Fleetwood Mac - Tusk (1979)

Vlak na het uitkomen vond ik dit al een sterk album, misschien een tikkeltje minder evenwichtig dan Rumours maar een even gedurfde als geslaagde koerswijziging.
Overigens werd het album in Europa beter ontvangen dan in de VS (waar ze een tweede Rumours verwachten, het Amerikaanse publiek is meer mainstream ingesteld).

Ik heb er een beetje een hard hoofd over in.
Er is in de basis helemaal niets mis met de digitale remaster uit 2004, heeft ook een extra schijf met bonusmateriaal.

In 2015 nogmaals een digitale remaster, niet alleen in een versie met 3 cd's, maar zelfs één met 6 cd's en de dubbele originele LP. Die heb ik natuurlijk nog liggen en gaat nooit de deur uit. 45 Engelse ponden, dat is rond 71 euro.

Er was een tijd dat ik alles aanschafte inzake FM en de afzonderlijke leden. En het was de bedoeling, dat er dit jaar een écht nieuw album van de band zou verschijnen. Nu zijn ze een eind op weg, maar ik vind deze volgende versie van Tusk nu net even teveel van het goede.
Er staat wel, het heeft verder niets met Tusk te maken alleen met de tour, aardig wat interessant live werk op. Maar dan hadden ze beter FM Live uit 1980 kunnen opwaarderen.

Eerst maar een mooi nieuw album, dan kijken we wel weer verder. Uiteraard koopt iedere liefhebber van FM dat ook, nog even geduld.

Christine trekt me het album in met over and over. Het is bij mij van begin tot eind raak. Alleen ik heb liever niet de geremasterde versie met 6.29 minuten Sara. Ik vind de verkorte versie daarvan beter, Stevie heeft de neiging zich te overschreeuwen aan het einde van liedjes.

Ben dit album nu pas in zijn geheel aan het ontdekken, maar ik denk dat de jaren dit album beter in perspectief geplaatst hebben ten opzichte van hoe het in 1979 bekeken werdt.

What Makes You Think You're The One bijvoorbeeld. Denk niet dat iemand die dit nummer nog nooit eerder gehoord heeft het in een periode zou kunnen plaatsen. Prachtig en tijdloos.

Een tweede Rumours werd het in ieder geval niet.
Waar Stevie Nicks en Christine Mcvie redelijk vertrouwd materiaal aanleveren, gaat Lindsay Buckingham als een op drift geraakte grasmaaier geheel een andere kant op.
Net of hij bewust het hele grote succes van de voorganger vooral wilde ontwijken.
Zijn composities zijn heel puur en ook wel wat wars.
Hoewel Nicks hier fantastische liedjes neerzet, vind ik Buckingham meer dan ooit de grote aanjager.
Ik weet ook wel zeker dat hij dit als zijn geestekindje ziet.
Hij bleek ook de man die het meest met beide benen op de grond bleef na Rumours.
De rest was het succes lang aan het na vieren.

De hoes spreekt ook wel boekdelen eigenlijk.
Zou zomaar van een obscuur punkbandje geweest kunnen zijn.

Sara vind ik vanaf het intro zo'n intrigerend nummer...........zelfs op flinke ( fysieke ) afstand wordt ik meegezogen in het onweerstaanbare ritme en achteloos monotone en tegelijkertijd zo bloedmooie stemgeluid.

Mee eens.

Alles gehoord, en inderdaad Buckingham is erg sterk bezig op dit album. Eigenlijk zijn al mijn favoriete nummers van Tusk van zijn hand, nog meer dan bij bijvoorbeeld Rumours en Tango...

Ik blijf dit album moeilijk te plaatsen vinden in een periode, wat alleen maar voor het album spreekt. Tijdloos gewoon. Ik vind veel nummers helemaal niet zo moeilijk te waarderen, wellicht dat dit in 1979 wel zo was. In de context van de muziekwereld toen, en al helemaal na Rumours.

