Steely Dan - Two Against Nature (2000)

de plaat van de come back maar het magische is weg, wat blijft zijn de perfect gespeelde songs, lange nummers , die prachtig zijn om te horen, maar de dan magie heeft toch moeten inleveren

Misschien iets minder magisch dan de vroegere Dan maar nog steeds geniaal. Mijlenver boven elke pop-bagger die tegenwoordig in de hitparades staat (uitzonderingen daargelaten uiteraard . Negative Girl doet me denken aan Ruben's Exotic Ranch, een relatief onbekend driemansbandje uit Canada die geniaal gecomposeerde muziek maakt.

De comeback na jaren stilte; Tja, ze kunnen het nog, het siert hun dat ze hun muziek niet hebben "aangepast" met toeters en bellen, of sta me bij - met drum'n bass, dàt zou pas vreselijk geweest zijn.

Mààr de magie van hun ouder werk straalt dit album echt niet uit.
Mooi, maar niet meer magisch voor mij.
En toch een beetje middelmatig.
3.5 ster dan maar!
***1/2

Heb 'm goedkoop kunnen krijgen en vandaag binnen gekregen.
Muzikaal gezien staat het als een huis, maar ik vind 'm nogal klinisch klinken. Het straalt weinig warmte uit.

Maar een paar draaibeurten verder kan m'n visie wellicht verbeteren...

Het heeft mij ook een aantal draaibeurten gekost om deze plaat op juiste waarde te schatten.
De groep begint gewoon weg waar het met Gaucho eindigde.
Lekkere funky/jazz pop met een hoog spelpeil.
De toegankelijkheid is groot ,ritmisch opzwepend en die zwoele damescoirtjes zijn perfect.
Wellicht is het wat minder sprankelend dan hun vroegere periode.
Het duo is wat meer gefocust op 1 stijl , maar die wordt dan ook wel heel lekker uitgevoerd.
Daarbij kan ik geen zwakke plekken constateren.
West Of Hollywood is een regelrechte '' Dan klassieker.
Een meer dan prima come-back , ondanks dat het verrassende er wel af is.

Heerlijk om naar te luisteren in surround sound op dvd-audio. Klinkt als een klok, vooral het titelnummer en Janie Runaway.

Ondanks minder vernieuwend en dus op oude concept van de Dan een hele lekkere plaat.

Prachtig. Waarschijnlijk mijn favoriete van Steely Dan (en heb ze allemaal). Vooral What a Shame About Me is prachtig (ook de tekst!)

Dat de productie weinig zgn. warmte uitstraalt is niet verwonderlijk. Als je luistert naar het solowerk van Donald Fagen, hoor je eigenlijk weinig verschil. Neemt niet weg dat het een erg lekkere plaat is. Het voegt natuurlijk allemaal niet veel toe, dat is waar. In dit geval neem ik dat graag voor lief.

Beste Steely Dan plaat. Composities zijn helemaal rond en swingen de pan uit (Gaslighting Abbie, Janie Runaway, Jack of Speed) instrumentaal wordt het niet beter dan dit. Onovertroffen drumwerk en zoete solo's van Becker en natuurlijk het onmisbare toetsenwerk van Fagen... Magisch. Deze plaat gaat nooit vervelen. 5*

Eerste nieuwe plaat van de heren Fagen en Becker - van een band was al jaren geen sprake meer - na twintig (!) jaar. Hiermee traden zij in 2000 het CD-tijdperk binnen.

Vanaf noot 1 direct herkenbaar als Steely Dan.
Toch meer dan ooit overhellend naar de jazz-hoek. En daar moet ik dan wel even wat moeite voor doen. Pas na meerdere luisterbeurten voel je meer van de typische melancholie, kenmerkend van hun platen uit de jaren zeventig.

Geen "Rickie don't loose that number 's, maar wel knappe songs waarbij ik me soms of vaak afvraag: waar gaat dit over !? .... en daar zit mijn probleem bij Steely Dan. Ik voel me vaak een buitenstaander. Het is knap gemaakt, geniaal zelfs, maar ik mis bij mezelf net dat beetje intellectuele bagage om de nummers tekstueel te doorgronden. Je moet wel heel goed thuis zijn in hun taalgebied en culturele omgeving om iedere wending en woordspeling op waarde te schatten. En dan, ik geef het toe, ontgaat mij veel.

