Wel
gaucho, las je bericht bij
Alive van Robin McAuley vlak voor ik naar huis ging fietsen en onderweg deze Far Corporation op de koptelefoon gehad. Ik vond het voor 1994 wel erg 1984 klinken, maar eenmaal thuis snapte ik het waarom:
hun eerste stamde uit '85 en dit is de voortzetting.
Onderweg realiseerde ik me dat ik de naam Far Corporation destijds wel degelijk ben tegengekomen - maar heb er nooit iets mee gedaan. Indertijd noemden we dit pomp rock of L.A. rock, benamingen die in onbruik zijn geraakt. Muziek waar Wim van Putten van de elpee- en later cd-show wel van hield, een programma op de TROS-donderdagavond dat ik meestal oversloeg.
Heb onderweg best genoten van
Solitude, zonder te denken dat ik dit ooit nogmaals zal opzetten. Daarvoor is het me te glad. Ik wist dat ik
Rikki Don't Lose That Number zou gaan horen, maar had niet gezien dat
Sebastian van Steve Harley & Cockney Rebel of
Stairway to Heaven van Led Zep ook op de menukaart stonden. Ondertussen was het best genieten van de stemmen van Bobby Kimball en Robin McAuley. En dat intro van
You Never Have to Say You Love Me; ik dacht dat ik Status Quo's
Junior's Wailing in een remake ging horen! Daarna gaat het liedje een beetje de kant van ZZ Top in de jaren '80 op.
Dan zie ik dat Scott Gorham ook meedoet, de voormalige gitarist van Thin Lizzy. Had 'm er niet uitgepikt, maar leuk feitje is het wél.
Deze
Solitude staat op streaming, aanbevolen voor fans van Toto én de liefhebber van toegankelijke rock met typische jaren '80-geluiden. Inmiddels speel ik de eerste van Far Corporation af, later vanavond daar nog wat bij noteren. Leuke tips, heer gaucho!