Favoriete nummers: I Know I'm Not Wrong, That's Enough For Me, Not That Funny, Tusk, Walk A Thin Line. 4,5 sterren.

Met die verstane dat Nicks een mooi contrast biedt met vooral Sara, Storms en Sisters Of The Moon. Deze behoren tot haar allerbeste werk.
Maar Buckingham zet idd de toon met voor zijn doen wat alternatief en obscuur materiaal.
Kaal geproduced en heel puur.
By far mijn meest gedraaide Fleetwood Mac plaat.

Ik draai deze ook vaker dan Rumours. Vooral de eerste kant (de beste eerste lpkant die ik ken, als het om dubbelaars gaat, en misschien wel überhaupt de beste eerste lpkant die ik ken) en derde kant draai ik vaak. Honey hi luister ik zowat elke dag vanaf mijn mp3speler. Vanavond maar weer eens in zijn geheel draaien.

Ik ontdek nu dat mijn versie van de cd de kortere versie (edit) van 'Sara' bevat.
En op de hoes staat '2 record set on 1 specially priced disc'. Nu, dat wist ik wel al en aangezien de hoes spuuglelijk is, is dat minder erg.
Maar die korte versie van dat topnummer!

Ik kom er nu pas achter dat er inmiddels een 2015 remaster is waarvan ook een expanded editie bestaat van 3 cd's bestaat. Op disc 2 maar liefst 4 nieuwe (de eerste (demo) was reeds op de 2004 2-disc versie aanwezig) versies van mijn all-time Fleetwood Mac favoriet "I Know I'm Not Wrong'. Verder is op disc 1 (het originele album) de oorspronkelijke LP-mix van het betreffende nummer weer gebruikt. Op alle cd versies tot aan die van 2004 stond een alternatieve mix: de LP-mix op 1 kanaal en iets wat sterk op de 8/13/79 versie op disc 2 van de 2015 remaster lijkt op het andere kanaal. Vreemd genoeg ontbreekt deze mix als bonus op de 2015 versie. Ook 2 alternatieve demo's die wel aanwezig waren op de 2004 2-disc versie ontbreken hier. OK, misschien waren 7 versies achter elkaar wel een beetje teveel van het goede

Om het feestje compleet te maken: op disc 3 krijg je een complete 'Alternate' take van Tusk. Die klinkt erg lekker moet ik zeggen (net in zijn geheel via Spotify beluisterd). En ja, I Know I'm Not wrong in nóg weer een andere versie. Zojuist maar besteld...

Een album die ik al lang hoog heb aangeschreven en vreemd genoeg de laatste weken mij nog meer imponeert.

Ahum, een album dat.....sorry, kleine ergenis....

Tot nu toe kende ik de hits van Fleetwood Mac, vooral middels een best of cd. Recentelijk echter dit album in bezit gekregen, op ouderwets vinyl. En wat een prima album. Gruizig en experimenteel en vooral heel erg goed. Er zit een schat aan muzikaliteit in Fleetwood Mac wanneer zij op hun best zijn. En dat zijn zij hier.

Totaal andere verwachtingen van dit album.
Vroeger dacht ik altijd dat Tusk een nummer van Pink Floyd was.
Het album komt ook uit dezelfde periode als The Wall, en het titelnummer en Another Brick In The Wall waren voor mij de afwijkende songs uit de Top 40.
Ik was een jaar of 6, dus een logische verklaring, lijkt mij.
De song Tusk vind ik ook wel het hoogtepunt van de plaat, vooral door die drums, van mij had Mick Fleetwood meer invloed op de hele plaat mogen hebben; ook die vreemde bizarre clip bleef mij bij.
Stevie Nicks domineerde voor mijn gevoel hier verder, Sara en het voor mij onbekende Sisters Of The Moon (nog beter dan Sara!!) zijn de hoogtepunten.
Verder vind ik het een op safe gespeelde plaat, en zou Sisters Of The Moon in plaats van Tusk op single zijn uitgebracht, dan zou de plaat volgens mij bij een groter publiek succesvol zijn geweest, al is het natuurlijk stukken minder dan Fleetwood Mac, Rumours en het latere Tango In The Night.

