Talking Heads - Remain in Light (1980)

Inderdaad, wel het bekendste nummer maar zeker niet het beste. Geef mij maar 'seen & not seen' en 'listening wind'. Heel die b-kant is gewoon helemaal top (de a-kant doet net een beetje onder).

Ik vind 'Once In A Lifetime' juist wel het beste nummer. Dat nummer is heerlijke pop op die typische Talking Heads manier. Briljant.

Heb de b-kant van dit album laatst nog de revue laten passeren, maar het doet het gewoon niet helemaal voo mij. Alleen 'listening wind' vind ik een echte topper.

Volgens mij één van de beste en meest invloedrijke platen van de laatste 40 jaar, een meesterwerk.

In elk geval één van de origineelste, uit dat toch al meesterlijke tijdperk van eind '70 - begin '80.

Heb deze toch maar opgenomen in mijn toplijst, een waar meesterwerk inderdaad.

('Listening Wind' is één van de allerbeste songs ooit)

Het meest interessante tijdperk Spijtoptant, met voorsprong.
Geef mij ook maar de B-kant van dit album, staat bij mij zelfs enkele trapjes hoger dan de A-kant.

Robert Palmer doet ook mee op deze plaat, die op de Bahama's is opgenomen.

Ik dacht: zet 'm nog maar eens op. En weer is het een waar feest. Topplaat.

Het prachtige "Listening Wind" is mij jarenlang ontgaan, doordat het bij deze plaat in mijn beleving vooral om de A-kant draaide. Pas toen ik al mijn muziek naar de computer ripte en de plaat niet meer alleen integraal / lineair draaide, sprong dit nummer er opeens tussenuit. Inmiddels misschien wel mijn favoriet.

Topplaat. Al het potentieel en alle creativiteit van de Heads balt zich samen in hun meesterwerk. Funky ritmes met tribal effects. Muziek waar je in meegezogen wordt.

In de verte hoor ik donder op deze avond. Ik ben alleen thuis in een groot, krakend huis, en het enige wat me van mijn angstwekkende gedachten afhoudt, is deze plaat, Remain In Light.

Ik hoorde het eerst van Talking Heads toen ik een interview met Thom Yorke, de zanger van Radiohead, bekeek op YouTube. Het ging over Kid A en meneer Yorke noemde deze plaat als invloed. Hij zei iets over dat hij de manier waarop David Byrne zich terug wist te trekken en van een afstandje wist te zingen, bewonderde. Ik had geen idee wat hij bedoelde, en toen ik mijn eerste nummer van deze band luisterde, Once In A Lifetime, toen wist ik het nog steeds niet. Wat ik wel wist was dit: dit klonk zeer, zeer goed.

De dagen gingen voorbij, ik zou niet meer kunnen zeggen hoeveel het er waren. Ik downloadde wat van deze en Fear Of Music, en hoe meer ik ernaar luisterde, hoe meer het me begon te bevallen en hoe meer ik door mijn kamer heen swingde.

Ik kocht Fear Of Music in een aanbieding voor tien euro. Een tegenvaller groeide en op een gegeven moment haalde het album zelfs nummer zes in mijn top 10, als ik me niet vergis. Het was duidelijk: ik moest hier meer van hebben.

Met Sinterklaas was het eindelijk zo ver. Daar zat ik, met een gesealde versie van Remain In Light in mijn handen, de cover bewonderend. Ik kon niet wachten om het album te luisteren. Volgens mij heb ik het die bewuste avond nog wel gedaan. En ik wist niet wat ik hoorde.

Born Under Punches begint met drums en een gillende Byrne. Heerlijk. De gitaar swingt en ik kan het niet laten mijn kamer door te stuiteren en mee te schreeuwen met de tekst. De videogamesolo brengt mijn hoofd op hol en daar sta ik dan, nu al bijna uitgeput als het nummer afloopt.

Maar een rustpauze krijg ik niet, want Crosseyed And Painless klinkt al door de kamer. Dit moet mijn meestbeluisterde Talking Heads-nummer zijn, denk ik. Een hypernerveuze David Byrne zingt dat hij zijn vorm is verloren in een poging er 'casual' uit te zien. Ik vond en vind het nog altijd meesterlijk. In de reffreinen schiet zijn stem de hoogte in en ik doe hetzelfde, maar dan niet alleen met mijn stem.

The Great Curve is opnieuw een hoogtepunt. Met donkere woorden bezingt men iets wat ik nog altijd niet begrijp, maar als de backings erin komen in het reffrein, dan ben ik niet meer te stoppen. Dit is het hoogtepunt van mijn ultieme swingsessie; meer dan op stoom gebracht door de vorige twee nummers en nog niet helemaal uitgeput stel ik me voor dat ik op een podium sta met een menigte Afrikaanse muzikanten, en iedereen doet precies hetzelfde als ik. Iedereen danst en swingt en we voelen het allemaal. Wat we precies voelen, dat weet ik niet, maar voelen doen we het en we doen het góéd ook.

