Keane - Hopes and Fears (2004)

(zo'n beetje het beste onder de mainstream)

Daar heb je denk ik gelijk in KKOPPI.
Ik draai het album nog vaak, She Has No Time is hier nog altijd favoriet

Ik draai hem eigenlijk haast nooit meer de laatste tijd en ik zit er over te denken om nog een halfje te verlagen. Als radio muziek doet deze het waarschijnlijk erg goed en op het eerste gehoor klinkt deze prima. Maar vanaf dat je wat beter gaat luisteren hoor je dat deze nergens vernieuwend is en dat de muziek me gewoon niets doet.
Het blijft me allemaal iets te oppervlakig om ze echt te kunnen geloven. De piano melodietjes zijn redelijk maar zijn nergens fantastisch.
Dus ik snap het niet doet sommige dit een van de beste platen vinden allertijden, maar iedere zijn eigen mening natuurlijk. Ook de zanger boeit me nergens.

De meningen over deze plaat zijn erg verdeeld. Sommige mensen vinden het simpele 13 in een dozijn pop, anderen vinden het juist briljante pop. Ik sluit mij aan bij de laatste groep. Dit is pure popmuziek, maar dan ook echt op zijn best. Erg catchy melodietjes en goede zang maken voor mij van deze plaat niet alleen een genot om naar te luisteren, maar ook zeker een goed moment om mijn eigen stem eens te testen. Zo simpel is het overigens allemaal niet. Middels het slim gebruiken van een keyboard wordt de illusie van een gitaar gecreëerd, echter ontbreekt deze in zijn geheel op alle nummers. Bovendien beschikt Tom Chaplin over een erg goede stem die mijns inziens nimmer gaat vervelen.

Overigens moet ik eerlijk bekennen dat ik bij het uitkomen van deze plaat (ik was destijds een jaar of 15) niet gecharmeerd was van de singles. Pas een jaar later toen deze singles alweer verdwenen waren uit de hitlijsten ben ik over gegaan tot aanschaf (de deluxe edition met het schitterende Snowed Under toegevoegd). Na talloze keren luisteren vind ik nu alles meer dan goed. Misschien speelt de nostalgie wel mee, hoe dan ook feit blijft dat ik dit een fantastische plaat vind en daarom verdient hij een plaats in mijn top 10.

5*

Het is bij deze plaat net zo als bij veel goede albums, het geheel stijgt boven de singles uit. Waar de singles wel lekker klinken grijpt het album is zijn geheel je meer bij de keel. Vooral de tweede helft van het album vind ik van grote schoonheid.

Ja daar ben ik het absoluut mee eens. Het eerste deel van het album heeft een hoog meezing gehalte door de heerlijke pop melodietjes. Het tweede deel gaat weer wat dieper heb ik het idee en daar kan ik dan ook heerlijk bij wegdromen.

Klopt, maar als je beter luistert, hoor je ook dat die nummers goed in elkaar steken. Dit is nou eenmaal zo'n plaat die je als serieuze muziekliefhebber niet goed mag vinden.

Verder verwachten veel mensen iets van Keane wat ze helemaal nooit willen zijn. Hopend op iets wat er nooit zal komen, vliegen de negatieve commentaren om je oren. Ach, ondertussen staat deze nog wel dik in de top 100. Boven klassiekers van The Rolling Stones, Queen en net onder die van R.E.M. en Bob Dylan. Het laat wel zien dat het een populaire plaat is en hoge bomen vangen nou eenmaal veel wind.

Het is ook geen gehypete plaat, want in 2004 waren er nog niet zoveel gebruikers en komen ze er dus niet in de waan van de dag in (zoals Rihanna, Kings of Leon en Mumford & Sons). Met recht een moderne klassieker die z'n plaats ruim verdiend heeft.

Op dit album valt de zang inderaad mee. Bescheiden en zacht. Ik weet niet of je Chaplin tegenwoordig hebt gehoord? Een beest is het geworden, zijn stem heeft zich geweldig ontwikkeld tot een geluid vol emotie en kracht.

