Sparks - Indiscreet (1975)

Zeer sterk album van Sparks.Prima in het gehoor liggende songs,met soms neurotische inslag(in the future en How are you getting home)Dan weer brassband(looks looks looks en Get in the swing)Dit is het meest gevarieerde album in hun hoogtijdagen.It aint 1918 is schitterend(met viool)Het album heeft eigenlijk geen slechte nummers.Luister hier nog steeds graag naar.Ik geef 3.5 ster

Wat ook opvalt is de spetterende producie van de Meal-boys.
Het staat als een huis. ook na meer dan 30 jaar.
Hun muziek was en blijft tijdloos.

En wat een opener op dit album.

Album van The Sparks wat echt alle kanten op gaat.
Heel wat anders dan de nerveuze, jagende rock van Kimono My House.
Hier hoor je vooral soms nogal maniakele theatrale muziek.
Een kermisliedje als Get In The Swing naast een jazznummertje als Looks, Looks, Looks.
Semi-klassiek in It Ain't 1918, manische hoekige pop in Tits.
Ook Pineapple en Without Using Hands zijn 'vreemd', maar wel lekker.
Verder dan ook nog min of meer gewone popliedjes zoals Hospitality On Parade, Happy Hunting Grounds en The Lady Is Lingering.
Alleen In The Future vind ik wat minder en teveel over de top.

Ongekend afwisselende plaat, waarbij je toch meteen en echt bij ieder nummer meteen hoort dat het The Sparks zijn.
Looks, Looks, Looks (dat zo als achtergrondmuziekje bij een Laurel & Hardy-filmpje kan), haalde in 1975 de tipparade nog in Nederland, daarna werd het stil totdat ze in 1979 een grote discohit haalden met Beat The Clock.
En ik zeg nogmaals: het moet wel haast dat een zekere Mika de platen van de Sparks ook allemaal beluisterd heeft.

Uiteindelijk wordt het te theatrale, het cabareteske en het teveel aan afwisseling wat mij betreft het album ook een beetje fataal, waardoor ik op 3,5 blijf steken.
Maar de hoes, zowel de voor- als de achterkant is geniaal.

Hoef wel weer 2 weken mijn nagels niet meer te knippen...

Hyper ADHD album van de Sparks. Minder gitaargedreven dan de 2 voorgangers. Alweer prachtig allemaal, hoewel wel een aantal luisterbeurten nodig zijn om de plaat echt op waarde te schatten. De songs zitten weer ingenieus in elkaar. Niet te luisteren vlak voor het slapen, een dubbele espresso is relaxter.

Uniek en briljant zijn de twee woorden die bij mij opkomen bij het beluisteren van albums van de Sparks. Uniek want er is geen andere band die de muzikale ideeën van de Sparks ook maar benadert. Briljant omdat die ideeën (bijna) altijd tot erg gedurfde maar ook mooie songs leiden.
Uiteindelijk heeft dat geleid tot een absoluut meesterwerk in 2006: Hello Young Lovers.
Aan dat album kan Indiscreet niet tippen, maar een prima album is dit wel.

Terecht in de jaarlijst 1975 van OOR op een (te) bescheiden 39e positie. Van mij 4*

Hierboven zegt iemand: Hyper ADHD album.... laat ik dat hier nu echt niet vind, zeker niet in vergelijking met de twee voorgangers uit 1974.

Dit album dat een klein jaar na Propaganda uitkwam vond ik van een totaal andere stijl er staan veel meer slow nummers op en vele diverse stijlen terwijl het geheel toch een coherente indruk maakt.
kortom een razend knap album. Ik moest er aan wennen en er moeite voor doen, maar heb het na enige luisterbeurten in mijn hart gesloten en draai het nog regelmatig.

De opener; Hospitality on parade, is een evergreen, Russel zingt langzamer en heel verstaanbaar. dat is wel eens anders geweest fraaie koorwerkjes en een fraaie opbouw.
Nummer twee had zo op de voorgangers kunnen staan, de typische snelle Sparks drive, de gejaagde zang, die blijft boeien en een refrein waar andere groepen van dromen. Prachtige effecten en er gebeurd hier zoveel in drie minuten....