Een voorbeeld:
I'm way deep into nothing special
Riding the crest of a wave breaking just west of Hollywood (West Of Hollywood)
Om dan uit te komen bij:
Meet if you will, Doctor Warren Kruger
Moet ik de man kennen? En zo gaat het maar door. De bollebozen blijven me steeds een stap voor.

Muzikaal dan wel weer een prachtig nummer met die vele modulaties.
Perfect is natuurlijk de opname. De heren legden altijd al de lat erg hoog. Klinkt het niet lekker? Dan ligt het zeker aan je installatie. Walter en Donald leveren geen half werk.

Ik begrijp wel wat je bedoeld over de lyrics Fedde. Fagen en Becker zijn twee uiterst vage intelectuelen. Vaak zijn de teksten moeilijk te doorgronden.
Op emotie zijn de heren dan niet of nauwelijks te betrappen.
Muzikaal is het ook wat afstandelijk en zelfs zakelijk.
Maar dit is al vanaf het begin een soort van handelsmerk.

Voordeel is dat de nummers altijd catchy zijn en reuze knap inelkaar zitten.
Pop meets Jazz. Altijd het uitgangspunt van de heren.
Vermakelijk en altijd ruim voldoende tot uitmuntend.

Nog eens beter beluisterd. West Of Hollywood begint vrij kabbelend en uptempo, om later door de toonsoort-sprongen te gaan meanderen en instrumentaal uit te lopen met een schitterende saxpartij die erg knap van de ene modulatie naar de andere springt. Lijkt zo simpel, bijna geïmproviseerd, maar vergis je niet: razend moeilijk met zoveel kruisen en mollen.

Two Against Nature, het titelnummer heeft een prachtig ritme, fraai gitaar- en blaaswerk.
Jack Of Speed heeft een echt Steely Dan-intro: een soort lome swing, tikje funky; prachtig gezongen.

Cousin Dupree en Negative Girl bekoren me wat minder. Ze duren me wat te lang en dat is meestal geen goed teken.

Ik ken alle platen van ze, maar dit is beslist één van de beste. Verhoog daarom met maar liefst een halve punt. Zoals bikkel2 al schreef; " .... altijd ruim voldoende tot uitmuntend."

De 1e Dan in 20 jaar was niet spectaculair maar wel o zo vertrouwd en goed. Zeker niet minder dan Gaucho.

Latere Steely Dan is toch minder mijn ding. Ze blijven wat te veel in hun jazzrock-hokje hangen, terwijl het voorheen meer kanten op ging. Op heel veel emotie zijn de heren ook niet te betrappen en dat maakt het geheel na een tijdje toch te eenzijdig. Perfect gespeeld en geproduceerd, maar ook wel een beetje saai. En de stem van Fagen is eigenlijk nog maar een schim van zijn vroegere zelf, al weet hij dat aardig te verbloemen.

Ben het in zekere zin wel met je eens Stijn.
Het is allemaal loepstrak en technisch knap ingespeeld, maar er schuilt daardoor ook een wat kille zakelijkheid in het geheel.
De songs zijn nooit slecht - West Of Hollywood is zelfs een pareltje - maar over het algemeen sprankelt het een stuk minder dan de albums t/m Gaucho.
Het is herkenbaar door met name Fagen zijn zang en spel, maar eens te meer is duidelijk dat het in de jazz-rock wordt gezocht.
Juist de mix met pop,rock ,funk en jazz maakte Steely Dan zo uniek.
Een halfje gezakt.

Ook mijn halfje extra van 4 jaar terug, gaat er bij nader inluisteren weer vanaf. Jazz is geen bezwaar, kan ook warm zijn, maar het is hier vooral het strakke klinische wat gaat irriteren op den duur. Ook al is het nog zo knap gedaan, de esthetische reactie in mijn botten blijft wat achter. Nog maar weer eens vergelijken met het oudere werk.

Daar ben je niet alleen in. Voor mij begint dat al met Aja, Gaucho kan ik dan weer wel teren maar TAN en Everything Must Go heb ik nooit gekocht zelfs ......... De laatste kan ik niet eens uitzitten .........

