David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972)

Misschien zijn Five Years & Moonage Daydream letterlijk wat langzamer, maar figuurlijk knallen ze er gelijk vol in bij mij.

Vandaag 44 jaar geleden kwam deze lp uit.
Van harte gefeliciteerd.

Dus op de speler nu

Ik had vier sterren voor dit album gegeven, maar na het opnieuw luisteren doe ik er nog een halve ster bij. Er zit gewoon geen enkel slecht nummer op! Vanaf de opening Five Years tot de afsluiter Rock 'n Roll Suicide, alles is prachtig. Dit is voor mij Bowie op zijn best.
Mooiste nummer: Rock 'n Roll Suicide.

Tijd voor een 5* dus.

Vandaag 45 jaar oud, en terwijl ik m luister en geniet kan ik alleen maar concluderen dat dit er een is die ook nog wordt gespeeld als ie 100 is.. net als sgt pepper nog steeds enorm relevant.

All hail to Ziggy!!!

Berichten verplaatst naar Mick Ronson

Dit is een van m'n top 50 albums. Draai deze meermaals per jaar en dat als jaar in jaar uit. Gaat niet vervelen en dat is voor mij het belangrijkste uitgangspunt voor een goed album.

Heb deze ook zowel op CD als LP

morgen 46 jaar uit. Hebben we dat vast maar weer gehad...

Ik verhoog mijn stem naar 5*. Lady Stardust misschien wel de mooiste ballade ooit gemaakt. Album verveelt nergens. Dit is Bowie op zijn beste.

Ja ben hem nu aan het luisteren. Blijft een pareltje ………….

To be played at maximum volume staat er op de backcover van de sacd uitvoering. Bij deze.

Ik ben er uit. Deze is beter dan de voorgaande plaat. Waar Hunky Dory me misschien emotioneler meer weet te raken met een paar gevoelige nummers is deze plaat toch wel definitiever. Als ik de naam Bowie hoor dan denk ik aan Glamrock en Ziggy.

Five Years is een opener van groots formaat. Prachtige opbouw en een mooi slot waar Bowie en zelfs de gitaar de titel beginnen te schreeuwen. Soul Love is een nummer dat prettig voortkabbelt met een zeer sterke en herkenbare melodie. Moonage Daydream combineert de rust met wat rock en heeft ook weer een geweldig slot waar de gitaar gewoon begint te janken. Heerlijk gewoon.

Starman is een van mijn favoriete nummers die Bowie ooit heeft gemaakt. Probeer deze altijd mee te zingen en de verzen gaan redelijk goed maar het refrein, hoe vaak ik het ook probeer, ik geraak niet van Star naar Man. Veel te veel verschil. Adembenemend wat die man toch kan met zijn stem. It Aint Easy is een simpel riedeltje met een aanstekelijk refrein en is repetitief maar duurt net lang genoeg. Lady Stardust is zonder twijfel een steengoed nummer. Prachtig gezongen en mooie pianobegeleiding.

Star voelt wat aan als het kleine broertje van Sufragette City en is misschien mijn minst favoriete nummer op het album, maar nog altijd zeker luisterbaar. Hang On To Yourself heeft wat punkinvloeden met een lekker refreintje waar je meteen met je duimen gaat knippen. Over Ziggy Stardust is al veel gezegd... het is gewoon een keigoed nummer. Hetzelfde geldt voor Sufragette City wat voor mij eigenlijk de definitie is van Glamrock. Dit nummer is exact wat ik hoor als ik aan Glamrock denk.
En de afsluiter is dan weer heerlijk emotioneel en mocht van mij veel langer duren. Machtige climax met de strijkers die even meedoen en Bowie die weer lekker schreeuwt... alleen de percussie die in het begin van Five Years te horen is ontbreekt nog op het einde. Zo een heerlijke fade out van de drum zodat je terug weer kunt beginnen met Five Years en dit album nog eens kunt opzetten want het is echt super goed.

5*

Één van de beste albums ooit wat mij betreft en dat terwijl mijn voorkeur uit gaat naar Soul.

Ik bestond nog lang niet toen dit album uitkwam haha. Toch is dit mijn lievelingsalbum.

Dit vind ik na al die jaren nog steeds een indrukwekkende plaat. Bowie heeft hierna nog in veel extreme verschijningen opgetreden en bijzondere muziek gemaakt, maar hij heeft voor mijn gevoel nooit meer het niveau van dit album behaald.

Creatief, muzikaal, geniaal. Een paar woorden om deze rasartiest te omschrijven. Zangtechnisch misschien niet de beste zanger, maar als muzikant en entertainer hoort hij bij de top.

