook deze band heel bijzonder en uniek maakte.

'Somewhere Only We Know': De eerste en de doorbrekende single die gelijk al laat horen dat je zonder die gitaar iets heel moois kan maken. Tom zijn stem is magisch.
Favoriete lyric: 'I'm getting old and I need something to rely on'

'This Is Te Last Time': Ook een uitgebrachte single die laat horen dat je van sommige dingen die je blijven vasthouden, je daarvan toch moet losmaken.
Favoriete lyric: 'The last time you fall on me for anything you like'

'Bend And Break': Een nummer dat gaat over je leven soms letterlijk 'buigen en breken' Klinkt best maf haha!
Favoriete lyric: 'I'll meet you in the morning then you'll wake up'

'We Might As Well Be Strangers': Gaat over een situatie waarbij je iemand kent die je eigenlijks niet ziet staan ook al kent diegene je wel goed. Prachtig.
Favoriete lyric: 'I don't understand your heart'

'Everbody's Changing': In van de beste nummers op het album (in principe allemaal) waarvan de titel al heel duidelijk is: Iedereen verandert. Niet te voorkomen.
Favoriete lyric: 'Because everybody's changing'

'Your Eyes Open': Een lied waarvan ik ook een video heb gemaakt voor een wedstrijd van Keane. Heel mooi nummer dat de wereld laat zien door gewoon je ogen open te doen.
Favoriete lyric: 'For a moment your eyes open and you know'

'She Has No Time': Droevig en lang liedje, maar ook weer erg mooi.
Een plaat waarbij je je liefde wilt uiten voor dat ene meisje, maar waar zij geen tijd voor heeft. Zij leeft haar eigen solitaire leven.
Favoriete lyric: 'Lonely people tumble downwards'

'Can't Stop Now': Weer een nummer over je leven, leven. Stoppen is geen optie.
Favoriete lyric: 'I've got troubles on my own because I'm short on time'

'Sunshine': Opnieuw een verdrietig ogend nummer dat zich voor mij uit als een nummer over dierenleed. Ook hier heb ik een film van gemaakt om daarin meer aandacht te geven over dieren in een asiel, die ook een tweede kans verdienen.
Favoriete lyric: 'And only some idiot would let you go'

'Untitled 1': Een lied zonder titel is een lied dat eigenlijks nergens over gaat, maar wel weer heel prachtig is.
Favoriete lyric: 'Who ate your heart?'

'Bedshaped': Het slotnummer en ook een waardig afsluiter van 'Hopes and Fears'.
Favoriete lyric: 'In white light I don't think so'

Keane is verlangen naar de herfst.
Genieten van het kleurenscala van vallende bladeren.
Door verkoudheid en regen aan huis gekluisterd.
Rode waterige ogen.
Dikke slijmlaag in de keel.
Door condens een poging ondernemen om naar buiten te kijken.
Wazig vertekend beeld.
Verwarming een paar graden hoger.
Misschien is morgen een geschikte dag.
Of kwakkelen we weer gewoon verder.
Hoop en angstgevoel.

Het album straalt een onbeminnend vorm van verlangen uit.
Alsof men terug grijpt op vroegere momenten.
Zichzelf inbeelden hoe deze mooier ingekleurd hadden worden.
Alles klinkt rooskleurig.
Zet het volume iets harder en je hoort juist bedroevenis in de zang.
Opeens is het engelengeluid breekbaar.
Door de sobere instrumentatie blijft de hulpkreet overeind.

Met terugwerkende kracht is de worsteling meer voelbaar.
Dat Tom Chaplin emotioneel aan het wankelen is wordt herleidbaar.
Krampachtig vluchten in een fantasie wereld.
Zichzelf als een kluizenaar afzonderen.
Eenzaam te buiten gaand aan genotsmiddelen.
Realiteit willen vervagen.
Getuige de creaturen in de clips.
Zoekend naar een gelijke.

Hopes and Fears is therapie.
Problemen van zich afschrijven.
Om met een afgesloten boek verder te gaan.
Ingetogen op zoek naar bevrijding.
Geen massale meezingnummers.
Festivalweide als kerkkoor.
Daar heeft Tom Chaplin eigenlijk geen behoefte aan.
Hoe goed het ook allemaal bedoeld is.

Tijdens de opnames van opvolger Under The Iron Sea barst de bom.
Tom zoekt vervolgens professionele ondersteuning.
Tijdens Perfect Symmetry is de balans weer in evenwicht.
Zwaarmoedigheid en optimisme.
Bij Spiralling roept hij ons toe.
Wereld ik heb het zelfvertrouwen hervonden.
Een ander geluid.
Maar wel met een gelukkige zanger.