Ik zou haast willen dat ik uit kon rusten, maar ook Once In A Lifetime dwingt me mijn stoel uit te komen. In de coupletten is meneer Byrne op zijn nerveuze best, in de reffreinen zorgt zijn gitaar voor een boogie van jewelste. Als ik niet beter zou weten, zou ik zeggen dat ik het jammer vond dat ik de jaren '80 niet mee heb gemaakt. Hoewel het vooral een modemiskleun van jewelste is, is het toch jammer dat ik dit nooit live had mogen aanschouwen. Och, de jaren '00 kunnen er ook wel mee door. Ik heb de CD immers.

Bij Houses In Motion kan ik niet meer. Nee, echt, nu kan ik niet meer. Nu ga ik in mijn stoel zitten en meezingen en uitpuffen, want van dit alles tolt mijn hoofd en mijn buikje doet pijn. Live is dit nummer overigens helemaal smullen. De versie op The Name of this Band Is Talking Heads brengt je in dezelfde extase als de eerste vier nummers op deze plaat deden - en deze keer zónder je extreem erg te vermoeien.

Seen & Not Seen is hypnotiserend. De muziek speelt en David Byrne vertelt over van alles en nog wat. Meestal luister ik niet naar zijn woorden - zonder betekenis zijn ze al indrukwekkend genoeg -, maar als ik dat doe brengen ze een glimlach op mijn gezicht. Hoofdknikkend zit ik nu in mijn stoel en laat me meevoeren door de muziek.

Listening Wind is als een donkere wolk waar je vol verbazing naar blijft staren. Langzaam maar zeker weet je dat hij dichterbij komt en de regen die eruit druppelt zal je zeiknat maken, maar het is zo verschrikkelijk mooi, dat je niets anders kunt doen dan verstomd naar de lucht staren. 'The wind in my heart,' zing ik, terwijl ik me eigenlijk een beetje schuldig voel, dat ik dit liedje zo erg verkracht met mijn eigen vocalen. Maar ik kan me niet bedwingen, serieus, ik kan me niet bedwingen.

Het album eindigt met The Overload. Het is hier al eens 'inspiratieloze meuk' genoemd, als ik me niet vergis, maar eigenlijk kan het me niet schelen of het inspiratieloos of meuk is. Nu we toch aan het vergelijken zijn: The Overload is als een zwart gat dat je langzaam maar zeker opslorpt. Het is inderdaad niet het beste nummer van dit album, maar het kippenvel loopt over mijn benen als meneer Byrne 'the future lies / in someone's eyes' zingt. Prachtig.

En dan is het afgelopen en zit ik compleet overdonderd in mijn stoel. Geen seconde gedacht aan beelden uit horrorfilms, niet aan de donder buiten en het zachte gekletter van de regen tegen het raam. Alleen maar veertig minuten complete overrompeling. Het swingendste moment uit mijn leven. Alwéér. Bedankt, Talking Heads!

Heb niet zoveel met de Talking Heads als de meeste hier, ik moet er echt voor gaan zitten zeg maar en kan het niet altijd even goed waarderen, meestal wordt ik altijd behoorlijk nerveus van die eentonige drukke gitaarpartijen, melodieen en de stem van leadzanger Byrne. Dit neemt echter niet weg dat dit best een lekkere new wave plaat is met een paar onsterfelijke nummers erop, vooral nummer een, twee en vier blijven geweldig om te horen.

3,5 sterren

Geen Talking Heads-fan, maar dit vind ik een meesterlijke plaat. Al van 1980 maar alles behalve gedateerd. De ritmes op deze plaat zijn wat mij betreft pure kunst.
Meest favoriete tracks : "Crosseyed And Painless" en "The Listening Wind".

Creatief en invloedrijk album; Once In A LifeTime is misschien niet/wel het beste nummer, anyway....I Like It. .

Nog even over Once In A Lifetime; ik heb het album al weer een tijd niet gehoord, dus ik weet niet meer precies hoe de andere nummers klinken; wel dat ik het een goede plaat vind. Ik zal het album binnenkort weer eens afspelen.

Ook heel erg fraai, staat zelfs in de MuMe 250.

Als je me het heel stiekem vraagt, vind ik Fear of music nog net even beter, maar een kniesoor die daar op let.

Vanaf 1978 tot 1982 heeft een aantal groepen, waaronder Talking heads, briljantjes gemaakt die a) in muziek nauwelijks zijn gedateerd en b) nauwelijks zijn geëvenaard in schoonheid.

Waar je bij de jaren 60 en 70 heel vaak wel kunt aangeven uit welke periode het komt (dat kun je dus gedateerd noemen) is dat voor de Talking heads niet van toepassing.

Het jammere is, dat een groot deel van die briljantjes in de vergetelheid raakt. Mag ik bijvoorbeeld wijzen op English settlement van XTC?