Deze dan toch gekocht samen met de opvolger voor 10€ in de free record shop. Lijkt me alvast geen slechte deal, hoewel de meningen hier nogal verdeeld zijn.
De singles heb ik nooit slecht gevonden, aangenaam radiomateriaal, nu zien of de albums me als geheel kunnen boeien.

She Has No Time was indertijd mijn favoriet en ik vermoed dat dat nog steeds het geval is. Mierzoet, maar erg mooi. De hitjes, in het bijzonder Somewhere Only We Knw, heb ik te vaak gehoord op de radio om er nog een goed oordeel over te geven. Het zijn mooie nummers, maar ze worden op een gegeven moment (na overdaad) een beetje zeikerig. Een nieuw geluid, zonder leadgitarist, twee feiten die beide bijzonder zijn voor een band die in de jaren nul grote Top 40 successen heeft behaald. 3.5*

Hoedanook één van de leukste douche-cd's. Sorry buren.

Toen deze cd uitkwam vond ik het aangenaam om Keane op de radio te horen. Er staan een paar schitterende nummers op deze cd, maar ook absoluut een paar mindere.

Ik vind Bedshaped echt een schitterend mooi nummer, en dat raakt me echt. Geen ander nummer van Keane dat hier voor mij bij in de buurt komt.

Man, man, wat raak ik steeds meer in de ban van Everybody's Changing. Die volle bas, dat subtiele drumwerk, de verschrikkelijk aanstekelijke zang van Tom en dat beetje electronica dat het nummer net dat beetje uniekheid geeft.

Verder zal ik jullie deze niet onthouden: YouTube - Keane - Somewhere Only We Know (Live V Festival 2009) (High Quality video) (HD).
Vaak vind ik festivals maar een dooie bedoeling met veel mensen die eigenlijk voor andere artiesten komen (ik ben er zelf nog nooit geweest, zo komt het op mij over). Maar dit massale concert, waarbij men als één groep Somewhere Only We Know zingt. Met op 2,5 minuut alleen het publiek.

Op de "try before you die"-lijst kan zeker ook een keertje een concert van Keane in Engeland!

Sowieso hou ik me aanbevolen als iemand mij de complete beelden van dit concert kan geven (V Festival 2009) of weet waar ik ze vandaan kan halen.

Hoe komt deze zin nou op jou over?

Touché

Als ik zo'n festivalregistratie op TV zie, haalt het het bij lang niet bij een concertregistratie in een zaal (waar iedereen specifiek voor die artiest komt).

Kende deze live video nog niet en hij is inderdaad fantastisch, waarvoor dank. Gaat in het rijtje meest epische optredens.

Iemand die enig idee heeft waar ik Keane-bootlegs kan krijgen?

Bedoel je onuitgebrachte werken of remix-achtige dingetjes? Dit is er één die ik ken: YouTube - Chicane feat. Keane - Wake Up (Original Mix)

Bootlegs zijn onofficiële live-nummers. Opnames van live-concerten dus.

Met relatief beperkte middelen, namelijk zang, drums en toetsen, weet Keane met "Hopes and Fears" een boeiende plaat af te leveren. Dit debuut van het Britse drietal slaat direct in als een bom en bevat eigenlijk gewoon prima liedjes. Naast de genoemde zang, drums en toetsen wordt er af en toe wat elektronica toegevoegd en het gemis van bijvoorbeeld een gitaar is nergens hoorbaar. "Hopes and Fears" bevat veelal kleine intieme liedjes waarbij de stem van Tom Chaplin mooi past in de muziek. Drummer Richard Hughes en met name toetsenist Tim Rice-Oxley zorgen voor de spannende ritmes en melodieën, Eigenlijk zijn de meeste nummers wel van hetzelfde niveau, maar persoonlijk vind ik de afsluiter "Bedshaped" het mooist. Op hun latere albums neigt Keane iets te veel naar het experiment. Hierdoor verliezen de liedjes aan kracht. Net als op hun meest recente plaat, en ook op deze "Hopes and Fears" is eenvoud vaak het mooist.

Ik heb dit altijd al een boeiend popdebuut gevonden van 3 jongens die daarna niet wisten wat hen overkwam, maar dat hoort erbij op die leeftijd .

Dat heeft niks te maken met leeftijd, maar met kwaliteit.