Met dit album heeft Keane veel indruk op mij gemaakt. De liedjes op het album vormen een echte eenheid, hoewel dat door andere gebruikers ook als minpunt wordt gezien. Het is net wat je als luisteraar prefereert. Zelf zie ik graag een album zonder negatieve uitschieters, en dat is zeker van toepassing bij dit album.

Ik kan niet ontkennen dat Keane het zichzelf wel heel makkelijk maakt. Neem een nummer als Everybody’s Changing, dat wel heel erg leunt op het refrein. Ook andere nummers lijken een beetje op elkaar, maar echt storend wordt dit voor mij niet. Het beste nummer is met afstand het indrukwekkende Bedshaped. Het is jammer dat het minste nummer, Untitled 1, voor Bedshaped geplaatst is.

Uiteraard lees ik weer de meest vreemde vergelijkingen. Onder andere U2 en Muse worden gek genoeg genoemd. De vergelijking met Coldplay vind ik ook niet van toepassing. Daarvoor zijn de nummers van Keane toch iets te rechtlijnig en soms te simpel. Gelukkig wordt dat bij Keane nooit echt storend, al is het niet aan te raden om dit album constant op te zetten.

Het is als liefhebber van dit album moeilijk onder woorden te brengen wat er zo geniaal aan dit album is. Allereerst omdat het überhaupt al moeilijk is om duidelijk te maken wat een album met je doet. Daarbij komt nog dat je anderen zult moeten overtuigen. Neem Pink Floyd en bijna iedereen zal snappen wat je bedoeld. Je hoeft maar de woorden “dit en dit is geweldig” of “dat stukje daar” te schrijven en men weet waar je het over hebt. Bij Keane werkt dat anders. Toch zal ik proberen om mijn gevoel duidelijk te maken.

Een veelgehoord commentaar is dat het te gewoon, te gelikt en/of te simpel is. In principe misschien waar, maar als je beter luistert, zul je (hopelijk) horen dat alles juist perfect is. Neem het openingsnummer, Somewhere Only We Know, het opent met dat heerlijke drumgeluid in combinatie met het bekende pianoloopje van Tim Rice-Oxley. Wanneer Tom’s fragiele stem inzet, kun je je moeilijke inhouden om niet mee te zingen. Onbewust merk ik ook dat mijn voet aan het meetappen is. Het is één van de vele meezingers op deze plaat. Een nummer waar ik net zo blij van wordt als Walk of Life (Dire Straits) en Take It Easy (Eagles). Of voor de alternatievelingen onder ons: There Is a Light That Never Goes Out (The Smiths). Van die nummers waar je je niet kunt inhouden om lekker te zingen. Maar als je goed luistert hoor je op de achtergrond van die geluidjes. Van die geluidjes die waarschijnlijk niemand opvallen, maar als je beter gaat luisteren, kun je er niet omheen. Regelmatig komen er van die subtiele geluidjes langs. Allen op het perfecte moment. Nog steeds blijf je meezingen en meetappen.
En kom op: Zoek op "Somewhere Only We Know live" op YouTube en kies een random video. Dan leer je pas wat saamhorigheid is. Naar zo'n concert wil ik. Niet naar artiesten met geroemde pretenties. Kijk eens naar dit. Dit is echte muziek. Dit geeft mij kippenvel.


Aan het begin van This Is the Last Time kun je nog beter horen wat ik bedoel. Die naar electronic-neigende samples die de nummer net even wat meer geven dan het doorsnee popnummer. En nog altijd blijf je meezingen. Door het hele nummer zitten de samples. Luister maar eens goed en concentreer je daarop. Je zult merken dat er (veel) meer is dan de drum, de piano en Tom. Niet dat het opeens een electronic-album wordt, maar het zijn van die subtiele details die een topper van een middelmatig album onderscheiden. Als je dit niet kunt, kun je ook geen goede muziek maken. De kunst van het producen zeg maar.