Dit album is dan ook een meesterwerk waar alles aan klopt. De sfeer, het verhaal en ieder nummer heeft wel iets bijzonders. Dit is hoe een album hoort te zijn. Geen losse nummers om hits te scoren, maar liedjes die samen 1 geheel vormen om een verhaal te vertellen.

Starman, Ziggy Stardust, It Ain't Easy en Suffragette City zijn mijn favoriete nummers van dit meesterwerk.

Eén van de meest fascinerende platen ooit. De muziek zit goed in elkaar, de sfeer is goed maar vooral het verhaal en de act die Bowie bedacht heeft met ' Ziggy Stardust ' vind ik facinerend en erg creatief.

Deze plaat gaat mij eigenlijk ook nooit vervelen, hoe vaak ik hem ook gehoord heb. Wanneer Five Years start kijk ik al uit naar Starman, It Aint Easy, Suffragette City en mijn favoriete nummer van de plaat : Ziggy Stardust! Het album had ook niet beter kunnen eindigen als met het nummer " Rock 'N' Roll Suicide" .

Ik ben vaak niet zo'n fan van " moderne Rock ", maar Classic Rock doet het bij mij vaak erg goed, en Bowie is voor mij de belichaming van de jaren 60/70 Rock.

Bowie, net waar ik dacht dat de beste man en zijn oeuvre aan mij voorbij zou gaan (wat ik ook heb met grootheden als Springsteen en Dylan) pakt hij mij toch in. En natuurlijk doet hij dat met Ziggy, een album waarop Bowie veelzijdig en gerijpt voor de dag komt, hoewel ik Bowie's stem pas ging waarderen nadat hij wat in de lagere regionen ging zitten met zijn zang. The Rise and...vind ik (als zovelen) de beste uit zijn discografie. Opener Five Years is van een prachtige melancholische eenvoud, het haast relaxte aandoende Soul Love vormt daarop weer een mooi contrast, ook een prachtsong. Moonage Daydream, een gevarieerde rocksong met fijne arrangementen waarbij de piano een fraaie aanvulling vormt. Starman, het semi-akoestische juweeltje met het verhalende karakter, een klassieker. Met It Ain't Easy komt het eerste nummer waar ik niet zoveel mee heb, het geheel klinkt wat simpel, naar mijn idee eerder een demo dan een volwaardige song. Lady Stardust is dan weer een klein juweeltje, en wederom vormt de piano het instrument dat het nummer van een mooi behang voorziet. Star is een beetje hetzelfde laken het pak als It Ain't Easy, Hang On is pure rock' n roll, een degelijk nummer. Ziggy Stardust bevat een heerlijke zanglijn en is prima. Suffragette City is redelijk, ofschoon ik de meeste rocknummers van David nooit echt heel bijzonder heb gevonden, de drive is echter aanstekelijk. Rock n Roll Suicide, de afsluiter kent een beetje dezelfde signatuur als opener Five Years en vormt daarmee een passende afsluiting, hoewel het geschreeuw van Bowie in de laatste minuut mij niet zo kan bekoren. Dat Velvet Goldmine in eerste instantie niet op dit plaatje is verschenen is natuurlijk een schande, dit bloedmooie pareltje dat plaats moest maken voor Starman - de platenmaatschappij wilde een hit - kwam pas uit in 75' als b-kant van Space Oddity. De volledige mep blijft echter uit, dat zit hem in nummers als It Ain't Easy, Star en Hang on to Yourself, deze songs contrasteren voor mijn gevoel teveel met de juweeltjes op deze worp. Conclusie; ik ben om al zijn er heel wat jaren verstreken voordat Bowie zich in al zijn schoonheid aan mij heeft geopenbaard.

Wat kan ik nog toevoegen over dit album op deze site, alle superlatieven zijn er al op losgelaten.

Een klein jaar na de release kocht ik het, Aladin Sane was mijn eerste aanschaf, Starman was intussen al een veel gedraaide song en kon ik zo meezingen.

Maar wat een eye -en ear- opener was dit zeg, vanaf de beklemmende openingstrack five years, tot de geniale afsluiter Rock 'n Roll suicide! Bowie geeft ons alles wat hij in huis heeft met dit album, niet alleen hij, maar ook de Spiders en met name good old Mick Ronson geeft alles, zij hebben absoluut bijgedragen aan het megalomane succes wat dit album heeft gerealiseerd.

