Talking Heads - Remain in Light (1980)

Hmmmmmm. Een beetje een raar album dat ongekende hoogtepunten(Once In A Lifetime is echt zó ontzettend goed) afwisselt met ongeïnspireerde meuk(The Overload). Ik word af en toe ook een beetje onpasselijk dat van dat nerveuze gedoe van de zanger. Er zitten een aantal erg leuke effectjes in de nummers zoals bij 'Burn Under Punches' waar ik soms het idee heb dat ik luister naar een level van Super Mario en de de gitaar op het einde van 'The Great Curve' is ook geweldig. Dan heb je nog dat geweldig mystieke nummer 'Listening Wind'. Ook een waar juweeltje. Al met al kom ik uit op 4 sterretjes.

Net weer eens beluisterd en het blijft voor mij nog steeds de allerbeste van de Talking Heads.

Wat op Fear of Music nog slechts mondjesmaat werd toegepast komt hier tot volle bloei - een soort van nerveuse opgejaagde grotestads pop/funk naadloos gekoppeld aan Afrikaanse percussiepatronen en een bijna gospelachtige samenzang.

En natuurlijk mag de rol van Brian Eno als producer hier niet onderschat worden. Hij voegt op subtiele wijze dingen toe, herhaalt passages, trekt geluiden uit elkaar en frommelt ze weer terug en is zo nadrukkelijk (mede)verantwoordelijk voor het unieke geluid dat het album, ruim 25 jaar na dato, nog steeds zo bijzonder maakt.

Als kind zijnde haalde ik David Byrne en Bryan Ferry door elkaar.
Voor mij werden Love Is The Drug, Psycho Killer, Let’s Stick Together en Once In A Lifetime door dezelfde persoon gezongen.
Beide veelal in een net pak gekleed.
Later kwam ik tot de ontdekking dat het frontmannen waren van twee verschillende bands.
Ook al lijken de uitvoeringen van Al Greens Take Me To The River sterk op elkaar.
Bryan op The Bride Stripped Bare.
David op More Songs About Buildings and Food.
Albums die toevallig ook nog alle twee in 1978 verschenen.
De liefde voor Roxy Music en Talking Heads zou vervolgens blijven.

Remain In Lights is het hoogtepunt van Talking Heads.
De Afrikaanse klanken laten je verplaatsen in een oerwoud.
Met een groot hakmes maakt gids Byrne een gangbaar pad.
Bezweet, en vol insectenbeten vervolgen we onze weg.
Een delirium vanwege de koortsachtige tonen.
Meeslepend door de inheemse bevolking.
Het ultieme vakantiegevoel.
Voor herhaling vatbaar.
Maar schijn bedriegt.
Het jaar er op zullen we verdwalen.
Brian Eno zal onze reisleider vergezellen.
My Life in the Bush of Ghosts is de ware survival.
Alleen voor die-hards.

Remain In Light al met Eno achter de knoppen.
Hier zou zijn rol tot die beperkt blijven.
En dat doet hij goed.
Duidelijk een band op zijn hoogtepunt.
Het experiment niet uit de weg gaande.
Maar dan op een toegankelijke manier.
Vergelijk ze maar met The Police.
Beide de oorsprong in de punk.
Goed geschoolde muzikanten, die hun kwaliteiten steeds meer zullen laten horen.
Twee frontmannen die uiteindelijk vanwege andere creativiteit de band verlaten.
Zich gaan richten op het solo werk.
Sting echter wel met succes.
Byrne vreemd genoeg niet.
Terwijl het prima aansluit bij albums als Remain In Light.

Aangestoken door het Talking Heads virus, heb ik deze cd iedere dag mee in de auto deze week. Het blijft bij tijd en wijle zware kost, maar als zoveel goede albums; ook deze geeft zijn geheimen niet zomaar prijs. Het zijn de genieuze basloopjes, het inventieve drumwerk en het ritmische gitaarspel wat Remain in Light een delicatesse voor het oor maken. Binnen kort komt ook The Name of This Band is Talking Heads binnen en dan ga ik eens beluisteren hoe dit live gaat klinken

4.5*

Hoe kunnen zulke interessante albums als deze vaak afschuwelijke hoezen hebben? Hebben de groepsleden na de opnamesessies werkelijk al hun fantasie laten varen?

Maakt niet uit. Ik schaf muziek aan om m'n oren te prikkelen. En dat lukt bij dit album, al heeft het meer luisterbeurten nodig dan hun voorgaande werk. Talking Heads zet hier een ontzettend apart geluid neer dat vrijwel nergens mee te vergelijken valt. Althans, ten opzichte van de muziek die ik geluisterd heb.