Met Bend and Break wordt de zoveelste hit van dit album ingezet. Bij dit nummer moet je eens goed luisteren naar de bas van wederom Rice-Oxley (wat een veelzijdige man is het toch ). Luister hoe de bas z’n eigen leven leidt door het nummer. Subtiel op de achtergrond neemt het het nummer op sleeptouw. Ditzelfde hoor je terug in zijn pianowerk. Zowel links als rechts hoor je de piano, maar wel tegengesteld aan elkaar. En wat hoor ik nu? Zijn dat strijkers? Bijna, het is een synthesizer. Tijdens de intermezzo hoor je de subtiele samples weer. Tegen de tijd dat je klaar bent met op al deze dingen tegelijk te letten, is het nummer alweer afgelopen. Langzaam aan begin je niet meer bewust mee te tappen, maar wordt je overrompeld door de kleine genialiteiten die deze plaat rijk is. Maar niet getreurd, we zijn pas op een kwart.

Met We Might as Well Be Strangers wordt duidelijk dat we niet te maken hebben met een band die alleen te catchy nummers kan schrijven. Langzaam aan gaat de synthesizer/keyboard van links naar rechts. Wat dit nummer zo mooi maakt is Tom. Eerder noemde ik hem al fragiel en hier komt dat perfect tot z’n recht. Ondersteund door een strijker-achtig geluid (doch, het is gewoon weer die verdraaide Tim) neemt Tom je mee op een tocht die toch wel even anders is dan de voorgaande 3 hits. Let ook hier weer op de subtiliteiten, maar dan voornamelijk aan het begin van de plaat.

Om bij te komen weer even een hitje tussendoor. Je mag dus weer lekker meezingen. Het is bepaald geen tekst van Dylan en heeft niet zoveel emotie als Bon Iver, maar dat is ook helemaal niet de bedoeling. Het is bedoeld om lekker bij mee te zingen.
Maar ook hier vind je weer een stukje waaruit blijkt dat dit meer is dan een band van gezellige liedjes tijdens het TROS-feest. Luister naar het instrumentale gedeelte. Hoe de instrumenten maar wat door elkaar spelen, maar elkaar toch perfect aanvullen.

De hits zijn voornamelijk voorbij en nu komen de voor mij “nieuwe” nummers. Your Eyes Open is op het eerste oor een vrij doorsnee nummer met weinig toegevoegde waarde aan de overige nummers. Ware het niet dat dit vooral het nummer is van Tim. Wat er ook gebeurt, hij blijft lekker op z’n piano pingelen door het hele nummer en ook het intermezzo is voor zijn rekening. Ditmaal geen indrukwekkende bas, maar wel eentje die Tom perfect ondersteund. En je kunt toch niet ontkennen dat het Led Zeppelin-achtige einde (Good Times, Bad Times) vaak voorkomt in “normale popliedjes”.

Met een speelduur van bijna 6 minuten een erg lang nummer in vergelijkbaar met de nummers tot nu toe. Dit is het eerste nummer waarin het volledig om Tom draait. Waarmee ik absoluut niet wil zeggen dat Tim en Richard (die had ik nog niet genoemd, geloof ik: Richard Hughes, de drummer) het onverdienstelijk doen, absoluut niet. Maar het is vooral om Tom te ondersteunen. Tot nu toe was het een lieve jongen die je niet kunt haten. Met She Has No Time laat hij zien ook gevoelig te kunnen zien. Niet doorspekt van emotie, maar wel prachtig gezongen. Of hij het meent, maakt niet eens uit. Dat vind ik de mooiste nummers. Geen nummers waarbij je je af moet vragen of men het wel echt meent of waarvan je later zegt “maar ik voel dat hij het meent”. Nee, het moet gewoon prachtig klinken. Zou het nummer opeens mooier worden als blijkt dat het voor zijn aan kanker overleden vriendin is (voor de sarcasme-leken, dat is niet echt gebeurd)? Ok dan, waar Tom stopt, gaat Tim door. Wat een prachtig outro.
Hoe mensen zoiets “gewoon” kunnen vinden?

Enfin, Can’t Stop Now. Oftewel, terug naar de catchy popsongs. Ik moet eerlijk bekennen dat dit het enige nummer is dat ik niet geniaal vind. Het is een lekker nummer met een heerlijke tekst, maar daar blijft het helaas bij. Geen nood, nog 3 nummers die wel subliem zijn. Je kunt het ze ook amper kwalijk nemen.