Dat ik deze nog (uiteindelijk) even oppak, komt voort uit de klanken van de track What A Shame About Me, welke me via de mp3 stream 's van een radio station uit de VS tegemoet kwamen.
Fagens aparte filosofieopvattingen plus SD 's muzikale skills vormen dus een uniek concept.
Oorspronkelijk waren Janie Runaway', Cousin Dupree en Jack Of Speed toch de (enige) meer favoriete nummers van me.
Vanwege een onderkoelde sfeer of de ontzettend strakke productie zou ik destijds misschien maar 3 sterren hebben gegeven.
Nu vind ik echter dit sfeertje van Two Against Nature (apart genoeg) prima bij de huidige tijd passen.
Die strakke baspartijen van Becker en de zich herhalende thematische aanpak van melodielijnen worden tegenwoordig zeer gewaardeerd.
Liepen deze gasten in 2000 al zo 'n tijd voor op de rest?
4 sterren deponeer ik nu gaarne.

Best een goed SD album.
Dat jazzy achtige bevalt me prima.
Geweldige sax!
Eigenlijk allemaal top muzikanten ook.

Fagen en Becker hebben al in hun prille jaren als Steely Dan de beste musici van dat moment om hun heen gehad.
Steeds meer gasten die in de jazz en fusion hoek opereerden.
Op deze comeback is dat niet anders.
Jammer van het wat kille sfeertje, waardoor het jammerlijk wat zakelijk klinkt.
Al met al een aardige plaat. Niet wereldschokkend, maar degelijk vakwerk.

hopelijk komt Donald Fagen nog met iets nieuws. Dat hij zomaar een jaar in de studio kan zitten is inmiddels wel bekend...

Volgens mij is hij tegenwoordig meer op het podium te bewonderen. Ook zonder wijlen Walter Becker blijkt Steely Dan nog wel eens op te treden.
In de 70's waren ze het podium juist niet op te branden.
Na 1974 werd het een studiogebeuren.

Hij zou in 2020/21 wederom met een gezelschap genaamd the Nightflyers door de VS gaan toeren. Helaas...

Dankzij RSD eindelijk in bezit van de twee laatste albums van Steely Dan. Wat heb ik hier naar uit gekeken.

Hij komt wat makjes op gang vergeleken met de andere albums. Je hoort direct welke kant dit op gaat. De solo-lijn van Fagen wordt hier gewoon voortgezet. Wat betekent: geen enkel slecht nummer. Voor mij geen probleem, ik ben gek op al het solowerk van Donald Fagen.

En toch lijkt het er ook op, als je alle soloplaten van Fagen even vergeet, dat de kant waar de band in 1980 op ging, hier ook gewoon doorgaat. De rock verdwijnt steeds meer uit de jazz/rock. Daarentegen neemt het pop gehalte alleen maar toe.

Echt geniaal wordt het met Almost Gothic en Jack Of Speed. Mijn favoriete nummers. Ben erg benieuwd naar hun laatste. Voorlopig een 4*. Kan gewoon niet lager.

Tja. De Dan klinkt steriel. Emotieloos. Afstandelijk. Allemaal begrijpelijk. En ik zou er aan willen toevoegen: nou en? Dat is waarom de Dan de Dan is. En ik er soms erg van genieten. Juist in deze door ‘beleving’ gedomineerde cultuur is dat soms erg lekker. Voor mijn eigen afstandelijke buien zeer geschikt. Als ik emotie wil horen zijn er nog altijd de Bon Ivers van deze wereld, die iedere noot in pure emotie dompelen voordat ze hem loslaten op de wereld. Ook lekker soms, daar niet van, maar godzijdank niet voor altijd en overal. Precies daarom bestaat de Dan, althans, voor mij dan.

Uit heel de reeks van studio platen van SD , draai ik deze bijna nooit. De nummers blijven niet plakken. Natuurlijk is er weer niks aan te merken aan de muzikanten. Technisch allemaal dik in orde.
Maar ik denk dan dat misschien heel wat bands zouden tekenen voor een plaatje als dit.

Steely Dan, kwaliteitspop maar door de jazzy / fusion inslag nooit mijn band geweest.
Voor hun muziek moet ik echt in de stemming zijn.
Nummers zitten grandioos in elkaar en van het titelnummer, Jamie Runaway, Jack Of Speed & Cousin Dupree kan ik ook wel genieten maar aan de andere kant doen de bloedirritante laatste ca. 4 minuten van West Of Hollywood met die nerveuze sax de plaat bijna de das om.
Heb met een verzamelaar en Aja wellicht genoeg van Becker & Fagen in huis.

Ik heb zojuist vernomen dat Chris Potter, tenor saxofonist van het jaar in 2013 volgens The Jazz Journalists Association, ontroostbaar is na de woorden van TEQUILA SUNRISE.........