David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972)

De charmante astronaut verdween even snel als hij gekomen was. Er diende zich immers een nieuwe held aan en al wat van de Major overbleef was ruis en gerommel op het trommelvlies. Bovendien was deze roodharige man buitenaardser dan Major Tom ooit wilde zijn. Hij kon er niets van bakken en ik kennelijk ook niet. Behalve dan met, hoe kan het ook anders, Life On Mars? Dat was toch wel mijn grote favoriet als opvolger van het memorabele Space Oddity.

Kortom, de Bowies The Man Who Sold the World, Hunky Dory en The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars , met in de hoofdrol David Bowie als een gelikte Rock 'N' Roll Star, waren niet aan mij besteed. Daarnaast vond ik Bowie's stem in deze periode niet altijd even fijn om naar te luisteren.

Mijn vrienden hadden deze albums echter wel in het vizier en dat is de reden waarom ik deze Bowies toch regelmatig moest aanhoren. Op zo'n moment deed ik weleens stiekem mijn helmpje op. Ik groeide dan ook vrijwel eenzaam op tot een tegendraads liefhebber van hallucinerende spacerock. Als ik maar met mijn hoofd hoog boven de wolken kon blijven zweven.

Ik kon op dat moment natuurlijk niet bevroeden dat enkele jaren later mijn Pink Floyd albums alsnog gebroederlijk naast die van de hippe Ziggy en de bevallige Hunky Dory kwamen te staan. Godzijdank... en zij leefden nog lang en gelukkig. Moonage Daydream, Soul Love en Starman kregen eindelijk hun welverdiende sterrenstatus.

The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars. Het is een prima album, dat ongetwijfeld muziekgeschiedenis heeft geschreven, maar muzikaal minder sensationeel voor mij is geweest dan voor mijn oude makkers en daarom kan ik deze plaat maar het beste indelen in de categorieën: "Herbeleven" en "Beschouwen".

Zijn visioen wordt nu werkelijkheid... mijn bericht wordt realiteit.


http://stubru.be/music/kanyegaatbowiecoverenmaardatwistbowieal

Ongelooflijk! En moeten we déze man daar niet eens op attenderen?

Geweldig! Weer een liedje teruggevonden!

Ik dacht dat ik dat net ter plekke verzon, maar nu blijkt Droombolus dit al twee jaar geleden (29-1-2014) als (schijnbare) werkelijkheid te hebben genoemd, hetgeen ik dan weer vergeten was -- alles wordt vreemder en gelaagder, Bowie zelf zou hiervan genoten hebben...

Volgens wiki is het gewoon een (destijds) bestaand uithangbord van een klerenmaker/bonthandelaar.
De verhalen waarom het bord is verdwenen (weggehaald door die handelaar wegens teveel aandacht (albumhoes) of gestolen door een Bowiefan) lopen uiteen.
The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org

Misschien kan verre neef west hier iets meer over zeggen.

http://www.5years.com/kwestsign.htm

Ok, dan zal ik het maar onthullen. Ik had Bowie op mijn 6e al meermaals ontmoet en daarom vond hij het wel een leuk idee om 'West' op dat bord te zetten. Ik had toen de impact nog niet door natuurlijk, maar vond het wel leuk.

Ik wist het.

Blij dat er een verklaring (of meerdere) voor dit uithangbord op deze mooie hoes van Ziggy Stardust is gevonden... ik schrok al.
Grappig, hoe Bowie een ieders fantasie prikkelt.

Hoezo meerdere?

west: "Hoezo fantasie?"

Het is toch wel smullen geblazen hoor. K. West. En dan Kanye West. Dit verzin je niet. Het is TE toevallig. Dit is doorgestoken kaart!!

De vraag is natuurlijk: is nu elke K. West op een queeste [quest, spreek uit "kwest"] om zichzelf in/op deze hoes terug te vinden?

Okee, maar waar staat die K. dan voor? Geen schuttingtaal hoop ik dan toch voor je?

kleine west , hij was zo gezegd pas 6 jaar

Je ziet het: Rudi S is vandaag echt scherp.

Okee dan, Kleine West en Rudi Scherp, hebben we de namen compleet.

Volgens mij was K West toen een bekende artiesten impressario of zoiets. En Bowie...euhhh Ziggy deed bij hem auditie.

De allerbeste plaat die Suede nooit gemaakt hebben.

Mag het ook 'heeft' zijn? Overigens wel eens dat Brett cs behoorlijk schatplichtig zijn.

Via de queeste naar K. West terecht gekomen bij Seu Jorge. Met de stempel van goedkeuring van de meester zelf.