Het album valt op door het slagwerk, intelligente teksten en weet gewoon 40 minuten lang daadwerkelijk te boeien. Eén van mijn favorieten uit de jaren '80.

‘Remain in Light’ is een klassieker. Een monument. Probeer maar eens wat over zo’n plaat te zeggen, zonder dat we het rijtje af hoeven te lopen. Dat we Afrikaanse ritmes mogen verwachten als we naar deze elpee gaan luisteren, dat weten we inmiddels. Heb ik het toch nog gezegd, maar ja, men kan er blijkbaar niet om heen.

Wat mij belangrijker lijkt in deze zoveelste recensie, dan te stellen dat we naast Afrikaanse invloeden ook te maken hebben met een flinke portie funk (zet de naald maar in de groef, dan merk je dat heus zelf wel), ook te maken hebben met een verklanking van de grote stad, de onrustige binnenkant van Byrne’s hoofd (en met hem de hoofden van velen), die binnenkant als stad, de stad als binnenkant, of hoe je het ook wilt wenden of keren. Het is de samenleving die steeds drukker wordt, de postmoderne samenleving met een duidelijk gefragmenteerd karakter (wat dat betreft is het knap dat dit album toch nog zo consistent klinkt, zowel muzikaal als qua kwaliteit) en het is vooral ook de mens die zich in zo’n tijdsgeest staande probeert te houden. Dat er een citaat uit Byrne’s rap (want in een grote stad heb je evengoed ook hiphop als funk, Afrobeat en ambient) op ‘Crosseyed and Painless’ twee keer terugkomt in ‘Bright Lights, Big City’ is in dat licht niet meer dan logisch.

Het is pure onrust wat de klok slaat en ook al lijkt het manische van de eerste nummers, via het meditieve ‘Listening Wind’, een depressieve afsluiter te krijgen in de vorm van ‘The Overload’, of het hoofd dat overloopt. Het tempo gaat naar beneden, maar dan blijkt het dat de nervositeit op de vierkante millimeter omslaat in pure Unmheimlichkeit. Een nummer als ‘Born Under Punches (The Heat Goes On)’ moet dan ook gelijk in een ander licht bekeken worden: je mag er wel op dansen, maar dat is dan vooral stoom afblazen als het te krap onder de schedeldak wordt. Of dit nu een goede plaat is voor een neuroot als ik weet ik niet, want ik word heel, heel onrustig van deze muziek, maar het geeft me daarnaast ook een geruststellend gevoel dat het blijkbaar altijd erger kan.

REMAIN IN LIGHT 1980

De beste langspeler van Talking Heads.
Telkens als ik dit album draai vraag ik me af hoezeer deze vlag de lading dekt.
Want ik hoor zoveel meer dan ik van het viertal gewoon ben.

Een batterij sessiemuzikanten (en niet van de minste) drukken duidelijk hun stempel.
En dan is er natuurlijk Brian Eno. Twee breinen dus voor de prijs van één.

Born under Punches (The Heat Goes On) is ronduit subliem.
Het lijkt wel alsof alle instrumenten in functie van het ritme worden ingezet.
Tom Tom Club percussie, staccato gitaar likjes en elektronische bliepjes op maat.
De afro-wave van Talking Heads bezweert de luisteraar als in een voodoo ritueel.

Crosseyed and Painless is het snellere broertje van Once in a Lifetime.
Ingezet als eerste single, maar iets te nerveus om punten te scoren in de charts.
Opnieuw wordt een vlotte, funky basis gepaard aan langer uitgerekte, vocale koren.
Daartussen mag professor Byrne zijn theorieën over de mensheid doceren.

The Great Curve houdt het strakke afro ritme aan.
Deze compositie maakt van de oorspronkelijke kant 1 één heerlijk feest.
Al moet ik bekennen dat The Great Curve iets minder song om het lijf heeft.
Eerder een tribal raamwerk waarbinnen gitaar en koor mogen soleren.

Merkwaardig hoe daarna kant 2 start met die ene grote klassieker.
Once in a Lifetime heeft een refrein dat je herkent uit de duizend.
De link met dit album zit veel meer naar de achtergrond gemixt.
Het is dankzij deze hit dat de plaat een breed publiek vond.

Dat men daarna met een remix van Houses in Motion
een 3de single hit trachtte te versieren vind ik onbegrijpelijk.
De song is wars van enige hitpotentie en belicht een meer ingetogen facet
van de afro-wave sound van Remain in Light. Het minste nummer uit deze set.