Veel van de latere Bowie is terug te horen op dit album, heel wat blauwdrukken zijn hier al gevormd, Soul love is een schaduw vooruit naar zijn funky soul jaren, Suffragette city is een voorloper van de songs op Aladin Sane. It ain't easy is een knipoog naar zijn zestiger jaren werk.

Niet onvermeld mag blijven: de iconische hoesfoto, ergens gemaakt in Londen.
Een echt Bowie Masterpiece!

Heddon Street 23

Dank Lontanovicolo!
De Uncut of the Mojo (een van de twee) heeft bij het 40-jarig jubileum van het album een artikel geplaatst met nog enkele andere opnames uit die cover-shootsessie.

Geweldig album! Eentje die je weet pas te waarderen wanneer alles precies op zijn plek valt. Vind alleen de ziggy stardus versie van bauhaus veel beter.

Lady stardust heeft een prachtige melodie en is de fav voor mij.
Bowie zingt altijd ook over vrij duistere en lugubere dingen.
Snel meer checken!

EEN ABSOLUUT MEESTERWERK ,EN INDERDAAD ..BOWIE IS GROWING ON YOU ....waar je hem vroeger nog even liet linksliggen ,schuift hij nu helemaal int midden van de absolute ALLERGROOTSTEN !

Ik heb het bij een ander album van Bowie volgens mij al eens opgemerkt. Bowie is voor mij een best of artiest. Een verzamelaar volstaat voor mij.
Daar is dit album een uitzondering op. Een soort van best of op zichzelf. Een verzameling fraaie songs. Suffragette City is voor mij het prijsnummer, maar ook Starman scoort goed. Aan Ziggy Stardust heb ik goede herinneringen. Destijds was dat de b-kant van de single The Jean Genie (van opvolger Alladin Sane) die ik in bezit had.
Tot nu toe had ik nog niet gestemd op dit album, wat me eigenlijk wel verbaast.
4* voor nummer 2 in de 100 Greatest Albums of 1972 en de huidige nummer 1 in de chart over 1972 van best ever albums.
Het staat ook erg hoog in de overall list van best ever albums op een 9e positie!

Ik hoorde een tijd geleden die fenomenale gitaar uit Moonage Daydream nog eens voorbij komen in mijn playlist en na eventjes het betere luchtgitaarwerk boven te hebben gehaald - al zeg ik het zelf - dan ook maar ineens besloten om het album nog eens wat draaibeurten te geven. De eer van mijn favoriete Bowie album te zijn is weggelegd voor Diamond Dogs maar lange tijd is dat The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars geweest en nondedju, ik begin te twijfelen of ik niet nog eens moet wisselen. Ongelooflijk dat Velvet Goldmine niet op de originele versie staat (veruit één van mijn favoriete nummers van Bowie aller tijden, vooral die hmmm hmmm hmmm naar het einde toe is zo heerlijk om mee te doen) maar het is onvoorstelbaar wat voor een kwaliteitsvol album dit is. De openingsstrofe in Five Years brengt me altijd in de goede mood en nummers als It Ain't Easy en Moonage Daydream blijven keer op keer heerlijk om naar te luisteren. Erg fijn concept ook met heel dat idee van een rock opera waarin een alien naar de aarde wordt gestuurd verlosser voor de aankomende apocalyps. Het maakt van het album één geheel en dan krijgen zelfs nummers die losstaand iets minder ogen - en dan heb ik het vooral over Star - een extra stimulans. Ik wist eigenlijk niet dat Hunky Dory rond dezelfde tijd werd geschreven, hoog tijd om daar ook nog eens naar te gaan luisteren want daar kan ik me nog bitter weinig van herinneren.

Hunky Dory is een klein meesterwerkje en wat mij betreft de plaat waar Bowie het uiteindelijk echt op de rails kreeg.
Een singer/ songwriter plaat zoals wij dat tegenwoordig noemen en de glam/ art rock die op Ziggy wordt geëtaleerd nog op de achtergrond. ( Queen Bitch als voorproefje op wat zou komen).
Niet perse minder dan Ziggy, al heeft die een klassiekere status.
In mijn geval draai ik Hunky Dory meer dan Ziggy. Eerlijk gezegd is ie ook meer favo bij mij.

Bij mij exact hetzelfde!

Bij mij is het precies omgekeerd.
Prima plaat dat Hunky Dory maar kan niet in de schaduw staan van Ziggy.
Deze Ziggy in met Low voor mij het beste wat Bowie is zijn carrière gemaakt heeft.

Mag ik daar Aladdin Sanne - Station to Station en 1.Outside aan toevoegen…

Zeker! Naast Hunky Dory is Station to Station hier in huis toch wel de grote favoriet!