Deze cd heb ik de afgelopen week een aantal keren beluisterd en vind het qua energie en beleving zijn beste plaat die ik gehoord heb. Hier zit vanalles in, van punk invloeden tot en met puntige popliedjes aantoe.

Het begint met Five Years gelijk al lekker met een qua opbouw erg rustig nummer, maar naarmate het nummer vordert erg intenste stem van Bowie. Dan komt Soul Love, die gelijk in het begin wat aan Beatles doet denken, maar dat veranderd na de eerste en tweede minuut waar steeds een climax word gehaald.

Dan komt een nummer die mij sterk doet denken aan ritmes en de stem ook aan stukken van The Who,s, Who,s Next. Daarna komt Starman wat mij dan weer veel doet denken aan de muziek van Lou Reed. Mooi popliedje, en een terechte single. Dan komt met It Ain't Easy weer een nummer waar sommige stukken mij weer sterk aan The Who doet denken, mooi kort bombastisch nummer vind ik.

lady Stardust is natuurlijk ook een Bowie klassieker bij uitstek, het meest rustige nummer van deze plaat met een wat balladachtig karakter. Dan komt het nummer Star, dat vind ik ook een mooi puntig popliedje met soms mooie pianostukjes erin, doet mij ook weer wat denken aan The Who. Dan komt mijn favoriete nummer van deze plaat, en ook gelijk het meest punk achtige nummer vind ik. Gelijk in het begin hoor ik waar de Ramones hun mosterd vandaan gehaald hebben, en daarna hoor ik de rif die ik van Herman Brood zijn Rock n Roll Junkie al vaak gehoord heb, die heeft Herman hier weggejat kan niet anders. Mooi kort en puntig nummer waar de punk en het maniakale vanaf straalt. Misschien wel het eerste echte punk nummer ooit op plaat, of The Stooges moeten nog net iets eerder zijn geweest.

Dan komt de titeltrack wat een mooie stevige popsong is met een catchy en herkenbare gitaarrif. Sufragette City is ook een heerlijk stevig nummer met wat punkinvloeden, ook 1 van mijn favorieten van dit album. Het laatste nummer is een enorm intens en tragisch nummer en een wat trieste afsluiter van zo,n energiek en bruisend album.

Ik ken de muziek van Bowie nog niet zo lang, maar deze plaat heeft vele invloeden, en herken er o.a Beatles, The Who, Ramones, Lou Reed en zelfs Herman Brood in. Samen met Blackstar is dit op het moment wel mijn favoriet van Bowie. Stationtostation is ook erg lekker net als Low, maar als geheel pakt deze mij nog net even wat meer.

It ain't easy is mijn favoriete track van ziggy. Doet me zo denken aan de lange vakantie ritten.
Toen de plaat klaar was kwam de Jochuwa tree van U2 op en aan de zijkanten van het panorama doemde het hooggebergte langsaam op. Bullit the blue sky.
Eenmaal aangekomen in de petit vilage klonken alweer de noten van 5 years.

Er zijn eigenlijk weinig redenen te bedenken om geen vijf sterren aan dit album toe te kennen. Ziggy Stardust klopt conceptueel als een bus en bestaat louter uit klassiekers die ook nog eens uiterst geïnspireerd op de band zijn geslingerd. Misschien is het iets persoonlijks. Ik ontdekte Bowie via 'Scary Monsters' en ben vanaf daar terug gaan vlooien in zijn oeuvre. Op die manier heb ik toch de sterkste band ontwikeld met mijn eerste liefde 'Scary Monsters' en vervolgens 'Station to station'. Het enige rationele argument die ik kan geven is dat ik vind dat Bowie zich vanaf 'Young Americans' vocaal nog sterker heeft ontwikkeld, waarmee ik niets af wil doen aan het feit dat Bowie op Ziggy Stardust geweldig speelt en zingt.

Enkelvoud had het inderdaad moeten zijn.

Ik heb trouwens de omgekeerde weg bewandeld: eerst Suede/Dog Man Star en pas enkele jaren later Ziggy.

Meesterlijk!!

En nu heeft Suede net een nieuwe plaat uit, na een flinke pauze. Niet "de allerbeste plaat die Bowie nooit gemaakt heeft", maar desalniettemin behoorlijk geinspireerd!

Album komt m.i. traag op gang om langzaamaan steeds energieker te worden. Zeker geen 5 sterre waard, want Bowie heeft later betere albums gemaakt. Maar wie ben ik om te oordelen aangezien ik het album pas sinds een jaar ken.

Grootste gemis is het fantastische nummer Velvet Goldmine, wat gewoon het beste nummer van de lp zou zijn geweest...