Sunshine? Zouden er mensen zijn die dit nummer noemen als je ze vraagt om hun favoriete Keane-nummer? Het aantal voorkeurstemmen doet vermoeden van wel, maar het is een nummer dat erg buiten de boot valt. Is zijn stem bewerkt? Wat is toch dat loopje dat van links naar rechts gaat? Net zoals ik bij Bend and Break opmerkte, heb je hier ook te maken met twee verschillende pianoriffs (kan dat?). Een snelle en een langzame. Het ene geeft een beetje tempo aan het nummer. Het andere zorgt ervoor dat het nog altijd het melancholische liedje blijft welke het tracht te zijn. Want waar gaat het nou eigenlijk over?
Can anybody find their home
Out of everyone can anybody find their home
Lost in the sun can anybody find their home
Come on come on come on can any body find their home
Het is een nummer waar je niet al te veel over na moet denken, geloof ik. Ikzelf heb de betekenis nooit geweten. Is de zomerse (bijna jazz-achtige) sfeer niet genoeg? Af en toe komt er weer een instrument bij en af en toe gaat er weer eentje weg. Echt zo’n typisch niks aan de hand-nummer. Heerlijk.

Maar dan komt Untitled 1. De titel is eigenlijk alleszeggend. Zijn er mensen bekend met Rabbits van David Lynch? Dit is de muzikale variant daarop.
A house on fire
A wall of stone
A door that once was opened
An empty face and empty bones
Who ate your heart?
You're cold inside
You're not the one I hoped for
I'll see you on the other side
I'll see you on the other side
Volgens mij hebben ze hier wel mee bewezen een zeer fervente tekstschrijvers te zijn. Bijna poëtisch. Voor mij één van de mooiste nummers ooit gemaakt. Zo heerlijk mysterieus, dromerig en warm. Hier gaat het label “gewoon” toch zeker niet voor op!

Om vervolgens aan te komen bij het klapstuk van de plaat. Bedshaped bleek een hit te zijn geweest, maar het nummer kende ik niet. In Nederland haalde het slechts de 26e plek. Maar of dat opgaat. Somewhere Only We Know haalde immers ook slechts de 15e plek. Nevertheless, dit nummer greep me vanaf de eerste noot. Inmiddels heb ik het nummer sinds 29 maart zo’n 30 keer beluisterd. En dat dan exclusief de keren dat ik deze op CD heb beluisterd. Al het voorgaande komt hier bij elkaar. De prachtige tekst, het fragiele stemgeluid van Tom, het perfecte drumwerk van Richard en de subtiele achtergrond van Tim (hoewel de piano ditmaal een significante rol speelt). De subtiele achtergrondmuziek kun je met name goed horen in de wat wordt aangeduid als ‘Technical Instrumental’.

You'll follow me back with the sun in your eyes
And on your own
Bedshaped
And LEGS OF STONE
You'll knock on my door
And up we'll go
In white light
I don't think so
BUT What do I know?
What do I know?
I knowZo prachtig.

Beluister dit album eens met de koptelefoon en concentreer je op meer dan alleen de grote lijn.

En nog altijd zing en tap je mee...

De meningen over deze plaat zijn erg verdeeld. Sommige mensen vinden het simpele 13 in een dozijn pop, anderen vinden het juist briljante pop. Ik sluit mij aan bij de laatste groep. Dit is pure popmuziek, maar dan ook echt op zijn best. Erg catchy melodietjes en goede zang maken voor mij van deze plaat niet alleen een genot om naar te luisteren, maar ook zeker een goed moment om mijn eigen stem eens te testen. Zo simpel is het overigens allemaal niet. Middels het slim gebruiken van een keyboard wordt de illusie van een gitaar gecreëerd, echter ontbreekt deze in zijn geheel op alle nummers. Bovendien beschikt Tom Chaplin over een erg goede stem die mijns inziens nimmer gaat vervelen.

Overigens moet ik eerlijk bekennen dat ik bij het uitkomen van deze plaat (ik was destijds een jaar of 15) niet gecharmeerd was van de singles. Pas een jaar later toen deze singles alweer verdwenen waren uit de hitlijsten ben ik over gegaan tot aanschaf (de deluxe edition met het schitterende Snowed Under toegevoegd). Na talloze keren luisteren vind ik nu alles meer dan goed. Misschien speelt de nostalgie wel mee, hoe dan ook feit blijft dat ik dit een fantastische plaat vind en daarom verdient hij een plaats in mijn top 10.

5*

Met relatief beperkte middelen, namelijk zang, drums en toetsen, weet Keane met "Hopes and Fears" een boeiende plaat af te leveren. Dit debuut van het Britse drietal slaat direct in als een bom en bevat eigenlijk gewoon prima liedjes. Naast de genoemde zang, drums en toetsen wordt er af en toe wat elektronica toegevoegd en het gemis van bijvoorbeeld een gitaar is nergens hoorbaar. "Hopes and Fears" bevat veelal kleine intieme liedjes waarbij de stem van Tom Chaplin mooi past in de muziek. Drummer Richard Hughes en met name toetsenist Tim Rice-Oxley zorgen voor de spannende ritmes en melodieën, Eigenlijk zijn de meeste nummers wel van hetzelfde niveau, maar persoonlijk vind ik de afsluiter "Bedshaped" het mooist. Op hun latere albums neigt Keane iets te veel naar het experiment. Hierdoor verliezen de liedjes aan kracht. Net als op hun meest recente plaat, en ook op deze "Hopes and Fears" is eenvoud vaak het mooist.