En dan belanden we ineens in een heel andere sfeer, het zou een nummer uit het begin van de vorige eeuw kunnen zijn Parijs 1920. maar het misstaat hier zeker niet.
Om vervolgens in het speelse en vrolijke Get in the swing over te gaan, een nummer met tempowisselingen wat ook uit de oude doos lijkt...

Hetzelfde telt voor Under the table with her.... ook hier lijkt het "oude muziek" in een nieuw jasje, net als het Looks Looks Looks heeft het een cabaret-achtige inslag.

Dan een van mijn favorieten : How are you getting home, mooie opening, maar ook hier schakelt Russel van de tweede in een keer door naar de vijfde versnelling, maar neemt ook weer gas terug...
Ook op kant twee vinden we enkele nummers die uit een andere tijd lijken t komen maar wel een fris nieuw jasje aan hebben, en Russel zingt ook hier fantastisch, met name in It ain't 1918....

The lady is lingering is weer even een rustmoment, om even op adem te komen...
Maar het slechts 2:13 durende nummer zet u gelijk weer op scherp, voor sommige mensen is dit "too much" maar ik kan het wel hebben....

Daarna komt Looks Looks Looks een ballroom kraker, die het op de klassieke dansvloer ook goed zou doen, en ook hier is de zang weer voortreffelijk.

Miss the start, Miss the end, alsof Russel ene duet met zichzelf zingt is ook heel erg mooi...
Wederom dus een prachtige afsluiter van een plaat die boeit, groeit en ook weer tijdloos is.

Razendknap gecomponeerd en uitgevoerd!

Met 'Indiscreet' geven de Mael broers zich volledig over aan hun flamboyante glamrock uitspattingen. Ze gaan 100% voor de camp, en hebben met legendarische producer Tony Visconti er iemand bij gehaald die duidelijk op dezelfde lijn zit. Alles leek goed te zitten, des te verrassender dat Sparks' meest operatische, diverse album dusver in de praktijk uitdraait op zo'n braaf, zielloos en vergeetbaar werk.

Openers 'Hospitality On Parade' en 'Happy Hunting Ground' zijn interessante, catchy popnummers die de creativiteit en melodie van de vorige twee albums benaderen. Maar daarmee is het beste helaas ook wel gezegd. 'Kimono My House' en 'Propaganda' waren twee behoorlijk verschillende albums, maar ze deelden eenzelfde mentaliteit. Een soort punk-attitude: we doen ons eigen ding, en we hebben er plezier in. Of dat nu theatraal, rockend of zelfs in een ballad was, het had allemaal eenzelfde soort gedrevenheid. Met de beste wil van de wereld kan ik die op deze plaat nog terughoren in 'In the Future' (dat een beetje klinkt als een Propaganda-overschotje), maar verder lijkt die eigenzinnigheid volledig verdwenen. Het is allemaal nog altijd excentriek en springt alle kanten op, maar het klinkt allemaal gewoon saai en ongeïnspireerd. Alsof ze het forceren, maar ze eigenlijk gewoon geen zin hadden om dit album te maken, waardoor het allemaal behoorlijk fake overkomt.

Er heerst een zweem van zelfingenomenheid over de plaat. Het verschil tussen iemand die grappig is, en iemand die zichzelf heel grappig vindt. En dat verschil zuigt al het luisterplezier uit de plaat. De constante afwisseling van muzikale stijlen voelt daardoor dan ook meer aan als een intellectuele oefening, dan dat het echt voor sterk songmateriaal zorgt. De verschrikkelijke kitscher-dan-kitsch circusmuziek van 'Get in the Swing' is voor mij misschien wel de ergste zondaar, maar ook bijvoorbeeld de balzaal-wals van 'Under the Table' wordt nooit zo leuk of grappig als ze zelf lijken te denken. En ook allerlei kwaliteiten van een ananas opsommen is eerder vervelend dan grappig (terwijl Drs. P al bewezen had dat het zeker niet onmogelijk is).