Brian Eno drukt zijn ambient stempel nadrukkelijker op de 2de helft van de plaat.
In Seen and Not Seen bijvoorbeeld dat bijna danst op een hip hop beat. Opper-Head Byrne
debiteert over uiterlijk, imago, stijl en first impressions aan de vooravond van wat in Engeland
de new romantic scene zal heten. Een track die iets te snel voorbij gaat om indruk te maken.

Op Listening WInd is Eno helemaal in zijn nopjes.
Het is zoeken naar de overige bandleden van Talking Heads.
Een compositie die het belang van een meeslepend refrein onderstreept.
Je gaat scherper luisteren naar het oerwoud als je mee mag neuriën met de wind.

The Overload tenslotte is een opvallend kalm coda van een erg ritmisch album.
De grondtoon van de track doet me denken aan I Remember Nothing van Joy Division.
Het nummer lijkt ook een gelijkaardig effect te willen sorteren. Het niemandsland.
Een vroege en mistige ochtend in de jungle. Het feest is definitief voorbij.

Tracks 5 en 6 doen twijfelen aan de 5de ster voor Remain in Light.
De rest is echter overweldigend goed, zodat ik alle sterren maar laat staan.

Paul Simon, Peter Gabriel en David Byrne.
Alle drie hadden ze wat met Afrika en de zwarte basis van rock en pop.
Simon danste in de townships op Graceland. Gabriel trok mee met de troubadours
van het platteland. Byrne dook op Remain in Light onverschrokken het oerwoud in.

Maar of dit nu een Talking Heads plaat is? Ik ben er nog niet uit.
Het zou twee jaren, een paar zij-projecten, een live album en enig hitsucces
met de Tom Tom Club duren voor de vier hoofden elkaar zouden weerzien.

Dit album heb ik de afgelopen 30 jaar vaker op LP geleend uit de plaatselijke bibliotheek, maar kon mij eigenlijk nooit echt bekoren. Maar afgelopen week heb ik diep in de nacht voor het slapen gaan eens het volledige album op youtube nog eens terug gehoord heb is het kwartje na ruim 30 jaar toch gevallen en zal deze Cd binnenkort mijn Cd speler van binnen mogen aanschouwen.
Die nerveuse stem en gitaarpartijen op de eerste 4 nummers doet mij denken aan King Crimson ''Discipline'' en ''Beat''. De afsluiter ''The Overload'' klinkt lekker meeslepend en mag nog wel in de herhaling.
Heb vandaag dan via eBay de eerste target CD persing ontvangen die op het Yellow face labelzijde en zonder barcode made in W Germany. Deze CD uitvoeringen zijn zo rond 1983 verschenen. Het matrixnummer op de CD runout eindigt dan ook op #01.
Zal die andere albums van Talking Heads uit deze periode een opnieuw in de herkansing doen, wie weet waar het eindigt. Deze mag zijn weg in mijn CD speler vervolgen voor 4 sterren.

1001 Albums you must hear before you die

Het volgende album in de lijst werd er eentje die ik al kende, namelijk Talking Heads - Remain in Light (1980). Hoewel ik het album al vele jaren in bezit heb, moet ik zeggen dat ik het eigenlijk erg weinig luister. Tijd dus om het album te herontdekken.

Na enkele luisterbeurten, denk ik dat mijn mening ongeveer hetzelfde gebleven is als toen ik vele jaren geleden stemde op het album. Remain In Light is een behoorlijk uniek album met een eigen geluid. Het is bij momenten georkestreerde chaos en daar hou ik wel van.

Mijn favorieten zijn de geweldige opener en terechte klassieker Once In A Lifetime. De grootste minpunten vind ik dan weer de 2 laatste nummers op het album, die het tempo en voor mij daarbij ook het niveau toch serieus omlaag halen.

Al bij al vind ik het een goed album. Niet meer, maar zeker ook niet minder. Wat mij betreft hoort hij ook zeker thuis in een lijstje met 1001 albums die je moet luisteren. Maar langs de andere kant vrees ik ook dat hij de komende maanden / jaren toch weer niet vaak uit de kast zal komen hier.