Keane was zo'n groepje dat de ene radiohit na de andere scoorde toen ik in het zesde leerjaar zat. Luchtige pophitjes, gelukkig nergens drammerig, maar ook niet meer dan dat. Daarna ben ik (en ik blijkbaar niet alleen) ze wat uit het oog verloren.
Groot was dan ook de verbazing toen ze plots opdoken op de affiche van TW Classic. Net voor Bruce Springsteen dan nog wel, de man waarvoor iedereen zijn ticket gekocht had. Maar als Bruce headliner is, dan mag de rest van de dag nog gevuld worden met coverbands of schlagerzangers. Toch was te horen aan het publiek dat ze écht niet gekomen waren voor Keane. Zeker niet toen het optreden begon met een melig nummertje dat niemand kende. Maar daarna speelden ze Bend and Break en heel de wei barstte los.

Dat zette me er toe aan om de muziek van Keane eens te herbeluisteren. Ik heb Hopes and Fears nu al een aantal keer gedraaid en ontdekt dat er heel wat meer inzit dan luchtige pophitjes die gelukkig nergens drammerig worden. Melancholie, heimwee naar een persoonlijk verleden dat we misschien anders hadden willen beleven. De jaren gaan zoals ze gingen en veel kleine dingen waar we waarde aan hechtten, zijn we kwijtgeraakt doorheen de tijd. Er is geen onderscheid meer tussen wat geleefd wordt en waar we op wachten, waar we op hopen. Verloren zijn de prille wegen om te ontkomen aan de tijd. Rest ons enkel nog liedjes te zingen over dat wrange gevoel. Somewhere Only We Know is zo'n lied, over een plaats die we meedragen in ons hart. Of het meesterlijke This Is the Last Time. Of Bend and Break, dat op fenomenale wijze openklapt en eigenlijk bijonder tragisch is. Ik zie je morgen nog wel, wanneer je opstaat. Als ik niet ineenklap en breek, tenminste.
Helaas is Everybody's Changing te veel 'boysband' voor mij, ondanks het oprechte uitgangspunt van de tekst, en is de tweede helft van de cd te onevenwichtig. Die nummers komen niet in de buurt van het ij-zer-ster-ke openingstrio.
Maar wat maakt dat uit? Hopes and Fears is een emotionele plaat, maar geen sentimentele. Zang, toetsen en drums vormen een mooi, warm geheel. De juiste snaren worden hier bespeeld, waardoor netjes opgeborgen gevoelens en herinneringen weer worden bovengehaald. Vooral de eerste drie nummers ga ik nog regelmatig beluisteren. Op een plek die alleen ik ken.

Erg fijne cd, waarbij eigenlijk alleen "Your Eyes Open' niet echt fijn wegluistert.
Can't Stop Now, Bedshaped and Sunshine geven een fijne, rustige sfeer. Dit is een cd die je meerdere malen kunt opzetten zonder dat je hem na die paar keer zat bent. Een blijvertje dus
Het is heerlijke achtergrondmuziek wanneer ik de gehele cd beluister, de singles ( met name Bend and Break, Somewhere only we Know ) vind ik op zichzelf staand nog wel een klasse beter.

Fantastisch debuut-album van deze band. Klinkt vooral waanzinnig mooi als je deze al een poos niet meer in zijn geheel hebt beluisterd (Vandaag deze juweel van een album uit mijn platenkast getrokken en opgezet). Zowat alle nummers zijn gewoon mooi. Dit album leunt zeker niet op de vijf hits: 'Somewhere only we know', 'This is the last time', 'Bend and break', 'Everybody's changing' en 'Bedshaped' dat voor mij het mooiste nummer van dit album is, want daarnaast zijn ook 'She has no time', 'Sunshine' en 'Untitled 1' prachtig bewerkt.
Toch is er een band waar ik denk als ik een aantal nummers van dit album hoor; Ultravox. De zang van Tom Chaplin en de muziekstijl van nummers als 'Somewhere only we know', 'This is the last time', 'Bend and break' en 'Bedshaped' vind ik wat lijken op wat nummers van die eighties-band (van Midge Ure). Ook dat vind ik een van de mooiste elementen in dit album. Alleen jammer dat het gemiddelde niet zo hoog is.

