Fleetwood Mac - Tusk (1979)

De originele LP uit 1979 maar weer eens gedraaid. Feitelijk liggen die LP's natuurlijk te lang onbespeeld stof te happen, wegens teveel aan albums en wegens de cd die voor de snelheid en het gemak wordt gekozen.

Maar liefst drie hoezen zijn aanwezig voordat het vinyl dan tevoorschijn komt. De duurste hoes ooit, maar het betaalde zich niet terug.

Ach, af en toe een beetje ruis en een krasje. Het heeft ook iets rustieks. En belangrijker: je apparatuur geeft een mooier geluid, niemand weet wat je afspeelt, je hebt geen reclame boodschappen en je hoeft voor het afspelen ook niet te betalen voor een of ander abonnement.

Nee, de oude Tusk LP is verre te verkiezen, ook al klinkt de opgeknapte cd van jaren later veel beter. Dit klinkt nog zoals het ooit de bedoeling was.

Uitstekend stuk: ‘Tusk’ at 40: On Fleetwood Mac’s Defining Record.

Mooi stuk.

Treffend stuk over Tusk ( dank voor de link Poles Apart.)

Echt een Lindsay Buckingham gelegenheid, wat ook duidelijk hoorbaar is.
40 jaar oud inmiddels en een plaat waar je vraagtekens bij kunt plaatsen. Want de groep met Buckingham als supervisor, ging duidelijk niet voor een logisch vervolg op Rumours.
Nee, Buck trok nogal wat registers open en sloeg hier en daar flink aan het experimenteren. Luistersessies ( Pet Sounds van The Beach Boys), opnames in de badkamer, afgeplakte mics, ongebruikelijk slagwerk, etc.
Hij had de nieuwe ontwikkelingen ook gevolgd en weigerde de weg met Fleetwood Mac te vervolgen als dinoband. Het was de periode dat je als niet alternatieve grote rockband sowieso werd afgeserveerd. Te veel succes was eng en not done kennelijk.
Interessant ook de houding en de gevoelens van Stevie Nicks, die de 13 maanden in de studio absurd vond en zich voornamelijk verveelde. En omdat ze geen instrumentalist was in de groep niet heel veel aan de bak kwam. De titel Tusk vind en vond ze nog altijd niets.
Als persoonlijke noot: Haar beste werk is op Tusk te vinden.

Al met al is dit "The White Album" van Fleetwood Mac en toen tamelijk onbegrepen ( mede door de losse pure zelfs wat primitieve benadering van Lindsay in zijn songs.)
Maar het moge duidelijk zijn dat deze plaat nog altijd staat als een huis.
Het echte vervolg van Rumours kwam er uiteindelijk toch met het in 1982 verschenen Mirage. Maar werd niet geheel onverwachts een minder succesvolle onderneming.

Je moet als band maar het lef hebben om na millionseller Rumours met een dergelijk experimenteel album op de proppen te komen.
Het ( geslaagde ) titelnummer is hier een voorbeeld van.
Met dank aan Lindsey Buckingham als leider van de band.
Zijn invloed op dit album is duidelijk allesbepalend.
Deze week weer eens meerdere malen beluisterd en dit blijft een prachtplaat.
Favorieten: Over & Over, Sara, Storms & Tusk.
Op dit album vind ik Not That Funny een leuk nummer, op de live plaat uit 1980 is hetzelfde nummer weergaloos uitgevoerd.
Om dit als een soort " White Album" te omschrijven dekt de lading mijns inziens volkomen.

Ja, interessant leesvoer, die link van Poles Apart. Ik dacht inmiddels aardig wat te weten over de bizarre ontstaansgeschiedenis van het album, maar er staan toch nog aardig wat dingen in die ik niet wist.

bikkel2 schetst hierboven al in een notendop een aantal feiten en omstandigheden die de situatie van destijds kenschetsten en die uiteindelijk hebben geleid tot het eindresultaat zoals we dat nu kennen. En inderdaad, het was ten tijde van zijn verschijning, en in de jaren daarna ook nog, een tamelijk onbegrepen plaat, die allerwegen als een teleurstelling werd ervaren. Maar met het verstrijken van de jaren is er meer waardering gekomen voor met name Buckingham's gedurfde aanpak.

