Talking Heads - Remain in Light (1980)

Vind ik in elk geval een aardige poging. Ik kan me ook wel een beetje voorstellen dat Byrne's vocalen niet ieders kopje thee zijn. Het klinkt wat maniakaal, zeker, en vooral op dit album. En de muziek is natuurlijk ook vaak druk, funky en nerveus. Ik vind het een intellectuele feestplaat van jewelste, enig in z'n soort. Maar ik snap ook wel dat het hele volksstammen afschrikt. Mijn vrouw vindt dit bijvoorbeeld ook vreselijk, heb ik wel gemerkt...

Ik vraag me nog wel af of je de wat meer gestroomlijnde pop van de Talking Heads uit de latere jaren zou kunnen waarderen. Een vindingrijk popnummer als Road to nowhere, vrij bekend en een grote hit ook nog, kun je daar wat mee? Of zit die stem van Byrne je ook dan in de weg?

Ik ben het er mee eens. Byrne komt natuurlijk wat neurotisch over. Ik vind 'm tamelijk briljant. Moeilijke eigenzinnige man die het zijn overige collega's in de band ook niet altijd even makkelijk maakte.
Dat Brian Eno ook nog eens een grote rol speelt op dit album en een soort partnerschap aanging met Byrne, maakte het wellicht nog wat gecompliceerder.
Het 2tal maakte dan ook een jaar later het eveneens voortreffelijke en vooruitstrevende My Life In The Bush Of Ghosts.
Na "Remain" worden de albums inderdaad een stukje toegankelijker.

Ik heb net road to nowhere geluisterd! Moet zeggen dat dit me veel beter klinkt, zeker geen slecht nummer. Ook niet eentje die ik zo 123 zou opzetten maar ik ben verrast haha.
Ik hou best van aparte, eigenzinnige muziek. De hele new wave scène vind ik geweldig. Dit gaat mn petje wel te boven. Ach, liever dat mensen hier naar luisteren dan naar de troep die nu gemaakt word en populair is. Dit is tenminste nog orgineel en muzikaal.

Wow! Dit is een heerlijk swingend album.

prachtig album.

Geniaal meesterwerk.

Nogal dubbeloppe formulering.

Nou waar blijft die bespiegeling dazzler?

Die schrijf ik morgen op mijn Facebookpagina en die post ik in de loop van de volgende dagen hier.
Maar de link naar hier moest ik al zetten voor ik dat bewuste bericht niet meer kon corrigeren natuurlijk.

"Patience is a virtue
Possess it if you can
Seldom in a woman
Never in a man"

Tim Finn 1983

DE 12 PLATEN VAN 1980 DIE MIJN LEVEN HEBBEN GERED

vervolg van: Split Enz - True Colours (1980)

10. TALKING HEADS 1980 REMAIN IN LIGHT

Hoe zal ik dit verhaal beginnen zonder al te hard te vloeken in de kerk? Van de 12 albums die ik selecteerde als onmisbaar in mijn collectie of platen die het verschil maakten in mijn leven enz... is Remain In Light (1980) van Talking Heads de plaat die me het minst ontroert. Ik vind de crossover tussen rock en afro adembenemend straf, maar de composities nestelen zich nooit echt diep in mijn muzikale hart. Met uitzondering van een van de meest geniale singles van het jaar. En dat is natuurlijk Once In A Lifetime. Samen met Crosseyed And Painless en Houses In Motion de enige song die aan het oude vertrouwde Talking Heads geluid doet denken. De andere composities zijn ondergedompeld in een multicultureel bad van riffs en chants die uit alle vier de windstreken komen aanwaaien. De Afrikaanse grooves en tropische oerwoudgeluiden vragen een inspanning van de oren. Naast dit pruttelende toverbrouwsel klinkt Graceland (1986) van Paul Simon plots als een flesje limonade. Het meest succesvol vind ik de opener Born Under Punches (The Heat Goes On) en het roffelende The Great Curve. Opvallend wel dat de snelle nummers op kant 1 geparkeerd staan en dat kant 2 na Once In A Lifetime de meer organische tracks bundelt. Ik herinner me uit interviews dat de drie zwijgende hoofden niet zo opgezet waren met hun pratende opperhoofd. Remain In Light (1980) was toch wel een te nadrukkelijk één-tweetje geworden tussen David Byrne en zijn muzikale bondgenoot Brian Eno die als vijfde lid van de band op de hoes wordt neergezet. Maar ook Adrian Belew en Robert Palmer springen in het oor. Bassiste Tina Weymouth en haar drummende echtgenoot Chris Frantz zouden zich de komende jaren als tegenreactie uitleven in hun eigen duobaan de Tom Tom Club (met onverwacht hitsucces trouwens).