Favorieten: Once In A Lifetime, Born Under Punches (The Heat Goes On)

3,5*

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Talking Heads - Remain In Light - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Talking Heads - Remain In Light
De Amerikaanse band Talking Heads had in 1980 al drie geweldige albums op haar naam staan, maar legde de lat nog een flink stuk hoger op het in alle opzichten bijzonder fascinerende Remain In Light

De New Yorkse band Talking Heads bestond uiteindelijk zestien jaar, maar maakte slechts gedurende een periode van elf jaar albums. In die elf jaar leverde de band een baanbrekend en bijzonder hoogstaand oeuvre af. Binnen dit oeuvre springt het in 1980 verschenen Remain In Light er uit. Het door Brian Eno geproduceerde Remain In Light is een behoorlijk experimenteel album, waarop Talking Heads experimenteert met funk en Afrikaanse muziek. Met name de percussie op het album is weergaloos, maar ook alle andere ingrediënten van het geluid op Remain In Light zijn van een opmerkelijk hoog niveau. Dat het album inmiddels wordt gezien als een klassieker is dan ook volkomen terecht.

De Amerikaanse band Talking Heads maakte tussen 1977 en 1988 acht studioalbums en twee livealbums. Dat is in kwantitatief opzicht een behoorlijk indrukwekkende prestatie, maar ook in kwalitatief opzicht wist de band uit New York tijdens haar relatief korte bestaan continu opzien te baren.

Wanneer ik de twee, overigens uitstekende, livealbums The Name Of This Band Is Talking Heads uit 1982 en Stop Making Sense uit 1984 vergeet en ook de net wat minder geslaagde slotakkoorden True Stories uit 1986 en Naked uit 1988 laat liggen, blijven er zes uitstekende studioalbums over, waartussen het heel lastig kiezen is.

Talking Heads: 77 uit 1977 en More Songs About Buildings And Food uit 1978 werden uitgebracht in de pioniersjaren van de punk en new wave, maar lieten horen dat Talking Heads binnen deze genres een unieke band was. Fear Of Music uit 1979 is lange tijd mijn favoriete album van de band geweest en is terecht de boeken in gegaan als een onbetwist meesterwerk. Speaking In Tongues uit 1983 en Little Creatures uit 1985 lieten tenslotte horen dat een band die in artistiek opzicht excelleert wel degelijk hitsingles kan afleveren.

Er is dan nog één album over en dat is het album dat ik inmiddels beschouw als het beste Talking Heads album. Het door Brian Eno geproduceerde Remain In Light uit 1980 is een album dat in 1980 zijn tijd ver vooruit was en dat ook bijna 45 jaar later nog vernieuwend klinkt.

De basis voor Remain In Light werd gelegd op Fear Of Music, waarop Talking Heads al experimenteerde met invloeden uit de Afrikaanse muziek. Op Remain In Light werd het bijzondere geluid van Talking Heads verder geperfectioneerd. De bijzondere ritmes en de funky gitaarloopjes klonken anders dan die van andere bands van dat moment en dat geldt ook voor de bijzondere manier van zingen van David Byrne, die wordt bijgestaan door bijna gospel achtige koortjes. De keyboards van Jerry Harrison bliepen hier af en toe dwars doorheen, wat de muziek van Talking Heads een nog wat vervreemdender karakter geeft.

David Byrne trekt met zijn bijzondere zang de meeste aandacht naar zich toe, maar Tina Weymouth en Chris Frantz spelen buitengewoon swingend en leggen op Remain In Light alvast de basis voor de muziek die ze een jaar later als Tom Tom Club zouden maken. Minstens even belangrijk op Remain Of Light zijn de bijdragen van de gastmuzikanten. Brian Eno heeft het album voorzien van een bijzonder fraaie productie, terwijl Adrian Belew met zijn unieke gitaarlijnen een vleugje van Bowie uit zijn Berlijnse periode toevoegt en Jon Hassell tekent voor fraaie blazersarrangementen.

Zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je hoe knap Remain In Light is geproduceerd en hoeveel aandacht is besteed aan de percussie, die echt van alle kanten op je af komt. Remain In Light was in 1980 een behoorlijk experimenteel album, maar het is achteraf bezien ook een album met een aantal zeer memorabele songs.

Ik luister eerlijk gezegd nog maar zelden naar de muziek van Talking Heads, maar sinds ik Remain In Light weer wat vaker uit de kast haal, is ook de interesse voor de andere albums van de New Yorkse band weer gegroeid. Het zijn album die er al die jaren nog steeds toe doen, maar die ook heel veel invloed hebben gehad op de avontuurlijkere popmuziek van de afgelopen decennia. Ik had er in 1980 best wat moeite mee, maar Remain In Light is in alle opzichten een weergaloos album. Erwin Zijleman