Hopes and Fears. Een album waar de meningen op deze site erg verdeeld over zijn. De een vind het maar een standaard popplaatje, de ander hoort een album van behoorlijke kwaliteit. Zoals je aan mijn cijfer kunt zien, zit ik in dat tweede kamp. Dat heeft met een aantal dingen te maken, naast de songs zelf.

Keane is een van die bands die ik al ken sinds ik al erg jong was. Ik hoorde ze voor het eerst tijdens de Nederlandse versie van Top of the Pops op TV. Toen lieten ze Everybody's Changing zien, en ik vond het gelijk al een erg leuk nummer om aan te horen. Later leerde ik ook nog nog Bend and Break en This Is the Last Time kennen, en toen was ik zowat verkocht. Niet dat ik elke plaat van ze wilde, maar als ik ze weer eens op de radio wilde horen, wilde ik fonetisch meezingen. Maar ik was nog veel te jong om ze echt op waarde te schatten. Veel later begon ik dankzij Somewhere Only We Know muziek meer te gaan waarderen, en nu ben ik en redelijke muziekfreak.

Maar ondanks dat het mijn mening over dit album (de enige die ik van ze heb) enigszins heeft gekleurd, genoeg over mij. Hopes and Fears is hoofdzakelijk het debuutalbum van Keane. Ze hadden, voordat het uitkwam in mei, al de BBC Sound of 2004 prijs in de wacht gesleept De verwachtingen voor het album waren dus hooggespannen. Uiteindelijk hebben ze de verwachtingen dubbel en dwars ingelost wat betreft verkoopcijfers en populariteit. Ze worden veel vergeleken met de oude Coldplay, en dat is in principe wel te begrijpen. Ze hebben (of hadden, ligt aan je perspectief) ongeveer eenzelfde sound. Maar toch wist Keane zich wat betreft instrumentatie te onderscheiden: ze maken enkel gebruik van drums, piano, keyboards en bas. Geen elektrische, ritmische of akoestische gitaar. En toch weten ze hiermee een volle sound te creëren.

De versie van de plaat die ik ga beschrijven is de originele UK release (voor mensen die vragen hoe ik eraan kom, dit is de versie zoals ie op ITunes stond). Hier staat niet alleen This Is the Last Time op een andere plek, maar het bevat ook nog eens een extra nummer: On a Day Like Today.

We beginnen met het nummer waarmee het allemaal begon voor Keane: Somewhere Only We Know. Gelijk vallen de drums en de piano in, waarmee er een vrij droevige sfeer ontstaat. Als de stem van Tom Chaplin invalt, hoor je de zachtheid en de emotie in zijn stem. Hij vertelt over hoe moeilijk de hoofdpersoon in dit lied heeft. Hij voelt zich vrij verloren, en wil nog eens praten met dat wat hem lief is: de kleine simpele dingen (zouden dat die aliens in de videoclip voorstellen?). Zoals ik al zei, de sfeer is vrij droevig maar beeldschoon. Alles is hier fantastisch neergezet. Gelijk een van de sterkste nummers op het album.

Dan komen we bij Bend and Break. Alweer is de piano het leidmotief op het nummer, maar ook de keyboards komen hier wat meer naar voren. Als ik naar de tekst luister lijkt het wel alsof er gesproken wordt over twee tegenstellingen: leven (Meet me in the morning when you wake up) en dood (I'll meet you on the other side, I'll meet you in the light). Alles wordt hier weer zeer goed verwoord, en opnieuw wordt de juiste sfeer neergezet. De uithalen in het refrein zijn trouwens sterk. Je hoort als het ware de emotie die is verwerkt.

We Might As Well Be Strangers is een nummer dat draait om het verlies van een geliefde. In principe is dat geen origineel thema, maar in dit geval vind ik het erg mooi uitgevoerd. Laten we het zo zeggen: Je vriend(in) heeft het een maand geleden uitgemaakt. Je bent net door dat verschrikkelijke proces heen, en je hebt geleerd het te accepteren. Inmiddels zijn jullie al zo veranderd dat je net zo goed in twee gescheiden steden kunt leven, 500 kilometer van elkaar af. Een mooie opbouw naar een climax, wat vervolgens leidt naar rustiger vaarwater op het eind van het nummer.

