Whitesnake - 1987 (1987)

En over Vai zei Coverdale na zijn vertrekt het volgende; een uitstekende gitarist en aardige vent, maar Whitesnake had een gitarist nodig die de blues bezit. Van Vai kan je veel zeggen maar niet dat hij met zijn spel bij de band paste.

Vai heeft na zijn tijd bij Whitesnake toch zelf ook wel bekend dat hij de band als vehikel heeft ge(mis)bruikt om z'n solocarrière en plaat Passion and warfare op de kaart te kwakken?

Whitesnake groeide evenwel in die periode wel uit tot de tot dan toe meest succesvolle hardrock outfit aller tijden, dus ze deden toch wel iets goed.....

Campbell gumt de Whitesnake-bladzijde graag uit zijn carrière. Gelukkig sloot hij zich bij Def Leppard aan waar hij lekker dominant en vaak te horen is.. (ahum)

Zeker, videoclips maken bijvoorbeeld.

Haha ja die waren hot

Die dame dat is actrice Tawny Kitaen de toenmalige vrouw van David Coverdale. In 1984 was ze tegenspeelster van Tom Hanks in de hilarische film Bachelor party. Die film die kennen we denk ik allemaal wel. In die video clips gooit ze haar superslanke goddelijke vrouwelijke vormen ten toon samen met die waanzinnige prachtige uitstraling. UH!!!! ja een lust voor het mannelijk oog, je hart wordt op conditie getest bij het zien van deze waanzinnige prachtige verschijning. Helaas is ze niet meer onder ons in mei 2021 is ze overleden. Leeftijd : slechts 59 jaar, de roem heeft ook een keerzijde.

"Slip of the tongue is meer een Vandenberg album" nou daar denkt Adje Vandenberg zelf toch heel anders over. In een groot interview in Aardschok ik meende Juli/Augustus 2024. Zei Adje dat hij en David Coverdale onaangenaam verrast waren over de opnames. Vai heeft het album helemaal naar z'n hand gezet zei Adje. Ook kwam in dat interview naar voren dat Vandenberg en Vai elkaar niet echt lagen. Het eindresultaat van Slip of the tongue waren Coverdale en Vandenberg niet echt tevreden over. Het album is een overkill aan Vai. Gitaarwerk wat ook zo op Passion and Warfare had kunnen staan. Een slecht album is het overigens niet, maar het haalt het bij lange na niet bij 1987. Dat album is toch echt een mijlpaal in de carriére van Whitesnake. "laffe Deep purple ellende" het is een kwestie van smaak. Ik vind de 3 albums van Deep purple met David Coverdale niet slecht. Ik draai ze nog regelmatig. De line up wisselingen van beide bands heeft alleen maar in hun voordeel gewerkt.

Hoeveel uitvoeringen van dit superalbum er daadwerkelijk over deze wereld zwerven zal altijd wel een raadsel blijven. Volgens mij is er nog een uitvoering over het hoofd gezien : De 20th anniversary uitvoering uit 2007. Waar ook de afspeelvolgorde is gewijzigd + 4 bonustracks van Live in the shadow of the blues. Daarnaast is er ook een dvd bijgeleverd met The videos Trilogy en 4 tracks van Live in the stil of the night uitgebracht door het EMI label. De andere uitvoering die ik heb is eveneens van het EMI label waar geen bonustracks op staan -althans wordt niet vermeld. Het 1e nummer is Still of the night en en het laatste You're gonna break my heart again, totaal 11 tracks. De Amerikaanse uitvoering heb ik nog nooit gezien. Maar dat heeft denk ik ook met de tijd te maken. Toen ik dit album kocht - omstreeks 1989/90 was alleen de Europese uitvoering in de handel. Maar tegenwoordig in de tijd van Amazon en Discogs kan je nu in feite alle uitvoeringen van achter de computer bestellen, maar ik hou het gewoon bij deze 2!!!

Ik ben weleens benieuwd hoeveel liefhebbers werkelijk elke uitgebrachte (her)uitgave van 1987 in de kast hebben staan. Toch gaaf om 19 verschillende live versies van Still of the Night in huis te hebben.

Denk je?

De openingstrack vind ik volkomen onbelangrijk. Immers wat heeft Crying in the rain wat Still of the night niet heeft???? Kom op!!!! met uitzondering van Looking for love waren alle nummers wel geschikt geweest voor openingstrack. En een ander beweerd dat met Still of the night als openingstrack het kruit al is verschoten gaat er bij mij echt niet in. Op dit album staat immers alleen maar pareltjes. Ongeacht welk nummer de openingstrack is de waardering voor dit album blijft hetzelfde!!!!!