De bijdragen van de overige leden zijn vrij conventioneel, en sluiten hier en daar zelfs naadloos aan op Rumours, maar Lindsey Buckingham - hij was toen nog geen 30, probeer je eens in te beelden hoe het dan voelt om door de punk-generatie als 'boring old fart' te worden afgeschilderd - weigerde platgetreden paden te bewandelen. "Lindsey went up the mountain, and we just followed", zoals Stevie Nicks later zou zeggen. Ik vind ook de credits op de binnenhoes wel veelzeggend: 'Produced by Fleetwood Mac, with special thanks from the band to Lindsey Buckingham'.

Ik plaats voor de gelegenheid ook nog even de link die in dat artikel geplaatst is naar een verhaal in het muziekblad Rolling Stone. Daarin komen deels dezelfde feiten langs, maar toch ook weer nieuwe, met name rond Stevie Nicks' song Sara, de titeltrack en zelfs Peter Green's minimale bijdrage aan Brown eyes (!).

Ook mijn bewondering voor het album is in de loop der jaren fors toegenomen. Hoe meer je te weten komt over de achtergronden die tot de plaat in zijn uiteindelijke vorm hebben geleid, hoe meer je gaat ontdekken in de 'sonics' en de lyrics van het album. En hoe groter de waardering wordt. Ik zit inmiddels op 4,5. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik de conventionelere bijdragen van Nicks en McVie nog altijd hoger aansla dan sommige nummers van Buckingham. Mijn vier sterretjes staan bij Sara, Tusk, Storms en Sisters of the moon.

Goed verhaal gaucho.

Ik had het er toevallig afgelopen Zondag met iemand van het werk nog over.
De persoon vroeg mij wat ik van Tusk vond en dat hij die eigenlijk meer omarmde dat het alom geprezen Rumours.
Ik vertelde hem dat ik dat gevoel ook had.
Niet zozeer dat Tusk nu ook gelijk een beter album is, maar ondanks dat Rumours door de bekende stukgelopen relaties die tijdens de opnames plaatsvonden, een zeer beladen plaat is met geweldige songs, geef ik toch de voorkeur aan Tusk.
Het heeft vooral ook met de aanpak te maken. Buckingham die duidelijk moeite had met het grote succes en in zijn songs een richting kiest die minder voor de hand liggend is en wat mij betreft daarin slaagt. Nicks en Christine Mcvie blijven redelijk traditioneel, al zijn Stevie's bijdrage erg sterk. Ik vind dat ze dit later niet of nauwelijks meer heeft overtroffen.

Het is voor mij in ieder geval duidelijk dat Tusk - toch als een wat vreemde eend in de bijt beschouwd - uiteindelijk de waardering heeft gekregen die het verdiend.

Na het grote succes van Rumours, keek ik destijds reikhalzend uit naar de opvolger. Een dubbelaar nog wel. De eerste singel en tevens titelsong van het nieuwe album, week totaal af van alles wat op Rumours te horen was, maar toch rekende ik hoopvol op Rumours deel twee.
Wat een teleurstelling was het toen ik de plaat de allereerste keer beluisterde. Vreemde obscure en korte puntige werkjes van vooral Lindsey Buckingham. Natuurlijk, de composities van de dames waren prima in orde en herkenbare Fleetwood Mac songs. De arrangementen en de producties wel wat gewaagder dan op de voorganger. Maar als geheel klonk het totaal anders, geen Rumours 2 dus.
Het genie Lindsey Buckingham (in mijn optiek nogal eens onderschat) had anders besloten. Geïnspireerd door de punk- en newwave-bandjes uit die tijd, wilde hij een ander geluid. Tot groot ongenoegen van de platenmaatschappij overigens, die graag een herhaling zagen van het grote commerciële succes van de voorganger. Maar Buckingham koos voor zijn muzikale integriteit en besloot dus zijn eigen weg te gaan.
En wat heeft hij gelijk gehad. Ondanks dat de plaat me in eerste instantie tegenviel, bleef ik hem opnieuw beluisteren. En daarmee ontdekte ik de vele geheimen. De vele details, elke keer hoorde ik andere en nieuwe geluiden. Daardoor viel ik uiteindelijk als een blok voor bijna elke compositie op deze wonderlijke plaat. De schoonheid van Save Me a Place en Walk a Thin Line. Het rebelse in The Ledge en I Know I’m Not Wrong. De prachtige composities van Stevie Nicks (Sara, Storms, Sisters Of The Moon, Angel en Beautiful Child)), door Lindsey naar een hoger niveau getild. En het serene en warme geluid van Christine Mcvie. De omlijsting van drummer Mick Fleetwood en bassist John Mcvie is smaakvol en uniek in zijn soort.
Tusk is mijn absolute “welk-album-zou-je–meenemen-naar-een-onbewoonbaar-eiland-plaat”. Ik houd erg van Rumours, maar Tusk is me het meest lief vanwege de tegendraadse en eigenzinnige keuzes van de drijvende kracht achter dit werkstuk, Lindsey Buckingham.