FILE

01. Born Under Punches (The Heat Goes On)
02. Crosseyed And Painless
03. The Great Curve
04. Once In A Lifetime
05. Houses In Motion
06. Seen And Not Seen
07. Listening Wind
08. The Overload
09. + Fela's Riff (outtake)
10. + Unison (outtake)
11. + Double Groove (outtake)
12. + Right Start (outtake)

Ik heb dus de CD+DVD editie van deze plaat met vier outtakes uit de sessies als bonusmateriaal. Eerder grooves dan songs en op Fela's Riff na meer Talking Heads dan het album zelf. Ik las ook dat het schrijven van Remain In Light (1980) en My Life In The Bush Of Ghosts (1981), het album dat Byrne en Eno een jaar later onder hun eigen naam zouden uitbrengen door elkaar liep. Eigenlijk zou je de plaat uit 1981 als een tweede schijfje kunnen toevoegen aan Remain In Light (1980). Het leek er even op alsof David en Brian elkaar gevonden hadden, maar beide genieën zouden toch weer hun eigen weg gaan. Maar op de volgende Talking Heads plaat zou het drie jaar wachten worden. Tot de vier hoofden weer samen door een deur konden.

ps. Ik had album 2 en 3 nog niet in CD+DVD deluxe uitvoering, maar heb vandaag toch More Songs About Buildings And Food (1978) kunnen strikken op discogs (in nieuwstaat). En met Buildings bedoelt de in mathematische schema's orakelende Byrne Lichamen en met Food bedoelt hij Liefde (of Sex voor de liefhebbers).

wordt hier vervolgd: U2 - Boy (1980)

Dit citaat De Afrikaanse grooves en tropische oerwoudgeluiden vragen een inspanning van de oren. Naast dit pruttelende toverbrouwsel klinkt Graceland (1986) van Paul Simon plots als een flesje limonade. toverde bij mij een glimlach op het gelaat. Heb zelf een fikse afkeer van Paul Simon en dus ook van het uitermate salonfähige Graceland. Misschien ben ik meer van oorinspanning dan van limonade drinken, maar ik begrijp je woorden.

Live was dit uitermate boeiend, al was het met zoveel mensen op het podium (10 - 12?) niet altijd duidelijk wie wat deed.

Oké jongens en meisjes, pak je luie stoel, daal erin neer en geniet:

Talking Heads - Live in Rome 1980 [Full Concert] - YouTube

Let vooral op de blikken van Tina Weymouth op de (overdreven) bewegingen/uitdrukkingen van Adrian Belew, heerlijk en wat een basvrouw!

Maar let ook op de subtiel wiegende "latin" heupbewegingen tijdens haar baswerk!....heel wat anders dan de mechanische Mick Karn Shuffle (vanaf 0,43).

Ik heb de blik vooral op Adrian Belew. Wat een onvoorstelbare gitarist is dat toch met een van de meest bijzondere carrières die ik ken. Van hotelbandgitarist, ontdekt door de chauffeur van Frank Zappa, tot zeer invloedrijke progrocker.

Ok, ik zie heel heel wat liever Tina dan Mick idd, maar allebei (samen met Derek Forbes en Hooky) voor mij de bassisten van de post punk generatie.

Ja, prima gitarist, maar ik snap Tina wel

Talking Heads gaat - vrees ik - nooit mijn band worden. De klassiekers bevallen me wel, maar wildenthousiast word ik er nooit van. Ook met deze plaat ga ik nooit eens rechtop zitten tijdens het luisteren. Het zijn fijne exotische ritmes, maar het doet me gewoonweg weinig en na een tijdje is het verrassingsaspect daarvan ook weg.

Op de markt de vinyl op de kop getikt. Wat een swingende plaat is dit toch.

Maar weer eens een keer 5 sterren doen dan.

Laatste weken weer een aantal keren opgezet en het blijft toch iedere keer weer een feestje en dat al 40 jaar lang.
Met de beste single van 1980 Once In A Lifetime, wat blijft dat toch een heerlijk nummer.
Voor de rest is hier alles al over gezegd, denk ik wel. En alles is even goed, al vind ik naast Once In A Lifetime, The Great Curve en The Overload nog net ietsjes beter dan de rest.

Op vinyl, in nieuwstaat, Duitse persing.

1001 Albums you must hear before you die

Het volgende album in de lijst werd er eentje die ik al kende, namelijk Talking Heads - Remain in Light (1980). Hoewel ik het album al vele jaren in bezit heb, moet ik zeggen dat ik het eigenlijk erg weinig luister. Tijd dus om het album te herontdekken.

Na enkele luisterbeurten, denk ik dat mijn mening ongeveer hetzelfde gebleven is als toen ik vele jaren geleden stemde op het album. Remain In Light is een behoorlijk uniek album met een eigen geluid. Het is bij momenten georkestreerde chaos en daar hou ik wel van.

