Whitesnake - 1987 (1987)

Zijn er nog andere mensen die net als ik deze plaat stronteigenwijs afdraaien volgens de originele elpee volgorde? Ik kan en wil 'm niet anders horen gewoon.

Je bedoelt 9 tracks met Crying in The Rain als opener? Jazeker, zo draai ik hem ook het liefst. Als sinds 1988 toen ik hem kocht

Op die manier zit er ook de mooiste opbouw in het album vind ik. Met Still Of The Night als opener heb je meteen je kruid wel verschoten.

Nadeel van de originele LP versie is wel dat je 2 prachtige nummers mist. Looking For Love leerde ik pas jaren later kennen.

Yep inderdaad! Voor mij is de remake van "Crying..." wel de echte beuker hoor. Ook "Children of the Night" is snoei net als het groovy-sexy "Give Me All Your Love". Maar hoe die plaat opent met "Crying..." meteen in your f'ing face! Geweldig!
Klopt wel, "Looking For Love" is idd een fraai nummer, op de pc gooi ik die dan als slot meestal. "You're Gonna Break My Heart Again" vind ik dan weer niet zo een gemis.
Maar wat je zegt, de volgorde vind ik ook fijner, misschien ook omdat ik 'm zo ken hoor, maar voor mijn gevoel een logischer opbouw ook.

Mmm mijn tracklist heeft wel en hele andere volgorde als hier, maar afijn heerlijk album. Denk voor mij ook wel 1vd beste van whitesnake. Geluk ook gehad dat ik ze paar keer live heb mogen zien heerlijk

Klassieker vol met hardrock knallers en hits. Het bluesy element van de band is hier wat op de achtergrond geraakt, maar daarvoor krijgen we een set geweldige en zeer bevredigende rocksongs voor terug, die in dit genre zelden tot nooit zijn geëvenaard. Wel heel apart dat er zo met de tracklist is gerommeld in de diverse releases. Persoonlijk had ik het album geopend met Here i go again en geeindigd met Still of the night . 5 sterren

Dat zou pas rommelen met de tracklist zijn. Ik prefereer nogal altijd de europese versie zoals ik hem toenderijd op LP had, dus met Crying In The Rain als snoeiharde opener en het melancholische Dont Turn Away als afsluiter. Het enige nadeel is dan wel weer dat je daarmee Looking for Love en Youre Gonna My Heart Again mist. Onbegrijpeljk dat ze die toen hebben weggelaten, twee absolute topsongs.

Ja inderdaad, dat heb ik ook nooit begrepen. Snap sowieso niet om welke reden dat toentertijd is gedaan. Het aantal songs kan het niet geweest zijn want dat waren er inclusief die twee nog 'maar' 11. Ik had ze op mijn cassette in ieder geval wel dus voor mij hebben ze altijd deel uitgemaakt van het album. Vond het jaren later, toen ik de lp kocht juist erg vreemd dat die twee nummers ontbraken. Sinds vorig jaar heb ik echter de heruitgave op lp in huis waar ze er weer keurig tussen staan.

Het is juist de Amerikaanse versie die opent met Crying In The Rain. De Europese heeft 2 tracks meer en opent met Still Of The Night. Enfin, dat was de oorspronkelijke lijst en die kun je hierboven lezen.

Amerikanen hadden er wel vaker een handje van om Europese hardrockplaten te verbouwen voor de eigen markt.
Toevallig kocht ik vroeger de Amerikaanse versie op cd en weet ik eigenlijk niet meer beter dan dat dat de beste volgorde zou moeten zijn.
De Europese versie kocht ik jaren later vanwege de 2 extra tracks. Bleken ze ook op een verzamelaar te staan met Sweet LAdy Luck van de Slip Of The Tongue sessies. Had ik destijds dan weer beter aan gedaan.

Je kunt niet alles hebben.

Als Europese uitgave vond je de lp ook met Crying in the Rain als opener. De lp heeft meestal maar 9 nummers (soms 10) , de cd 11. Kan dus iets met de tijdsduur te maken hebben. Al heb ik ook US versies op cd gezien met slechts 9 nummers.

Of de tracklist zoals die hier nu staat klopt betwijfel ik. Mijn cd eindigt met You're Gonna Break My Heart Again en zo staat het ook op Discogs.

Lastig. Eigenlijk zou je de eerste uitgave - dus uit het land van herkomst - moeten aanhouden. En dat zou dan de LP-versie uit het Verenigd Koninkrijk moeten zijn. Dus met 9 tracks, openend met Still of the night; al het andere is dan bonusmateriaal.
Al is het met een album uit 1987 lastig te bepalen of de LP of de CD als eerste verscheen. 1987 is zo'n overgangsjaar waarin de CD het langzamerhand overnam van de LP en beide geluidsdragers veelal gelijktijdig verschenen. Bovenstaande tracklist is wel de CD-versie met 11 tracks die in 1987 verscheen en de meest gangbare is geworden, in elk geval in het VK en Europa, dus we moeten het maar zo laten, denk ik.