Sisters of the moon is op single gezet maar dat is helaas niets geworden.
Je weet niet wat het zou hebben gedaan als het nummer als de eerste single zou zijn uitgebracht.

De meningen liggen nu wat genuanceerder, toen het album werd uitgebracht lag er vooral de teleurstelling dat Tusk niet de overtreffende trap van het witte Fleetwood Mac album en Rumours was geworden.

Ik had Sisters of the Moon nooit eerder gehoord, jammer dat deze toen geen succes had, hoort voor mij echt bij hun betere werk.

Ik hoor er niet echt een single in. Maar dat is alleen maar mijn mening. Maar een prachtig nummer, geen discussie daarover.

Uiteindelijk mijn favoriete FM plaat en een meer dan waardige opvolger van de onvolprezen voorgangers Fleetwood Mac en Rumours. . Maar wel een totaal ander album wat mij betreft, zeker niet op safe gespeeld. Dan hadden ze wel een Rumours 2 afgeleverd. Tango in the Night?
Op deze plaat is Buckingham in full charge en dat laat hij horen in een aantal korte, puntige nummers zoals The Ledge, Not That Funny, What Makes You Think You're The One en I Know I'm nor Wrong. Tusk was een verademing als eerste single. Totaal anders!
Natuurlijk staan er een aantal prachtige Nicks ballads op met Storms als persoonlijk hoogtepunt en is Beautiful Child een tranentrekker van de eerste orde, prachtig gezongen door Buckingham en Nicks. Wat mij betreft hebben ze dit niet meer weten te overtreffen.

Niet gebruikelijk, maar momenteel komt het beter zo uit. Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik een hekel heb aan lange albums. Een plaat als Tusk die dan 75 minuten duurt, zit overduidelijk aan het verkeerde kant van het spectrum. In een huis met twee heel jonge dames is het dan ook onmogelijk om de volle concentratie erbij te houden. Vandaar dat ik het in tweeën splits en later de rest erbij edit.

Plaat 1:
Tusk ken ik ook wel enigszins uit de collectie van mijn pa. Daar ik zelf al nooit een fervent luisteraar was van Fleetwood Mac was, kwam Tusk niet vaak aan bod. Ik vind dit eigenlijk een oersaai album. Christine McVie en Stevie Nicks bedienen je weer van de vervelende, mierzoete ballads en Lindsey Buckingham lijkt de weg kwijt te zijn met vervelende stampsongs. Het gevoel dat ik bij Tusk vooral krijg is dat alles zo op de automatische piloot gemaakt is. Buckingham lijkt met zijn frustraties degene die de meeste emotie in de muziek verwerkt. Het is alleen dermate vervelend dat het nauwelijks een pluspunt te noemen is. Voorlopig 1,5*, maar ik vrees dat de tweede plaat daar geen verandering in gaat brengen.


Plaat 2:
Een tikje minder storend dan de eerste. Dat komt omdat het net wat geïnspireerder en minder geforceerd overkomt. Buckingham blijft een irritante factor met rare songs als That's Enough For Me. Met een nummer als Walk A Thin Line, gaat hij zo McVie achterna. Al met al een vrij saaie tweede helft met toch enkele tenenkrommende momenten. De titeltrack is het minst vervelend van alle songs. Ik zou hier voor 2* gaan, maar vanwege de lengte (ik zie de noodzaak van een dubbel-lp hier in de verste verte niet), houd ik de score op 1,5*.


Tussenstand:
1. Future Games
2. Bare Trees
3. Then Play On
4. Peter Green's Fleetwood Mac
5. Mr. Wonderful
6. Kiln House
7. Fleetwood Mac
8. Rumours
9. Penguin
10. Heroes Are Hard To Find
11. Tusk

Ik las net je klaagzang bij Rumours, en nu dit weer. Je hebt wel een erg zwaar leven geloof ik, is het niet?