Ik ben blij dat meerdere mensen TUSK toch een zeer goed album vinden. Staat voor mij op hetzelfde niveau als de klassieker Rumours. Maar wat iedereen hoopte dat ze RUMOURS II zouden maken, was dus niet. En daar heb ik toch bewondering voor dat de groep het aandurfde om een dubbelaar te maken die veelzijdiger was dan hun voorganger. Ook bv Tusk op single uit te brengen, getuigd van lef !

Ik heb beide albums hoog zitten, 5 sterren, ben er groot mee geworden, maar zou, met het mes op de keel, kiezen voor Tusk .

Tusk, altijd een beetje vreemd maar wel erg lekker gevonden.
Je voelt de verdeeldheid in de band, waar de dames dicht bij het geluid van Rumours blijven gaat Lindsey, de tegendraadse, Buckingham compleet de andere kant op. Zijn nummers hebben een geheel andere, soms bijna hysterische, lading, ook qua productie, het lijken soms wel demo's, dit in groot contrast met de nummers van Nicks, gepolijst, in balans en mystiek, die op Tusk wel de hoogtepunten vormen, McVie zorgt voor de nodige rust en stabiliteit terwijl de driftige Buckingham de band interessant en eigenzinnig weet te houden, een combinatie die op Tusk wonderbaarlijk werkt. Een plaat met lef.

Toch een rare plaat dit. Een skipplaat, want ik skip echt bijna al die Lindsey Buckingham dingen. Maar Stevie is echt hemels hier, en Christine haar liedjes liggen mij normaal wat minder maar Brown Eyes is echt mooi. Maar Rumours is een elpee, die zet je op van a tot b en zakt nooit in. Deze dus regelmatig.

Maar met al dat skippen doe ik één ding nooit.

Dat is "That's all for Everyone" overslagen.

Dat is imo het beste wat Fleetwood Mac opgenomen heeft. Klinkt als Brian Wilson die even met Lindsey samenwerkt. Wat een schijf. Dit eens gehoord in Ibiza op het strand als de zon opkwam. Van een onwereldse schoonheid.

Sara is heel mooi, een paar McVie dingen ook, maar al die punk-achtige liedjes zijn echt helemaal niets.
Dit is wat mij betreft de slechtste plaat van Fleetwood Mac. Storms is trouwens ook erg aardig.

Eigenlijk is de minste favoriete zanger(es) van mij (Nicks) het sterkst op deze plaat.

Als je dit de slechtste vindt , dan ken je ze vast nog niet allemaal.

Een beetje jou kennende houd jij niet van ‘ rommelig’ gemaakt of ‘schetsmatige’ muziek in deze. Op zich snap ik het wel , maar in dit kader van goed klinkende popnummers en experimenten kan ik het wel hebben en behoort het tot mijn 10 favoriete studio dubbelaars.

Het eerste album vind ik het beste , de 2e wat minder en skip ik er enkele ,maar desalniettemin 4 sterren.

Ik houd niet zo van punk en postpunk.
Soms wel, want Talking Heads en Police vind ik erg gaaf, maar wat Buckingham hier doet klinkt als een demos van een beginnend schoolbandje.

Ik ken best wel wat van de band, ook de blues en begin-seventies platen. Over het algemeen zo slecht niet. Zwakste factor vd band vind trouwens Nick's stem, die het wonder boven wonder op Tusk en Rumours zo slecht niet doet.