Ik denk wel dat Edwynn de Purple plaat van Whitesnake bedoeld in dit geval. Uit voorzorg heb ik die zelfs helemaal niet beluisterd.

Ik claim nergens dat ik 'm beter vind, ik heb de plaat zo leren kennen en vind het gewoon de perfecte opener: BOEM BOEM BOEM... meteen in je smoel.

Geen kusjes, geen inleiding, geen vaseline... gewoon meteen er in. Komt wel ff binnen.

Ja Crying is de perfecte opener, en Dont Turn Away de perfecte afsluiter. De hele plaat is subliem opgebouwd en elk nummer heeft de juiste plek. Ik draai hem op spotify nog altijd in de originele volgorde. Nou ok, soms prop ik Looking For Love en Youre Gonna Break My Heart Again nog even ergens tussen door. Twee topsongs die er ook gewoon bijhoren.

Ja dat zei mn vrouw vannacht ook

(sorry in een Whitesnake topic moet dit kunnen toch? )

'Tuurlijk kan dat, Coverdale's teksten hebben soms ook die kenmerkende diepgang niewaar!?
Ja "Looking For Love" gooi ik er ook nog wel eens achteraan, mooi nummer, heeft een goede sfeer.

Ik bedoelde The Purple Album. De 3 platen met de Coverdale/Hughes tandem vond ik meer dan oké. Beter dan die slappe hap die Deep Purple tegenwoordig kreunend en steunend op tafel legt.

Vandenberg heeft altijd al een bijzondere kijk op zijn werk gehad. In 1990 vertelde hij aan de bladen hoe Slip Of The Tongue helemaal zijn album was en hoe Vai vooral dienstbaar was waar hij anders zo extravert speelde. Het kan verkeren. Komt nog bij dat Vandenberg welhaast alleen nog maar Whitesnake nummers brengt op zijn shows. Dus hoe erg vindt hij dat werk dan?

1987 is weer vooral een John Sykes plaat. En wat voor één. Ik heb zelf nog een Amerikaanse cassette. Geffen persing. Al heel lang. Met Crying In The Rain als opener en nergens de typering 1987 als titel. Eén van de uitzonderingen op mijn regel dat heropgenomen nummers per definitie kut zijn.

Slip of the Tongue is geen slechte worp en wijkt vanuit muzikaal oogpunt weinig af van zijn voorganger.
Echter 1987 bevalt mij een stuk beter, Sykes steelt de show en de songs zijn af.
In een interview heb ik ergens gelezen dat Coverdale best met Vai door 1 deur kon, het euvel was alleen dat deze snarenplukker geen bluesgitarist was/is. En dat is een understatement.
Sykes spel was bluesier van aard en dat hoor je terug op 1987.
Kortom, vanuit muzikaal oogpunt lag Via minder lekker in het pulletje, je merkt ook wel aan Slip of the Tongue dat het om Whitesnake, Steve werd door David min of meer kort gehouden.
Blijft over dat Slip nooit uit de hoes komt, slecht is het allerminst maar het heeft voor mij een stuk minder charme dan 1987.

Klopt wel denk ik, die plaat had wel een paar echte knallers, maar de "vullers" zijn echt minder dan "die andere nummers" op deze plaat.
"The Deeper The Love" en "Now You’re Gone" bv zijn goedkope aftreksels van nummers op deze plaat.

Ik weet nog dat we 1987 helemaal geweldig vonden en grijs draaiden. Dus werd reikhalzend uitgekeken naar het volgende album. En dat werd dus Slip of the tongue. En ik weet me nog te herinneren dat we lichtelijk teleurgesteld waren na de eerste paar luisterbeurten. Waar was het fantastische gitaargeluid gebleven bijvoorbeeld? Wisten wij veel dat zo'n sound voor het grootste deel wordt bepaald door de gitarist die op het album speelt. Maar ja, we hadden ons geld uitgegeven dus werd ook dat album grijs gedraaid. En dus werden de nummers in ons geheugen gekerft. Minder indrukwekkend en imposant dan z'n voorganger maar nog altijd een fantastische plaat vind ik. Zeker ook door de tijd en periode waarin dit alles tot me kwam.

Ja dat viel mij ook al op. En dan ook nog een hoop Whitesnake nummers waar hij niet aan meeschreef. Komt een beetje over als een open sollicitatie aan zijn voormalig broodheer.

