Fischer-Z - Going Deaf for a Living (1980)

So long is zo mooi.
De teksten zijn verder soms wat gemaakt, maar dit nummer is het ultieme liedje van een gebroken hart zonder overdreven sentimentaliteit.

Ik vind dit Fischer Z album eigenlijk net zo goed als de voorganger (Word Salad). Gewoon lekkere songs, soms absurd, soms swingend en een lekkere produktie. Die maffe stem van John Watts en die cheap klinkende toetsen van Steve Skolnik, geweldig!

Ze bestaan trouwens nog steeds, alhoewel John Watts (tegenwoordig helemaal kaal) de enige nog is die van de originele bezetting is overgebleven.

Gaat dat zien...

Een stuk minder dan zijn voorganger.
De nummers die de aandacht houden zijn;
Crazy Girl, Room Service en het fantastische SO LONG.

Rest van dit album vind ik nogal matig.

3.5 sterren! ***1/2

Het titelnummer vind ik ook nog heel goed te verteren, en wat te denken van het uitermate aanstekelijke 'LIMBO'! Jammer dat het geweldige 'Hiding' (B-kant van single 'So Long') ontbreekt...

De overige nummers vind ik een stuk minder, en daarom houdt het ook voor met bij 3,5* wel op.

Op dit album wordt een flinke stap vooruit gezet. De liedjes zijn gewoon veel sterker en dan vooral Room Service en So Long, waarvan de laatste een echte popklassieker is. Verder is het geluid vele malen beter dan op het debuut. Crazy Girl is ook al zo goed en Pick-Up Slip-Up (over het tourleven) combineer echt alle sterke punten van de band. Haters is geniaal met zijn sarcastische tekst en grimmige sfeer en Limbo is het fun-nummer van de CD, maar wat voor één!

Van de eerste 3 album vind ik dit toch wel de minste. Viel ook hard tegen na het geweldige debuutalbum. Het geluid is beter (ze hadden dan ook wat meer te besteden), maar de nummers zijn toch een stuk minder sprankelend. Kwamen gelukkig heel goed terug met het Red Skies album.
So Long heb ik altijd een redelijk zeurnummer gevonden, al is het dan volgens mijn bovenbuurman een popklassieker (bekijk het clipje en oordeel zelf). Room Service is wel een erg leuk nummer evenals Crazy Girl.
Je kan natuurlijk ook zeggen dat omdat dit album over het vermoeiende toerleven gaat van een populaire popgroep ze dit prachtig hebben weergegeven. Het hele album maakt een een voermoeide , en weinig inspererende indruk,

Merk dat ik alle 3 "begin" albums even vaak draai, vind ze eigenlijk ook alle drie wel even goed, ieder met z'n eigen sfeer.

Prachtig nummer inderdaad! Onlangs een reeks interessante b-kantjes uit de beginperiode van Fischer-Z in mijn bezit gekregen. En die die hoeven stuk voor stuk zeker niet onder te doen voor hun reguliere werk.

Wat betreft dit album: wederom van aardig hoog niveau wat Watts hier laat zien, maar ken toch net niet tippen aan die andere twee.. daarom 3,5*

So Long en titelnummer zijn subliem,
Room Servcie, Crazy Girl, Pick up Slip, Up Four Minutes in Durham, zijn geweldig
No Right en Crank leuk
Limbo is flirten met punk en daarom alleen ook leuk zeker als je zoals ik uit het limburgse komt,

Alleen Haters heeft me nooit kunnen boeien vandaar 4,5

geweldig album, geweldige hoes ook.

"Going Deaf for a Living (1980)" ligt ergens bij mij op zolder. Op dit moment, donderdag 24 september 2009 14.13 uur, hoor ik op Radio 2 het nummer "So Long" voorbij komen. Geweldig nummer. U weet vast wel wat ik straks ga doen........ Om 17.00 uur als een speer op de fiets naar huis, naar de bovenste verdieping van mijn uiterst bescheiden woning en op zoek naar dit album van Ficher-Z.

Ik weet niet hoe lang je moet fietsen, maar je bent nu al 7 minuten onderweg.

En... gevonden en genoten??

Kende Fischer-Z van so long en the worker. Maar dit is ook erg interessant. Typisch jaren 80 geluid.

John Watts was met Fischer Z vooral in staat erg mooie, melodieuze nummers te maken, daarin lag ook hun kracht.

Je hoort het ook gelijk als het tempo (te) hoog ligt, als de nummers te stevig worden of zelfs enigszins weird: de band vliegt dan altijd meer of minder uit de bocht.

Kant 1 is beduidend sterker dan kant 2, dat heeft daar alles mee te maken. Het niveau van de opening, Room service, So long en Crazy girl wordt daarna niet meer gehaald.

Ik vind het voorbeelden van nummers waarin Fischer Z kan excelleren; veel songs op kant 2 neigen daarentegen tot ontsporen waarbij Limbo uiteraard het meest in het oog springt.