Mijne eindigt inderdaad ook met You're Gonna Break My Heart Again. Even gecheckt. De 9 track versie sluit af met Don't Turn Away.

Dat van die Europese LP versie wist ik niet.

Begint wel aardig diffuus te worden wat nu de oorspronkelijke versie is.

Edit: dit zegt Coverdale zelf:

Why was the running order of the tracks changed on the Collectors Edition? The original US release opened with ‘Crying in the Rain’.

DC… That was one of the more ‘fun’ aspects for me, messing around with the running order… I always wanted ‘Still Of The Night’ to open the album… I like it… it’s fresher to me… Brought me back to the record… Definitely fun to play in the car when I’m up & down to LA…& if you don’t like it… do your own running order!

‘Looking for Love’ and ‘You’re Gonna Break My Heart Again’ were not included in the original US release. Why was this?

DC… We were limited by the time factor dictated by vinyl records… In those days you tried to achieve to the LOUDEST cut on your record… which was 20 minutes a side…maximum… I was shocked when Kalodnar said he wanted ‘Children Of The Night’ over ‘Looking For Love’… Speechless, as a matter of fact… I still feel ‘Looking For Love’ is one of the best songs John & I wrote together… I believe it was on the UK version of the album…

Niet heel duidelijk over de volgorde maar wel over de 9 vs de 11 track versie.

Met Kalodner wordt bedoeld: John Kalodner, A&R man bij Geffen. Dus die had de dikste vinger in de pap.

Dat laatste wist ik op zich wel: de beperking in tijdslimiet maakt dat je maar zo'n 40 minuten op een LP kan persen, als je tenminste geen concessies wil doen aan de geluidskwaliteit en het volume. Wat dat betreft is het eigenlijk vreemd dat er destijds ook CD-versies waren met die 9 nummers i.p.v. 11.

Wat me meer opvalt aan Coverdales uitspraak is dat hij kennelijk Geffen's A&R-man John Kalodner - destijds een zeer bepalende figuur in de Amerikaanse muziekindustrie - de keuze liet maken en het daar zelf niet mee eens was. Maar ja, alles voor de Amerikaanse doorbraak...

Ik heb er altijd een hekel aan als Amerikanen beginnen over 'the original US release'. Ik snap het wel vanuit hun perspectief, want zo hebben zij de plaat leren kennen. Maar in heel veel gevallen waarin Europese bands proberen door te breken in de VS was er natuurlijk überhaupt geen sprake van een 'original release' in de VS. De tracklist, en soms ook de albumhoes, de volgorde van de nummers (soms ook een samentrekking van twee of meer albums) en zelfs de mix weken vaak sterk af van de originele Europese (of voor mijn part Australische) release.

Maar ik merk op internationale muziekfora regelmatig dat Amerikanen er een handje van hebben om 'hun' versie als de definitieve versie van een album te beschouwen. Aan de andere kant: ik maak me er als Europese muziekliefhebber ook schuldig aan. Zo wilde ik per se een exemplaar van het debuut van de Jimi Hendrix Experience hebben met de Europese hoes i.p.v. de Amerikaanse. Dat vind ikk van mezelf opmerkelijk omdat die Amerikaanse hoes meer de sfeer van de sixties benadrukt en daarom eigenlijk mooier is. Maar ja, met die Europese versie ben ik nu eenmaal opgegroeid...

Artiesten lijken soms zo groot maar zelden hebben ze bij major labels iets in de melk te brokkelen over de manier van uitgeven.

Waarom de lp versie? Volgens Discogs is dit de master release en is deze cd versie de eerste uitgave.

De tracklist zou dus wel in die volgorde moeten staan volgens mij. Maar aangezien het op MusicMeter niet specifiek over bonusnummers gaat maar over 'niet op elke versie van dit album aanwezig' zouden Looking for Love en You're Gonna Break My Heart Again wel zo aangevinkt moeten worden.

Je hebt gelijk. Niet de eerste uitgave is op MuMe bepalend, maar het criterium 'niet op elke versie aanwezig'. Vaak komt dat min of meer op hetzelfde neer, omdat de eerste versie meestal de basisversie is waar op latere edities vaak extra tracks aan worden toegevoegd. Maar hier ligt dat dus anders, ook door het gerommel met de trackvolgorde.

