Biosphere - Shenzhou (2002)

Er gebeurt niks dacht ik eerst, totdat ik langzaam werd meegetrokken in de warme soundscapes en er nooit helemaal meer ben uitgekomen.

Ben benieuwd.

Heel heel warm...
Huizelijk...
Intelligent liftmuziek!
Een pracht album die je niet moet luisteren maar moet voelen!

Bij deze plaat waan ik mezelf altijd naar een donkere hotelkamer boven een concertgebouw. Ik lig daar dan op bed (met of zonder meid, het liefst met ) heerlijk te genieten van de muziek die in het concertgebouw gespeeld wordt. De stukken van Debussy die gespeeld worden zijn niet duidelijk hoorbaar maar daar ligt juist de kracht, het versterkt de sfeer in de hotelkamer met een grote factor. Pracht ambientplaat! 4*

Wat is dit toch een fijne plaat. Shenzhou zet je ver in de avond op terwijl je uit het raam staart. Je neemt en af en toe een auto waar, die even snel weer uit het weinige lantaarnlicht verdwijnt. Wegdromend over die vele nachtelijke bestemmingen word je ongemerkt meegesleept door deze warme deken van muziek. Betoverend.

Dit album is diep. Diep gewoon. Fianosther heeft het gevoel dat ik hierbij heb perfect verwoord. Kan ik niet veel aan toevoegen

4*

Wat is Green Reflections eigenlijk een klassetrack! DIe was me nooit eerder echt opgevallen...

Eindelijk nog eens een nieuw Biosphere kunnen kopen. Ben benieuwd.

Ik vind Shenzhou (helaas) wat killer en leger dan zijn voorgangers Cirque en Substrata.
Toch zal ie t.z.t. nog wel eens om een herziening vragen.
Ik heb geduld.
Het is en blijft immers Biosphere...

Ik vind dit na elke beluistering een meer en meer fascinerende plaat. De albums van biosphere zijn bij mij zowiezo al slowburners maar het sfeertje op dit album brengt me op plaatsen waar ik fysiek nog nooit ben geweest.

Kwam er toevallig achter dat deze opnieuw is uitgegeven inclusief een nieuw album (The Samphire Tower): Apple Music / Spotify. Enthousiast ?

Shenzhou voelt direct sober en spartaans aan. Nou is Biosphere sowieso geen artiest die snel ter zake komt, maar juist een die opteert voor een sluimerende opbouw naar een subtiele climax. De spanningsbogen lijken hier echter nog schetsmatiger; een echt hoogtepunt lijkt te ontbreken, hoewel spaarzame geluidseffecten een beklemmend mysterie creëren dat steeds afgeleid naar stilte wanneer juist een stroomversnelling wordt verwacht. De muziek heeft zo een gevoel van ongrijpbaarheid en verlies die ik heel emotioneel vind.

Veel muziek met zo'n soort fluisterende doch intense sfeer ken ik eigenlijk nog niet, maar Melancholia van Basinski komt een goed eind in de buurt. Lust wel wat meer van zulk soort muzikaal surrealisme: composities waar de hersenen haast irrationeel verhandelingen buiten de muziek om creëren omdat de klanken zo erg suggestief zijn.