Little Annie - Songs from the Coal Mine Canary (2006)

Op de MySpace van Marc Almond zag ik in de vriendenlijst ene Little Annie en zo kwam ik terecht bij deze bijzondere artieste.
Dat klonk goed: theatrale muziek zoals ik dat ook wel herken in Almond of Gavin Friday. Nog meer interesse kreeg ik toen ik zag op welk label het is uitgebracht, nl. Durtro, ook wel bekend van Current 93, ze speelde samen met Baby Dee en als klap op de vuurpijl zag ik dat ene Antony hier pianist is.
Tja...............

Maar is het dan ook wat?
Jazeker: dit album doet me ook denken aan albums van Fiona Apple of Christine Smith. Ik denk zelfs dat liefhebbers van dit soort zangeressen hier nog meer mee kunnen dan die van Antony. Soms hoor ik zelfs het sleazy geluid van Amy Winehouse.
Strange Love heeft dat een beetje en misschien kennen sommigen dit van een Levi's reclame (!).
Het jazzy nummer Diamonds Made Of Glassine doet me dan gelijk weer denken aan de Vlaamse band Dez Mona. Jazz horen we ook terug in afsluiter End is Near.
Cabaret-achtige jazz-nachtclubs, rokerige kroegen en allerhande 'leven-in-de-goot-romantiek'..... het zijn van die inmiddels bekende steekwoorden.
Het stemgeluid van Little Annie, ook wel bekend als Little Annie Anxiety Bandez of Annie Anxiety, is goed te behappen (soms wat pesterig en donker als die van Marianne Faithfull) en muzikaal zit het goed in elkaar en klinkt het redelijk toegankelijk ondanks zijn grillige vormen hier en daar. Dit mede door de heldere productie van Antony Hegarty en Joe Budenholzer.

Ik denk dat veel mensen dit wel eens een zeer goed album zullen gaan vinden (en mocht je Antony niet zien zitten laat je dan zeker niet afschrikken, want zijn pianospel en soms wat lichte, nauwelijks te horen, achtergrondzang is alles wat we van de man op dit album hore).

Kan ik je zo niet overtuigen? Op MySpace staan 3 nummers van dit album plus een pracht-uitvoering van Jacques Brels Ne Me Quitte Pas, If You Go Away, van het nog te verschijnen album When Good Things Happen to Bad Pianos (samen met Paul Wallfisch).

Gloeiende, gloeiende #@$$*** dat ik dit veel te laat ontdekt heb!
Gelukkig haal ik de schade nu ruimschoots in want dat het een verslavende werking op mij heeft is een feit. Deze muziek zit momenteel in al mijn muzikale aderen en het zal er voorlopig niet uit verdwijnen........... lekker hoor

Not my cup of tea. Ik heb het blijkbaar niet zo met die rokerig, bijna masculine vrouwenstemmen. Liedjes zijn wel leuk en piano spel is ook een toegevoegde waarde maar de stem overtuigt mij niet. Tot nadere orde: 3*

Jammer grovonion...

Voor de Antony-liefhebbers: hij schreef samen met Annie Anxiety Bandez de nummers Derma, Absynthtee-ism (waar als 3e Mike Grimes aan meeschreef), If I Were a Man, Strange Love en Sit on Down. Verder speelt hij zoals gezegd piano en is hij te horen als backing vocalist.
Toch denk ik dat dit album nog beter geschikt is voor b.v. Fiona Apple-fans.

Het gevoel van 'thuiskomen'. Het 'zondagmiddag'-gevoel: je schenkt maar een glaasje in (de beste remedie tegen de kater van gister) en ligt languit op de bank met een boek en een lekker jazzy cd-tje op de achtergrond...
Dit gevoel krijg ik in eerste instantie bij Little Annie en haar 'Songs from the Coalmine Canary', ze doet me zelfs denken aan de jazzy diva's van weleer (neem een Nina Simone, of Billy Holiday...).
Tot ik het vierde nummer , 'The Good Ship, Nasty Queen' hoor: dit klinkt behoorlijk cabaretesk...Ik zet de muziek nog wat harder en ben verkocht!
Wat een heerlijke cd!
Een perfecte mix van (melo)drama, cabaret, Antony Hegarty op de piano, wat lichte violen en blazers op de achtergrond, sleazy teksten en dat alles overgoten met een jazzy sausje.
En dan natuurlijk niet te vergeten haar stem: ik denk dat onzekere mannen zich erdoor af zullen laten schrikken, ze heeft iets ongenaakbaars. Tegelijk heeft ze ook iets breekbaars in haar stem, aandoenlijk bijna...Je kunt horen dat deze dame geen leventje with satin sheets heeft gehad, zo kun je het e.e.a. lezen in haar biografie.

Naast 'The Good Ship, Nasty Queen', zijn de nummers 'Absynthee-ism' ("...I never wanted kids anyhow(...).No, I want no peaces of me runnin' around you see..."), 'If I Were A Man' (dit nummer doet mij de eerste maten qua melodie erg denken aan 'What Makes a Man' van Aznavour, gezongen door Marc Almond...) en het nummer van de Levi's reclame, 'Strange Love' mijn favorieten!

Bedankt aERo voor weer een geweldige tip!

Graag gedaan en wat een leuk stuk heb je weer geschreven!