Volgens mij begrijp je zijn bericht niet helemaal. Als je wat ouder bent en wat steviger in je schoenen staat, kun je het succes wellicht beter aan en beland je niet in een verslavingskliniek.

Dank je Herman, dat is precies wat ik bedoelde.

Spam verwijderd.

Keane was zo'n groepje dat de ene radiohit na de andere scoorde toen ik in het zesde leerjaar zat. Luchtige pophitjes, gelukkig nergens drammerig, maar ook niet meer dan dat. Daarna ben ik (en ik blijkbaar niet alleen) ze wat uit het oog verloren.
Groot was dan ook de verbazing toen ze plots opdoken op de affiche van TW Classic. Net voor Bruce Springsteen dan nog wel, de man waarvoor iedereen zijn ticket gekocht had. Maar als Bruce headliner is, dan mag de rest van de dag nog gevuld worden met coverbands of schlagerzangers. Toch was te horen aan het publiek dat ze écht niet gekomen waren voor Keane. Zeker niet toen het optreden begon met een melig nummertje dat niemand kende. Maar daarna speelden ze Bend and Break en heel de wei barstte los.

Dat zette me er toe aan om de muziek van Keane eens te herbeluisteren. Ik heb Hopes and Fears nu al een aantal keer gedraaid en ontdekt dat er heel wat meer inzit dan luchtige pophitjes die gelukkig nergens drammerig worden. Melancholie, heimwee naar een persoonlijk verleden dat we misschien anders hadden willen beleven. De jaren gaan zoals ze gingen en veel kleine dingen waar we waarde aan hechtten, zijn we kwijtgeraakt doorheen de tijd. Er is geen onderscheid meer tussen wat geleefd wordt en waar we op wachten, waar we op hopen. Verloren zijn de prille wegen om te ontkomen aan de tijd. Rest ons enkel nog liedjes te zingen over dat wrange gevoel. Somewhere Only We Know is zo'n lied, over een plaats die we meedragen in ons hart. Of het meesterlijke This Is the Last Time. Of Bend and Break, dat op fenomenale wijze openklapt en eigenlijk bijonder tragisch is. Ik zie je morgen nog wel, wanneer je opstaat. Als ik niet ineenklap en breek, tenminste.
Helaas is Everybody's Changing te veel 'boysband' voor mij, ondanks het oprechte uitgangspunt van de tekst, en is de tweede helft van de cd te onevenwichtig. Die nummers komen niet in de buurt van het ij-zer-ster-ke openingstrio.
Maar wat maakt dat uit? Hopes and Fears is een emotionele plaat, maar geen sentimentele. Zang, toetsen en drums vormen een mooi, warm geheel. De juiste snaren worden hier bespeeld, waardoor netjes opgeborgen gevoelens en herinneringen weer worden bovengehaald. Vooral de eerste drie nummers ga ik nog regelmatig beluisteren. Op een plek die alleen ik ken.

Erg fijne cd, waarbij eigenlijk alleen "Your Eyes Open' niet echt fijn wegluistert.
Can't Stop Now, Bedshaped and Sunshine geven een fijne, rustige sfeer. Dit is een cd die je meerdere malen kunt opzetten zonder dat je hem na die paar keer zat bent. Een blijvertje dus
Het is heerlijke achtergrondmuziek wanneer ik de gehele cd beluister, de singles ( met name Bend and Break, Somewhere only we Know ) vind ik op zichzelf staand nog wel een klasse beter.

Dit album kan me min of meer gestolen worden, maar tóch vind ik Somewhere only we know een van de allermooiste popliedjes ooit geschreven. Kapotgedraaide radiohit of niet, telkens als ik dat nummer hoor, maakt mijn hart een huppeltje en welt er een zoete traan op uit de goede kant van mijn oog.

Door dit album werd ik eigenlijk fan van deze band, elk nummer is naar mijn mening goed. Als ik dan toch 3 toppers moet kiezen dan ga ik voor Bend & Break, She Has No Time en Bedshaped, en dan is wat mij betreft die laatste ook meteen het beste nummer. Helaas wordt het niveau van dit album niet meer geëvenaard, hoewel wat mij betreft hun meest recente album Strangeland aardig in de buurt komt!