Neen, voor mij helaas een behoorlijk grote misser deze plaat. Het enige moment waar de abrupte clash tussen stijl en inhoud een beetje uit de verf komt is in 'Looks, Looks, Looks'. Maar tegen dat je op dat punt belandt is 'Indiscreet' helaas al een verloren zaak.

+ 'Happy Hunting Ground', 'Hospitality on Parade'
- 'Get in the Swing', 'Pineapple',

De eerste plaat van Sparks die ik kocht in 1983. En wat een geweldig album. Kimono en Propaganda zijn erg goed maar deze plaat bevat wat mij betreft alles waar Sparks in die periode voor staat.
Hospitality kent een fraaie opbouw totdat de song volledig losbarst compleet met Status Quo riff. Happy hunting grounds klinkt al aardig gejaagd waarna in Without using hands flink gas wordt teruggenomen en je in een andere tijd terechtkomt (inderdaad jaren 20 Parijs).
Hierna accelereert het album met het geweldige Get in the swing. Het salonorkest komt te voorschijn in Under the table with her. Erg leuke tekst ook.
Ach ik kan nog wel even doorgaan. Het manische How are you getting home en In the future. Pineapple Lingering, 1918 en Tits. Zo gevarieerd. Looks looks en Looks is het ultieme big band nummer. De prachtige ballad Miss the start sluit het album waardig af.
5 sterren en die geef ik zelden.

Een sterke, zij het iets ingetogener Sparks, dat na twee rockende albums terugkeert met enkele cabaretske absurditeiten, zoals ze dat op hun eerste twee platen ook deden. Daarin klinken invloeden van klassieke muziek, Keltische folk en fanfare. Het gaat dus wederom van de hak op de tak, maar altijd zijn daar de lenige stem van Russell Mael en de muzikale ideeënstorm van broer Ron.
Deze toetsenist en hoofdcomponist gebruikt hier voor het eerst een nieuwe generatie keyboards, te horen in Tits (over een echtgenoot die jaloers constateert dat de boezem van zijn vrouw nu geheel toebehoort aan hun pasgeboren zoon) en The Lady is Lingering. Het maakt dat ik de eerste glimp van de jaren '80 en de synthesizerrevolte hoor.
Bij de bonussen op streaming het sterke en uptempo rockende Profile en een bizarre telefonische huwelijkssluiting in The Wedding of Jacqueline Kennedy to Russell Mael. Sterk geproduceerd bovendien: Tony Visconti, dat zit dus goed. Een dikke 7 voor deze plaat, waarvan ik op Discogs zie dat ie in klaphoes verscheen.

Ik kan me niet herinneren dit album ooit te zijn tegengekomen in de platenbakken en dat struinen doe ik toch al dik veertig jaar. Waarschijnlijk een blinde vlek, maar het geeft me de indruk dat deze plaat in Nederland totaal flopte. Misschien dat er MuMensen zijn die hier meer van weten?

Zelf heb ik 'm wel op LP, volgens mij een paar jaar na release gekocht in de uitverkoopbakken. Nederlandse persing met klaphoes. Ik meen dat ik 'm wel eens vaker ben tegengekomen, maar ook niet heel vaak.

Ik heb het even nagekeken in mijn Hitdossier, maar afgezien van hun twee bekendste platen, Kimono my house en Propaganda, hebben de Sparks hier nooit de LP-hitparade gehaald. Die laatste scoorde al niet meer zo geweldig vanwege het ontbreken van een echt grote hit, en dat zal ook deze release wel parten hebben gespeeld. Daarnaast kan ik me voorstellen dat deze plaat muzikaal niet helemaal biedt wat kopers van die twee voorgaande albums verwacht zouden kunnen hebben. Het schiet, meer nog dan voorheen, muzikaal alle kanten op. Degenen die hem beluisterd hebben, zijn er wellicht daarom op afgeknapt.