Mijn favorieten zijn de geweldige opener en terechte klassieker Once In A Lifetime. De grootste minpunten vind ik dan weer de 2 laatste nummers op het album, die het tempo en voor mij daarbij ook het niveau toch serieus omlaag halen.

Al bij al vind ik het een goed album. Niet meer, maar zeker ook niet minder. Wat mij betreft hoort hij ook zeker thuis in een lijstje met 1001 albums die je moet luisteren. Maar langs de andere kant vrees ik ook dat hij de komende maanden / jaren toch weer niet vaak uit de kast zal komen hier.

Favorieten: Once In A Lifetime, Born Under Punches (The Heat Goes On)

3,5*

Alleen The Overload kan ik hebben. Wellicht omdat dat nummer sterk op Joy Divisions muziek lijkt. Met de rest kan ik absoluut niets.

Nou ik eerdere berichten lees, ben ik niet de enige die enige gelijkenis met JD in The Overload hoort.

Ik heb dit album even herbeluistert en nu pakt hij me al iets meer!
Ik vond talking heads altijd hele neurotische en zenuwachtige muziek. Oke dat vind ik nog steeds maar nu kan ik het meer waarderen.
De opener born under punches heeft een hele fijne bass zeg poe
Ik zie er alleen geen meesterwerk in en zou niet weten hoe mensen dit wel zien
Vind the overload gek genoeg het beste nummer. Past er totaal niet bij maar het heeft een JD vibe

Overload vond ik het enige goede nummer toen ik m leerde kennen eind jaren 80! Vond de rest ook maar neurotisch haha. Maar nu hoor ik t allemaal graag. Een meesterwerk zou ik t ook niet noemen, wel bovengemiddeld goed, en uniek qua sound.

Gezien de 2 bovenstaande berichten is het begrip 'meesterwerk' niet voor iedereen duidelijk.

Bovengemiddeld goed, uniek qua sound en waarschijnlijk algemeen het hoogst gewaarde album van deze artiest maakt Remain in Light per definitie al het het meesterwerk van de Talking Heads.

Het kan zijn dat het niet jouw smaak is en wellicht ben je niet op de hoogte wat dit album uniek en bijzonder maakt in een breder muzikaal perspectief. Dat maakt dit album dus niet minder meesterwerk. m.a.w. Je kunt niet persoonlijk bepalen of iets wel of niet een meesterwerk genoemd kan worden. Dat doet de tijd en het 'volk'. Waarom het algemeen bekend staat als meesterwerk is denk ik hier in de voorgaande 13 pagina's te lezen en dat youtube filmpje hierboven vind ik ook wel een helder verhaal.

Ik hoor en beleef het dus wel als meesterwerk, daarnaast ken ik dit album al zo'n 40 Jaar (met dank aan oudere broer) en beluister ik het nog steeds met plezier en verwondering.

Vandaar mijn 5*

Hier idem dito. Ook bij mij een vijfsterren-waardering. Het begrip 'meesterwerk' kun je op twee manieren aanvliegen: jouw persoonlijke waardering en de manier waarop er in het algemeen tegenaan gekeken wordt.

Het eerste gaat bij mij in elk geval op, en het laatste lijkt me ook wel van toepassing. Zelfs binnen de catalogus van de band zelf is dit album een unicum. Opzwepende Afrikaanse dansritmes met felle percussie, de unieke gitaargeluiden van Adrian Belew, die zelfs een olifant uitstekend weet te imiteren, de inderdaad neurotische zang van David Byrne, zijn cryptische teksten die vooral lijken te bestaan uit willekeurig aan elkaar geplakte woorden en zinnen, en de algehele sfeer die dit album uitademt. In de blender gegooid zorgt dat voor een volstrekt uniek amalgaan aan klanken waarop je heerlijk loos kunt gaan. The overload en in mindere mate Listening wind zorgen dan voor een mooie afronding en welkome afwisseling.

Het slotnummer vormt inderdaad een vreemde eend in de bijt, die ik pas jaren later echt op waarde ben gaan schatten. Ook ontdekte ik toen pas hoezeer dat nummer een Joy Division-vibe heeft. Gezien het verschijningsjaar blijft het de vraag wie wie heeft beïnvloed, maar ik ga er toch maar vanuit dat David Byrne goed naar JD heeft geluisterd...

Wat me midden jaren tachtig wél direct opviel is dat Tears for Fears leentjebuur heeft gespeeld bij dit album. De ritmetrack van Shout is een exacte kopie van die van Seen and not seen. Daar heeft de band ook zelf nooit een geheim van gemaakt.

Dat denk ik ook, luister naar I Remember Nothing van juni 1979. Overigens is de anekdote dat Byrne de muziek van JD niet gekend zou hebben en op basis van de reviews die hij van de band las zich een beeld gevormd zou hebben hoe JD zou klinken (of een variant hiervan). Dat beeld werd The Overload …(broodje aap natuurlijk).