Zolang mijn marathonpartner Lennert dit soort bands blijft uitzoeken wel ja, hehe.

Maar toch, als ik hier niet aan begonnen was, had ik nooit Future Games en Bare Trees ontdekt. Dat is het me wel waard hoor.

Ik zal me er verder inhoudelijk niet mee bemoeien maar ik vind wel de plotselinge waardering voor het duo Future Games en Bare Trees vermakelijk.

Ik heb zelf ook zeker nooit problemen gehad met beide albums hoewel de algemene waardering voor albums uit deze Bob Welch periode nogal aan de lage kant liggen. Veel lager overigens dan Rumours en Tusk. Onterecht.

En of het meer "rockt" waag ik ook te betwijfelen. Er zijn veel dromerige momenten op Future Games, net zo goed als dat Tusk ook nogal wat ballads herbergt.

De kritiek op Christine McVie, songs en vocalen gaat mij echt veel te ver. McVie is heeft altijd al rockers en ballads gekend, dus dat is niets nieuws onder de zon. De door Buckingham aangehouden/gewenste verhouding van haar songs op Tusk doet haar inderdaad geen recht. Dat moet minimaal 50/50 zijn. In artistieke zin steken de dromerige songs van McVie weer ver boven haar gemiddelde ballads uit.

Op Rumours is alles naar de juiste maatstaven ingedeeld, ook met de juiste krachtsverhoudingen. Die zijn op Tusk een beetje zoek.

Dat laatste deel ik wel hoor. Waar ik McVie echt niet trek vanaf Penguin, vallen haar bijdrages niet volledig in negatieve zin op, op Tusk. Het probleem dat ik met haar heb, is dat haar stem onzuiver nasaal is. Daar zullen de meeste mensen anders over denken, maar toen ik de Penguin t/m Rumours platen luisterde, wist je in de meeste gevallen dat het haar nummers waren. Voordat ze begon te zingen natuurlijk, anders wordt het wel erg makkelijk. Op Tusk valt me dat minder op.

Ik vind de verschillen tussen Future Games/Bare Trees en Fleetwood Mac/Rumours/Tusk best groot wanneer het om de rustige songs gaat. dromerige rock en dromerige pop is voor mij zoiets als rustig en sereen of een gevoel van nepheid en kitsch. Zeker wanneer Stevie Nicks als een soort dancing queen haar teksten uitstort. Ik geloof haar niet. Een Danny Kirwan pakt het veel beter aan.

Kirwan is zeker zwaar ondergewaardeerd. Het gebrek aan goede kritieken heeft hem zijn carriere bij Fleetwood Mac destijds opgebroken. Gevalletje niet de juiste man op niet het juiste tijdstip. Na het laatste album Heroes are hard to find pikte platenmaatschappij Reprise de commerciële teloorgang van de band niet langer en was FM tegelijkertijd bijna bankroet.

De redding kwam van Lindsey Buckingham. Hij is toch echt wel een begenadigd en beter gitarist dan Danny Kirwan met een uiterst herkenbare stijl. Zijn solo's zijn uit duizenden herkenbaar en natuurlijk wereldberoemd met bijbehorend commercieel succes.

Het zijn net zaken waar Kirwan allemaal niet aan kon voldoen, op dat tijdstip. Na Rumours kreeg Buckingham de volledig vrije hand en wilde hij rebelleren tegen het succes van Rumours. Tusk is daar het eindresultaat van.

De grillige periode die de band heeft meegemaakt, de bijbehorende tragedies en de nogal verschillende bezettingen van Fleetwood Mac kunnen nauwelijks tot een goed onderling vergelijk leiden. De blues liefhebbers zullen vermoedelijk niets willen hebben van de Rumours periode. En andersom. De Bob Welch periode wordt vooral gekenmerkt door worden genegeerd als band.

Vandaar des te verrassender je keuze voor Future Games en Bare Trees!

Dat blijft een smaakdingetje natuurlijk.