Ik had hem zelf midden jaren zeventig nooit gehoord en had destijds alleen maar Kimono my house in bezit, maar weet wel dat ik er teleurstellende recensies over had gelezen. Dat motiveert de gemiddelde platenkoper natuurlijk ook al niet echt. Het zou kunnen dat de platenfirma daarom besloten heeft om het na de eerste oplage voor gezien te houden en niet meer bij te persen. Dat was niet ongewoon als een LP niet 'liep' in de verkoop. Er zijn er ongetwijfeld minder van geperst dan de voorgaande twee succesalbums. En die zijn later ook vaak heruitgegeven, en dat zal met Indiscreet niet of nauwelijks gebeurd zijn.

Iik moet zeggen dat de plaat mij bij eerste beluistering ook nogal tegenviel. Pas als je een beetje thuis bent geraakt in de gekte van de Sparks kun je hier meer waardering voor opbrengen. Inmiddels ben ik Sparks-fan 'for life'. Ook best bijzonder dat ze heden ten dage nog steeds interessante albums uitbrengen.

Op de dag van de release zat ik in de grote ronde luisterbar van Platenzaak Stafhorst, de Place to be, destijds in Utrecht centrum, en ik was gelijk flabbergasted bij het fantastische openingsnummer Hospitallity on Parade. Het was voor Sparks begrippen een heel rustig nummer ( vergelijkbaar met Never Turn Your Back On Mother Earth)....

Wel viel inderdaad direct de grote diversiteit op, de Cabaretachtige single Looks Looks looks was het album vooruitgesneld maar deed niet veel in de hitparade.

In the Future en Happy Hunting Ground vertonen nog wel gelijkenissen met de voorgaande twee albums, maar het overgrote deel bestrijkt meerdere categorieën. Waarbij ik toen al wel ook de link legde met A Woofer in Tweeters Clothing, het tweede album waarop ook diverse stijlen samen kwamen.

Dit album heb ik -bijna- letterlijk grijsgedraaid. en nog steeds boeit het mij.

Kwam de plaat vandaag tegen in de bakken van De Groeverij in Houten. Inderdaad, een klaphoes. Uiteraard meegenomen!

En wat een lekker plaatje is dit toch. Niet alleen de hoes is prachtig. In het voorjaar en vroege zomer beluisterde ik de discografie van Sparks, enkele maanden later blijkt het bij herbeluisteren al goed wortel te hebben geschoten in de neuronen van mijn schedeltje.
Dit album bevat een vreemde maar zeer effectieve mix van big band swing of zelfs fanfare met soms rockende popmuziek, op een wijze die alleen de gebroeders Mael kunnen verzinnen en fabriceren. De waardering stijgt naar 4!

Ja, ik kom na lange broedperiode ook iets hoger uit: 3,5. Eerst viel alleen het openingsnummer me op, maar inmiddels ook erg geporteerd van The Lady Is Lingering en vooral Profile (een bonusnummer. Tevens een goede suggestie als signature song voor de fietsspecialist).

Op sommige momenten hellen ze wat te veel naar circusmuziek (Get In The Swing), en de conceptuele liedjes als Under The Table With Her, Looks, Looks, Looks en It Ain't 1918 hebben ondanks hun aandoenlijkheid niet de eeuwige houdbaarheid, dus een topscore zit er ook weer niet in.

Dan nog even over How Are You Getting Home: verbazingswekkend hoe een band een liedje kan beginnen met zo een bloedmooi refreintje, dat na anderhalve strofe afraffelt met een obligaat 'home sweet home' om vanuit daar onstuimig door te springen naar een compleet ander muzikaal thema. Dit nummer heeft wel alles wat Sparks briljant én onuitstaanbaar maakt.

Ja, hier herken ik me wel in. The Sparks hebben hier vaker last van, maar met name op deze LP wel met enige regelmaat. Een in de basis prachtig popliedje krijgt dan een (soms rommelig) vervolg dat helemaal niet bij het nummer past. Soms denk ik: dat vind ik wel jammer. Maar het maakt de band tegelijkertijd wel een soort van uniek.