De Talking heads hebben zich nog redelijk aan de vergetelheid kunnen ontrukken, misschien door hun redelijk grote productie en naar verhouding goede verkopen (juist ook in Nederland). En nu maar hopen dat door MuMe er vele nieuwe en jonge geïnteresseerden naar de platenzaken gaan (of legaal branden, dat is natuurlijk ook prima)

Haha toevallig tijdje terug begonnen met Talking Heads te luisteren, kende het van naam, maar de muziek nog niet echt.
Ben toch redelijk overdonderd, wat een geweldige muziek.
Inderdaad behoorlijk tijdloze muziek.

Eind jaren '70 kwamen er vele interessante nieuwe bands op de voorgrond en Talking Heads hoort daar ongetwijfeld bij. Briljant en intelligent in elkaar gestoken album met melodieën en (Afrikaanse) ritmes die na enkele draaibeurten niet meer loslaten. Zeker een klassieker in die periode en "Once in a Lifetime" is een onweerstaanbaar nummer.

Heel mooi donker album. Ik vind dat deze treurige vorm de Talking Heads beter staat dan de vrolijke nummers als op Little Creatures en dergelijke. Byrne zingt hier ongeevenaard. Nummer 8, The Overload, is zo heerlijk loom en zwartgallig, dat is de muziek die mij echt in ontroering brengt.

Ik ontdek de Talking Heads een beetje achterstevoren chronologisch; ik begon bij de vrolijke platen als Naked en dus Little Creatures, maar deze steekt daar toch met kop en schouders bovenuit. Dit is echt een klassieker.

Wat heerlijk dat je zo langzaam maar zeker naar steeds betere platen van de Talking heads kunt toewerken. Wij, de oudjes, werken helaas meestal andersom. Je moet 77 of Fear of music als laatste nemen. Dan ga je tenministe naar een mooi hoogtepunt toe, in plaats van een miskoop als Naked, waar wij mee werden geconfronteerd.

Ik zat er flink naast met de 4.5* die ik eerder gaf. Nu ruim een weekje verder en dit blijkt weer een echte groei plaat, je moet een beetje aan dat Talking Heads geluid wennen. Maar als je er eenmaal in komt, blijft het je achtervolgen. Die uptempo nummers als The Great Curve en die geniale 'Outtakes' aan het einde, daar krijg ik geen genoeg van. Gelukkig staan er ook wat langzamere, mooie nummers op (zes t/m acht) waar ik een beetje kan uitrusten.

Heerlijk om na een lange dag de platenspeler keihard aan te zetten met dit album op. Ik heb nu ook My life in the bush of ghosts te pakken gekregen, maar dat is meer een luisteralbum. Deze plaat daarintegen is een beleving. 5* en in mijn Top 10.

Nounou, zó slecht is een 4,5* ook weer niet hoor... Maar ik ben het wel met je eens dat deze plaat een beléving is; zie het maar eens voor elkaar te blijven stil te zitten op dat openingsnummer!
De outtakes luister ik trouwens nooit; om nou te zeggen dat ze zo bijzonder zijn, nou nee...

Als dat maar goed gaat! Je moet nog 3,4 oudere en betere cd's van de Talking heads beoordelen en je zit nu al op de 5 sterren. En meer mag niet!!

Nou, dit is toch wel de beste. Op de voet gevolgd door 'Fear of Music'.

Fear of Music heb ik ook al beluisterd, maar nog geen oordeel over durven vellen, hij viel me namelijk enigzins tegen. Ik geef dat album nog iets meer tijd, misschien komt het nog wel, net als met deze.



Vreemd, ik bedoel, Fela's Riff is een enorm energiek nummer en vooral Right Start zit briljant in elkaar. Alleen jammer dat David Byrne's teksten hier ontbreken, volgens mij zijn het ook een soort jam-sessies van de band zelf, effecten ontbreken etc.

Volgens mij ook. En is het ongeveer zo gegaan:

"Zullen we een album maken?"

"Ja, dat wil ik wel, maar ik heb niet zoveel inspiratie."

"Dat geeft niet, want ik heb een heel goed idee. Je neemt een deuntje en dat herhaal je steeds een minuut of 5."

Sindsdien hebben vele mensen dit ook gedaan.

1,5 ster voor Once in a lifetime.

Zo zie je maar weer dat zoiets simpels toch een hele mooie plaat op kan leveren

onzin.

:' )

De drie bovenstaand 'verhaal' is hét moment om dit album weer eens af te spelen ....

Ik kan het aanbevelen. En dan graag ook wat je er van vind (inclusief aantal sterren)

Gisteren in een muziekquiz toonden ze de hoes van deze plaat, zonder artiest en titel. Artiest wist ik meteen, en de titel zou ik altijd weten, behalve gisteren natuurlijk, typisch. Wat een vreselijk moment was dat
Het wordt nog erger als je weet dat we op één punt van de top 3 gestrand zijn.