Alle melodieuze lijnen van het voorgaande werk worden hier wel uitgevlakt en daarin vind ik dus Fischer Z niet op hun sterkst.

Al met al vind ik Going deaf for a living sowieso al minder dan het debuut Word salad. Sterker nog: eigenlijk komt Fischer Z in aanmerking voor het topic 'nooit meer beter geworden na het debuut'.

Deels kan ik me daar wel in vinden - het leukste van Fischer Z is dan ook aardig gebundeld op de verzamelaar "Going Red for a Salad".

Limbo is een nummer dat live een enorme impact had en vast op de playlist stond. Het tweede deel van je conclusie deel ik echter niet: ik vind dat de eerste twee solo-albums van Watts en met name The Iceberg Model een aantal kwaltitatief hoogwaardige songs bevatten, met een fikse melancholieke ondertoon.
Die twee draai ik idd vaker dan het tweede en derde album van Fischer Z

Je kunt toch mijn conclusie wel delen: 'nooit meer beter geworden na debuut' ging over Fischer Z, niet over John Watts solo.

Ik moet toegeven daar nooit aan te zijn begonnen, niet opzetttelijk maar blijkbaar net als veel andere oude platenkopers van Fischer Z. Hoewel ik Watts zeker geen onrecht wil doen. Met name de single I smelt roses heb ik altijd prachtig gevonden.

Dit nummer is ook terug te vinden op Going Red for a Salad, inderdaad een prima verzamelaar.

Als je het zo stelt, heb je gelijk. Daar is wel een aantekening bij te plaatsen.

Bij mij staan de solo-albums van John Watts pal naast die van Fischer-Z; ik beschouwde die altijd als een organische voortzetting van zijn werk. Dat wordt nog verstevigd door het feit dat frontman John Watts ook de primaire songwriter was van de band (met Steve Skolnik, keyboard-man, als co-auteur) en voor zijn solo-albums ging hij door met schrijven.

Kijk je naar de ontwikkeling van Watts als songwriter dan bevat zijn latere werk (ik tel ook The Cry mee) wel een aantal juweeltjes. Watts is voor mij altijd de kronikeur geweest van het kleine leed vanuit het persoonlijke perspectief (The Worker - "bought a 69 Capri, failed the MOT") en dat trekt ie bijv. door in Interference of Man in Someone Else's Skin van The Iceberg Model.

Ik vind eerlijk gezegd van de eerste fischer-z trilogie de albums weinig voor elkaar onderdoen. Met een lichte voorkeur voor het politiek zwaarwichtige, maar in mijn oren meest consistente album Red Skies Over Paradise. Maar zowel deze als Word Salad zijn uitstekende albums waarop telkens een net iets andere muzikale route word gekozen.

Overigens is de tweede trilogie:

Reveal (1987)
Fish's Head (1989) en
Destination Paradise (1992)
-met geheel andere bezettingen-
in het geheel niet slecht, en zeker de moeite waard.
De twee platen daarna zijn echt veel zwakker.

Watts nieuwste, morethanmusic, is in mijn ogen een meesterwerk, maar tot nu toe enkel te koop tijdens concerten.

Overigens, als iemand de Fischer-Z songs van Word-salad, deze plaat: Going Deaf For A Living en Red Skies Over Paradise live wil horen: op 28 augustus speelt Fischer-Z in Enschede en op 29 augustus in Breda. Enkel songs van de eerste trilogie. Feest!

Bijgesteld van 3;5 naar 3. Middelmatig album, dat me enkel kan boeien door de singles Room Service, Crazy Girl en de toch wel fantastische power/party-single So Long.

De rest van de plaat vind ik vulsel, doet me weinig tot niets.
En dank kom ik in een gulle bui tot ***

Word Salat, hun debuutplaat vind ik van begin tot eind interessant.

Ja, gek is het wel, ik heb dat ook bij Word salad. Je blijft van begin tot 't eind op het puntje van je stoel zitten.

Toch vind ik de kwalificatie 'vulsel' voor veel nummers van Going deaf ... te ver gaan. Daarvoor is het te goed.

Maar Word salad is beter. Soms denk ik wel eens dat ze te vlug met een opvolger wilden komen, in die tijd. Misschien hadden ze er nog even een nachtje over moeten slapen...

Het is zoals met zoveel menig debuut destijds: de eerste worp - daarover was lang gedaan, de creatieve zwangerschap had lang geduurd en het kind van de creativiteit was mooi, welgevormd en voldragen (nb: een vinylplaat heet ook wel "zoon" en de persmatrijs, waarmee ie gemaakt wordt de "moeder", ophaar beurt gemaakt m.b.v. de master, de "vader").

De tweede was dan vaak het resultaat van een 'vluggertje' - uitzonderingen zoals Closer, Secondhand Daylight en 17 Seconds daargelaten.