Dit leidt dan weer naar Everybody's Changing. Een van de singles, en ik snap waarom. Zeer catchy drums en het heerlijke pianomotief van Tim Rice-Oxley. Het nummer beschrijft de moeilijkheden die de band had om bekend te worden. Zij blijven steken, terwijl de rest van de wereld blijft veranderen. Je moet je plek in de maatschappij dus opnieuw uitvinden. Dit is dan ook te merken in de sfeer die er hangt. Hij is niet duister, maar het geeft je wel een gevoel van machteloosheid. Weer een van de betere nummers op het album.

Dan een van mijn persoonlijke favorieten: Your Eyes Open. Tis hier vooral de instrumentatie die het hem doet. Ten eerste de variërende piano. Het motief herhaalt zich een paar keer, maar het verveelt absoluut niet, mede door de subtiele keyboardvariaties die zich voordoen. Een zeer mooie popsong, zoals ie hoort.

Dan klinken er zeer rustige klanken uit de koptelefoon: She Has No Time heeft zijn intrede gemaakt. Je voelt je erg alleen de laatste tijd. Je geliefde zegt steeds vaker dat ze geen tijd voor je heeft, en je voelt je steeds vaker vergeten door de rest van de wereld. En dat terwijl ze nog steeds niet zonder je kan. Dit beschrijft het gevoel van eenzaamheid dat mensen kunnen hebben. Tom biedt op dit nummer een luisterend oor aan die mensen die zich op zulke momenten alleen voelen. Prachtig gedaan, zeker het refrein.

En dan zijn we aanbeland bij een up-temponummer: Can't Stop Now. Instrumentaal en tekstueel past het bij elkaar. Het voelt alsof je moeilijke problemen moet oplossen, en daarbij iedereen een tijdje moet achterlaten. Je voelt je er rot door, aangezien je denkt dat je er je dierbaren mee teleurstelt. Dit nummer is wat minder, maar het haalt het album niet onderuit. Ik kan er niet de vinger opleggen waarom ik het minder vind. Maar soms valt het gewoon niet uit te leggen.

En dan een nummer wat enigszins contrasteert met het vorige nummer: Sunshine. De keyboards openen prachtig, en vervolgens komt de zang weer opzetten. De keyboards nemen hier een hoofdrol in. Dit zorgt ervoor dat het nummer vrij licht aanvoelt, wat erg prettig is voor de sfeer. Anders dan het droevige, wat we vaker op het album zijn tegengekomen, is dit hoopvoller. Het voelt dan ook alsof je wandelt door een landschap, en je ziet de zon als het ware ondergaan.

This Is the Last Time. Ja, wat kan ik er over zeggen. Weer wordt de piano zeer goed gebruikt. Het leidt je als het ware door het nummer heen. En dan de tekst. Die spreekt boekdelen. Leugens spelen hier een grote rol in het nummer. Heerlijk uptempo.

This is the last time
That I will say these words
I remember the first time
The first of many lies

Dan het nummer wat niet op de internationale versie staat, maar wel op mijn versie: On a Day Like Today. Het is weer een nummer over een liefde die op springen staat. De geliefde in kwestie heeft het op bepaalde punten helemaal gehad met iemand. Diegene weet dat, maar hij weet niet wat hij erop moet antwoorden, en dat is hard. Hier is herhaling de troef. Het pianomotief wordt flink herhaald, maar de keyboards zorgen voor wat variatie. Het zorgt ervoor dat je niet verveeld raakt. Niet het sterkste nummer, maar wel prima uitgevoerd.

En dan is komen we aan bij een nieuw sfeertje. Het komt een beetje in de buurt van Sunshine, maar dit is donkerder: Untitled 1. Hier komen de keyboards weer meer naar voren, en klinkt de stem van Tom Chaplin enigszins vervormd. Het past bij de toch wel redelijk vreemde tekst die bij het nummer hoort. Het is een buitenbeentje door de beats, maar wel een mooi rustpunt voor het laatste nummer.

Want daar zijn de keyboardklanken van Tim Rice-Oxley, die uitmonden in mooie drums en piano. Bedshaped is gestart. Dit is mijn favoriete nummer op de plaat. Het biedt een gevoel van nostalgie, een gevoel van vroegere tijden. Dit nummer beschrijft de gedachtes die je over die tijden had, en de wens om de vrienden uit die tijd terug te zien. Want wie wil niet die vriend of vriendin, die je al veel te lang niet meer hebt gezien, weer eens ontmoeten, om vervolgens bij te praten. Meesterwerk. Alles valt hier perfect op zijn plek. Wat een gevoel zit er in het nummer. De zanglijnen vullen alle plekken die nog open waren op een grandioze manier in. Een betere afsluiter voor dit album kan ik niet wensen.