Ik hoor liever de stem van Christine McVie. Nicks vind ik maar niks.

Dreams en Gold Dust Woman vind ik alleraardigst, maar McVie vind ik ook veel beter. Op Tango in the Night is het overduidelijk wie van de twee het onderspit delft.

Op Tusk gaat het Nicks nog goed af. Sara is bijvoorbeeld een erg fraaie song.

Briljante en gedurfde opvolger, maar ik had er ook wel even tijd voor nodig. Tijd om te ontdekken dat het genie in de band toch echt Buckingham is. Ben daarna ook in zijn solowerk gedoken en daarin hoor ik toch ook echt dat Fleetwood Mac zonder hem een vogel met slechts een vleugel is. Wat ze nu ook zijn, helaas, na de staatsgreep van mevrouw Nicks.

Buckingham is dé man hier. Eens met Savant. Ik kan overigens best voorstellen dat zijn experimentdrift niet bij iedereen goed valt. Maar ik ben wel een liefhebber van tegendraadsheid. Plus dat de new wave en punk toen hot was. Wat dan aangaat voelde Buckingham de tijdsgeest goed aan. Maar het is geen imitatie. Wel primitief en rafelig. Dapper na de toegankelijkheid en immense succes van Rumours.
Stevie Nicks is trouwens ook erg goed bezig hier. Al haar liedjes zijn zonder twijfel de moeite waard.
Tusk is gewoon een erg goede plaat.

Bovenstaande 2 reacties kan ik volledig onderschrijven !

Na de erg vlotte wegluisteraar en millionseller Rumours een dubbel-LP die behoorlijk gevarieerd is en ik te weinig gedraaid heb.
Maar hij is goed.
Met wonderbaarlijk mooie nummers als Sara (nr. 10 in februari 1980 en Storms. En de klompendans van het titelnummer (nr. 11 in oktober 1979).
Ik blijf uiteraard een zwak houden voor het heksenstemmetje van Stevie Nicks, die er toen ook best wel goed uitzag. .
Definitieve waardering volgt nog, maar is allicht 4 of meer.

Op vinyl en CD.

Misschien wel 40 jaar geleden voor het laatst geluisterd en daarna totaal uit mijn gedachten verdwenen. Tot van de week dus. Ik werd meteen gegrepen door de eerste klanken en zat 70 minuten later nog steeds met open mond te luisteren toen de laatste noten wegstierven. Wat heb ik dan toch de afgelopen 40 jaar aan belangwekkende muzikale reizen ondernomen die zo bijzonder waren dat ik dit meesterwerkje zolang heb kunnen negeren? Geen idee, roept u maar…
Zullen we het maar een heel langzame groeiplaat noemen?

Heel lang vond ik dit album niet veel. Vandaag weer eens opgezet en heb mijn mening flink wat bijgesteld.

Niet alles vind ik top, maar zijn best veel nummers die lekker klinken. Hoogtepunten voor mij zijn : "Sara", "That's All for Everyone", "Sisters of the Moon" en Tusk.

bikkel2zegt:en dat is waar, want waar je met de prachtige opener Over and over van Christine McVie nog even in de zoete droom (van een Rumours II) mag verkeren wordt je met Buckingham's The Ledge - na een sprintje naar je volumeknop (naar beneden) - snel uit die droom geholpen. Doordat er wat van dit soort minder aaibare nummers (meestal van Buckingham) op de plaat staan heb ik hem toch altijd minder gedraaid. Positief gesteld: ik had nog steeds een nauwelijks ontdekte schat in mijn platenkast staan. En als je hem dan toch pakt valt je telkens weer op dat er eigenlijk geen slechte nummers op staan. Een soort 'greatest hits' als Rumours werd het niet, maar het is ook onterecht om hem als tegenvaller te kwalificeren. Eigenlijk is het vooral Buckingham die wat 'recalcitranter' (maar niet slecht overigens) componeert dan op Rumours. Naar verluidt was hij geïnspireerd geraakt door de punk - waar zijn stijl ook hier overigens stilistisch nog steeds sterk van verschilt. Christine Mc Vie en Stevie Nicks componeren eigenlijk voorbeeldig en ook in het verlengde van Rumours. Vooral over de laatste; als ik denk aan grote vrouwen in de popmuziek (Joni Mitchell altijd onbedreigd op nummer 1) denk ik eigenlijk nooit aan Stevie Nicks - te zeer ingekapseld in het massale compositorische talent van deze Fleetwood Mac-incarnatie. Maar dit album bewijst dat dat onterecht is, ze hoort zonder meer in de top 10, misschien wel in de top 5. Buckingham droeg in kwantiteit dan wel stevig bij aan Tusk, maar vlak de bijdragen van de dames (kwalitatief) zeker niet uit. Schatkist deze dubbelaar!