Bedankt voor de info! Dat helpt mij ook om alles op z'n plaats te zetten en het zorgt er mede voor dat Fleetwood Mac voor mij niet 'die ene band van Go Your Own Way' blijft. Kijk, er valt natuurlijk niet te ontkennen dat Fleetwood Mac een grote band is, maar over enkele albums heb ik een veel beter beeld van FM. Ook dat is wat waard. Dat er albums tussen zitten die ik moeilijk trek, is dan maar zo. Een voordeel daarbij is dat ik straks extra geniet van een goede plaat.

Ikzelf zou Fleetwood Mac niet als band voor een marathon gekozen hebben, omdat slechts de eerste drie platen interessant zouden kunnen zijn. Dat het wat anders uitpakt, omdat ik de eerste twee maar zozo vind en uiteindelijk twee albums uit de ondergewaardeerde periode best tof vind, is natuurlijk een leuke verrassing.

Dat gevoel heb ik bij Tusk totaal niet, het is - naar Fleetwood Mac-maatstaven - een experimenteel en minder toegankelijk album met verwerking van wereldmuziek en afwijkende ritmes. Al staan ook hier enkele - overigens prima - typische Fleetwood Mac-songs waaronder Sara.

Nou, Tusk is het voor mij ook niet. Ik hoor inderdaad dat het allemaal wat experimenteler in, maar het zorgt mijns inziens voor een paar songs die ik echt amper kan uitzitten. Wonderbaarlijk genoeg zijn ze bijna allemaal Buckingham songs. Sisters Of The Moon is een song die er dan ineens weer keihard uitknalt en, niet geheel onverwachts, dit komt toch grotendeels ook door de fantastische zang van Nicks. The Ledge, What Makes You Think You Are The One en Not That Funny vind ik echter gruwelijk lelijke liedjes. Ook de titeltrack vind ik echt ongelofelijk saai. Voor de rest is er heel erg veel matig spul tussen dat het ene oor in, het andere oor uit gaat. Songs die me wel wat doen zijn het eerder genoemde Sisters Of The Moon, Sara, That's Enough For Me en Beautiful Child.

Tusk voelt niet aan als een album dat op de automatische piloot is gemaakt, maar ook niet als een album dat een duidelijke visie heeft. Drie kapiteins op een schip als het ware. En ja, dan zijn de Nicks bijdrages hier voor mij toch echt het beste. Ik snap wel dat een tweede Rumours niet wenselijk was vanuit Buckingham's perspectief, het zorgt voor mij gewoon niet voor een album waar ik bijzonder veel plezier uit heb gehaald. Ook niet iets waar ik me meer aan heb geërgerd dan nodig, maar ik snap de hoge scores echt niet.

Tussenstand:
1. Rumours
2. Bare Trees
3. Then Play On
4. Future Games
5. Fleetwood Mac
6. Penguin
7. Heroes Are Hard To Find
8. Tusk
9. Kiln House
10. Mystery To Me
11. Peter Green's Fleetwood Mac
12. Mr. Wonderful

Ik ben een grote fan van FM, maar heb bij het album 'Tusk' wat gemengde gevoelens. Ik vind de nummers van Nicks hier zonder twijfel de beste, die van McVie degelijk zonder super te zijn, maar die van Buckingham hier en daar wat irritant. Tegelijk vind ik hem wel het belangrijkste lid van de band.

Als gematigd liefhebber blijf ik Tusk het beste Fleetwood Mac album vinden dat ik ken. Heb er net als Rumours de 2CD versie van. Heb de indruk dat de eerste helft mij het beste bevalt en dat er vooral op de tweede helft wat minderen staan. Sowieso Honey Hi en de liedjes die tussen de snellere tracks 12 en 15 staan eveneens. Ik zie dat tracks 2, 8, 9 en 19 als favorieten zijn aangevinkt. Natuurlijk inwisselbaar met andere sterke tracks maar laat maar zo. Not That Funny staat overigens geheel terecht in een bijna acht minuten durende spetterende live-uitvoering op de 4CD compilatie The Chain. Heeft men mij wel een plezier mee gedaan.