Al met al een zeer mooi album. Het heeft zo zijn zwakke puntjes, en dat is de reden dat ik dit niet de volle mep kan geven. Maar ondanks die zwakke punten heeft Keane een vrij hoogstaand album afgeleverd. Hier komen jeugdsentiment en kwaliteit op een mooie manier terug. Ik kan hier niet anders dan een hoog cijfer opplakken, mede te danken aan Somewhere Only We Know, Bend and Break en Bedshaped.

4,5*

Dit is zo'n plaat die ik niet veel meer draai, maar die ik toch nog wel waardeer als ik ze dan draai.
Vooral in het begin vond ik dat dit erg op a-ha leek, zoals Coldplay overigens, maar het verschil is dat ik de platen van a-ha nog constant draai en deze niet.
Nochtans zijn nummers als Everybody's Changing en This is the last time zeker wel goed, bijna perfecte pop eigenlijk, en toch verveelt het allemaal nogal snel. Is het de stem van Chaplin of zijn de nummers niet complex genoeg, of ligt het aan mij, ik weet het niet.
Toch een mooie plaat.

Een moderne klassieker? Na vijftien jaar klinkt deze plaat mij in ieder geval nog net zo fris in de oren als toen ik hem voor het eerst hoorde. De melodieën zijn nog altijd even hemels als melancholisch, de stem kan alles aan, de nummers "never outstay their welcome", en de teksten bieden niets opzienbarends of origineels maar zijn ook niet slecht en passen bovendien perfect bij de muziek. De arrangementen klinken allemaal bedrieglijk simpel, maar niets is minder waar, want naast die zelfverzekerde stem, heldere hamerpiano en drums zit deze plaat vol met kleine geluidjes die de sound inkleuren en van detail voorzien: stiekeme orgeltjes, synthesizers, tamboerijntjes, subtiele synthetische drums bij de intro's van We might as well be strangers en She has no time, elektronische bliepjes onder de piano van Everybody's changing en Your eyes open, een zachte synthesizer-solo op Sunshine, de stevige keyboardsolo op het slotnummer, en op Untitled 1 lijkt het wel of ik drie nootjes op de elektrische gitaar hoor – allemaal kleine maar niet onbelangrijke ingrediënten die hier uiteindelijk een perfecte popplaat van maken.
        En ja, die stem... Ik herinner me nog dat ik de bandversie van Snowed under voor het eerst hoorde, en op het moment dat ik besefte dat de regels "I don't know why I waste my time / Getting hung up about the things you say / When I open my eyes and it's a..." op weg waren naar een uitbundige climax, dacht ik letterlijk: jongen, hou op, stop nú met dit nummer, je bent op weg naar een afgrond, die hoge noten ga je nóóit halen... en het achteloze gemak waarmee hij vervolgens die horde nam en "love-ly day" er vol passie uitgooide was echt een schok.

Ik beluisterde dit album n.a.v. dit topic.

Keane was ik wel even vergeten. Ten tijde van de release heb ik dit album gekocht en het altijd prettige muziek gevonden, maar wel lang geleden dat het op stond. Ik moet zeggen dat ik toch wel een beetje verbaast was dat dit in de top250 staat. Is dit niet te braaf voor de gemiddelde MuMe-user? Ik heb zelf weer met hernieuwd plezier naar het album geluisterd. Het heeft best veel fijne elementen, zoals het meelevende op de openingssong en het daaropvolgende Bend and Break. Of juist het meer gevoelige werk zoals op Bedshaped. Het is gewoon heel erg fijne muziek. Dus ik begrijp een stuk beter waarom dit in de top250 staat.

Wat mij betreft geen echt album maar een handvol aardige singles, omrand met nietszeggende fillers.

De singles staan 20 jaar na dato nog goed overeind en hebben hun charme. Vooral Bedshaped is een uitstekend nummer. Somewhere Only We Know en This Is the Last Time zijn ook behoorlijk sterk en Bend and Break en Everybody's Changing mogen er ook nog zijn. Aanstekelijke melodieën schrijven kunnen ze wel, al is het jammer dat elke track even glad is en ritmisch nogal saai.

De rest van de nummers klinkt echt alsof het alleen dient om een album vol te maken. Your Eyes Open, Can't Stop Now, Sunshine, On a Day Like Today en Untitled vind ik echt barslechte, kleurloze liedjes die je meteen weer vergeten bent.