En waarom de LP en niet de CD? Vooropgesteld - en dat heb je van mij waarschijnlijk wel vaker gelezen - ik heb geen specifieke voorkeur voor een van beide media. Maar de jaren 1987-1989 waren zo'n overgangsperiode waarin beide media nog redelijk in gelijke mate verkocht werden. Moeilijk dus om op basis van dat criterium een keuze te maken. Hoewel ik de Discogs-keuzes ook niet altijd allesbepalend vind, denk ik dat we voor de overzichtelijkheid hier maar de tracklist van de eerste CD-uitgave moeten laten staan.

Grappig: ik heb deze originele versie op CD (de 11 nummers die op deze pagina vermeld staan dus), maar mijn LP is een Canadese persing met negen nummers, die van start gaat met Crying in the rain. Was me nooit eerder zo opgevallen. En die plaat heet dus gewoon Whitesnake i.p.v. 1987, net als de Amerikaanse versie. Nou ja, dan heb ik in elk geval twee sterk uiteenlopende versies van dit album, zullen we maar zeggen...

Ik heb een mc met 9 nummers, een cd met 9 nummers en eentje met 11. De eerste twee zijn Amerikaanse uitgaven (Geffen), de laatste een Europese uitgave (EMI). (Met blauwe tray en de fletsere variant op het artwork).

Met dank aan Kronos voor het brengen van het licht in deze duisternis.

Ik heb ook beide. De cd met 11 nummers en op vinyl een US print met 9 nummers.

Zoveel verschillende versies, zoveel verschillende meningen. Ik vind het heerlijk dat mijn elpee begint met Crying, meteen in your face! BOEM!
Ben zelf blij dat die manager zijn zin heeft doorgedrukt en dat "Children Of The Night’" er op staat ipv "Looking For Love", zo blijft het toch een beukplaat al met al en wordt het geen half/half product (wat de cd toch een beetje is). Looking For Love is een mooi nummer en ik draai hem graag, maar dan als bonusnummer voor mijn gevoel.

Ja een geweldige mokerslag vond ik dat destijds. Maarja ik was dan ook alleen bekend met Bon Jovi, Europe, Poison, dat werk

Daar begon het ook een beetje bij mij mee hoor. Althans, ik was al eerder in aanraking geweest met Hard Rock en Metal door mijn broer, maar dit waren mijn eigen eerste stappen vooral. Zo intimiderend... dat beukte zo ontzettend in your face! geweldig!

Tja een aantal stukken zijn goed: "Still of the Night", "Give Me All Your Love" en
"Here I Go Again 87". Zelfs "Is This Love" vind ik goed. De rest van de nummers hebben dezelfde goede zang, het spijkerharde gitaarwerk en knallende drumwerk, maar nergens even goede refreinen als de bovengenoemde nummers. Het komt af en toe zelfs wat geforceerd over. Enorm goed verkocht, maar ik zie niet die klassieker erin.

Misschien teveel blauwe vla gegeten dan

Waarom 'zelfs Is this love'? Ben je geen liefhebber van ballads? Want dan snap ik je opmerking.

Ik ben wel een liefhebber van ballads. "Is This Love" wordt wel es gezien als commercieel uitverkoop nummer. Voor de duidelijkheid, geheel onterecht.

HAHA, een variatie op de 'Azijn was in de aanbieding"? Het was niet mijn bedoeling mensen voor het hoofd te stoten. Ik vind alleen een aantal nummers wat gekunstelde refreinen hebben die op de beste nummers vele malen beter gelukt zijn. Ik heb respect voor David Coverdale, die de band toch maar heel wat tijd levend heeft gehouden. En zijn werk met Deep Purple geniet ik nog van.

Ah juist. Ik ben zelf ook groot liefhebber van (hard)rockballads en Is this love is in dat genre toch wel een klassieker vind ik.

Children oft the night,bij mij betekent dat de volumeknop weer ff flink open getrokken wordt. Heerlijk nummer voor mij.

Dit blijft toch een heerlijk album. Het begint al gelijk fantastisch.

Ik heb de US versie op LP, destijds als tiener gekocht. Later de CD met Still Of The NIght als opener. Wat een bak geweld was dit ook.

Coverdale moest wel. Hij stond dik in het rood bij Geffen en die eiste dat er een MTV-proof band ten tonele werd gehaald om de zaak te promoten, wilde de plaat een kans maken. Dus werden Aldridge, Sarzo, Campbell erbij gehaald, incluis de beautycases van hun vriendinnen. Vandenberg was er al en die mocht blijven. Het heeft Coverdale geen windeieren gelegd en de ontslagen Sykes heeft er ook financieel prima van mee geprofiteerd.

Vivian Campbell heeft later wel eens gezegd dat er bizar weinig muzikale cohesie in deze line up zat, Hij was in ieder geval als eerste weg, want hij kon het naar eigen zeggen niet vinden met Vandenberg, kwam Steve Vai voor terug.