Het duurde tot 2003 (na Tusk) dat Stevie eindelijk weer eens tot haar recht kwam binnen Fleetwood Mac. Mirage en met name Tango in the Night waren niet haar albums.

Bij mijn vier favoriet aan te kruisen nummers van Tusk heb ik er twee van Stevie (Sisters of the moon, Angel) één van Christine McVie (Brown eyes) en één van Lindsey Buckingham (I know I'm not wrong).

Lindsey's eigen songs op Tusk mogen dan een hoog anti-Rumours gehalte hebben en als experimenteel worden bestempeld. Maar hij heeft tegelijkertijd natuurlijk de songs van Nicks en McVie ook van een experimenteel vernis voorzien, als prestatie.

Er wordt vaak gezegd, dat Rumours II meer voor de hand zou hebben gelegen. Misschien. Er kan ook gedacht zijn dat het niveau van Rumours niet meer zou worden gehaald, dat er wel een nieuw album werd verwacht en dat de band daarom maar beter andere muzikale wegen kon inslaan. Het is niet voor niets dat het even duurde voordat Tusk klaar was.

musician:Er is natuurlijk geen twijfel over dat Buckingham de eindredacteur van deze plaat is en vormgever van deze Fleetwood Mac-sound. Ik heb nog niks serieus beluisterd van FM met Neil Finn en zonder Buckingham, maar het lijkt me een moeilijke opgave voor Finn om Buckingham te doen vergeten en voor Nicks "to live with or without him" (...en hij is weer op de markt na zijn laatste scheiding).

Gelukkig ligt er niets van FM met Finn (en Mike Campbell). Ook dit was slechts een raar verzinsel. Buckingham heeft vorig jaar een aardig solo album gemaakt. Ik las dat Stevie op korte termijn wat solo optredens heeft. En hoewel we wel wat gewend zijn, verwacht ik niet dat er ooit nog wat gezamenlijk gaat gebeuren. Christine, John en Mick gaan ook naar de 80.......

Mick Fleetwood wordt vandaag 75. Mooi moment om bij de koffie (met een Luikse wafel) dit album eens uit de kast te halen.

Ik draai Tusk de laatste jaren vaker dan de voorganger Rumours. Dat laatste album vind ik achteraf toch net iets te gepolijst EN en bevat allemaal van die meezingers na 6 bier in de kroeg.

Tusk is wat mij betreft net iets complexer en daardoor is op de lange termijn de herdraaibaarheidsfactor groter.
Als feestplaat blijft rumours een klasse apart maar om lekker in je eentje van een goede plaat te genieten kies ik toch voor Tusk.

Hmm, ik zou Rumours nou niet direct een feestplaat willen noemen, gezien de perikelen tijdens de opnames en de tachtergrond van de meeste teksten. Maar ik begrijp je wel: het meezinggehalte ligt inderdaad hoger dan op Tusk, al komt dat ook doordat veel nummers van het album zich in de loop der jaren zodanig in het collectieve geheugen hebben genesteld dat rijp en groen die nummers woordelijk kan meezingen. Wat dan ook veelvuldig gebeurt in de kroeg. Tja, het nadeel van een door bijna iedereen als tijdloos meesterwerk geaccepteerde plaat...

Monumentaal dubbelalbum, bij vlagen ietwat te experimenteel, met een paar parels maar ook met een paar niet te behappen tracks van Buckingham. En wat is vooral de opener geweldig. Elegantie ten top, het schitterende over and over met een prachtig zingende Mcvie.