GOING DEAF FOR A LIVING 1980

Het tweede album van Fischer-Z bevat hun grootste hit So Long.
Tegelijk is dit toch het minst geïnspireerde album van de eerste drie
platen in originele bezetting. Er hangt een commercieel geurtje aan.

Het lijkt wel alsof men de groep wilde doen klinken als The Police.
De heerlijke synths verdwijnen wat meer op de achtergrond en bas
en drums knallen op het voorplan. Ook tekstueel oppervlakkiger.

Het album valt voglens mij uiteen in vijf goede en vijf matige nummers.

Ik was bezig met een zelfgemaakte 18-track compilatie.

07. Room Service is een heerlijk, zelfrelativerend nummer.
Met een diepe parlando vertelstem van John Watts en reggae
wenken die zeer verrassend zijn. Inclusief een megacool refrein.

08. Crazy Girl was altijd een live favoriet van de band.
In Engeland als single over het hoofd gezien, maar volgens mij
ontspringt deze Police pastiche maar heel nipt de dans der saaiheid.

09. So Long is zo subliem dat je moeilijk onbewogen kan blijven.
Het gemis wordt hier in zo'n fraaie tekst gegoten en met heel veel
gevoel ingezongen dat je het als het ware zelf mee ondergaat.

10. Going Deaf for a Living is een vlot nummertje
met leuk bedachte canonzang in het refrein dat nog het meest
doet terugdenken aan het debuutalbum. Al mist het de frisheid ervan.

11. Limbo ... the fasterst song in the world.
Zal wel niet, maar qua medicijn tegen de danskramp kan het tellen.
Inclusief deze tongtwister ... the razamataz is a pain in the bum ...

In tegenstelling tot de vier singles van Word Salad,
telt dit album met Room Service en So Long twee radiohits.
In sommige landen kwam daar nog even Crazy Girl bij.

Slechts één non-album b-kant, het wel erg mooie Hiding (So Long).

Muzikaal niet zo boeiend, maar Fischer-Z is wel in staat om met hun opgewekte, op ska gebaseerde muziek ervoor te zorgen dat je niet stil kan blijven zitten. Dat is toch ook een kwaliteit.

Heerlijk om dit tussendoor of in de auto te draaien (wel oppassen met meetikken ).

Vooral ook een bijzonder constant album met eigenlijk geen enkele inzinker. Doet soms wel wat denken aan onze eigen Gruppo Sportivo, al is Fischer-Z minder luchtig en humoristisch en eerder cynisch en snijdend.

En wat als je het vergelijkt met andere Fischer Z albums of is dit echt de beste? Ik kan me niet voorstellen dat je bij Word salad ook zou kunnen zeggen "muzikaal niet zo boeiend".

Ik moet bekennen dat ik Word Salad nog niet ken. Naast deze ken ik Red Skies over Paradise, die ik iets minder vind dan deze.

Aan de gemiddeldes te zien zijn dat de drie platen die ertoe doen, en kan ik de rest vergeten?

Na Red Skies... is de memorabele beslissing genomen om er mee te stoppen.

Het is gemakkelijk om te zeggen dat het na de reünie in 1987 nooit meer iets is geworden. Muzikaal weet ik het niet, die andere albums heb ik niet meer gekocht.

Maar de feiten spreken voor zich, de oude fans van de eerste drie albums zijn massaal afgehaakt, goede kritieken heeft het nooit meer gekregen en ook het musicmeter-panel dat nog wel de moeite heeft gedaan de albums aan te schaffen/te beluisteren heeft alleen maar lagere cijfers voor die latere albums. Het aantal stemmers scheelt ook enorm.

Voor mij allemaal geen aanleiding om er opnieuw aan te beginnen. Het is wel goed zo, met drie toch leuke albums. Die John Watts heeft met het opdoeken van Fischer Z in 1981 zo'n beetje één van de grootste blunders in de rockmuziek gemaakt.

John Watts nieuwe album is voor de volle honderd procent de moeite waard. Morethanmusic is mijn plaat van dit jaar. Na 87 is het minder de moeite waard, maar ga niet voorbij aan Destination Paradise en dus John Watts' recente werk.

In plaats van voorbarige conclusies te trekken stel ik voor
om onmiddellijk Destination Paradise (1992) een draaibeurt te geven.

En dan zal de muziek aldaar zelf zeggen wat ik van de quote van musician denk.

Er worden helemaal geen voorbarige conclusies getrokken en ik schrijf ook dat ik de albums na Red skies niet meer heb gekocht.

Het is ontegenzeggelijk dat het ene album en andere niet is. En Shackinup heeft, dat meen ik echt, ongetwijfeld een prima solo-album van John Watts gehoord. Misschien inderdaad een goed idee.

Maar voor het globale overzicht mag je toch wel concluderen dat het nooit meer is geworden wat het was, na drie jaren van opeenvolgende grote successen? Dat het sprankelende eerste trio nooit meer is overtroffen? Dat het grote publiek ook massaal is afgehaakt?

Ik vind toch wel dat John Watts zich hier enorm op heeft verkeken.