Met dit krankzinnige goeie album kan je eindeloos variëren als het gaat om openingsnummers. De 2 uitvoeringen die ik heb begint in beide gevallen met Still of the night. De Europese uitvoering eindigt met You're gonna break my heart again. En de 20th Anniversary uit 2007 met Don't turn away. Maar Don't turn away had ook wel als openingsnummer kunnen beginnen : BOEM BOEM_BOEM BOEM BOEM BOEM_BOEM BOEM_BOEM BOEM BOEM BOEM_D5 chord. Valt mij overigens op dat Don't turn away niet of nauwelijks wordt beoordeeld. Nou behoor ik ook niet tot de gemiddelde luisteraar. Maar Don't turn away zijn het die gitaar arpeggio's en die keyboard tijdens de coupletten van dat nummer. Maakt Don't turn away tot een prachtige parel van een power ballad. Het is dat het nummer aan de lange kant is voor een singel. Maar het had naar mijn mening moeiteloos mee kunnen liften op het succes van die andere ballad Is this love en Here I go again. Don't turn away heeft alle ingrediënten van een powerballad : het intro, het rustige gedeelte met de gitaar arpeggio's en keyboard. De hardere bridge en chorus en weer terug en tot slot dat beukende outtro ,Looking for love heeft dat overigens ook. Crying in the rain is lekker straight rock met een tempo versnelling in het midden. Het origineel van het Saint & Sinners album geniet bij mij de lichte voorkeur.

Nee. Gewoon nee. Ik vind het ook een prachtig nummer, maar dit is gewoon geen opener. Daarvoor heb je een harde knaller nodig die je er meteen zonder vaseline en voorspel inramt, om MetalMike nog maar eens te citeren . Dont Turn Away heeft een meer melancholisch karakter en epische opbouw. Het einde voelt ook echt als een afscheid, als een einde van het album. Heel mooi hoe er naar een climax wordt toegewerkt en dan die fade out.

Dus nee in huize Faalhaas blijft het BAM BAM BAM.

Wie opent er nou een hardrockplaat met een ballade? Niemand toch? Ja, A-Ha. Maar da's geen hardrock.

Coverdale zelf kwam 8 jaar na Slip of the Tongue op de proppen komen met Restless Heart, en hij opent met ...juist Don't Fade Away, een ballad van het zuiverste water.
Je kunt echter twisten of dit een hardrock plaat betreft of dat Restless Heart meer een singer songwriter album betreft.
Een hardrock album openen met een ballad, dat werkt totaal niet.

Mij schieten meteen het debuut van Boston (toegegeven, een soort semi-ballad) en Hi Infidelity van REO Speedwagon te binnen. Maar ik geef toe, dat zijn geen hardrock-albums in de strikte zin van het woord. En ik val jullie bij in de algemene stemming: een hardrock-album open je niet met een ballad. Dat werkt gewoon niet.

Wat dit album betreft: ik heb zowel de originele lp-versie met negen tracks als de originele, 11 tracks tellende cd. Die laatste begint met Still of the night, en dat heb ik altijd de perfecte opener gevonden. Al werkt crying in the rain - de binnenkomer van de LP - ook heel goed.
Ik draai beide versies nog regelmatig, het is maar net waar ik zin in heb.

Boston is het bewijs dat je wel degelijk een (hard) rock plaat kan openen met een ballad, op Third Stage openen ze ook met een ballad. Alleen Don't look back wordt hard geopend met het titelnummer. Dat een hardrock album openen met een ballad totaal niet werkt is echt onzin. Het gaat immers om het totaal plaatje. Het komt bij mij over alsof een hardrock album totaal anders klinkt met een ballad als opener. Hoe je de tracks ook wisselt, het resultaat is immers altijd hetzelfde. Ik herinner me nog dat fans het Pornograffity album van Extreme blind aanschaften vanwege dat ene nummer : het mierzoete kleffe More than words. Maar kregen spijt als haren op hun hoofd toen ze het album eenmaal afspeelden. Ze dachten dat Extreme Foreigner achtige muziek maakten. Detail is dat More than words niet eens de opener is van dat album. Maar ik zal 1987 eens programmeren naar de afspeelvolgorde van de Amerikaanse uitvoering.

Restless Heart is een fraaie plaat met een zeer hoog open haard-gehalte. In die zin reken ik die juist niet mee. Maar je hebt vast gelijk, er zijn altijd uitzonderingen die de regel bevestigen.